Op de één of andere manier grijpen kerstkaarten me elk jaar weer bij de strot.
Wat een overdreven manier is van zeggen: liefst zou ik ze helemaal niet schrijven maar aan een aantal valt niet te ontkomen en hoe doe ik nou het minimale en voorkom boosheid en teleurstelling bij lieve mensen die ik van de lijst heb afgevoerd.
Dit jaar lukt het (denk ik) aardig.
Een paar dorpsgenoten heb ik proactief te pakken, twee mensen schrijf ik als antwoord op hún wens.
En een familielid dat aankondigt me te gaan bellen doet me daarvan zo schrikken dat ik vind dat ik gelegitimeerd de kaart mag negeren.
Waar ik wel mee zit: een Amerikaanse vriendin met wie ik in Amerika al een wat vreemde uitwisseling had.
Ik weet zelf niet of ik haar nog wil zien.
Ik stuurde geen kaart.
Zij stuurde ook geen kaart.
Waarmee denk ik wel vaststaat dat we elkaar niet meer willen zien.
Toch handig, die ‘wensen’.
Geef een reactie