Ik had in Boekarest een hotel met een groot balkon omdat ik hoopte vanaf dat balkon foto’s te maken.
Dat heb ik gedaan.
Maar ik had me er meer schoonheid bij voorgesteld.

Ik was een paar dagen geleden in Boekarest en was een beetje verdwaald.
Ik sprak twee tienermeisjes aan om hulp.
Ze liepen een eindje met me mee in de juiste richting.

“Where are you from?” vroeg 1 van de meisjes.
– “The Netherlands”.
“Never heard of”.

Ik probeer het nog eens: “Holland.”
Zij: “Poland?”
Ik herhaal: “Holland.”
Aha! nu weet ze het! “Tulips.”

Waarmee ik ben gedetermineerd.

Binnenkort ga ik op opera mini trip.
Met gematigd enthousiasme.
(mild uitgedrukt)

Ik moet bedenken wat ik meeneem en wat ik moet regelen.
Mbt dat laatste: welke buur wanneer welke dieren voert en wát.
Dat valt nog wel te doen.
Even goed nadenken hoe ik het zélf doe en dat opschrijven.

Wat ik meeneem… behalve tandenborstel enzo.
Op een oud lijstje zie ik staan: eyeliner en wenkbrauwpotlood.
Dat is echt uit een andere tijd.
Mijn wenkbrauwen laat ik de laatste jaren – zeer onregelmatig, maar goed – verven bij de kapper. En de eyeliner? al zou ik er een beloning voor krijgen, die zou ik toch écht niet meer in een net lijntje onder mijn oog krijgen.
Laat staan erboven (dat is me al decennia lang niet meer gelukt).

Gisteren ben ik met een buurvrouw bij de dierenarts om haar hond op te halen die is geopereerd.
Terwijl we staan te wachten wordt een Chihuahua naar binnen geroepen.
Het diertje heet Lola.

Wat mij doet associëren met “Ich bin die fesche Lola” wat de buurvrouw niets zegt.
“They call me naughty Lola” probeer ik nog.
Marlene Dietrich… Der Blaue Engel… The Blue Angel…

Niks.
Kan een generatie-‘dingetje’ zijn natuurlijk.

Het werd trouwens pas echt grappig toen ‘Lola’ weer uit de behandelkamer kwam en een meneertje bleek te zijn.
Maar die ‘grap’ liet ik maar niet meer los op de buurvrouw.

In mijn tuin staat de vlier.
Er staan er verschillende.

Elk jaar geef ik de tuinman de opdracht: weghalen, die vlier.
Want ik vind het een lelijke plant. Maar de vlier is sterker dan ik.

Nu is hij aan het ontluiken.
En ik geef toe: dat heeft wel wat.

Eind deze maand ga ik naar Boekarest.
Heen, concert, de volgende dag terug.
Ik kijk er niet naar uit maar mijn favoriete sopraan wordt dan 70 en ze geeft 2 afscheidsconcerten – dit en eind juni nog 1 in Londen.

Vroeger, toen alles nog anders was, ging ik bijna elke twee weken wel naar een concert of opera in het buitenland.
Ik was daar ook heel handig in.
Had geen lijstje nodig om de koffer in te pakken, wist vaak al hoe het vervoer van de luchthaven naar de binnenstad was, had ‘vreemd’ geld over van een vorige keer of regelde het voor deze keer.
Belangrijker: ik had er *zin* in.

Soms viel het tegen.
Omdat de concertzaal en dus ook het hotel in een rotwijk lagen.
Omdat het stervenskoud was (niet leuk voor ‘paar uur door de omgeving lopen’).
Omdat… de artiest er niks van bakte.
Of een combinatie van dat alles.

Door Corona kwam het er al ruim 2 jaar niet meer van.
En ik schreef het al eerder: eerst vond ik dat jammer en toen dacht ik ‘laat ook maar’. Het ging me zelfs tegenstaan.
Boekarest… ik doe het voor de sopraan. Omdat veel andere zgn fans zich hebben afgemeld met een schijnheilig SOOOOO SAAAAAD dat ze zijn verhinderd.
Yeah – right.

Toen viel Rusland Oekraïne binnen.
Wat ellendig genoeg is.
Mensen zeiden tegen me: moet je nou nog wel gaan?! en ik dacht: tot het tegendeel blijkt: ja.
Vandaag overviel me opeens angst.
Irrationele angst, maar: angst.

Ik vraag andere fans (die twee die ik ken die wél gaan) of zij niet bang zijn.
Ze vinden het (en mij) belachelijk.
En voor de zoveelste keer denk ik: Roelof, waar ben je.
In dit geval niet zozeer om mee te sparren maar om me aan te horen.

