Er was een tijd, lang, lang geleden (ik was in de twintig) dat ik het invullen van mijn belastingformulier een leuke uitdaging vond.
Nu zie ik het als een noodzakelijk kwaad.
Dat klinkt te heftig.
Het is meer: een ‘gewoon geen zin in’.

Dus begin ik maar eens met uitstel vragen.
Tot 1 september.
Wat het nu bijna is.

Vandaag is het zover.
Ik vraag de belastingdienst me te laten zien hoe zij denken dat mijn financiële situatie is.
Wát ze me laten zien lijkt me geen onzin en ik heb geen zin het te controleren.
Dus overal JA en OK aangeklikt.
Denkend: als het bedrag dat ze me willen laten betalen en dat ik aan het slot zal zien een welgemeende ‘Holy Shit!’ oproept zal ik toch maar eens gaan uitzoeken en narekenen.

Maar met het door de Dienst bedachte bedrag kan ik leven.
Dus ‘Verzenden’ geklikt.

Het zit er weer op voor een jaar.

Al dagen denk ik ‘laat ik niet moeilijk doen’ maar vandaag, na het lezen van dit artikel, stuur ik toch maar eens een mail aan mijn verhuurder in Death Valley.
Met de vraag: kan ik dat huis nog wel bereiken?
Ik wéét dat het pas over een maand is maar het ziet er zo beroerd uit – wordt het nog wat?

Vriendelijk geformuleerd uiteraard.
Iets als ‘in jouw ervaring… hoe lang duurt zoiets’.

“Hi Jeanne! The whole point of the house is to be in an extreme place, almost out of Earth, with just a tiny link to human civilization… that’s why I purchased the land and built the house.
Nonetheless, or maybe because of that, staying there is a real pleasure 😉
As for DVNP, the main roads should reopen in a week. In any case, I suggest to check regularly their website.”

Eh… ik heb helemaal geen probleem met eenzame huizen! integendeel!
Maar is het niet de omgekeerde wereld dat IK op de website van Death Valley moet gaan checken of dat huis wel bereikbaar is??
Dat mail ik ook – nu een ietsje minder vriendelijk.

De verhuurder snapt het.
“I’ll keep you posted” reageert hij.
Mooi zo.

Korte telefoon-abonnementen (die van 30 dagen) kan ik pas ongeveer 30 dagen voor het eind kopen.
Omdat ik anders niet tot ik het vliegveld haal gecovered ben.
De eerste week moet ik dus geen gekke dingen doen want als ik in nood raak moet ik gaan roamen met KPN. En dat kost wat (lees: veel).

Toch dacht ik dwars door de Mojave woestijn te gaan rijden. Omdat het mijn favoriete weg is.
Van Las Vegas via Kelso naar Lucerne (daar boodschappen doen) en dan naar Pioneertown.
Ik heb die weg al zó vaak gereden dat ik eerst de landkaart niet wou meenemen.
Maar toen toch wel. Eigenlijk vooral als voorpret.
Om bij mijn eerste ontbijt te kunnen ‘bestuderen’.
Dus kaart weer op de stapel ‘mee in de koffer’.

Toen ging het hard regenen in de woestijn en raakte alles op drift.
Wegen zakten in en even later werden ze tot kolkende massa.

Niet alleen de dirt roads begaven het, snel erna ook de asfaltwegen.
Eerst deze en dan die in Death Valley en rond (en IN) Las Vegas.

Deze link zal wel weer snel verdwijnen.

In een iele struik naast het huis, amper blaadjes.
Als ik een nestje ging bouwen zou ik overal in de tuin een betere plek hebben gevonden.
Maar het echtpaar merel niet.

Ze mogen de godin danken op hun blote knietjes dat hun kroost nog niet is opgevreten.
IK bid dat het goed blijft gaan, nog een week of twee schat ik – dan is het ‘uitvliegen’ geblazen.

Ik hád het nest tot op een meter kunnen naderen maar ik koos voor *5 meter* en dan maar wat minder perfecte foto’s.
Daarna het ouderpaar een half pond mager rundergehakt gevoerd (waar de mussen ook van vraten).
Mijn huis-oppassers krijgen het niet makkelijk.

