Vorig jaar stuurde de Volkskrant een keer een dvd mee.
De film The American met George Clooney. Uit 2010.

Ik herinner me vaag dat die film geen laaiend enthousiaste recensies kreeg al heeft de Volkskrant uit de eigen bespreking als kwoot nog ‘Sterk acteerwerk van Clooney’ kunnen peuren.

Omdat ik aan het opruimen ben, wil ik er vanaf.
Tegen verzendkosten = 1 Euro.

Roept u maar.

Soms (nu bv) denk ik: zou leuk zijn nog even wat contact te hebben met iemand.
Dat contact hoeft helemaal niet direct en ook niet close.
Dus struin ik m’n (6) favoriete weblogs af in de hoop op nieuwe berichten.
Die zijn er niet.

Ik check twitter, zie erg veel hyperende kijkmijeens-tiepjes en laat dan Facebook ook maar zitten.

Mail dan.
Open mails waarop ik moet antwoorden zijn er niet behalve die waar ik veel tijd en aandacht voor moet nemen en waarbij kletsen niet genoeg is.
Als ik een beter mens was dan ik ben had ik die gisteren al beantwoord. Maar die stel ik uit tot morgen.

In alle andere mailcontacten heb ik zelf het laatste woord al gehad en omdat ik niets nieuws heb te melden behalve ‘hoi, wat ben jij aan het doen’ wat meer voor chatten is (wat ik niet doe) komen die niet in aanmerking.

Zou dit anders zijn als ik nog zou telefoneren.
Ik denk het eigenlijk niet. Ik denk dat het dan precies zo zou zijn.
Het is dus niet het medium.

Bovendien: wie kun je nou bellen om tien voor tien ’s avonds?

In een tweet word ik uitgenodigd een bijdrage te leveren aan een bundel.
Een gedicht of een kort verhaal. Over ‘verbeelding’.

Ik zoek de link op naar de bundel.
De samenstellers willen nieuwe talenten een kans geven.
Wat lief is en tegelijk ook niet aangezien ik wellicht een has been ben maar zeker geen nieuw, ongepubliceerd talent.

Toch denk ik gisteravond al in bed nét voor ik ga slapen: zal ik het doen met een gedicht?
En ja hoor – uit het niets tover ik flarden vol verbeelding en mn de laatste regels zijn wondermooi fraai.
Goed onthouden! denk ik.

Maar zoals die dingen gaan: wég is het gedicht bij de ochtendstond.
Net als het vage plan om een gedicht te verzinnen.

Al dagen droom ik actieve dromen.
In die dromen heb ik relaties. In die dromen werk ik.
In die dromen ben ik in alle opzichten op alle fronten zeer ondernemend.

In het echte leven tel ik de dagen af.
Tot 13 mei wanneer ik wegvlieg.
Elke twee-drie-vier dagen check ik of Delta Airlines mijn perfecte gereserveerde stoel niet stiekem heeft vergeven (hebben ze helaas een handje van).
Bij Hertz heb ik de gekozen auto ingeruild voor een kleinere met wél gegarandeerd satelliet-radio (wat de grotere raar genoeg niet had).

Ik heb een lijst met ‘wat te doen voor vertrek’ die ik afwerk.
In mijn hoofd zijn deze reis en die in september/oktober waarin ik naar Boulder City en Utah ga raar verweven.

Rust in mijn ziel staat niet op het lijstje.
Waarschijnlijk omdat je dat niet kunt (te) dóen.

Van deze ongelooflijk leuke magneet heb ik maar 1 exemplaar.

Hij is voor jóu – als je snel reageert en vier Euro betaalt.
Daarvoor stuur ik ‘m toe.
Géén verzendkosten dus.

Staat niet in de Winkel.

Ik heb (minstens) tien omtrekkende bewegingen gemaakt.
Ik heb gekeken of andere motels in Boulder City in aanmerking kwamen voor drie nachten verblijf.
Ik heb een wijdere cirkel om het gebied getrokken op zoek naar een motel of apartement dat mogelijk in aanmerking kwam.
Ik was vanmiddag een minuut verwijderd van boeken bij de Quality Inn in Boulder City (met balkon uitkijkend over Lake Mead).

Toen dacht ik: nu bel je.
Ik belde. En ik weet weer waarom dat zo zwaar valt. Want opeens schieten me de meest simpele Engelse uitdrukkingen niet te binnen.
Versta ik niets. Snáp ik niets.
Geneer ik me dood en zoek naar de steen om me onder te verbergen.

