Begin september kreeg Guus de diagnose: ernstige hartkwaal.
En: hij leeft nog ergens tussen 1 maand en 1 jaar.
Met 4 pilletjes per dag die ik hem zo lang hij leeft elke dag moet geven.
We zijn nu vijf maanden verder.
Guus eet redelijk braaf zijn pilletjes al zijn er dagen bij dat hij ze 1 voor 1 bekwaam uit de lekkere hapjes werkt en ik wanhopig nóg eens en nóg eens probeer om tenslotte op te geven voor die dag.
Guus wordt wel magerder (= slecht teken).
Ik zóu nu nog eens met hem naar de dierenarts kunnen die dan de pillen misschien iets anders kan bijstellen.
Maar Guus is panisch voor de dierenarts en misschien scheelt het twee maanden en is dat het wel waard.
Ik ga door met de pillen.
Ik koester Guus.
Ik wéét dat er een einde nadert.
Ik probeer me daar op in te stellen.
Maar dat lukt alleen rationeel.
Jeanne:
ik wens je heel veel suuk 6, en veel sterkte.
Het is oneindig rottig (excusé le mot) zo’n situatie.
Je zou de pillen er dan wel in willen kijijken, en wensen dat je hem ! hup! mee kon nemen naar de dierenarts (zulke poezen zijn er….)
Wij hebben soortgelijks meegemaakt, tranen met tuiten toen de poezen overleden/in moesten laten slapen uiteindelijk, maar achteraf een goed gevoel omdat we niet meer dan nodig was gesjouwd hebben naar dierenarts en gemodder met pillen/drankjes/ …..
En nu kunnen we lachen om de rare fratsen van bv Loes de poes, wat een eigenwijs kreng ze was (want dat was ze!), hoe ze ineens uithaalde als ze geaai beu was , hoe ze aan de tafel hing als we kipfilet aten… enz.
Nogmaals sterkte,
Als veel liefde en koesteren helpen als aanvulling op de pilletjes, dan heeft Guus nog een tijd te gaan…. Ik hoop dat hij nog een tijdje bij je blijft, deze dappere muizenvanger!
Het moeilijkste is dat ik hem echt magerder voel worden.
Ik aai hem en voel de ruggegraat en de botjes.
Ik merk ook dat hij minder levendig is (op die paar gevangen muizen na).
Ik koers af op het lastige moment NU – als hij niet zelf opeens doodgaat.
Dat moment moet niet zo laat zijn dat hij gaat lijden maar ook niet zo vroeg dat hij nog gestressed naar de dierenarts moet voor het spuitje.
Intussen probeer ik zo lief mogelijk te zijn.
En mijn verdriet niet al te erg op hem te laten drukken.
Dank jullie, Marion en Shabnam, voor jullie lieve reacties.
We leven met je mee. Zo een langzaam afscheid doet zo een pijn. Dat van dat magerder worden en de botjes voelen in de ruggegraat herken ik heel erg bij wijlen mijn katten vroeger. En als ze ten slotte hun eetlust verliezen dan is meestal het einde nabij. Je kunt niet meer doen dan heel lief voor hem zijn in deze laatste periode. Sterkte.
We leven met je mee, hoor, sterkte!