Er is écht leed.
Maar er is ook ergerlijk leed.

Zo bestelde ik via bol.com iets bij Samsonite.nl
Dat ‘nl’ zette me op het verkeerde been, het pakket komt uit een ver buitenland.
Maar vandaag zou het worden geleverd door UPS.
Ik zie die auto vaak door het dorp rijden en dat is dan rond het middaguur.
Dus doe ik boodschappen tussen 9 en 10.

Erna hol ik naar buiten om de konijnen te voeren.
Ik ben amper 3 minuten weg en intussen staat de voordeur open.

Net een bericht.
Beste meneer / mevrouw Doomen,
Wij willen u informeren dat onze transporteur een eerste poging heeft gedaan om uw levering te bezorgen, maar helaas zonder succes want hij liet ons weten dat u niet aanwezig was.
WTF!

Er staat ook een telefoonnummer in het bericht en ik besluit te bellen. Om te vragen wanneer ze morgen verwachten langs te komen.
Ik doorloop een keuzemenu dat begint met of ik in het Nederlands te woord wil worden gestaan (druk dan op 1 wat ik doe).
Nóg een hoop keuzes en dan een meisje met een onmiskenbaar zuid-Aziatisch accent “This is DeeDee, how can I assist you”.

Iets zegt mij dat DeeDee me niet kan vertellen wat morgen de route van de bezorger in Grootschermer is.
Ik zeg nog dat ik had verwacht in het Nederlands te communiceren en dan ‘never mind’ en leg neer.

Ik wéét dat er erger leed is.
Daarom noem ik dit ook ‘ergerLIJK leed’.

Over drie weken ga ik naar Londen.
Voor een recital.

Ik wil met een kleine camera wat foto’s maken.
Mijn gebruikelijke kleine camera, Lumix TZ70, is kapot (dwz dat hij vaak wanneer ik hem aan zet het scherm op zwart tovert).
Ik kocht hetzelfde exemplaar nog eens – zelfde probleem.
De eerste had ik bij CoolBlue gekocht en opgestuurd ter reparatie. Ik kreeg hem terug met ‘euvel niet gevonden’.

Ik geef deze daarom op en probeer het in Boekarest met de Panasonic DMC-TZ10.
Zijn grootste kwaliteit is dat hij klein is, dat is het wel, wat mij betreft.

Vólgende camera: DMC-LX15.
En intussen ook maar wat online cursussen volgen.
Vanochtend Laura Vink’s ver Reisfotografie.
Die eindigt met een verkooppraatje over haar zelf-studie(!)cursus Nooit meer op de automatische stand die normaal wel € 700 kost maar die wij, bofkonten die haar gratis cursusje vandaag volgden voor zo’n € 500 kunnen kopen.
Tóf! om met Laura zelf te spreken.

Dan liever de cursus van Nando op Photofacts.
Die voor mij als lid van Photofacts gratis is en.. ook niet onbelangrijk… Nando legt dingen gewoon goed en rustig uit en doet niet tóf.

(waarom kijk ik toch steeds naar de lessen van deze vrouw…, ik wéét toch dat ik er niet blij van word)

Maar vooral: gewoon oefenen!
Wat niet klopt (I know) maar nu staat de camera al weken op mijn te-doen-lijstjes en komt er helemaal niets van.
Met als excuus dat ik nog steeds erg gefrustreerd ben met de nieuwe PC.

Hoewel ik weet dat het een naald in de hooiberg is, kijk ik soms toch naar wie zich hebben aangemeld op de huizenoppassite.
Omdat je nooit weet en mogelijk is er toch iemand die zoekt naar een huis aan de Eilandspolder voor 3 dagen met een mooie tuin en hartstikke leuke dieren.

Vandaag staat er een nieuwe advertentie.
“Wij zijn een sinds kort gepensioneerd stel. Mijn man werkte voor DHL en ik werkte bij de politie. Wij hebben geen ervaring in het huisoppassen, maar willen gaan ervaren of dit iets voor ons kan zijn.”
Verder geen informatie, geen foto’s, niks.

O ja – toch nog iets!
Een tuin zien ze wel zitten.
Oppasdieren? geen
En tenslotte “Vergoeding gewenst”.
Naar kapsones-stel.

In april 2021 krijg ik een brief van de Belastingdienst dat ik in hun register stond wegens fraude.
Ik bel ze op.

De man aan de telefoon kan me niets vertellen.
Behalve dat er een onderzoek wordt gedaan en dat het vast mee zal vallen en dat ik over een half jaar nader zal horen.

Dat half jaar wordt een jaar.
Dan melden ze me dat ze nog steeds niet precies weten hoe het zit maar wél dat het gaat over het jaar 2010 en daarin iets met de Zorgtoeslag én de Huurtoeslag.

