Ik geef vaak kadootjes.
Een paar mensen (van mijn leeftijd of wat ouder) bedanken daar dan voor, vriendelijk en beleefd.

Andere mensen, wat jonger en kinderen: niet.
Daar baal ik van.
Want ik hecht aan simpele beleefdheid.

Eerst dacht ik: als ik het nu eens zelf voordoe? Wél bedanken als ik iets van hun krijg? zal het kwartje dan vallen?
Antw: nee.

Een tijdje dacht ik: zou dat ‘en wat zég je dan’ heel erg ouderwets zijn? Maar toen was ik bij de slager met een vrouw met een kind van een paar jaar en verdomd: zij zei het tegen het kind!

Laatst gaf ik weer van alles kado aan die mensen die nooit dankjewel zeggen.
Eerst zei ik erbij dat ik wel graag een reactie wil.
En een week geleden vróeg ik ook expliciet om die reactie.
Ja hoor, kadootje was blij ontvangen.

Hoera! dan kregen ze een nieuw kado!
Ik vraag 1 dag om een reactie. En nog een dag.
En nu is dag drie en… niks.

Ik ga googlen en vind dat ‘en wat zég je dan’ niet meer van deze tijd is.
Missch moet ik maar niet zo stom zijn en geen kadootjes geven aan dat soort mensen.

“Dag Zjaane!” hoor ik hard achter me wanneer ik de voordeur dicht trek.
Ik draai me om.
“Schrok je,” vraagt de vrouw met de luide stem.
Idd – ik schrok.

Het is een vrouw van verderop in het dorp die ik vaag ken (‘ken’ is een groot woord voor ons contact).
Ze wijst me op gebreken aan mijn ramen aan de voorkant. Gaatjes! Verf weg! O jee!

Wanneer ik wil uitbarsten in een ‘heb je niks mee te maken trut’ probeert ze te pacificeren.
Heeft zij óók.
En dan repareert haar zoon dat voor haar!
Oeps enzo! geen zoon en ook geen andere man in mijn leven.

We moeizamen nog even voort en dan is het gelukkig voorbij.
En passant vertelde ik toch alweer te veel over mezelf.
Zoals dat ik niet tegen mensen over de vloer kan.
Zeker geen werkploeg en dan dagenlang.
Maar ik sta nu toch met haar te praten?!
Ja en dat is anders, heel anders, maar laat verder maar zitten.

Te laat, véél te laat bedenk ik dat een handige reactie op dat ‘mijn zoon’ was geweest: stuur je hem dan ook even hier langs?
Helaas reageer ik vaak wat secundair.
En ga ik erna zinloos malen.

Mijn auto dus: afgekeurd.
Niet ik.

Ruim een uur werd ik geplaatst in een ijskoude ruimte die volgens de garage verwarmd zou zijn (later kwam er een andere klant bij die het er ook heel koud vond).
We vulden een klein half uur met zinloos gebabbel.
Toen was zijn auto klaar en was er voor mij alleen nog RTL4.

Daarna: “De auto is afgekeurd.”
Omdat zijn banden droog zijn.
Eigen schuld: ik rijd te weinig.

Nieuwe banden moeten besteld en verder moet de auto door de wasstraat (want: vogelpoep!).
Ik: dat durf ik niet (de wasstraat). En: kunnen jullie dat dan ook niet doen.
Antw nee want dan was hij 20 minuten een monteur kwijt.
Ok, ik zal iem uit het dorp vragen.

Terug op 17 februari.
Weer een uur wachten in dat ijzig koude hok.
Toen ik daar iets van zei: het is niet anders, het is nu eenmaal koud buiten (en blijkbaar ook binnen).

Ik had altijd maar een paar vrienden (v/m) en dat was ok want met die paar had ik een erg goed contact.
Jammer wanneer ze dood gaan natuurlijk want dan heb je opeens steeds minder en tenslotte niemand meer.

Er is iets dat ik graag zou willen bespreken.
Met zo’n goede vriendin (m/v).
Maar Willy is dood en Lodewijk is dood en Roelof is dood en wie ik verder nog om me heen heb zijn niet echt ‘goede vrienden’.

