HP/De Tijd klapt vandaag op de website even uit de school over kandidaat-lijsttrekker Jolande Sap van GroenLinks. Deze was door het blad uitgenodigd om voor de volgende editie in debat te gaan met die andere groene dame, Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren.

Echter, Sap had hier geen zin in. De reden? Ze vindt de PvdD ’te klein’, ’te marginaal’ en stelt dat een debat zelfs ‘imagoschade’ kan opleveren. Saillant detail: volgens de laatste peilingen is GroenLinks met vier à vijf zetels niet veel groter dan de Partij voor de Dieren, die op twee à drie zetels staat.

HP/De Tijd heeft nu contact opgenomen met de andere kandidaat-lijsttrekker van GroenLinks, Tofik Dibi. Deze vindt de PvdD allesbehalve ’te klein’ om mee in debat te gaan. “[…] ik kan je wel zeggen dat ik heel graag met Marianne wil praten. Zij heeft een verhaal en haar partij vreet ons op, als we niet uitkijken.”

(bron)

Volgens PostNL is de pakketbezorger al enige uren naar me ‘onderweg’.
Met mijn mooie nieuwe notebook.

Omdat de bezorger pleegt te komen klokslag twaalf uur zit ik al vanaf elf uur in een stoel met een boek richting raam om bij elke auto goed te kijken of het ‘m niet is.

Om tien over twaalf (hij is láát) zoeft de auto voorbij, dieper het dorp in.
Dat is okee, hij komt altijd op de terugweg langs.
Maar tien minuten later een nog hardere ZOEF.
Mijn huis voorbij en dorp weer uit.

Hoe kan dát nou?!

[Update: hij is er en hij is prachtig. De chauffeur moest eerst iets afgeven bij de winkel verderop – zodoende]

Sinds een paar dagen staan er schapen op het weiland rechts achter mijn huis.
Vanohtend kijk ik naar de schapen.

Dan denk ik al: ligt dat ene schaap niet héél erg stil.

Vanmiddag blijkt: inderdaad.

Dat schaap lig niet alleen stil, dat schaap is dood.
Gaande de dag hebben de andere schapen dat ook ingezien en haar verlaten.

Ik weet wie de eigenaar is van deze schapen maar ik weet niet zijn naam en ook niet waar hij woont.
Maar ik neem aan dat hij vanavond even komt kijken of alles wel goed gaat.

Ik ga niet meer naar het motel in Yuma.
Ik kan niet genieten van een kamer met balkon in een motel waar mensen op wie ik zeer gesteld ben, die altijd ontzettend aardig voor mij zijn geweest, harteloos zijn ontslagen door een nieuwe eigenaar.

Dus moet ik bellen met de Best Western in Kingman waar ik nu mijn reis ga beginnen.
Ik wacht tot het daar na zeven uur ’s ochtends is omdat er dan twee mensen achter de balie staan. Ooit belde ik eerder en toen was er maar 1 iemand die ook het uitchecken moest afhandelen zodat die vroeg of ik later nog eens kon bellen. Nadat ik dus al mijn telefoneerangst-moed had verzameld.

Ik draai het nummer, hoor een mannenstem en versta niet eens de naam van het hotel (zenuwen!).
Maar wanneer ik “This is Zjienie Doemen” zeg, zegt de man: “We haven’t seen you in a while!”
Ik heb nog steeds geen idee wie hij is (die aardige kale dikkerd of die meestal stugge lange man met het baardje of nóg iemand anders) maar ik ben ‘gekend’ en de last van moeizaam uit mijn woorden komen valt van me af.

Dus schrap ik de reservering die 29/5 zou beginnen en maak een nieuwe voor 21/9.
De aardige man biedt aan dit aan me toe te mailen ter bevestiging maar dan breekt me op dat ik het Engelse woord voor ‘streepje’ als in @jeanne-doomen.net niet weet.
Underscore is het niet maar ‘stripe’ doet bij hem weer geen bel rinkelen.
Zodat ik zeg dat het volgens mij vast goed komt en lacht hij dat we dat email-adres helemaal in orde gaan maken de volgende keer dat ik daar ben.
En mijn favoriete kamer Rm 151? Dat moet volgens hem wel lukken.

Opluchting.

Wanneer ik naar Amerika ga, pak ik de dag ervoor om deze tijd mijn koffer.
Die zet ik dan in het halletje wanneer Guus even niet oplet.

Vandaag voelt raar.
Ik weet dat ik niet wegga. Ik heb terecht afgezegd.
Maar iets in mijn hoofd en hart denkt dat ik op 13 mei om 10 uur naar Portland vlieg op stoel 10A.
Omdat ik daar al zo lang naar uitkijk.
Het zit in mijn systeem.

Het is onzin.
Ik zou niet kúnnen reizen (fysiek) en vandaag is iemand die eerst gewoon achterin opgevouwen zat héél blij geworden toen die zag dat opeens Comfort Seat 10A op de valreep was vrij gekomen.

