Avontuur

Vandaag was ik op avontuur.
Ik had een afspraak met iemand met wie ik ruim 30 jaar geleden in een redactie zat.
Via via was ik weer met haar in email-contact gekomen (mijn initiatief).
Zij mailde toen ‘als je in de buurt bent, kom eens langs’.
Dat zou ik nooit doen dus mailde ik: ‘zullen we een afspraak maken’ waarna het nog een maand duurde voor het zover was.

Heel fijn – kon ik het gevoel erover ook verstoppen en voor me uit duwen.
Vandaag was het dus zover en vantevoren belde ik R. om te vragen hoe ‘rond vijf uur’ moest worden geduid. Niet vóór vijf uur, zei die.
Gelukkig – want ik neig tot te vroeg komen.

Raar om iemand te zien na dertig+ jaar.
Want ze is niet dezelfde maar iets ouder. Ze is een vrouw van mijn leeftijd met heel vaag iets dat doet denken aan tóen.
Veel écht gemeen hadden we toen niet. We waren geen vriendinnen, wisten niet veel van elkaar, vonden elkaar ‘aardig’.
Wat precies was waarom ik het aandurfde.
De hartsvriendin van vroeger nog eens ontmoeten – dan zoek je naar iets dat je meestal niet vindt.

Nu ontmoette ik een aardige vrouw met wie ik dingen wel en dingen niet gemeen had.
Iemand die ik graag beter wil leren kennen. Nog eens op bezoek enzo.
Wat ik ook zei toen ik wegging. En ‘ja’ zei zij.
Waarna ik ‘fijn’ dacht en niet lang daarna weer: ze kon ook moeilijk ‘nou eh… ik vond het niet zoveel’ zeggen.
Waarom ben ik toch altijd zo verdomd onzeker.
Of is het dat niet.