Soms, zo rond dit tijdstip, denk ik: ik zou wel wat menselijk contact willen.
Dan doe ik Ctrl-M en nog eens Ctrl-M en heel soms is er dan mail waar ik iets mee wil en dat is dan leuk.
Vaak is die mail er niet en een enkele keer zoek ik dan zelf per mail contact en nog meer enkele keer komt er dan binnen een paar minuten respons.
Wat ik ook wel doe is kijken op twitter.
Is daar een tweet waarop ik kan/wil reageren.
Zal ik zelf iets in de groep gooien?
Vandaag niet.
Noch het 1, noch het ander.
Ik denk: heel vroeger, toen ik een grotere kring om mezelf had, belde ik dan iemand? Hoe ging dat dan? ‘Hoi, hoe is het met jou?’ En werd het dan gezellig babbelen?
Wat zegt het over mij dat ik het me niet eens meer kan herinneren.
Herkenbaar. Ik heb het akelige gevoel dat alles al een keer gezegd is.
Zo herkenbaar, Jeanne.
Maar vandaag, en gisteren ook al, dat ik dat verlangen naar contact eens niet voel. En dus niet bezig ben met te bedenken wie ik zal bellen, en of ik wel zal bellen, en waarom zij niet bellen, en waarom er niemand aan me denkt, enz enz.
Ik weet ook niet waar ik dit aan te danken heb, maar heerlijk is het wel.
Ik bel niet meer. Althans niet meer voor de gezellie… Mensen hebben het druk of geen zin in een gesprek.