Ik héb een dagboek maar ik houd het onregelmatig bij.
Gelukkig is daar Facebook dat voor me bijhoudt wat er in mijn leven is gebeurd.
Niet helemaal vanaf het begin maar wel de laatste tien jaar.
Ongeveer.

Zo weet ik nu dat ik in 2016 naar Salt Lake City vloog.
De vlucht ging goed, het hotel was goed, de auto was prima, de satelliet radio deed het! yeah!

Ik haalde een cola uit de automaat en nam meteen een emmer ijsblokjes mee.
Toen laptop aan en mail bekeken.
Bericht van de broer van Roelof (Roelof paste op mijn huis en dieren).
Dat Roelof op de IC lag.
Niet veel meer.

Het was voor mij begin avond dus voor hem in de nacht.
Wat een verklaring kon zijn waarom hij niet meer reageerde.

Ieg dacht ik: ik moet terug.
En belde Delta Airlines waar ik (ongelogen) 3 uur in de wacht stond.
Tegen de tijd dat ik ein-de-lijk een mens aan aan de lijn had was ik totaal over mijn toeren wat mogelijk hielp om een seat te krijgen op een vliegtuig de volgende dag terug naar Amsterdam.

Vier weken was ik hier.
Ik herinner me dat telkens wanneer een KLM-toestel over-vloog ik mezelf voorhield dat het een teken was. Dat het goed zou aflopen.
Het liep niet goed af.
Op 28 september 2016 ging Roelof dood.

Er wordt aangebeld.
Op de stoep staat een vriendelijke jongeman die mijn gasketel komt controleren.
Oh? daarover heb ik nl helemaal geen email gehad.
Nee?! dát verbaast hem.

Wanneer duidelijk wordt dat ik er niet over pieker hem op zijn mooie bruine ogen binnen te laten, overhandigt hij me een kaartje en zegt dat ik nu zélf maar het gasbedrijf moet bellen om een afspraak te maken.
Zal ik doen.
“En hoe heet u?”
“Jamal.”
Wat hij voor mij niet hoeft te spellen.

Ik bel idd het gasbedrijf nadat ik eerst heb ingelogd op mijn pagina en heb gezien dat er helemaal geen afspraken voor mij(n ketel) stonden gepland.
De jongeman aan de telefoon beaamt dat er geen afspraken staan. Mijn contract is: eens per twee jaar en ze zijn een jaar geleden nog geweest.
Ik geef de naam Jamal door.

“Misverstand” veronderstelt de man aan de telefoon.
Wat natuurlijk beter klinkt dan ‘oplichter’ en ‘u bent aan de dood ontsnapt’ en ‘gelukkig hebt u nu al uw sieraden nog’ (niet dat ik daar veel bijzonders van héb maar het gaat om het idee).

Laat de spreeuwen nu maar komen… en wég zullen de peren zijn

Misschien is het een sign of the times of misschien word ik steeds meer een supertrut.
Maar het valt me op dat wanneer ik iets weggeef er zelden nog ‘dankjewel’ wordt gezegd.

Vaak wordt een kadootje zwijgend in ontvangst genomen.
Of: “wil je er vanaf?!” ik: “nee! ik ben gewoon áárdig!”
Of na aannemen met dat iemand anders (partner of kind) het waarschijnlijk leuk zal vinden: geen enkele feedback.
Wat kán betekenen dat die ander er dolblij mee is maar dat het er even niet van kwam dat te vermelden.
Of dat mijn gulle gave bij thuiskomst huilend van het lachen direct in de kliko is gegooid.

Ik herinner me dat mijn ouders wanneer ik iets kreeg me indoctrineerden met dat “wat zég je dan?!” zodat de kleine Zjanneke ongemakkelijk ‘dankuwel’ mompelde.
Is dat een oude gewoonte? hóeft dat tegenwoordig niet meer? of zeggen ouders het nog steeds tegen hun kroost maar voelen ze niet de noodzaak het zelf te praktiseren?
#DTV

Zo heel in het algemeen ben ik geen voorvreugdevrouwtje.
Ik ben meer iemand die dingen over zich heen laat komen. En dan ook nog eens met een ‘glas half leeg’- blik.

