Vandaag over een week zit ik nu bij de gate te wachten op de vlucht naar Portland of ik zit achter mijn bureau Vroege Vogels te luisteren.
Dat denk ik wanneer ik wakker word.
Wanneer het op wat pijn in de heup en de dij na wat mij betreft nog alle kanten op kan.

Ik stap uit bed en buig me voorover naar Guus voor ons dagelijks ritueel: hij zit voor me, kijkt me aan en dan buig ik me voorover en kus zijn kopje en wens hem een mooie dag.
Alleen kán ik me niet meer buigen. Niet helemaal tot Guus in elk geval.
En ook niet tot diep in de zakken kippengraan (die bijna leeg zijn, vandaar ‘diep’).

Niet alleen ‘pijn’ – alles zit nu helemaal vast.
Het kán dus zijn dat ik volgende week bij de gate zit.
Maar dan moet er wel een Wonder met een grote W gebeuren.

Ik mag niet zeuren.
Ik heb geen kanker, ik heb geen hersenbloeding, mijn man is niet doodgegaan en mijn moeder ook niet (dat dood gaan in elk geval niet recent).
Al mijn huisdieren leven.
En de buitendieren ook.

Wat is nou het ergste dat me kan overkomen?
Dat ik een vakantie mis.
Terwijl ik er al 1 voor september/oktober heb gepland.
Misschien maar goed ook. Want de bodem van de kist met spaarcenten nadert rap.
En het is ook wel érg luxe, 2x per jaar op vakantie.

Ik vraag me af of wat me het meest kwelt is dat ik niet weet waar ik aan toe ben.
Zou er een last van me afvallen wanneer ik beslis: ik ga niet naar Amerika, ik zeg alles af.
Ik probeer het uit als gevoel.
Voelt niet lekker.

Intussen word ik per mail overstelpt met goedbedoelde raad van mensen die nu pas horen dat het niet zo jofel gaat.
Warm houden, koud maken, bewegen, rust houden, er 100% voor gaan om te herstellen en steeds…. positief blijven!

Zittend met een boek en pijn begin ik opeens te janken.
Ik probeer uit: doe maar, je mag je rot voelen, je hoeft niet “ik vécht en zal overwinnen” te doen tegen beter weten in.
Ook dat voelt niet goed.

Zodat ik toch even zeur.
Hier.
Waar ik er alleen mensen mee lastig val die dat leuk vinden om te lezen.

Twee keer per jaar ga ik naar de kapper.
Telkens nét voordat ik naar Amerika ga.

Dan knipt Liane me altijd ietsje te kort maar dat is in de hitte van Arizona wel lekker en tegen de tijd dat ik weer naar huis ga is alles weer toonbaar aangegroeid.

Vandaag word ik ook geknipt.
De afspraak was eerder gemaakt toen ik nog zeker wist dat ik over acht dagen zou vliegen.

Op weg naar de kapsalon besluit ik niet ingewikkeld te doen en vooral niet te gaan zielig-zeuren over een pijnlijke rug die tussen mij en Amerika staat.
Dus praat ik wanneer Liane ernaar vraagt opgewekt over hoe zeer ik uitkijk naar de reis en dat het daar zo lekker warm is en beschrijf uitvoerig wat ik er allemaal ga doen.

Waarna ik me moeizaam uit de knipstoel omhoog hijs en terugstrompel naar mijn auto.

“Nog ruim een week” hebben ‘we’ zegt fysio Kaj opgewekt.
En ik moet me vooral geen zorgen maken want dan ontspan ik de spieren niet.
Intussen is niet alleen de linker quadrant (als dat zo heet) in het ongerede maar ook die réchts omdat die is gaan compenseren of juist niet.

Kaj kneedt en duwt en dat doet pijn zodat het wel goed zal zijn vermoed ik.
Hij heeft wat nieuwe oefeningen voor me die vooral zijn gericht op de buikspieren die ik de laatste jaren natuurlijk gruwelijk heb laten verslappen.
Vijf keer per dag moet ik die doen. Meer mag ook. Maar ik moet wel even opletten hoe mijn lichaam reageert en het niet te gek maken.