Het jaar 2010 staat me niet meer helder voor de geest.
Maar wat ik wel weet is dat ik nooit een Zorgtoeslag heb gehad en ook geen Huurtoeslag (ik heb een koophuis, ik ben geen huurder en ook geen verhuurder).

Ze gaan verder spitten in hun gegevens en verwachten dat ze over een half jaar méér weten.
Stelletje klungels bij de Belastingdienst.

Over een week ga ik naar Anna Bolena in de Stopera.
Er is een trailer waarin de sopraan aan het slot de hoge E zingt.

Ongeveer tien jaar geleden werd ik gegrepen door de sopraan Edita Gruberova.
Opera was niet nieuw voor me, maar deze ‘crush’ wel.

Ik ging haar volgen en zag haar ook in Anna Bolena.
Ook zij zong de hoge E (wat pijn deed aan de oortjes).

Een week geleden had de sopraan in Amsterdam problemen met de hele laatste cabaletta en liet de hoge E weg.
Ik zeg op Facebook dat ik daarover teleurgesteld ben.
Iemand die er meer verstand van heeft dan ik, zegt dat die E ook helemaal niet hóórt en dat een hoop grote sopranen hem nooit zongen en ik vind een vb van Beverly Sills maar goed – dan niet.

Ik kijk ook nog eens naar Gruberova in Wenen in Bolena.
Haar laatste Anna Bolena.
Waar ik wás met mijn destijds vriendin M.
Sindsdien geen contact meer mee.

Herinneringen, herinneringen.

Over 97 dagen vlieg ik naar Amerika, de dag erna rijd ik naar Pioneertown en de dag dáárna zou ik ev iets kunnen ondernemen.
Wat ik niet zal doen want dan ga ik 2-3 dagen over de woestijn uitkijken en heel misschien 1 autotochtje maken en nog wat boodschappen doen maar daarna rijd ik alweer verder.

Toch zoek ik naar ‘easy hikes’ in de buurt van Pioneertown.
Me tegelijk realiserend dat mijn conditie NUL is, wat zeg ik: minder dan NUL.
Zelfs een ‘betrekkelijk makkelijke’ hike zal al snel te zwaar zijn. Waarna het niet genieten is maar zwoegen en puffen tot de auto weer is bereikt.

Ik denk: NU aan mijn conditie gaan werken.
Maar wat kun je in 3 maanden nog voor mekaar krijgen?
En ook: wat staat het me tegen, dat gewandel, dat gehups, dat wat-dan-ook dat de conditie moet opkrikken.
De betere conditie hébben, ja, dat zou fijn zijn.
Eraan werken… geen zin in.

Zodat ik nu denk: misschien beter realistisch zijn en hikes schrappen van mijn wensenlijstje.

Ik schreef laatst over dat ik me zo weinig herinner.
Vandaag kwam er een herinnering bij.

Op de radio vertelde Catherine Keyl dat zonnebrandspul na een jaar niet meer werkt. Wat ik niet wist.
Dus zocht ik naar wat ik al vele tientallen jaren gebruik: de Arizona Sun Products.
En vroeg hoeveel het zou kosten die naar Nederland te sturen.
Véél.
We (Vice-president Lindsey en ik) raakten ‘in gesprek’ en ik herinnerde me dat ik hun producten ooit had gekocht in de gift shop van het Arizona Desert Museum waar ik eerst alleen een keer was en jaren later met Lodewijk.

Ik vond de prairy dogs schattig maar (nieuwe herinnering) er was ook een afdeling slangen. Die je kon aaien/aanraken.
Dat was niks voor mij. Ik vond ze eng.
En ging wat verder er vandaan staan.
Lodewijk deed het wel.
Wat ik me nu herinner als de dag van gisteren.

Ik wéét (en zit daar ook niet elke dag over te simmen) dat ik veel mensen kwijt ben.
Mijn ouders, mijn grootouders (wat niet zo raar is op mijn leeftijd), mijn man, mijn beste vriend en dan nog wat vriendinnen die ik ‘misplaced’ heb en vrienden (v/m) met wie het contact misschien niet over hield – maar ze waren wel in mijn leven.

De meeste van die mensen gingen dood.
Wat op zich mbt sommigen al tragisch is maar, realiseer ik me steeds meer: ze namen mijn herinneringen mee.
Hoe was mijn jeugd ook weer.
Hoe was mijn leven met mijn man.
Mijn leven met Roelof.

Natuurlijk herinner ik me nog wel *iets* – maar te weinig.
En daaraan zal nooit meer iemand iets kunnen veranderen.

Over twee maanden en ja, dat is vér weg maar het is nooit te vroeg om te gaan piekeren – moet ik drie dagen naar Londen.
Ik zie er tegenop vanwege mijn dieren.
En ook vanwege Londen zélf.

