Ik noem geen namen!
Maar deze herinnering kwam vandaag bij me boven.
Met mijn destijds BFF Marianne was ik op bezoek bij een vriendin van háár: Daphne.
Daar was ook de BN-er.
Die 1 diepe wens had: met Daphne het bed delen.
Dat was ons zeer duidelijk.
Dus bleven we plakken en plakken en naarmate de BN-er ongemakkelijker ging draaien gingen we nog meer plakken tot we ein-de-lijk vertrokken.
Een uur later een telefoontje van Daphne.
Gierend van het lachen.
De BN-er had ‘m na alle frustratie door ons niet-weggaan niet meer omhoog gekregen en was met de staart tussen de beentjes afgedropen.
Goh – hoe kóm ik daar nou opeens op.
Geef een reactie