Tenslotte: tape.
Hard blauw over mijn rug. Wat killing zou zijn voor mijn liefdesleven als ik dat hád.
De tape zal verlichten en steunen en dan zullen de vassi? fassi? vasci? oid signaaltjes geven aan mijn hersenen.
Dat het leven leuk is. En dat ik géén pijn heb.

Is het over een week écht over vraag ik Kaj op de fysio af.
Dat wil hij niet garanderen. Alleen denkt hij dat het béter wordt.

Wat ook zo lastig is met de slechte bezorging door PostNL: als iemand je niet hartelijk bedankt voor een verrassingszending weet je niet of die iemand toevallig iets anders aan het hoofd heeft (of lomp is) of dat de zending niet is aangekomen.

Een paar weken geleden zond ik zo’n zending.
Geen reactie.

Zodat ik vanavond toch maar eens voorzichtig mail.
En diegene terugmailt dat ze niets heeft ontvangen en of ik dan niet kan nagaan wat er is mis gegaan.
Ze bedoelt het vast vriendelijk maar ik ervaar het als ‘dan informeer je toch even waar ze die envelop hebben neergelegd?’

Want haar is geheel ontgaan (blijkt) dat er met PostNL de laatste maanden een hoop mis gaat.
Zoveel dat ook bol.com en Wehkamp het geheel met PostNL hebben gehad.
Wat ik dan weer moet uitleggen.

Zodat ik me voel alsof ik het ter plekke verzin.
En zoek naar websites waar het stáát – als bewijs.

Gotogotogot.

– vlieg ik naar Amerika
– ben ik gewoon hier

Als mijn rug is hersteld vlieg ik weg.
Anders niet.

Vandaag had ik me al beter moeten voelen zei fysio Kaj.
NIET.
Maar misschien voel ik me morgen beter. Of overmorgen.

Ik heb geen idee waar me op in te stellen.
Bijna-op-reis?
Reserveringen afzeggen?

Zoals ik me nu voel kan ik onmogelijk reizen.
Zodat ik niet blijmoedig denk: over tien dagen zit ik met een soepel pijnloos ruggetje in dat vliegtuig.
Maar ik moet er ook niet aan denken dat ik de reis moet afzeggen.

Dus: geen ‘voorpret’.
Maar wel denken aan hoe af te zeggen en wie en wanneer en de brief voor de verzekering.

Weet je wat balen is?
Ik ben de afgelopen maand inderdaad een kilo afgevallen zoals ik wou om weer in m’n short te passen.
Dankzij ‘geen drop’ enzo.
En nu dit.

Het is echt waar wat ze zeggen.
Gezondheid is het enige dat er toe doet.
En nog een beetje geld natuurlijk. Maar zonder gezondheid heb je daaraan nada niks.

Ik had me ingesteld op een vrouwelijke huisarts die ik niet ken of een vrouwelijke beginner die ik niet ken.

Ik kijg de gepensionneerde dokter Renkema die ivm de meivakantie waarneemt.
Hij stelt me vragen en onderzoekt me en zegt ‘geen hernia’ en ook niet rugpijn maar … tja.
Hij zegt het en ik vraag het wel drie keer en ik kan het nog steeds niet samenvatten.
Iets met bekken en een spier en die dénkt dat hij pijn heeft (oid).

Wat te doen? Naar de fysiotherapeut.
Zal ik Amerika halen?
Kan zijn, kan heel goed niet zijn en hij vertelt vast wat hij in de brief voor de verzekering kan zetten.

Weer thuis bel ik de fysiotherapeut en eigenlijk kan het niet maar ik mag komen als ik nú kom.
De blonde jongeman Kaj heeft een diagnose die -denk ik- overeenkomt met die van de dokter en die ik óók meteen weer vergeet.
(hoezo ‘stress’)
Ik dénk dat het iets is als een spier op het linkerdeel van mijn rug die klem (?) is geraakt door flexi en rotatie (?) en die uitsluitend door manipulatie weer goed te krijgen is. Die spier zou uitkomen op weefsel (?) of zenuwen (?) of nog iets anders. Waardoor de pijn uitstraalt tot ver in mijn bovenbeen.
Dus knijpt hij heel hard wat heel erg pijn doet maar dat is voor mijn bestwil.

