Vandaag heb ik alle pinguïns bewerkt en in de database gezet. Nu moeten ze in de Winkel. Voorzien van vrolijke ‘koop-mij’-tekstjes en een leuke prijs.
Leuk voor mij (natuurlijk) maar nét te behappen voor de gretige pinguïns-verzamelende klant. En zo acceptabel dat die bij uitpakken niet denkt: nou ja! En hiervoor vroeg ze X Euro’s? Schande!
Prijzen van boeken wijzen vaak zichzelf. Even kijken wat de concurrentie doet en daar nét onder gaan zitten.
Bij beeldjes en pluche van pinguïns valt dat niet mee.
Want wat geeft een klant voor een knuffel die niet in perfecte staat is maar wel heel ‘lief’.
En is ze bereid te dokken voor een speeldoos die ‘You light up my life’ speelt waarop twee pinguïns langzaam ronddraaien en ronddraaien en ronddraaien.
Hopelijk wordt die ook elders op het net aangeboden zodat ik houvast heb.
Toen stuitte ik op mijn ene opruimopdracht van de dag en koos (slap) voor de makkelijkste: het kleine tafeltje beneden. Dat was rap opgeruimd wat het extra raar maakt dat het al sinds ik terug ben uit Amerika een bende was.
Op dat tafeltje lag ook het 24-kaartspel. Dat ik toen meteen maar in de Winkel heb gezet.
En tot Winkeltip benoemd.
Ik heb vandaag hard gewerkt.
Ik heb veel te weinig gedaan.
Ik ben niet erg gelukkig.
Ik ben ook niet ongelukkig.
Geef een reactie