Ongeveer een maand geleden mailde iemand me dat hij naar Amerika zou gaan, naar een regio waar ik ook wel kwam.
Hij vroeg of ik tips had. Boeken misschien?
Ik mail terug dat ik een paar boeken heb die hij best mag hebben.
Terwijl ik het pakje inpak voeg ik er nog meer boeken aan toe.
Vier mooie, nooit gebruikte boeken.
Ik mail: ze komen eraan.
Ik mail tien dagen later: volgens PostNL zijn ze aangekomen – heb je ze ontvangen.
NIKS.
Ik weet dat ik ooit tegen iemand zei dat ik een ‘dank je’ wel op prijs stelde in zo’n geval en zij zei dat een *boeddhist* dat niet zou hoeven!
Want als je eenmaal iets gaf, dan was het wég.
Ik ben geen boeddhist.
Ik hecht aan een zekere beleefdheid.
Zodat tenzij die man van die boeken intussen op treurige wijze het leven heeft gelaten ik hem echt kwalijk neem dat hij nooit de moeite heeft genomen dat hij niet een mailtje met ‘dank je!’ heeft gestuurd.
Je mág zeggen dat dit me een trut maakt (maar dan stijg je niet in mijn achting).
oehoeboeroe zegt
ik vind jou absoluut geen trut, en hem wel een hork. Een berichtje dat het aangekomen is, is toch het minste. Dan heb ik het nog niet eens over een bedankje. Want dat vind ik zelf minstens zo vanzelfsprekend.
Monique zegt
Ben het eens met Oehoe
Jeanne zegt
Hij is niet dood.
Hij plaatste vandaag foto’s op Facebook.
oehoeboeroe zegt
en hij leest niet mee denk ik. Of dan zwijgt hij nu nog hardnekkiger, kan natuurlijk ook.
Jeanne zegt
Nee, hij leest niet mee.
We zijn wel FB-vrienden, daarom weet ik ook dat hij nog leeft.