Morgen zou ik al wat minder pijn moeten hebben, belooft Kaj.
En vrijdag, dinsdag en volgende week donderdag moet het nog een keer waarna ik over 11 dagen kan vliegen.
Zegt hij.
En het kán zijn dat hij het meent.
Maar het kan ook heel goed zijn dat hij het zegt omdat hij denkt dat ik dan ‘positiever’ door het leven ga wat de genezing ten goede zou kunnen komen.

Merels zijn niet echt intelligent (ze bouwen vaak hun nesten zó dat een kat er makkelijk krijsende jongen uit oplevert).
Maar ze kijken wel zo.
Die zwarte lijfjes met die pientere oogjes.
Wat ze niet weerhoudt van domme dingen.
Hoewel.

Een van de mannenmerels in mijn tuin zit regelmatig in de schuur als ik buiten voer uitdeel.
Vér in de schuur.
Wat -denk ik- dom is want dadelijk doe ik de deur zomaar dicht en dan is-ie spek voor het bekkie van de kat.

Maar wanneer ik hem binnen zie ga ik met opzet opzij staan van de deur en trippelt en dan vliegt hij weer naar buiten.
Het kán dus zijn dat hij helemaal niet dom is maar mij goed kent en weet dat ik hem nóóit zou opsluiten.

Wat me hierin sterkt is dat hij bepaalde hapjes die ik uitdeel graag eet/meeneemt.
Stukjes extra lekker brood bv.
Dan stelt hij zich strategisch op en een paar keer gaat het mis en grijpt een kauw of mus of eend zo’n stukje maar we houden allebei vol en dan grijpt hij het en vliegt ernee heen.

Ik vermoed waar deze merel broedt.
Omdat ik zie waar hij na het verschalken van iets lekkers heen vliegt.
Het is een struik rechts in mijn tuin, op amper 2 meter hoogte.
Levensgevaarlijk.
Wanneer de jonkies om eten gaan krijsen is het met ze gedaan want Sammie en Guus zijn niet goed en ook niet gek.

Elke avond ga ik naar bed met de vage hoop dat ik de volgende ochtend opsta en… de pijn is weg.
Zover is het nog niet.
Zodat ik vanochtend me weer eens overgeef aan google.

Er zijn twee deskundige richtingen.
Bij de ene heb ik mogelijk spit, ischias, hernia, een tumor (en nog wat in die richting).
Bij de andere is het ‘gewoon lage rugpijn’ waar bijna iedereen wel eens last van heeft dat binnen zes tot twaalf weken (slik) ‘gewoon overgaat’.
Oorzaak: kan van alles zijn.
Bestrijding: zinloos.
Maar wel pijnstillers slikken omdat ik anders bewegingen ga mijden en bewegen is een must.
Niet langer dan 20 minuten stilzitten met een comfortabel kussentje in de rug.

Ik grijp dus naar de pijnstillers en kijk dan naar de houdbaarheid.
2009. Mm.
Volgens mij ga je er daarna niet dood aan (anders was dat ook al gebeurd) maar veel kracht zit er denk ik niet meer in.
Even zoeken en ja: ik heb er ook nog die werken tot 2013.

Nu geheel ontspannen wachten tot er een wereld van pijnloosheid voor me opengaat.
Want ‘ontspannen’, dat vinden de deskundigen vrijwel unaniem verstandig.

Niet dat het hélpt. Maar gespannen is in elk geval slecht.

Ik schreef laatst dat ik was gestopt met m’n stamboom omdat ik toch niet verder kwam (oid).
Dat was niet helemaal waar.
Een reden om te stoppen was ook ‘niet zo leuk’-contact met een ver familielid dat me via de Stamboom vónd.

Deze week geef ik voor de 2e maal door aan Familieberichten Online dat er een fout zit in 1 van hun overlijdensberichten.
Cobi van Tiggelen was niet getrouwd met Adrianus Wilhelmus van Tiggelen maar met Adrianus Wilhelmus Doomen (mijn vader).
Ik meldde dat al eens maar nu vraag ik eerst het bidprentje op dat ze ook ter beschikking hebben en meld het dan nog eens.

