Hier zit ik nu al weken over te denken en ik vind geen manier om het niet truttig te laten klinken.
Daarom niet meer gedraald maar hier komt-ie – m’n boodschap.
Blik terug: ik was ooit 16 en 20 en 28 en 35 en nog zowat.
Telkens zag ik perspectief maar ook beren.
En er was fun maar ook enorm gezeur en gedoe en gemekker.
Was ik wel leuk genoeg, slim genoeg, goed genoeg, mooi genoeg, lief genoeg, verleidelijk genoeg, sterk genoeg.
Wat dan ook ‘genoeg’.
Wat er telkens toe leidde dat ik de sprong in het leven en daar met volle teugen van genieten wegduwde en uitstelde.
Ietsje proeven en dan … ´maar ja´.
Niet dat ik geen lol heb gehad.
Ik heb hartstikke veel lol gehad.
Maar ik had méér lol kunnen hebben.
Daarom meisjes, vrouwen: SPRING.
Doe die opleiding die anderen je afraden, probeer die baan, ga voor die man (of die vrouw), ga weg bij die man (of vrouw).
Doe waarvan je denkt dat je zou *willen* en waarvan je je afvraagt: durf ik? kan ik? zal ik dat nou wel doen?
Spring.
In het ergste geval ga je op je bek.
Waarna je kunt opstaan.
Maar er is echt niks erger dan later denken: toen ik 16, 20, 28 of 35 was ben ik in de verleiding geweest om iets te doen maar toen dacht ik ‘na … laat ik die sprong maar niet wagen’ en je dan voorstellen hoe je leven zou zijn geweest als je wél was gesprongen.
Misschien was niet alles anders geworden, misschien alleen een jaar of een paar maanden of misschien maar een week.
Maar tenzij het gaat om iets als hoer worden voor een loverboy of je in mekaar laten slaan door een creep (daar heb ik het natuurlijk niet over): SPRING.
Geloof me – niks zo erg als spijt van wat je niet hebt gedaan.
Geen spijt, het is gegaan zoals ik het heb gedaan, wat niet wil zeggen dat ik het ook altijd zo wilde. Gebrek aan zelfvertrouwen is funest, was het te koop dat rende ik nu nog even naar de winkel.
Welke sprong heb jij niet gemaakt, Jeanne?
L´audauce, encore l’audace, toujours l’audace, het spring-principe dat Napoleon zijn soldaten voorhield. En: Een grote passie moet je altijd volgen, tegen beter weten in.
Springen ja, pats, en niet treuzelen, je hebt gelijk Jeanne.
In de praktijk echter geldt helaas al te vaak het woord van Wim de Bie: Mórgen zal ik mijn mannetje staan.
Daadkracht is iets voor morgen. Voor vandaag geldt (althans bij mij): nog even onder de wol.
Zo kun je een leven lang de grote sprong uitstellen.
Oei . Ja . Spijt . Een van de grootste kwellingen van
het over de vijftig zijn . Ineens bevind je je in de toekomst waarin live-life-to-the-max er anders uitziet .
( ik hoop niet dat die spijt met het vorderen der jaren nog toeneemt . het is nu al een hel – soms )
@Jetty: het overvalt me de laatste tijd.
Toen ik jong was dacht ik dat alles later ook nog kon.
Alle opties waren open, hoogstens wat verschoven.
Dan komt het moment dat dat niet meer zo is.
Zet ik in mijn agenda voor 2011,
SPRING en neem RISICO ! ( hoop dat het helpt )