Hillary Clinton is the star of a new Internet meme that features the secretary of state wearing dark sunglasses and sending text messages to everyone from Barack Obama to Mitt Romney to Oprah.

Texts from Hillary.

“Eet je de hele Pasen andijvie” vraagt de aardige caissière Marja me bij de Plusmarkt.
Nee, haast ik me te zeggen. Is voor de konijnen en de cavia’s. En de kippen.
Ergens in mijn verhaal raakt ze afgeleid en ik kijk naar de vrouw achter mij in de rij of die het misschien een aardig verhaal vond maar die trekt een strak smoel dus: nee.

Ik kocht ook voor mezelf.
Ik had overwogen: hutspot. Als dat er nog was.
Omdat ik van de biologische slager nog een mooie riblap had.
Maar er is geen voorgesneden wortel met ui meer (ook geen boerenkool).

Dus werd het de niet erg lekkere salade (2 voor € 2,99) omdat er denk ik weinig calorieën in zitten en ik als ik het toch niet opeet de sla aan de knagers kan geven.
Ook kocht ik verse (uit een buitenland of een kas) tuinbonen maar die waren eerder deze week wel lekker maar nu al niet.

Eieren kocht ik ook.
Allemaal vrije uitloop heeft de Plus sinds deze week.
Zodat ik me afvraag wat ze deden met de eieren die eind vorige week nog in de schappen lagen.
Mee gegeven aan het personeel? Weggegooid?

De eieren leg ik elke avond klaar voor egel.
Die er nog niet is of die eraan voorbij loopt.
Zodat Klaartje en Greta zich er elke ochtend enthousiast op storten.
Ook kook ik ze voor de kipjes. En bak ik ze soms voor mezelf.
Omdat ik het zonde vind de eieren van de eigen kippen te bakken omdat die gekookt zo lekker smaken.

Dat is het wel, kwa Pasen, wat mij betreft.

Vandaag heb ik voor op 600 gram na 10 kilo vooruitgestuurd naar Amerika.
Dat zijn vloeistoffen zoals sun tan spray en gezichtscrème.
En erg veel kabeltjes en opladers en de Amerikaanse GSM met oplader en handleiding.

Ook wat leesboeken en enkele kledingstukken.
Mapjes met rij-aanwijzingen naar begraafplaatsen.
Bestek.
En ik kan het nu even niet bedenken maar alles bij mekaar dus echt bijna 10 kilo.

Bij de Plusmarkt trof ik een vrouw die anders heel aardig mijn onzen rosbief snijdt.
Ze zette het pakket op de weegschaal, noemde een bedrag dat me aannemelijk voorkwam, vergat te scannen (waaraan ik haar herinnerde), kon eerst het plastic mapje waarin het douaneformulier moet verpakt niet open krijgen maar tenslotte lukte ook dat.

Bij T&T zie ik dat het pakket is aangenomen en verder ‘onbekend’.
Ik zou er wel naast willen vliegen. Zo graag wil ik naar Amerika.
Maar hier is het ontluikende tuinleven ook leuk. Dat is ook de reden dat ik steeds later vertrek.

Nu overal ontspruitende hop bv. En dovenetel.
Helaas ook brandnetel.
Die ik voor ik wegga zal aanwijzen aan R. met ‘svp verwijderen’ waarna ik écht de voeten in het vliegtuig zet.

In september 2010 ben ik voor het laatst in het El Rancho Boulder motel in Boulder City, NV.

Ik hoor dan dat de receptioniste met wie ik bevriend was, Karen Causey, een paar maanden eerder is overleden aan kanker.
Het grijpt me zo aan dat ik denk: hier kom ik nooit meer terug.

Nu ben ik toe aan ’toch weer terug’ nl in oktober van dit jaar.
Dus mail ik de eigenares (met wie ik nav Karens dood contact had) – geen reactie.
Daarna mail ik het andere adres op de website – ook geen reactie.
Weer een paar dagen later vul ik het formulier op de site in – niks.

Ik denk: zou het aan mij liggen, slokt mijn spamfilter alles op?
Ik ploeg een week gevangen spam door: niks.
Ik zet voor alle zekerheid beide adressen op de witte lijst.
Ik mail nóg een keer, nu vanaf een eigen ander mailadres en verzoek om het antwoord ook te sturen naar mijn gmail-account.
Just to make sure.
Niks.

Ik google of het motel mogelijk recent is afgebrand.
Nee.

Ik kán nu de laatste mail nog een keer naar het alternatieve adres sturen, waarvan ze zelf zeggen “als je binnen 24 uur niks hoort, mail dan nog eens aan het andere”.
Ik kan ook denken: blijkbaar willen ze me niet meer als klant.
Maar dat slaat nergens op.

Zodat ik vrees dat ik moet doen waar ik als een giga berg tegenop zie: telefoneren.
En alleen wie net als ik telefoonangst heeft begrijpt wat een gruwelijk vooruitzicht dát is.

Sinds ik me verdiep in begraafplaatsen komen de doden dichterbij.
Ik stop ze minder ver weg. Ik stel me voor ze open. Soms. Een beetje.

Dat is niet altijd fijn.
Met mijn vader (bv) had ik tijdens zijn leven weinig contact.
Nu duikt hij soms op in mijn bewustzijn. Niet zoals hij was maar zoals ik denk dat hij zich mogelijk voelde.
Dan heb ik met hem te doen. En dat doet ook weer pijn. Een pijn die ik eigenlijk niet wil.