Binnen een paar uur een reactie van een Van Tiggelen.
Is hij familie? vraag ik. En: ik heb foto’s van Cobi in het album van mijn vader. Wil hij die hebben?
Ik stuur er 1 mee.

Per bijna kerende mail een reactie.
Hij is geen familie maar ergens in de stamboom figureert Cobi wel.
Dus: svp geb.datum en plaats van mijn vader en overlijden idem en trouwdatum en ook alle informatie van zijn ouders.
Heb ik nog broers of zussen?

Ik vind die mail ’s ochtends vroeg, stuur direct alle info en voor alle zekerheid ook over mezelf en pas later realiseer ik me dat hij bedoelde of er broers en zussen waren uit het eerste huwelijk van mijn vader want dan waren die aan Van Tiggelen gelieerd.
Ik zelf doe er helemaal niet toe.

Dat was vier dagen geleden.
NIETS meer gehoord. Maar Van Tiggelen heeft dankzij mij natuurlijk wel zijn boom kunnen optuigen.

Dit is dus waarom ik er zelf mee ben gestopt.
Omdat ik teveel mensen ben tegengekomen die alleen maar namen en jaartallen aan bomen willen plakken en zelfs niet de normale beleefdheid hebben om je te bedanken als je daaraan bijdraagt.

En Cobi, die ik zo had gegund dat ooit iemand zou mailen: dat is mijn ver familielid, alsjeblieft, stuur me haar foto’s!
Cobi is nog net zo ‘alleen’ als ze hiervoor was.
En ik ook.

Vanmiddag laat ik buurhond Tashi in de tuin om even rond te hollen en ev met mij te spelen en te plassen.
Tashi rent doelgericht naar de sloot en gaat hard (en dreigend) blaffen naar een moedereend met vier mini-pulletjes.
Net geboren of hooguit 1, 2 dagen oud.

Moeder eend zou het beste snel weg kunnen zwemmen en zich met de kleintjes terugtrekken op het weiland aan de overkant.
Maar ze probeert zich groot te maken en kwaakt dreigend.
De kleintjes deinzen terug, hangen niet meer aan haar rokken (staart) maar zitten elk wel op een meter afstand.

O nee, denk ik.
Dadelijk duikt er een nare roofvogel op. Of trekt een nare roofvis ze onder water.

Zo snel mogelijk na de plas werk ik Tashi weer naar binnen en speel dáár wat met haar.
Eend heeft intussen gedaan wat ik haar in gedachten had aangeraden: ze zit in het gras met nog steeds vier kleintjes.

Ik moest meteen denken aan het mooie eendendagboek dat Shabnam op haar weblog heeft bijgehouden.
Het is de moeite om vanaf dag 1 te lezen (en te bekijken – mooie foto’s!) maar je zou er bv ook hier kunnen in vallen en dan naar boven scrollend kijken hoe het afloopt.
Waarschuwing: het eind is niet ‘al goed’.

Ik sta op met rugpijn, ik doe boodschappen, lopen gaat niet fijn maar niet moeilijk doen.
Ik koop XO-Beemsterkaas voor R. om die vanavond aan hem te geven met zes verse eieren en een boek.
Hij neemt voor mij mee: twee puzzels van z’n schoonzuster.

Wanneer ik thuis uit de auto kom, vliegt de pijn me aan.
De boodschappen ruim ik per kleine porties uit de auto.
Bijna misselijk ben ik van de pijn.

Ik bel R. dat ik het niet red: vanavond naar Amsterdam en de opera.
De kaas houdt het wel een paar weken. Eieren kan ik geven aan anderen (of zelf opeten).
Maar, besef ik opeens: ik heb geen puzzel meer!
Ik kan mezelf wel iets doen dat ik een paar maanden geleden drie puzzels van berglandschappen die ik van Linda te leen had ongelegd terugstuurde omdat ik ze ‘saai’ vond.
Nu zou ik er een moord voor doen.