Met 1 uitzondering: mijn woestijnreizen.
Dit keer (omdat de vorige al zo lang geleden is) ben ik nog wat verward over ‘wat vooruit sturen’ ‘wat mee nemen in de koffer’ ‘hoe zit het ook weer met de telefoon en de gps daar’.
Maar ik kan wél uitzoeken ‘what to do in and around…’
En de leukste dingen uitprinten.
Vast nadenken over routes van A naar B.
En – niet onbelangrijk omdat ik een fanatieke landkaartenverzamelaarster ben -: welke maps moeten nou écht mee (vooruitgestuurd) en welke kan ik achterlaten voor ooit misschien later.
Of voor alleen maar ‘voorpret’.

Er zijn een paar rentals waarop ik me verheug omdat de huizen me mooi lijken of omdat ze mooi liggen.
Bij andere ben ik meer geïnteresseerd in wat je van daaruit kan doen.

En tegen het eind is een huis waar ik ooit eerder was en waar ik toen braaf twee tripjes maakte (oud kerkhof, natuurgebied – vielen allebei tegen).
Ze hebben nu een beek bij hun terrein getrokken en twee bankjes om aan die beek te zitten.

Ik mag eerder komen dan de officiële tijd.
En wat ook heel fijn is: ik *hoef* niets.
Dit omdat ik ooit ergens verbleef waar de verhuurster na een dag naar me toekwam en me streng toesprak: ik zat maar te zitten en foto’s te maken, ik moest gaan hiken!

In Amerika rijd ik lange einden waar ik buiten bereik van radiostations ben.
Daarom voeg ik ook altijd Sirius (= satelliet radio) aan mijn huurauto toe. Dan heb je altijd en overal 200+ stations, van rock tot praatradio.
Helaas gebeurt het te vaak dat Sirius het niet doet. Klagen bij de verhuurder leidt tot: ga maar een uur rondrijden dan pikt de auto het signaal wel op. Niet dus.

Daarom dacht ik: laat ik dit keer toch maar weer eens cd’s meenemen.
Ik koop er een hoop extra.
Een aantal opera’s, een aantal ‘greatest hits’ (wat je bij klassieke zangers ‘compilatie’ noemt).

Dan lees ik dat de auto’s van tegenwoordig geen cd-speler meer hebben.
In sommige kun je een usb stick duwen.
Vaak moet je er dan ook nog verbinding met WiFi mee leggen.
Kwa ‘uitdaging’.

Ik denk terug aan vorige reizen waar de satelliet-radio óf meteen al niet werkte óf het na tien dagen begaf (dat was wanneer de verhuurder wel een abonnement had genomen maar alleen een proef abonnement wat hij verder niet had geactiveerd).
Ik denk aan de keren dat ik dan tevergeefs naar een kantoor van de verhuurder ging (advies: ga een uur rond rijden – ideale manier om de klagende klant met kluitje in riet te sturen).

Ik denk aan wat ik dan deed.
Accepteren wat het noodlot me had gebracht.
Een beetje zelf zingen.
Een beetje nadenken.

Nu dus hopen dat Sirius het dit keer wél doet.
In elk geval geen cd’s branden.
Proberen ergens een zen-gevoel vandaan te toveren.

In een groep op FB plaats ik deze oproep (dit is de verkorte versie):

Ik woon in Grootschermer aan de Eilandspolder met 1,5 kat (eigen kat Loki die 13 is en buurkitten Lex die veel hier vertoeft) en 2 setjes konijnen in allebei een aparte ren en 15 loslopende kippen.
Ik moet over 2 weken 2,5 dag weg: vanaf tussen de middag – of iets eerder- op 27 juni en dan weer terug begin avond 29 juni. Mijn vlucht landt om 17 uur dus ik ben ergens na 18 uur thuis.
Ik denk dat Loki echt gezelschap nodig heeft. Voor Corona ging ik wel vaker een paar dagen weg maar sindsdien niet meer.
Bovendien heeft hij er een handje van om wél door de luikjes achter naar buiten te gaan maar dan voor te gaan zitten wachten tot ik de voordeur voor hem open doe.
Lief zijn voor Loki (hij is óók lief!) is het belangrijkste! met konijnen en kippen kan iem je desnoods helpen.

