Vannacht word ik weer helemaal in paniek wakker: ik durf het niet, met de andere Gruberovers naar het concert in Baden-Baden.
Ik durf niet met de Duitse trein te reizen (vliegen naar Frankfurt met goeie ouwe KLM durf ik wél).
Ik durf de Duitse taxi van het station naar het hotel niet. Met als echte gruwel (na het hotel dat ik weer wél durf) de ontmoeting met de fans.
Ernaast zitten. Ermee praten. De pauze.

In de pauze naar de wc gaan. Iets bestellen in de pauze?
Na de voorstelling in de ijzige kou anderhalf uur met wéér die andere mensen wachten tot Zij uit de artiesteningang komt.
Waar ze dan de anderen blij begroet (´bekende gezichten’) en zonder me aan te kijken een handtekening op mijn programma plaatst waarna ik word weggeduwd door de volgende Edita-aanbidster (m/v).

En dan? met ons allen (niet met haar) nog ergens iets drinken?
Wanneer eet ik eigenlijk als de voorstelling om 18.00 begint en je er (zegt de site van het Theater) vroeg moet zijn.
Een broodje om half vijf? Of een pizza om half twaalf?
Boterhammen met kaas mee voor alle zekerheid?

Bergen en beren zie ik.
Terwijl afzeggen evenmin een optie is.
Omdat ik dat óók niet durf.

Ik fantaseerde over ‘verzwolgen worden door de aarde’.
Zoals in een opera.
Maar de enige opera die me te binnen schiet waarin wordt verzwolgen is dat door de hel (Don Giovanni) en een slecht mens ben ik volgens mij niet.
Alleen maar angstig.

Opeens schiet me de oplossing te binnen.
Müsli Opernmaus heeft me het ticket voor de voorstelling toegestuurd.
Omdat ik dat prettiger vond dan voor het concert in de mensenmassa steeds opgefokter zoeken naar mijn mede-Gruberovers.

Het ticket zoek maken!
Dat moet PostNL toch wel toevertrouwd zijn?

Hier gekiekt op mijn laatste balkon in Yuma met toen nog half-bruine voeten en zonder de riempjes er netjes in gewerkt.

Geen idee waarom ze Mary Jane’s heten (volgens Wikipedia is Mary Jane een ander woord voor marihuana).

Gisteren laat ik me meeslepen en zeg dat ik ja! over een paar weken in Baden-Baden een voorstelling van Edita Gruberova zal meemaken.
Met andere fans.

Ik kan het niet goed reconstrueren maar iets sloeg gisteren met me op hol.
Was het dat degene die me uitnodigde vroeg of ik wel een ‘hard core fan’ was waarna ik me uitgedaagd voelde om dat te bewijzen?
Zeker speelde mee wat ze zei over dat ik niet nog tien jaar had om af en toe een beetje van Edita te genieten.
Over twee jaar stopt ze met zingen (er is een officieel schema).
En ik bén idolaat.

Maar wat ik niet ben is goed-in-groepen.
Of leuk-met-mensen.

Zodat ik gisteren (meegesleept) nog denk: leuk! laat ik eens avontuurlijk zijn.
Om vannacht om drie uur zwetend wakker te worden en te denken: wat heb ik gedaan?!
Waarna ik niet meer in slaap val en maal en maal en maal tot ik vanochtend met R. bel en wat praktische reiszaken doorneem.
Hoewel ik het liefst van het hele plan zou afzien maar dat durf ik intussen óók niet meer.

Ik schaad het milieu natuurlijk door te vliegen, maar ik ben een prima vuil-scheider.
Te beginnen bij het oud papier dat vroeger 2x per maand werd opgehaald en nu nog maar 1x.
“U hóeft het dus nog maar 1x per maand buiten te zetten” jubelde de gemeente toen ze dit nare bericht toestuurde.
Waar je het papier die extra weken moest laten, zetten de ambtenaren er niet bij.

Gisteren (eerste maandag van de maand) was de ophaaldag.
Dan komt begin van de avond de wagen-voor-het-papier.

