We (nou ja) hadden het hier laatst over of je (=ik) bravo wou.
In mijn geval voor wat ik schrijf.
Kim (mn) zei: onzin. Je doet wat je doet en het is je werk (wat hier en op Fanlog eigenlijk niet zo is maar ok). En iedereen die z’n werk doet moet niet zeuren om ‘bravo’.
Ik luister de laatste dagen vaak naar de musical Applause met Lauren Bacall.
Er zit een liedje in (en volgens mij zit dat in veel meer musicals en films – Chorus Line?).
Over dat wanneer je optreedt en je hoort applaus: dat er dan iets met je gebeurt.
Dat wil je nog eens, dat wil je vaak. Dat heb je nódig.
Ik denk niet dat ik het nog nodig heb.
Eigenlijk kreeg ik het nooit erg vaak.
Wel een paar prijzen (met als meest ergerlijke de twééde prijs waar ik vond dat ik de eerste had verdiend).
Maar ik schreef vooral in de Volkskrant terwijl mijn omgeving NRC las.
Dat leverde dus zeer zelden: ‘goh, wat een goed verhaal in de krant van gisteren’ op.
Enniewee.
Zo voor me uitzeurend dacht ik: zou Lauren Bacall nog leven?
Antwoord: ja.
En vorig jaar woonde ze een feestelijke opening (film) bij.
Ik vind deze foto met veel reacties die neerkomen op: gatver oud wijf, jouw tijd voor een decolleté is al láng voorbij! Gruwel!
Met 1 reactie: ziet er toch niet gek uit voor in de tachtig.
Want inderdaad: ze is van 1924.
You go, Lauren!
(Applause, applause, applause!)
Even een correctie op mijn aangehaalde reactie: zo stellig als jij het hier presenteert, heb ik het nooit gezegd / bedoeld. Ik weet ook dat het niet je werk is, hier en op fanlog. Ik snap dat het hobby is. Ik bedoelde: je schrijft en als journalist zou dat je werk zijn. Net zoals het doceren het werk van een leraar is. En een ieder die zijn werk doet, krijgt per definitie niet vaak reacties.
Ik snap heel goed dat positieve reacties prettig zijn, maar wat ik bedoel is niet dat je nooit zou mogen horen dat iets goed of leuk is (want dat is natuurlijk altijd fijn), maar dat je er niet te veel van moet verwachten. Niet teleurgesteld zijn als je geen reacties krijgt, maar juist blij verrast als je ze wel krijgt. Koester de reacties die je krijgt en wees niet teleurgesteld als er geen reacties komt.
Het is dus absoluut nooit mijn bedoeling geweest om te impliceren dat je, als je ‘gewoon’ je werk doet, geen reacties zou mogen krijgen. Alleen zou het je zelf gemakkelijker maken als je dan die reacties zou koesteren en je niet af gaat vragen of je iets fout doet als je geen reacties krijgt.
Ik weet dat mijn reactie ook voortkwam uit het feit dat ik merk dat het mij tegen gaat staan als er, naar mijn smaak, te nadrukkelijk om reacties gevraagd wordt. Dan is voor mij het spontane er af. Ik heb persoonlijk liever een onverwachte, gemeende reactie, dan een ‘uitgelokte’ (is niet helemaal het goede woord, maar ik weet even niets beters) waarbij ik zou gaan denken: meent diegene het nou of wil hij/zij gewoon sociaal even reageren omdat ik dat fijn vindt?
Maar goed, wat mij betreft is dit einde van de discussie.
Ze heeft nog steeds diezelfde uitstraling, ook al is ze niet zo jong meer. Maar er staat nog steeds een femme fatale 😉