Nog een paar dagen en als het aan mij lag ging ik morgen al naar huis.
Dat rouwen valt me niet mee.
Ik moet er doorheen, denk ik.
“Dan ga je toch niet meer?” is denk ik niet de oplossing.
En evenmin “moet je nou helemaal naar Amerika…”
Ik dénk dat het ooit beter wordt.
Dat moet ik denken omdat het anders wel een heel treurig vooruitzicht is: nooit meer ‘genieten’ maar eeuwig rouwen.
Ooit ga je weer genieten, maar het verdriet over R. zal nooit over zijn. Ik denk dat het goed is dat je nu verdrietig bent en dat je dat toe moet laten, je moet de bodem van de bereiken voordat je je weer kunt afzetten om omhoog te komen Sterkte!
de bodem van de put bedoelde ik
als het je echt niet lukt er zelf uit te komen (iets dat zeker geen schande is), kun je overwegen professionele hulp te zoeken. Dat is vast niet gemakkelijk, maar kan je mogelijk wel helpen. Verlies hoort natuurlijk bij het leven, maar als rouw overheersend wordt, is het evenwicht zoek.
Ik ben nog niet bij ‘het lukt echt niet’.
je kunt het in elk geval in gedachten houden.
Dank je voor de tip die ook zonder jouw suggestie al wel in me was opgekomen 😉
Op dit moment spreekt de benadering van Truus me meer aan.
ik denk dat het één het ander niet uitsluit, maar uiteraard moet je vooral doen wat jou aanspreekt.