Ik sla mij door de dag, ik probeer me te verheugen op de reis van eind september (wat is dat ver weg!).
Ik praat mezelf aan dat het héél fijn is een keer mei/juni in de eigen tuin mee te maken.
Waar het nu al prachtig is en de komende weken nog groener en woester zal worden.

Maar ik had er alles voor over gehad om volgende week over Yuma Cemetery te dwalen met mijn camera.
Jammer dat de duivel mijn ziel niet wou hebben.

Ik ben bezig wat is gereserveerd voor mijn reis die zondag *niet* doorgaat te cancellen of waar mogelijk (Hertz) te verzetten.

Mijn ‘reisagent’ (=iemand die ik ken via twitter en die me vaak goed helpt met reisproblemen) belt Delta.
Verzetten is daar niet mogelijk (ik hoopte erop) maar zal hij voor me cancellen zodat ik daarvan een bewijs krijg en een annuleringsnota?
Heel graag, mail ik -gisteren- terug.
Na de lunch! kondigt hij aan.
En ‘prima’ doe ik.

Omdat er nog geen bewijs is en ook geen nota kijk ik eens op de site van Delta.
Daar staat onder My trips nog steeds dat ik zondag naar Amerika reis.
WTF!

Ik mail dringend de reisagent.
Ik kijk op z’n twitter en zie daar dat hij 9 uur geleden op Denver Airport was (hij woont in Colorado).
Is hij het vergeten? is er bij Delta iets mis gegaan?

Ik móet cancellen anders ben ik dadelijk een ‘no show’ en dan ga ik helemaal het schip in.
Zelf doen dan maar? Ik kan nergens vinden hóe het te doen zodat ik die benodigde papieren krijg (waar de verzekeringsmaatschappij ook nadrukkelijk om vraagt).
Dus klik ik bij mijn ticket maar eens op ‘Cancel flight’.
En wat verschijnt?

 KRIJS!!!

Vanochtend bij de manueel therapeut stelt hij vast dat ik amper tien minuten (betrekkelijk) pijnloos kan zitten.

Ik vertel dat ik aansluitend naar de huisarts ga. Om een afspraak te maken voor het briefje-voor-de-verzekering.
Hoe onhandig het is dat de aardige dokter die ik de 1ex trof inviel in zijn oude praktijk, dat hij toen zei dat hij zo’n brief wel kon schrijven maar dat ik het met de huidige dokter moest regelen.

Bij de praktijk valt er geen afspraak te regelen met mijn huisarts aangezien die vandaag vol zit en morgen en overmorgen alleen spoedgevallen doet.

Wel is er (weer een andere) invaller die tot juni in de praktijk is. Terwijl ik sta te wachten komt een assistente binnen die ik ken van uitstrijkjes maken en ik zeg dat ik sta te wachten ivm de brief.

“Dát doen we niet” zegt ze, loopt de assistentesruimte binnen, graait in een kast en duwt me een papiertje in de hand: “Hier staat alles in.”

Ik lees het papiertje, zeg dat ik écht een verklaring moet hebben en: wat nu.
Hebben zij misschien een collega-arts naar wie ze in zo’n geval verwijzen? nee.
Maar de verzekering heeft vast een ‘annuleringsarts’.

Maar, zeg ik, Renkema (die aardige 1e arts), zei zelf dat hij wel zo’n brief wou schrijven. Alleen is hij er nu niet.
Waarop de assistente de aantekeningen van Renkema uitprint en die overhandigt met “dit is vást goed genoeg”.

Thuis lees ik ze en twijfel.
Want in die aantekeningen staat nog ‘zitten doet geen pijn’ terwijl zitten toen ook al pijn deed (maar ik het onhandig vertelde) en het nu killing pijn doet.

Ik bel R. die bedenkt: vraag de verzekering of ze genoegen nemen met dit in combinatie met een brief van de fysio.
Ik bel en krijg een callcentermeisje dat zegt dat het “in principe” genoeg zou moeten zijn en wanneer ik vraag om een duidelijker “ja” zegt ze dat ze geen medicus is en de inhoud niet kent en ik zeg dat ik dat niet bedoel maar dat ik wil weten of die twee documenten voldoende zijn. Waarop zij weer zegt “in principe” en aangezien ik geen stap verder kom doe ik het daar dan maar mee.
Aangezien ze helemáál geen ‘annuleringsarts’ hebben.

Ik bel de fysio. Leg uit.
Hij: “Vrijdag komt u weer? Ik zal zorgen dat de brief klaar ligt.”

En nu maar hopen dat “in principe” inderdaad klopt aangezien het bij betwisting over een maand lastig wordt te bewijzen hoeveel pijn ik NU heb gehad.

Eén van de dingen die ik moet regelen is dat de Volkskrant blijft komen.
Dat abonnement heb ik nl miv maandag voor 5 weken stopgezet.

