Sammie heeft me vannacht weer geslagen.
Sammie, voor wie hier niet eerder was, is een schattig klein rood katertje.
Erg fotogeniek.
Met een lief aaibuikje.
Die Sammie dus sloeg me eind december een blauw oog.
Sprong op bed en mepte me. En deed dat in de dagen erna nóg twee keer.
Waarna er een kalmerende verdamper in huis kwam te hangen en ik consequent en streng tegen hem moest leren zijn. En hem (en de andere katten) twee weken uit de slaapkamer moest verbannen.
Zodat hij wist dat ik de baas was.
De laatste week is in dat ‘baas’ zijn wat de klad gekomen.
Twee x bracht ik hem rosbief op bed wanneer hij het vertikte die beneden te komen halen.
Het zal dus wel mijn schuld zijn. Ik heb het evenwicht verstoord.
Zegt deze battered housewife of wat daarvan de equivalent is als je door je mini-man in mekaar wordt getremd.
De klap was trouwens niet op mijn oog dit keer. Sammie sloeg me op mijn voorhoofd bij de haarlijn.
Maar had de klap mijn oog geraakt dan was het opnieuw hartstikke blauwpaars geweest want hij sloeg érg hard.
De lijfelijke schade valt gelukkig mee. Ik vrees dat je weer even terug moet naar de verbanning-situatie. Niet leuk, niet leuk.
Oef. Sammie toch 🙁 Jeanne toch 🙁