Ik zet vier dozen (R. heeft net zo vlijtig verzameld als ik pleeg te doen) duidelijk zichtbaar op het stoepje.
En kan ze alle vier -nu doorweekt door de regen- vanochtend weer binnen halen.
Omdat de ophaalploeg niet uit de doppen heeft gekeken.

Op 3 december is de volgende ophaaldag.
Dan hóef ik maar eens in de twee maanden het papier buiten te zetten.

Een slechter mens had alles nu natuurlijk in de grijze bak geflikkerd of in de tegenover mijn huis geparkeerde vuilcontainer van de overburen.
Soms wou ik dat ik slecht(er) was.

Al een week ga ik laat naar bed en sta dan toch vroeg weer op.
Laat naar bed is vrijwillig, vroeg op gaat vanzelf.
Waarna ik ergens op de dag twee uur in een zo bodemloze slaap val dat ik bij het ontwaken geen idee heb welk dagdeel het is en soms niet eens waar ik bén.

Dat moet maar eens afgelopen zijn denk ik en ga gisteravond om kwart over negen naar bed.
En wordt om 1 uur wakker en blijf wakker.
En pieker.

Ik had geen idee dat ik zóveel problemen en zorgen had.
Maar nu weet ik het.
Dat is wel weer fijn, dat de nacht zo toch nog ergens goed voor is.

Na een zorgvuldige tweede bestudering van de diskus-instructies doe ik het nu góed (weet ik vrij zeker).
Maar ik voel geen verbetering.

Ik schakel over op: eigenwijs.
Stel dat de diagnose onjuist is.
Kan toch?

Ik ervaar mijn kwaal als: het gevoel dat ik een prop in mijn keel heb.
Zo beschreef ik het ook maar toen de dokter geen prop zág en luisterend naar mijn borst wel iets licht hoorde piepen concludeerde zij: reactieve longen.

Dus google ik: “prop in keel” en vind (op div. sites in verschillende bewoordingen)
“Een brokgevoel in de keel komt vaak voor. Veel patiënten zijn hierover ongerust, maar over het algemeen is het een onschuldig probleem. Mogelijke bijkomende klachten hierbij kunnen zijn:
•een slijmprop in de keel die niet weggeslikt kan worden,
•of een gevoel dat er een graat of een korreltje in de keel zit,
•of een branderige, pijnlijke of geïrriteerde keel.

Het brokgevoel zit meestal ter hoogte van het strottenhoofd. Hierdoor ontstaat de neiging steeds te schrapen, te kuchen of vaak te slikken. Hierbij kan altijd wel wat slijm geproduceerd worden. Van een brokgevoel wordt gesproken als er geen lichamelijke afwijking gevonden wordt die de klacht kan verklaren.

De prop, staat er ook, is niet te zien.
Het is namelijk (zoals ik al vermoedde en ook tegenover de invaldokter suggereerde) *psychisch*.

Ik kan nu de KNO-arts raadplegen en röntgenfoto’s laten maken en een slang in mijn slokdarm en dan word ik gerustgesteld dat ik geen keelkanker heb (ik noem maar wat) en dan ga ik me ontspannen en dan gaat het vanzelf over.
Ik kan óók proberen zélf te ontspannen.
Er schijnen ontspanningsoefeningen te zijn voor de keel (die moet ik nog vinden).

Zelf-dokteren dus.
En oemmm en denken: medisch circuit, je kán me wat!

Ik heb de discus (die ‘diskus’ heet) opgehaald bij de apotheek.
Ik zeg dat ik iets kom ophalen en dat ik “instructies zou krijgen”.

Het (vriendelijke) meisje haalt de diskus en een folder.
Er is geen kamer vrij, zegt ze. Dus moet het ‘hier’ (aan de balie).
Ze laat zien hoe de diskus open geschoven kan worden (en weer dicht).
Ze wijst me op de folder.
Ik vraag of het poeder vies is.
Dat weet ze niet.

Werkt het meteen? Ja.

Thuis geprobeerd.
Van ‘werken’ merk ik niks.