Een nare Oost-Europese stad kán ik op de 1 of andere manier. Maar Londen! met de Underground! en dat rare geld!
Ik lees (en herinner me vaag) over de Heathrow express. En over de Oyster Card.
En ik weet weer: de laatste keer dat ik erheen ging, legde Roelof (die Londen wel goed kende) me alles uit. En toen ik terug kwam, vastbesloten er nóóit meer heen te gaan, gaf ik hem mijn Oyster Card en de resterende Britse ponden.

Ik hoor op Radio 1 dat ‘we’ minder gelukkig zijn en dan vooral de ‘we’ tussen 18 en 25.
Door Corona.

Ik ben wat ouder maar evenmin erg blij.
Óp naar google dus.
En idd: zoveel pagina’s zoveel meningen en zoveel adviezen.

Helemaal bovenaan staat:
Probeer het gewoon. Alleen al proberen om gelukkiger te zijn, verhoogt mogelijk het gevoel van welzijn. …
Ga naar buiten. …
Mediteer. …
Geef geld uit (aan anderen) …
Lach alsof het oprecht is. ..

Over ‘naar buiten gaan’ en ‘mediteren’ lijken de meeste adviseurs het eens te zijn. Maar daarmee hebben we het wel gehad.
Ik vrees dat ik het toch echt zelf moet bedenken.
Missch een beetje shoppen uit alle sites.
En daarbij niet woest reageren op onzin-adviezen zoals ‘maak een praatje bij de kassa’ met de vraag ‘is dit goede wijn?’

Ik ben ‘best blij’ met mijn Panasonic FZ200.
Maar anderhalf jaar geleden bedacht ik dat ik een stap hóger wou met de FZ80.
Ik volgde mijn 1e YouTube-les bij Graham Houghton – en toen werd het hartstikke koud en vloog de wind/storm door mijn werkkamer en besloot ik het uit te stellen.

Vorige week schrijft Graham in zijn nieuwsbrief dat hij bezig is met een *nieuwe* cursus FZ80.
Ik bekijk de nieuwe les 1.
Die hij, weinig opbeurend, begint met dat hij het eigenlijk een flut-toestel vindt maar *jullie* willen zo graag les.
O.

Tip 1: nóóit op automatische stand fotograferen.
Snap ik. De enkele keer dat ik hem gebruikte deed ik dat op IA en werd het niks. Rare kleuren.
Daarna een heel verhaal over diafragma en sluitertijd zonder me te vertellen hoe en wáár dan.
Terwijl ik echt aan het handje moet worden genomen met waar knopjes zitten en hoe ze te bedienen.

Volgende stap: terug naar mijn vertrouwde FZ200 en die sys-te-ma-tisch te lijf gaan.
(Vermoede) daarop volgende stap: bekijk het maar met je lessen, ik blijf lekker kieken op de automaat en ben blij met af en toe mijn toevalstreffers.

Gisteren sta ik weer te aarzelen tussen al (!) mijn kleine camera’s.
Die ik meenam naar Boekarest vond ik niet geweldig maar wat nu in aanmerking zou komen is eigenlijk te zwaar voor een ‘kleine camera’.
Bovendien moet ik ze sowieso nog onder de knie zien te krijgen.

Een cursus dan?
Ik probeer er 1 uit die FB me (gratis) aanbiedt. Hij begint met dat alles in de M-stand moet dus na les 1 geef ik het wanhopig op.

Twee boeken aangeschaft over planten fotograferen. Het ene vertelt vooral welke plant wanneer wáár groeit.
Het andere heeft me 1 verstandig advies gegeven: fotograferen bij zon *lijkt* wel leuk maar is bij planten veel lastiger dan wanneer het bewolkt is.
En… liefst handmatig scherp stellen en dan in A maar we schrijven je niet helemaal af als je het toch met ‘Automaat’ doet.

So far so onduidelijk.
Dan is het gisteravond, ik zit Madam Secretary te bingen en zie buiten de maan.
Een wonderbaarlijk mooie maan.
Ik grijp mijn camera.

Ik loop naar beneden en grijp daar mijn ándere camera (zelfde type, alleen ligt die toevallig dáár).
Ik maak foto’s.
Van de maan zélf én van de weerkaatsing in het water.
Die laatste mislukken totaal.

De maan-foto’s zijn mwah op 1 na.
Geen idee hoe ik met de instellingen heb zitten spelen.
Ik weet het: er valt een hoop op af te dingen.
Maar ik vind hem wel leuk.

(waarmee ik niet blij ben)

Ik heb prik 1 en prik 2 gehaald en ook booster 1.
Nu wil de overheid dat ik ook booster 2 haal en om me heen zegt iedereen die er zelf over begint dat ze dat niet gaan doen.

Maar ik ben een braverd dus worstel me door de website.
Tot ik uitkom op het maken van een afspraak.
Voor ‘Enkele vaccinatie’.
Mm.
Is dat hetzelfde als ’tweede booster’?
Google google.
Het lijkt niet zo te zijn.

Ik geef het op.