Dus kijk ik op de site bij Service.
Hoewel ik ben ingelogd kom ik er niet achter waar ik dat kan wijzigen.
Ik besluit ze te bellen.
En beland in een keuzemenu met de slappe smoes dat zij MIJ daarmee van dienst zijn.

Eerst maar eens ‘abonnement wegens vakantie stopzetten’.
Maar dan loop je stuk op zelf de data intoetsen. De optie: ik heb er spijt van is er niet.
Laat staan dat je een mensch aan de lijn krijgt.
Desnoods een callcenter-mensch.

Nog een keer gebeld en nu gekozen voor ‘overige vragen’.
Denkend: dan krijg je vast dat mens.
Helaas. Dan krijg je o.a. of je een cd hebt besteld.

Poging drie.
Nu iets gekozen wat vast leidt tot een goed gesprek: “ik wil mijn abonnement wijzigen”.
En jawel: een meisje.
Dat me eerst niet snapt maar dan toch wél en wanneer ik mijn adres geef vraagt zij of ik ‘Doomen’ ben en of de data van het stoppen klopten.
Ja, zeg ik en dan wordt de vakantiestop ongedaan gemaakt.

Hartstikke fijn.
En handig te weten dat je zó makkelijk zoiets kunt wijzigen.
Kun je iemand aan wie je de pest hebt heel leuk een hak mee zetten: laat die krant maar blijven komen, schrijf vooral het geld af en verstop z’n brievenbus.

Spanje zal het op het EK zonder de ervaren verdediger Carles Puyol moeten stellen.
De 34-jarige Barcelona-captain moet een knieoperatie ondergaan en kan zes weken niet in actie komen.

Puyol kreeg zaterdag na de stadsderby tegen Espanyol, die Barça met 4-0 won, pijn in zijn rechterknie. Na een aantal tests besloot de medische staf van de club een kijkoperatie te laten uitvoeren. Dat gaat zaterdag gebeuren.

Zijn club heeft laten weten dat de revalidatie van de 99-voudig international zes weken gaat duren.

(bron)

Wie een gangbare kwaal heeft als lage rugpijn kan rekenen op veel goedbedoelde adviezen.
Door hier mijn beklag te doen lok ik ze uit, ook al vraag ik er niet om.
Dat snap ik.
En ik ben me zéér bewust van dat ‘goedbedoeld’.

Wat ik niet had verwacht is dat ik ze ook zou krijgen bij door mij zakelijk gestelde mailtjes met de strekking: ik ben de komende weken *niet* weg.

Ik weet nu: dat er héél veel mensen zijn met lage rugpijn en mensen die mensen kénnen met lage rugpijn en combi’s ervan.
Eigenlijk wist ik dat al.
Wat nieuw was: hoeveel remedies er zijn (van een simpel paracetamolletje via ‘rust’ en ook ‘beweging’ tot het zingen van helende liederen).
En op een enkele zeer gewaardeerde raadgever na allemaal met een zeker aplomb.
Doe dit en het helpt zeker.
Laat dat ná en dan ligt het helemaal aan jóu dat je niet subiet beter wordt.

Echt, heus – ik ben dankbaar.
Maar ik schrik ook een beetje van het zekere weten en van het makkelijke waarmee ook door mensen die niet meer van me horen dan ‘rugpijn’ diagnoses worden gesteld.
Spit – okee. Ischias – mm. Maar: hernia? Zomaar op basis van ‘m’n rug doet pijn’?

Ik hoop van harte dat ik zelf niet zoveel te melden heb wanneer iemand me deelgenoot maakt van haar (m/v) ongemakken.

Ik heb de knoop doorgehakt: ik ga niet naar Amerika.

Vandaag is de pijn nóg erger, elke stap doet pijn.
Misschien dat het de komende vijf dagen (over zes dagen zou ik vliegen) minder erg wordt, maar ik geloof er niet meer in dat ik echt beter word.

De beslissing geeft geen opluchting.
Ook omdat er nu weer andere dingen moeten zoals een brief van de dokter voor de reisverzekering.
Waarvan ik niet helemaal zeker weet (lees: geen idee) welke eisen die stelt. Wat die mogelijk wel en niet vergoedt.
En hoe lastig ze kunnen zijn.

Vlucht afzeggen (staat boete op), 1e en laatste hotel afzeggen (zijn vooruit betaald), huurauto afzeggen (boete? dacht van niet).
Hier komt de reisverzekering dus te hulp (of niet).

Motel in Yuma afzeggen.
(kan per mail)
Motel in Kingman afzeggen
(moet gebeld – o got, ook dát nog)

En daarmee ben ik dan wel van de reis af met hopelijk niet te grote financiële schade.
Maar ik heb dan nog steeds rugpijn en voel me nog steeds klote.
En ben nog steeds heel erg toe aan vakantie.