Ik ben geabonneerd op een hoop blogs over fotografie (wat op zich al een antwoord op de in het kopje gestelde vraag kan zijn).
Eén van de blogs stuurde me dit weekend dit bericht.

Ik las de redenen aandachtig en hoewel een hoop me enigszins bekend voorkwam wist ik direct wat *mijn* handicap was: “De ‘ik heb een nieuwe camera nodig’ fotograaf.”

Een paar maanden geleden kocht ik een Canon die ik niet snapte.
Géén Canon meer! bedacht ik toen (dat scheelde alweer een slok op een camera-borrel).
Ik zag nog wel een mooie Nikon (toen ik begon met fotograferen was dat met Nikons) maar die was zo idioot duur, dat ‘nodig hebben’ in dat geval zelfs mij wat overdreven leek.

Waarbij ik mezelf wel het één en ander gun: de Panasonic Lumix(en).
Ik begon ooit, in elk geval meer dan 5-6 jaar geleden met een TZ60. Roelof had die en tijdens het wachten tot de opera begon zat ik er wat mee te spelen.
Hij kreeg een probleem (sluiterscherm dat nog maar half dicht ging) dús kocht ik de TZ70.
Dit zijn dus de TravelZooms, de kleine camera’s voor in je (mannen)broekzak.

Groots en meeslepend
Ter vervanging van mijn laatste grote Nikon kocht ik de FZ200.
Mooie camera! maar hebberige ik dacht dat de FZ82 nóg mooier zou zijn (wat hij waarsch ook IS alleen kocht ik hem een dik jaar geleden net voor een kou-inval waarbij de wind weken door mijn werkkamer joeg zodat ik de wijze lessen van Graham Houghton mbt deze camera met geen mogelijkheid via YouTube kon volgen).

Een paar maanden geleden dus die Canon (zucht! huil! krijs!).
En toen keek ik op een blog waar de Lumix LX15 de hemel werd ingeprezen! Die móest ik hebben!
Eenmaal uit de doos en in de hand… kweenie.

In theorie was het verhaal nu klaar geweest maar ik belandde weer eens op het kanaal van Graham Houghton op YT die me overtuigde dat ik echt en heus de TZ10 moest aanschaffen.
Een kleine, lichte maar o zo mooie travel zoom. Meer dan tien jaar oud maar een echte must have!
Nog te vinden via Marktplaats voor slechts € 40 – yeah.

Had ik het daar maar bij gelaten maar al googlend en webloggend stuitte ik op de TZ100 en ik bestelde ook die en ze kwamen tegelijk en als een dolle pakte ik beide dozen tegelijk en door elkaar uit en kan nu van beide een aantal onderdelen niet meer vinden die er wél in zaten want ik zág ze voorbij komen.

Soms (nu) voel ik me een kind waarvan de verstandige ouder soms de credit card moet afpakken om ongelukken te voorkomen.

Het is niet zo dat ik ze met opzet vermijd, de reportages over Oekraïne.
Maar ze opzoeken doe ik evenmin.

Gisteren zag ik er toevallig 1.
Groepen vluchtende mensen.
Geen electriciteit, geen water, geen medicijnen.
1 vrouw heeft een hondje in haar jas.
Een aan het snoetje te zien al oude Chihuahua.
Sidderend van angst.

O got.
Arme vrouw en arm diertje dat er niets van zal begrijpen.
Die vrouw natuurlijk ook niet.
Maar dat hondje – zo zielig.

Lang geleden was ik getrouwd met Lodewijk.
Toen ging hij dood.
Dat was in 1998.
Op 7 maart.

Deze foto is genomen het jaar ervoor, toen we samen de Green River af-zakten in Utah.
Ik vermoed dat ik de foto al eens eerder heb geplaatst.
Maar ik vind het een lieve foto.

Dus vandaar nog een keer.

Don’t it always seem to go
That you don’t know what you’ve got till it’s gone

Er zijn mensen die kleding inleveren voor Oekraïne.
Er zijn andere mensen die ze belachelijk maken: geef toch geld!

Er zijn ook mensen die dierenvoer inzamelen. Dat ze richting de grens rijden.
Wéér critici: ménsen zijn belangrijker!

Iemand die ik via FB ken, zegt: het zal je maar overkomen, dat je vlucht met je huisdier en dan gaat je huisdier alsnog dood omdat het niet te eten heeft.

Dus ja, ik heb dierenvoer gebracht.

Ik ben niet fanatiek met data.
Meestal vergeet ik ze gewoon.