Maar ik heb gereserveerd.
Van 12 oktober tot 15 oktober. Inchecken om 14 uur.
Tot drie dagen ervoor kosteloos annuleren. En zodra ik in september in Amerika ben het nummer van mijn prepaid doorgeven.

Wel 10x vermeld ik dat ik vriendin was van Karen.
En de groeten gedaan aan Jamie (=eigenares) die de jonge vrouw aan de telefoon (haar dochter) zou overbrengen.
Ze heeft me Kamer 4 beloofd.
Dat stond zelfs in hun computer. Dat ik (al anderhalf jaar daar niet geweest) een voorkeur heb voor die kamer.

Ik had verwacht dat er nu een last van me zou zijn afgevallen.
Dat is het ook wel een beetje.
Maar vooral schrok ik van hoe krakkemikkig ik Engels spreek wanneer ‘in het nauw’.

Alleen voor loglezers: deze leuke magneet voor 4 Euro *incl* verzendkosten.
Afm. 6,5 x 6,5 cm.
Ik heb drie exemplaren.

Aanbod geldt tot middernacht of zolang de voorraad (ahem) strekt.
Je mag reageren via de commentjes, je mag me ook mailen.

NB deze magneet is niet te koop via mijn Winkel. En ook niet via andere winkels.

Als je dáár niet hebberig van wordt, weet ik het ook niet meer.

Mijn ooit-vriendin Els van Thiel schreef het boek ‘Overmorgen begin ik’.
Over afvallen.

Ik vind het nog steeds een gouden titel.
Al pas ik ‘m zelf niet meer toe op te verliezen kilo’s.

Al een maand probeer ik een kamer te reserveren in het motel in Boulder City, NV waar ik vaak ben geweest.
Ik mailde hun ene mailadres en toen het andere en kreeg geen reactie en toen dacht ik: zou het aan *mijn* mailadres liggen en mailde ik zelf vanaf een ander adres na ook nog alle spamfilters te hebben doorgeploegd.
Niks.

Ik moet nu bellen.
Waar ik als belgestoorde als een berg tegenop zie.
Zodat ik even denk: zal ik faxen? Nee. Dat lost niks op.
En dan: zal ik M. vragen voor me te bellen? Wil hij vast wel doen maar ik vind dat ik het zelf moet doen (hoewel).

Zodat ik nu al vier dagen denk: morgen.
En als het morgen is: morgen (dus overmorgen).

Ik aarzel weer over ‘M. vragen’.
Maar ik denk ook: idioot.
Want dan moet hij zeggen: het moet Rm 4 zijn omdat Karen die altijd aan Jeanne gaf.
En als ze dan zeggen ‘ja, weet niet hoor, misschien lukt dat wel helemaal niet’- dan kan hij niet doordrammen zoals ik dat kan.
Dat gesprek moet ik dus zelf voeren.

Ik had gedacht: vandaag doe ik het.
En toen de tijd daar was (vanaf ’s middags half vier) dacht ik weer: morgen.
Mogelijk overmorgen.
Telefoonangst in het kwadraat als het in het Engels moet wat ik 2x per jaar een maand lang moeiteloos spreek.
O got.

Als liefhebster van begraafplaatsen ben ik lid van de Vereniging voor funeraire cultuur, Terebinth.
Die vereniging heeft het (kwartaal)tijdschrift ‘Terebinth’.

Ik heb hier drie nummers liggen (sept 2011, dec 2011 en maart 2012).
Losse nummers kosten 4 Euro. Bij mij kosten ze niks, alleen 2 Euro verzendkosten (voor alle drie samen).

Ik kan ze niet zo aanbevelen als laatst de tijdschriften van de vereniging voor Genealogie.

Het blad Terebinth is ‘best interessant’, sommige artikelen zijn boeiender dan andere.
Voor de liefhebber dus, of voor wie nieuwsgierig is en wel eens wil lezen wat funeraire freaks bezig houdt.
De zwart-wit foto’s vind ik wel altijd heel mooi.

Graag snel reageren om ze te behoeden voor de bak met oud papier.

Gisteravond zet ik de tv aan.
Mijn beeld is grijs met leuke dunne verticale rode streepjes.
Op de afstandsbediening reageert hij niet.

Ik controleer alle plugjes.
Volgens mij zitten ze er stevig in.

Ik kijk bij Ziggo of er storingen zijn: niet.
Ik bel toch op, doorloop meerdere keuzemenu’s en kies dan ergens optie 4.
Waarna een stem mij zegt dat de keuze die ik maak niet bestaat.
Huh? Waarom *is* die keuze er dan??