Ik google op de werkzame stof: salbutamol.
Ik vind: Goed inhaleren vergt veel oefening. De werkzame stof moet diep in uw longen terechtkomen. In de apotheek kunt u een checklist krijgen waarop voor uw inhalatieapparaat alle handelingen staan die nodig zijn bij het inhaleren. Vraag de apotheekmedewerker of arts om het voor te doen en oefen een keer in zijn bijzijn. Hij kan dan nagaan of u alle handelingen goed uitvoert.
Dat was inderdaad wel handig geweest.
Ik kijk de instructies online.

Instructies

Ik vind ook nog dat salbutamol kan worden gebruikt als doping.
Doping lijkt me op dit moment wel fijn. Chemisch de schouders onder het leven.

Ook nu denk ik achteraf: ik had assertiever moeten zijn.
Ik had tegen dat kind moeten zeggen: dan wachten we maar tot er een kamer vrij is.
En: ik neem geen genoegen met een foldertje.

Maar het medisch circuit intimideert mij.
Zo erg dat ik pas weer thuis aan de PC kan denken.

Om acht uur heb ik een afspraak met de 1 dag invallende huisarts.
Ze kijkt in mijn keel: niets.
Ze controleert mijn oren: niets.
Ze beluistert mijn rug: niets.
Ze beluistert mijn borst: toch iets.

Ze vraagt of ik wel eens “een puffer” heb gehad.
Ik weet niet precies wat ze bedoelt maar als ik niet weet wat het is, zal ik het ook wel niet hebben gehad.

Ze gaat tikken op de computer.
Ze zegt dat ze een spray gaat voorschrijven. En dan moet ik over twee weken terug komen.
Tenzij het erger wordt.
Dan: ze gaat toch maar “een discus” voorschrijven.
Ik vraag wat dat is.
Iets met poeder en die moet je op een bepaalde manier inademen en daarvoor moet de apotheek me instructies geven.
Ze tikt verder op de computer.

Dan wil ze afscheid nemen en vraag ik wat ik eigenlijk héb.
“Reactieve longen”. O.
Meteen naar de er tegenover gelegen apotheek waar net een apothecaresse naar binnen gaat.
Zijn ze al open. Nee.
Wanneer dan, vraag ik. Het kreng wijst op de tekst op de deur.
Half negen.
Vervelend want het is tien over acht.

Ik ga naar huis, google reactieve longen.
Lees: astma. En schrik me wezenloos.

Ik ben panisch voor de telefoon.
(en nog wat dingen maar in elk geval óók voor de telefoon)

Ik kom terug uit Amerika en ik moet bellen.
O.a. naar een politieman die me al ruim een maand geleden mailde of ik hem wou bellen (nee) en die toen bij R. opeens aan de deur stond met een collega.
Waarna hij nóg een mail stuurt – of ik wou bellen.

Dus mail ik hem vanochtend om kwart over zeven: waar het over gaat of dat hij me daar soms mee wil overvallen en dan als in L&O kijken hoe ik reageer.
Hij mailt een half uur later terug dat het gaat over fraude die met mijn paspoort lijkt te zijn gepleegd, dat ik geen verdachte ben maar dat ik naar het bureau moet komen.
Ivm “losse eindjes”.
Ik denk ‘in gotsnaam’ en bel en hij neemt op “met John” wat ik nogal informeel vind en we spreken af voor donderdagochtend.

Ik heb morgen een afspraak met mijn mondhygiëniste maar ik heb wat medische problemen dus moet ik afbellen.
Om exact 9 uur bel ik af (na 3x in gesprek) en leg uit waarom en dat ik pas een nieuwe afspraak kan maken als ik weet wat mijn probleem precies IS.

Ik bel de doktersassistente en maak een afspraak voor woensdag 8 uur (ze zijn dinsdag gesloten).
Ik leg uit wat ik heb (wat haar ernstig lijkt maar misschien zegt ze dat als een ‘je zeurt écht niet’) en ik krijg een invaldokter.
Man of vrouw, vraag ik.
Vrouw. Dat vind ik prettig.
Waarna ik denk dat ik op deze manier nooit met mijn eigen huisarts ga bonden aangezien ik nu al jaren óf de tijdelijke arts-in-opleiding of een invaller zie.

Met R. mail ik de hele dag.
Wel tien keer.

Blijkbaar zit er een grens aan wat ik als beller kan behappen.

Het haantje kijkt uit, want vandaag komt J weer terug.