Denk-denk-denk.
Ik denk en leg mijn probleem voor aan iemand in wie ik vertrouwen heb.
Haar reactie 1) laat het rusten en 2) missch kijk je er morgen heel anders tegenaan.
Ik leg uit dat het niet een probleem van de laatste uren is maar dat ik er al een tijdje mee zit.
Ik vraag haar mee te denken.
Te ‘sparren’.

Reactie, niet na sparren maar als afdoener: “De beslissing zul je zelf moeten nemen.”
So far so not good.

Eva Hoeke schreef een column voor de Volkskrant.
Na 9 jaar kreeg ze te horen dat haar houdbaarheid was verstreken.
Sneu, maar iets dat ons freelancers vaker overkomt.
(Negen jaar is trouwens nog lang)

Sinds een paar weken zit Eva Hoeke bij de STER.
Met spotjes.
Ze zegt dat je nog steeds elke zaterdag haar column kunt lezen.
Nu op internet.
Voor € 5 per maand.
(dat laatste zegt ze er trouwens niet bij, dat merk je pas wanneer je naar haar website gaat)

Me op Eva Hoeke abonneren doe ik niet – ik las haar in Volkskrant Magazine ook al heel zelden.
Wel ben ik nieuwsgierig wat dit geintje kost.
Een STER-radio-campagne op een zender van de publieke omroep begint bij € 10.000.

Vind ik veel, maar dan héb je ook wat.
Aandacht.

Aan de sloot staat een gote wilgenboom.
Ik kijk erop uit vanaf mijn slaapkamer. Hoog bovenin zit een eksternest.
Waarheen ik nu al een week kauwtjes spullen zie slepen.
Een beetje vroeg, denk ik. Want ze broeden tussen april en juni.
Maar sommige mensen knutselen ook jaren aan een huis waar ze ooit hopen in te trekken dus waarom zou dat bij vogels anders zijn.

Een kauw ‘betekent’ ook iets: “Een kauw op het dak zou een nieuwe aankomst aankondigen, maar zou ook een voorteken van een vroege dood kunnen zijn.”

En een ekster? “De ekster laat zien dat er soms heel veel glimmende dingen zijn waar je tussen moet kiezen. De nieuwsgierigheid wint het dan soms, waardoor je energie steekt in mensen of projecten die niets opleveren.
De ekster vertelt je dan naar je gevoel te luisteren: volg je intuïtie en laat gaan wat je niks oplevert.”

Nu de huismus, de merel en de meesjes nog.

Ik neem een stapel papier door (deels bestemd voor de oppasser).
1 vel is een print over Evidensia Alkmaar (Evidensia is een spoed/weekend-kliniek, toen ik printte was die in Alkmaar er net en had ik nog niet meer informatie).

Ik google op Evidensia en het liegt er niet om. Ik citeer nu geen individuen maar haal dit van de site van Dierenlot “Recent publiceerde ook de NRC een uitgebreid artikel over private investeerders in huisdierenzorg.
Hierin wordt beschreven hoe Evidensia in Nederland is gegroeid naar 318 dierenklinieken en 20 crematoria! Anicura heeft 118 dierenklinieken, VetPartners 45 en CVS Group 25. Dat was tot en met 2022. Ook wordt beschreven hoe winsten kunstmatig laag gehouden worden via leningen met rentepercentages van maar liefst 11%. De opbrengsten verdwijnen uiteindelijk naar belastingparadijzen, waar deze winst onbelast blijft.

Ondertussen zijn er volop signalen over zeer hoge rekeningen voor huisdiereigenaren, niet zelden nadat het leven van een dier zinloos is gerekt. Mensen worden emotioneel onder druk gezet, dieren worden pas behandeld c.q. weer meegegeven als er betaald is. De onafhankelijke dierenartspraktijken die er nog zijn, doen vaak geen avond-, nacht- en weekenddiensten meer, waardoor mensen zijn aangewezen op de spoedklinieken, in handen van de ketens met peperdure behandelmethodes.

Vroeger verwees mijn dierenarts naar de (goede) Evidensia in Zwanenburg.
Die is verhuisd naar Amstelveen! = Deze moderne kliniek is prima aan te rijden via de A9, binnen 40 minuten vanaf Alkmaar. En een uur vanaf Grootschermer!!

Misschien moet ik niet op die manier vooruit denken/somberen.

