Als ik het me kon veroorloven zat ik elke week aan de voeten van Edita Gruberova, klapte me de handen rauw en droop na de handtekeningensessie met hangend hoofd af omdat ze me opnieuw niet had zien staan.
Helaas kan ik het me niet veroorloven.
Dus ga ik maar een paar keer per jaar.
Wat afgezet tegen ‘armoede’ nog steeds veel is.
Wat ik weet.
De laatste tijd overvalt me steeds opnieuw ‘ik moet haar zien’ wat zich vertaalt in een paar keer per week nalopen bij welke voorstellingen van de komende maand nog plaatsen vooraan in de zaal zijn te verkrijgen.
Wanneer ik zo’n plaats zie leg ik die vast.
Dan zoek ik naar een vliegticket.
Wat doorgaans een ramp blijkt want óf je kunt niet vliegen naar de plaats van bestemming (Fürth, Baden-Baden) óf je moet vliegen om 7 uur ’s ochtends (Barcelona) wat nou ook niet echt hartstikke leuk is.
Waarbij ik het er niet eens over heb dat het een concert met Liederen betreft terwijl ik helemaal niet hóud van Liederen.
Onzin dus.
Niet doen.
Zeg ik tegen mezelf telkens wanneer ik net weer heb bedacht dat het echt idioot is.
Dan, een paar dagen later, daar ga ik weer.
Even kijken.
Geef een reactie