Bergman

Een paar jaar geleden kreeg ik last van mijn ogen en belandde ik bij Bergman clinics in Haarlem.
Mijn eerste oogarts was een hartstikke leuke vrouw. Daarna wisselde het.
Telkens een andere.
En toen ik een klein jaar geleden een leuke mán had, vroeg ik hem of hij mijn vaste oogarts wou worden.
Dat is hij nu.

Alleen heeft hij geen idee wie ik ben.
Dus wanneer ik aan de beurt ben roept hij mijn naam en wacht af welke bejaarde vrouw zal opspringen.

Een half jaar geleden ging het in zoverre goed, dat toen ik eenmaal binnen was in de spreekkamer, hij wel 7 minuten tijd voor me had! Zeven ononderbroken minuten! (vlag uit)
Vandaag word ik naar een zaal gestuurd om op hem te wachten en tenslotte roept een optometrist me binnen en alleen voor de laatste 3 minuten is daar ook de oogarts en haast ik me wat vragen te stellen.

Wanneer ik naar huis rijd (eerst nog de verkeerde afslag genomen, dat kon er ook nog wel bij) realiseer ik me dat ik geen idee heb wat de uitkomst van de onderzoeken was.
HIJ was opgetogen over de lage oogdruk (maar de vrouw die me eerder aan een onderzoek onderwierp zei juist dat dat niks zei).
Het glaucoom-onderzoek! de ‘randjes’! Miste ik teveel lampjes? Zag ik de verkeerde?
Geen idee.

De letters zien op de plaat in de verte – deed ik het goed, redelijk, belabberd?
Ik zeg tegen de aardige optometrist dat ik de behandeling zo onpersoonlijk vind.
Maar dat hoort zo.
Ze zien 48 klanten per week en wanneer hij me over een uur zou tegenkomen op de gang zou hij me ook niet meer herkennen.