Lang geleden (= voor de PC) tikten wij journalisten onze stukkies op een tikmachine.
Bij voorkeur op door de opdrachtgever verstrekt papier.
Een van die opdrachtgevers (Mensen van Nu?) had standaard onderaan elke pagina het tekstje “Kon het niet wat korter?” staan.

Daar dacht ik aan toen ik gisteren een poging deed het artikel Hoe je je op het leven kunt blijven verheugen als je ouder wordt van Wilma de Rek in De Volkskrant te lezen. Omdat ik de laatste tijd zelf niet echt heppie-beppie ben en hoopte op tips.

Het begint interessant maar na een tijd verslapt mijn aandacht.
Deels mijn eigen schuld natuurlijk maar in toenemende mate denk ik: moet ook *dit* er nog bij gesleept? Oftewel: kon het niet wat korter?

Dan valt mijn oog op wat er boven het artikel staat.
Essay.

Dat zal het wel verklaren.

De laatste Amerika-vakantie was zo niet-leuk dat ik dacht: ik ga nooit weer terug.
Waarbij de doorslag gaf dat de mensen die mijn favoriete huisje verhuurden en waar ik 3 weken was (mijn enige bestemming) heel onaardig tegen me waren terwijl ze vroeger zo lief waren.

Toch dacht ik eenmaal terug: er was nóg een favoriete plek.
Als ik daar nou eens op inzet?
Geen ‘aardige mensen’ nl: geen mensen met wie ik F2F contact had, maar een prachtig (gelegen) huis. Je kon in die omgeving van alles aan leuks doen maar je kon ook aan alle kanten om het huis in de zon of als je dat wou de schaduw zitten en rotsen en diertjes kijken en fotograferen.
En bij slecht weer: binnen.

Nu realiseer ik me een paar missers.
Toen ik Amerika verliet, liet ik bewust wat dingen achter.
Niet alleen een warm jack en een maillot maar ook een GPS.
En… mijn wandelschoenen.
Omdat ik toen heel zeker wist dat ik nooit meer terug zou gaan!

Nieuw kopen is het ergste niet maar wat ik nieuw koop moet ook weer daarheen gezeuld (ik liet altijd een grote doos met spullen achter op het adres in Pioneertown én stuurde vooruit). Maar ik heb nu geen vriendjes in Nevada dus het moet in de koffer.

En past niet in mijn mini-koffer.
Terwijl ik een zwaardere koffer niet kan dragen.
Hoezo ‘voorpret’.

Een jaar geleden zegde mijn werkster opeens op.
Van de ene dag op de andere met een app: “Per direct stop ik…” (en dat na 5 jaar).
Waarom? Ik kan er alleen naar raden.

Een nieuwe werkster vinden valt niet mee.
Google, google – het leverde niets op.
Iemand stelde voor het sámen te proberen en zij vond iemand die bij haar begon en aansluitend bij mij zou komen en… die kwam niet.

Dus: een witte werkster lees een schoonmaakbureau.
Het zou per uur € 27,50 kosten en in het begin zouden ze met hun tweeën komen (tel uit je niet-winst) maar dan héb je ook wat.

Bazin

Ik had idd wat.
Nl een bazin die ook over mij de bazin wilde spelen dus ZIJ bepaalde wat moest en hoe vaak het moest.
En een hulpje dat mijn werkkamer anders ging inrichten en papier ‘bij elkaar leggen’ waarbij zij een raar idee had van welk papier bij mekaar hóórde en niet op het idee kwam mij te vragen of ik dat wel wou.

Beleefde ik die ze niet op de vingers wou kijken ontdekte dit pas geleidelijk. En ook dat de rommelkamer waarvan ik had gezegd “niets aan doen” door beide dames was opgeruimd en gestofd! Want toen het meisje bezig was hoorde ik de bazin tegen haar zeggen: dat heb ik al gedaan…

Spinnewebben

Volgende ramp: dit was zaterdag en ze móesten op maandag weer komen ivm ‘spinnewebben’.
Om 8 uur (= voor mij vroeg).
Ik had een lijstje met als vraag 1: wat gaan jullie vandaag doen. En dat waren deels dingen die ik zinloos vond (wat ik ook al had gemaild!).
Waarop bazin tegen me tekeer gaat dat ik beter een ander bedrijf kan inhuren en ik zeg “ja”.
O ja – ik had toen ook het lef gehad te zeggen dat ik ze niet vaker dan 1x per 2 weken over de vloer wou. Dat moest dus écht vaker!!!