Toen mijn man aan het doodgaan was, reed ik vaak naar Amsterdam.
Daar lag hij in het ziekenhuis.
In de week voordat hij thuis zou komen om te sterven, zag ik dat de scholeksters terug waren.
Ik hoopte dat hij die ook nog zou zien, omdat we samen erg enthousiaste vogelaars waren geweest.

Maar Lodewijk kwam thuis in een ambulance en lag thuis in een ziekenhuisbed en na twee dagen kwam de euthanasie.
Vogels zag hij niet en hij was er ook niet echt in geïnteresseerd.

Vandaag zie ik twee scholeksters.
Wat mij weer hieraan deed denken.
Sterfdag Lodewijk was 7 maart.
Nog 5 dagen to go.

Net wanneer je denkt: gekker kan het niet worden

Attn: Package Owner

I am Alexis Vandegr the assigned dispatcher for the delivery of your inspected package. As stated in your Package Proof of Delivery (POD) your package contains COVID-19 Solidarity Community Response and Recovery Fund donation Bank Draft and 2 ATM Visa Debit Cards with registration No – 834066.

Your package arrived our office yesterday with an attached memo of application requesting for the immediate change of the delivering address to #1083 Lock haven Way, San Jose, California, USA.

Please confirm this request through: shippingcompanylogistics@citromail.hu do we proceed the delivering to the above submitted address? Get back to me immediately to avoid wrong delivering.

Mr.Alexis Vandegr.
Assigned delivery officer

Hallo.
Hoe is het? Ik ben geinteresseerd om je te chatten. Ik ben op zoek naar een langdurige relatie of op zijn minst een goede gesprekspartner.
Noem me Yuliya. Ik ben een gezellige persoon. Ik geef de voorkeur aan een actieve levensstijl en doe ook graag yoga.
En daarnaast ben ik dol op klassieke muziek. Als je meer over mijn interesses wilt weten, schrijf me dan een antwoordbrief. Ik ben eenzaam vrouw.
Ik ben niet getrouwd en ik heb geen kinderen. Wat wil je over je leven schrijven? Ik wil je zo goed mogelijk leren kennen.
Waar woon je en hoe oud ben je? Vergeet niet, s tuur me je portretten alsjeblieft. En dan stuur ik je meer van mijn foto.
Prettige dag Yula.

Zak in de plomp.

Ik logeerde eens in een heel mooi, groot huis in Amerika.
Een Airbnb ergens in Colorado. Tussen grote weilanden en bergen in de verte en paarden en elke ochtend vroeg en tegen de avond opnieuw reeën.

Het echtpaar dat pro-Trump en homofoob was, stelde voor samen te eten. Ik vond mn haar wel aardig dus ging akkoord met 1 voorwaarde: Let’s not talk politics.
Zodat (..) de man het gesprek opende met dat homo mannen geen kinderen mogen opvoeden en al snel dacht ik: hoe onttrek ik me hier aan, maar het etentje was in *mijn* deel van het huis want hun deel werd net verbouwd.
Psychisch gesloopt zag ik ze vele uren te laat het/mijn huis verlaten.

Nu is er Oekraïne.
En blijk ik FB-bevriend te zijn met een Poetin-aanhangster. Wanneer ik heel voorzichtig tegensputter en zeg dat het me niet zo leuk lijkt om te worden overlopen en plat gebombardeerd door de Russen blijk ik er geen verstand van te hebben:
“Alles is maar schuld van een man zonder enige feit tegen? Wat weten jullie daarvan in dit kleine kikkerland? Als je hart bij Oekraïne ligt, ga maar daar naar toe en help…. in plaats van uit de warme stoel te oordelen.”

Waarmee ik het kan ‘doen’.
Die mensen uit Colorado.. bij wie ik bést nog eens had willen huren, omdat het huis me erg beviel… die hebben me ontvriend op FaceBook.
Au.

Ik ken iemand die óók (dacht ik) af en toe een nestje kittens heeft.
Wat voor mij niet hoeft maar ze is niet de enige die haar kat soms laat jongen en wie ben ik om daar iets van te vinden.
Het gaat om een bijzonder ras.

Vandaag zie ik op FB dat ze een poes op Marktplaats heeft gezet.
Twee jaar is die en: “Zij heeft ons twee prachtige nesten gegeven. Wij verkopen haar omdat wij verder met haar kinderen gaan fokken en gunnen haar rust en veel liefde.”

Na twee jaar ‘nesten geven’ bij het oud vuil gezet.
Nou ja, niet per se bij óud vuil.
Want ze willen er ook nog € 600 voor hebben.
Zodat ze “rust en veel liefde” kan krijgen.

Arm dier.
Ik ben er helemaal niet goed van.