Dus: internet.
Puzzelsites zat.
Maar ‘direct zenden’ is er zelden bij.
Eén belooft ‘meestal binnen een werkdag’ verzenden.
Daar bestel ik drie puzzels voor 40 Euro die ik helemaal niet over heb.
Maar de onthouding vliegt me aan.

Helaas geen bevestiging van de site dat vandaag is verzonden…

Een dag of drie, vier geleden begint het weer: lage rugpijn.
Wat ik minder banaal vind klinken dan ‘spit’ maar het is hetzelfde.

Ik denk: okee.
Ik denk: geen paniek.
Ik doe: kussentje. En: kalm aan.

Twee dagen later slik ik ook pijnstillers, wrijf Tantum en doe wat oefeningen.
Haha doet mijn lijf.
Het heeft ingezet op *pijn* en pijn zal ik hebben.
Pijn bij het lopen, pijn bij het liggen, pijn bij het zitten.

Ik douche warm en laat de straal landen op mijn stuitje.
Wat bij een straal zo slap als de mijne nou niet echt ‘wow’ doet.
Resultaat: nul.

Ik wrijf, ik kneed.
Ik google.
Ik lees: het gaat het snelst over als je optimistisch bent.

Maar ik denk: als ik het nu alwéér heb en de vorige keer duurde het een week – wat als ik het in Amerika krijg?
Niet dwalen over begraafplaatsen, niet lange autoritten.
Maar moeizaam een houding proberen te vinden in m’n motelkamer met een kussentje in m’n rug.

Vandaag begin ik aan mijn allerlaatste leenpuzzel.
Zodra ik de doos opendoe word ik er verliefd op. Wat een leuke stukjes, wat een warme kleuren.
Móói is deze puzzel. Hij ruikt zelfs lekker.
Net wat ik nodig heb.

Dus zoek ik naar de rand en dan naar de rand direct ná de rand.
Een verkleurd post-it-velletje waarop een puzzelstukje is getekend snap ik niet en negeer ik.
Maar dan, na anderhalf uur puzzelen, stuit ik op een namaak-puzzel-stukje dat vermoedelijk een ontbrekend stukje moet vervangen.

Diepe teleurstelling.
En: zo is het zinloos.
Want het doel van een puzzel is dat de stukjes in elkaar passen.
Alsof je op die manier je leven in elkaar kunt laten passen.
Nou ja, op z’n minst even rust kunt vinden.

Maar rust-met-een-stukje eruit, dat bestaat niet.
Dus breek ik de rand weer af en doe de puzzel terug in de doos.
Morgen kan-ie terug naar de eigenaar.

Alweer zo’n leuk magneetje in de aanbieding.
Vier Euro incl verzendkosten.

Even op klikken, dan zie je ‘m in het groot.

Op = …. (je raadt het)

Weer iets gevonden bij het opruimen.
Een leuke magneet, afm. 7 x 9 cm.
In verpakking (met restantje van plakker erop maar met vlijtig poetsen krijg je dat er wel af).

Het leuke muisje dat dol is op kaas heet Speedy Gonzales en komt uit de Looney Tunes.

Ik heb maar 1 exemplaar en dat bied ik hier aan voor € 3,75 *incl* verzendkosten.
Voor de liefhebster (m/v).

Bijna iedereen (in mijn omgeving) heeft een tablet.
En een fotograferende en internettende telefoon.
Als het even kan van Apple. Maar andere zijn ook goed.
Nou ja.. ‘goed’.
Minder natuurlijk, maar nog altijd veel beter dan niks.

Ik heb ‘niks’.
Waarmee ik best kan leven.
Maar heel soms denk ik dat het ‘best leuk’ zou zijn, een tablet.
Alleen kan ik mijn geld maar 1x uitgeven en liever naar Amerika dan baden in gadgets.

Dan stuurt Viking me een aanbieding.
Alleen vandaag geldig. Sla mijn slag en op=op.

Een tablet.
Helemaal gratis bij 960 rollen wc-papier van een onbekend merk voor € 399.
Zal ik wel, zal ik niet…