Enniewee, zij boos weg, mij trillend achterlatend.
Een uur later: de nota van zaterdag: € 266,20.
Waardoor ik beter begrijp waarom ze om de twee dagen 4 uur met hun tweeën willen komen.

En nee, nu heb ik nog steeds geen werkster.

Meer dan tien jaar had ik in de Amerikaanse woestijn een vast adres waar ik me helemaal geweldig voelde.

Het huisje was niet sjiek maar het uitzicht was geweldig en er waren dieren (vogels, coyotes, eekhoorntjes, lizards, slangen – ja, die ook) en de hosts waren hartstikke aardig.
Aardig wanneer er wat wás (zoals die ratelslang op mijn terrasje) maar ze namen me ook mee op wandelingen terwijl ze tegelijk mijn behoefte aan privacy respecteerden.

In september ging ik er terug, voor 3 weken.
Dus geen mini tripjes dwars door de woestijn maar 1 plek (omdat ik niet zeker was dat ik het reizen nog leuk vond).
Als ik het mild uitdruk: er was geen ‘klik’. Toen ik om 14:00 uur aankwam was de electra kapot maar die zou het twee uur later weer doen en om 19:00 was het bijna donker terwijl de host nog stond te prutsen aan de electriciteit zodat ik maar eens voorzichtig ging vragen ‘wat nu’.

“Ga je liever naar een hotel?!” werd ik toegeschreeuwd. Dat was een voorproefje.
Wat eerder goed viel (bv: ik kocht graag extra lekker en dus duur vogelvoer voor de buitenvogels) viel nu helemaal verkeerd: “ze doen het ook op gewoon voer!”

Dat was maar een voorbeeldje.
Wanneer ik denk aan ‘Amerika’ denk ik nog steeds aan dit huisje.
En aan de host toen die nog aardig was.
Ik denk er even serieus over hem een kadootje te sturen. En dan misschien over een jaar toch nog eens daar naartoe?

Maar dat is niet realistisch.

Ik had ze niet maar Radio 1 is er al de hele ochtend over bezig dus ontkom ik er niet aan.

Caroline van der Plas wil afvallen.
Een vrouw van wie ik de naam niet onthield wil een groot aantal boeken lezen.
Dat wou Francisco van Jole ook voor dit jaar en toen hij het niet dreigde te halen ging hij de laatste weken nog een stel dunne boekjes lezen – om het getal maar te halen.

Ik doe niet aan voornemens maar ik dénk wel eens: ik zou weer wat meer moeten lezen.
Missch helpt zo’n regeltje dan wel.

Ooit was ik zo’n beetje katholiek.
Niet echt heel erg maar wel genoeg om kerstmis te vieren op kerstavond met lekker eten en naar de nachtmis gaan.

Nu zegt kerstmis me niets meer.
Het enige dat ik er nog aan ‘doe’ is geven aan goede dieren-doelen maar dat doe ik ook door de rest van het jaar. Het is dus meer toevallig aanhaken bij hun acties.

Ik mis het niet – kerstmis.
Ik kijk meer met enige verbazing naar die mensen met hun bomen en opgeleukte tuintjes en kerstkaartjes.

Tekst op VK gisteren:

“Je zorgen maken is de verkeerde kant op fantaseren”

Wij verhogen alle pensioenen op 1 januari 2025 met 1,84%. Deze verhoging is mogelijk doordat we gebruikmaken van soepelere regels. De premie blijft voor de meeste deelnemers hetzelfde: 27%.
Het verantwoordingsorgaan adviseerde positief over dit besluit.

De verhoging op 1 januari 2025 geldt voor alle pensioenen van ABP. Dus ook bijvoorbeeld voor het nabestaandenpensioen.

Ik krijg nabestaandenpensioen.
Dat gaat nu dus met 1,84% omhoog!
Ik heb er nog geen berekening op los gelaten maar ik denk dat het extra bedragje me geen feestelijk gevoel gaat bezorgen.

It was Lodewijk’s birthday (vandaag) and I can cry if I want to.
Hij werd geboren in 1941 en ging in 1998 dood.

Dit was hem werkend in onze tuin