Ik krijg een paar aardige reacties maar niemand die wil komen.
Wel grappig: Ik dacht: wat een bekende naam! Heb heel lang geleden voor mijn studie Je boek De hollende kleurling gelezen!

Dat hoor ik nou helemaal nooit meer! dat ik iem ‘bekend voorkom’.
Kwa naam.
Waarmee Loki nog geen liefhebbende oppas heeft die 3x per nacht uit bed gaat om de kleine man binnen te laten door de voordeur.

Ik hou erg van slakken en ik denk dat deze twee ‘iets’ met elkaar hebben

Vanochtend zijn ze – samen – weg.

Er is écht leed.
Maar er is ook ergerlijk leed.

Zo bestelde ik via bol.com iets bij Samsonite.nl
Dat ‘nl’ zette me op het verkeerde been, het pakket komt uit een ver buitenland.
Maar vandaag zou het worden geleverd door UPS.
Ik zie die auto vaak door het dorp rijden en dat is dan rond het middaguur.
Dus doe ik boodschappen tussen 9 en 10.

Erna hol ik naar buiten om de konijnen te voeren.
Ik ben amper 3 minuten weg en intussen staat de voordeur open.

Net een bericht.
Beste meneer / mevrouw Doomen,
Wij willen u informeren dat onze transporteur een eerste poging heeft gedaan om uw levering te bezorgen, maar helaas zonder succes want hij liet ons weten dat u niet aanwezig was.
WTF!

Er staat ook een telefoonnummer in het bericht en ik besluit te bellen. Om te vragen wanneer ze morgen verwachten langs te komen.
Ik doorloop een keuzemenu dat begint met of ik in het Nederlands te woord wil worden gestaan (druk dan op 1 wat ik doe).
Nóg een hoop keuzes en dan een meisje met een onmiskenbaar zuid-Aziatisch accent “This is DeeDee, how can I assist you”.

Iets zegt mij dat DeeDee me niet kan vertellen wat morgen de route van de bezorger in Grootschermer is.
Ik zeg nog dat ik had verwacht in het Nederlands te communiceren en dan ‘never mind’ en leg neer.

Ik wéét dat er erger leed is.
Daarom noem ik dit ook ‘ergerLIJK leed’.

Over drie weken ga ik naar Londen.
Voor een recital.

Ik wil met een kleine camera wat foto’s maken.
Mijn gebruikelijke kleine camera, Lumix TZ70, is kapot (dwz dat hij vaak wanneer ik hem aan zet het scherm op zwart tovert).
Ik kocht hetzelfde exemplaar nog eens – zelfde probleem.
De eerste had ik bij CoolBlue gekocht en opgestuurd ter reparatie. Ik kreeg hem terug met ‘euvel niet gevonden’.

Ik geef deze daarom op en probeer het in Boekarest met de Panasonic DMC-TZ10.
Zijn grootste kwaliteit is dat hij klein is, dat is het wel, wat mij betreft.

Vólgende camera: DMC-LX15.
En intussen ook maar wat online cursussen volgen.
Vanochtend Laura Vink’s ver Reisfotografie.
Die eindigt met een verkooppraatje over haar zelf-studie(!)cursus Nooit meer op de automatische stand die normaal wel € 700 kost maar die wij, bofkonten die haar gratis cursusje vandaag volgden voor zo’n € 500 kunnen kopen.
Tóf! om met Laura zelf te spreken.

Dan liever de cursus van Nando op Photofacts.
Die voor mij als lid van Photofacts gratis is en.. ook niet onbelangrijk… Nando legt dingen gewoon goed en rustig uit en doet niet tóf.

(waarom kijk ik toch steeds naar de lessen van deze vrouw…, ik wéét toch dat ik er niet blij van word)

Maar vooral: gewoon oefenen!
Wat niet klopt (I know) maar nu staat de camera al weken op mijn te-doen-lijstjes en komt er helemaal niets van.
Met als excuus dat ik nog steeds erg gefrustreerd ben met de nieuwe PC.