Ik besluit het er gisteren bij te laten (ook omdat ik net ben begonnen in een erg mooi boek).
Vanochtend nog eens geprobeerd: grijs met rode strepen.
Wéér de plugjes geprobeerd.
Nu ook het modem van de stroom gehaald.

Helaas: grijs met strepen.
Weer bij Ziggo gekeken: geen storingen. Bij het Gebruikers platform gekeken: niets over storingen.
Op twitter: niets.
Ik begin te vrezen dat het toch aan mij(n tv) ligt.

Ik wacht nu af tot Ziggo wakker is en mogelijk zelf een storing ontdekt.
Om een uur of tien kijk ik nog eens op hun site.
Wat ik daarna ga doen weet ik nog niet.

Twee vrouwen uit Millingen aan de Rijn zijn lichtgewond geraakt toen hun auto op de A15 werd geraakt door een kogel. De kogel van 7 millimeter boorde zich door de voorruit en bleef steken in de deur van de bijrijder. De vrouwen werden geraakt door rondvliegend glas.

Bij een tankstation belden ze de politie en die concludeerde dat de kogel vermoedelijk was afgevuurd door een jager. De jachtopziener uit het gebied leidde de politie naar een jager uit Lienden die zei dat hij bij de A15 een gans had geschoten.

(bron)

Nu ik ben gestopt met mijn stamboom heb ik ook niets meer aan mijn Vriend zijn van het Centraal Bureau voor Genealogie.
Ik mail ze dat ik wil ontvrienden.
Scheelt weer 40 Euro per jaar.

Wat ik nog heb liggen zijn vier interessante kwartaaltijdschriften Genealogie.
juni 2011, sept 2011, dec 2011 en maart 2012

Wil je ze hebben? Verzendkosten = € 3,50 voor alle vier.
De tijdschriften los kosten per stuk € 8,75 – maar ik hoef er dus niets voor te hebben.

Per -gratis- exemplaar hier een inhoudsopgave zit er helaas niet in.
Gratis verzenden evenmin.

Snel reageren anders gaan ze bij het oud papier.

De hele winter zijn twee knobbelzwanen in de buurt.
Ze delen mee in het brood.

Vorige week is Zij af en toe een tijdje afwezig.
Die legt een ei, denk ik.

Sinds dit weekend zie ik alleen nog Hem.
Zij broedt dus ergens.

Opeens zie ik Hem rechts het riet in duiken.
Zou Zij daar zitten?

Maar Hij keert om en steekt over. Ja! Daar zit ze.

Erg lang blijft Hij niet buurten – een paar minuten later zwemt hij al weer weg.

Daar zit je dan als dame Zwaan. 35 lange dagen.
De geboorte van de babyzwaantjes zal ik net wel of net niet meemaken.

Een aantal chimpansees dat gebruikt werd voor dierproeven in het primatencentrum BPRC in Rijswijk, heeft last van een posttraumatische stress-stoornis. Dat zegt David van Gennep, directeur van Stichting AAP in Almere die de dieren opvangt, vandaag in NRC Weekend.

Sommige dieren braakten voortdurend hun eten op en aten het braaksel weer op. Ook aten ze hun poep en zaten ze soms urenlang in een hoekje heen en weer te schudden. Ronald Bontrop, directeur van het BPRC in Rijswijk is er niet van op de hoogte dat het slecht gaat met zijn voormalige proefdieren. “Daar heb ik geen flauw idee van”, zegt hij.

De meeste chimpansees van het BPRC vonden een nieuwe plek in verschillende Europese dierentuinen, nadat biomedisch onderzoek in Nederland verboden werd. De opvang van 28 mensapen die najaar 2006 naar Almere verhuisden, vereiste speciale maatregelen omdat ze besmet waren met hiv en hepatitis C. Er werd een speciaal beveiligd onderkomen gebouwd. De hoop was dat ze in het grotere verblijf in Almere zouden opfleuren. Maar dat viel tegen.

(bron)

Waarvan ik erg geniet in de tuin is de uitschietende hop.
Omdat ik het een leuke woekeraar vind die bovendien zó enthousiast tekeer gaat dat ik er de gretige knagers nu al elke dag hapjes van kan geven.

Opeens – mij verrassend – duikt op een ander perk een lelietje op.

Tussen het speenkruid dat alweer bezig is met de aftocht, de laatste narcis (op deze plek), de gele dovenetel die *bijna* bloeit.
En de brandnetel die er ook érg veel zin in heeft.