Mijn man is er vaak de laatste tijd.
Ik zie hem komen aanlopen op 1 verder helemaal niet zo leuke kampeerplek ergens in de woestijn. Zijn armen vol hout dat we later zouden verstoken.
Ik zie hem naast me zitten op een andere, veel leukere kampeerplek, allebei op een ministoeltje.
Thee in een plastic mok met een theezakje. Boeken.

Andere doden zie ik niet. Mijn moeder bv.
Ik weet niet waarom. Want ze was heel belangrijk voor me.

Oma is er vaak. Zeurderig zoals ze de laatste jaren kon zijn.
En met de prima groentesoep die ze maakte en die ik erna namaakte maar nooit zo lekker als zij.

Ik benijd de mensen die denken dat er een hemel is en dat je daar iedereen terug ziet.
En terwijl ik het optik denk ik.. nou… wil ik iedereen wel terugzien? Want goede herinneringen is 1 ding maar er zijn ook een hoop klote herinneringen.
En hoe doe je dat dan wanneer ze je staan op te wachten achter de hemelpoort.

Waar ik de pest aan heb is: ik geef jou en dan krijg ik.
Of omgekeerd: ik krijg en daarom geef ik.

Of het gaat om kadootjes of om mail.

Ik geef omdat ik wil geven.
Ik ontvang en ben blij (of denk: wat moet ik hiermee – kan óók) en voel dan niet de verplichting terug te geven.
Dat laatste gaat me moeilijker af.
Maar iha hoeft kado (terug)geven nie`t subiet dus heb ik daarbij tijd.

Niet met email.
Mail volgt op mail en dan volgt niks meer en dan denk ik: waarom zou X niet meer schrijven en kijk ik na een tijdje in de maibox en verdomd – de laatste mail was van háár. Stond niet veel in en vroeg niet echt om een reactie.
Maar uitgaand van ‘ik schrijf en dan schrijf jij’ was het inderdaad mijn beurt.

Ammehoela.
Denk ik dan.
Om een dag later vaak toch maar weer het initiatief te nemen (slap! slap!).
Maar soms ook niet.
Denk ik nu.
(haha)

Ik was “goed bezig” met het opruimen van de troep op mijn eettafel.
Alle ongeopende bankenveloppen (= van mijn privé-rekening én van mijn zakelijke rekening van nu tot in 2008…) zijn geopend en op volgorde gelegd.

Toen wou ik ze in de mappen doen waarin ik ooit een paar jaar geleden de eerdere jaren begon op te bergen. Nadat die ook, zal ik zeggen: geruime tijd, op tafel hadden gelegen.
Alleen: ik kan geen touw vastknopen aan mijn systeem.
Ik zie wel dát er een systeem is want afschriften liggen op volgorde.
Maar welk jaar volgt nou op welk jaar en liggen privé en Winkel door elkaar of juist niet.

Ik weet dat als ik het écht ga bestuderen, ik eruit moet komen.
Zo ingewikkeld kan het ook weer niet zijn.
Maar ik heb direct geen zin meer en wanneer ik in een ándere map nog een hoop ándere te-ordenen-paperassen van vele jaren her tegenkom neig ik sterk tot: alles in de kliko kieperen.

Dat was zo’n tien dagen geleden.
Sindsdien heb ik er niet meer naar gekeken maar wel fanatiek gepuzzeld.
Omdat ik daar de stukjes wel *bijna* moeiteloos op hun plaats kan laten vallen.

En dan sms jij terug: Ben nu nog even bezig, kom over een uurtje langs.
Kan ietsje later worden.
Hou vol en tot straks!

Mijn moeder kreeg kanker toen ik 12 was en was 7 jaar later dood. Mijn vader twee jaar later.
Mijn opa was ook al jong dood (leukemie), zus van mijn moeder was vroeg dood, alleen oma hield het vol tot bijna 90.

Genetisch bepaald zal mijn eind eerder vroeg dan laat zijn.
Zodat het me telkens weer verbaast wanneer ik de uitslag van het borstenonderzoek krijg als ‘geen kanker’.
En ik stiekem begin te hopen dat het noodlot een generatie overspringt. Wat in mijn geval zou betekenen dat het noodlot tegen een muur te pletter slaat omdat ik geen generatie na mij te bieden heb.

Dat is van belang voor mijn spaargeld en wat ik wil doen.
Reizen wil ik.
Naar Amerika.
Leuke motels, mooie auto. En dan daar niet sjiek dineren maar alleen al verblijven en de auto voeren kost genoeg.

Als ik tachtig word én actief en alert blijf (en mijn Winkel mocht ik die aanhouden zo blijft pruttelen als-ie pruttelt = niet giga-winstgevend) jaag ik mijn spaargeld er rap doorheen.
Ik zou dus kunnen faseren.

Maar dan denk ik aan Willy die opeens kanker kreeg toen ze 42 was en een half jaar later dood was.
En Karen (59). En Jaap (62).
En net weer een vriend van mijn leeftijd opeens kanker.

Het leven is nu en het geld dat ik er doorheen jaag is ook nu.
Spijtig als over een paar jaar alles op is.
Maar wie weet stort het vliegtuig in juni als ik terugkom wel neer in de oceaan.

Ik hoor ze al een week driftig rommelen onder mijn dak, de kauwtjes.
Ik wil het wel eens zien, het gesjouw met de takken.

Wat jammer is: ze begrijpen niet dat ik het geweldig vind dat ze bij me willen wonen.
Zodat de kauw met de tak die mij de camera ziet heffen eerst wegvliegt.

Maar de nesteldrang is té groot.
De kauw komt dus terug en propt de stevige tak ergens onder mijn pannen.

Niet alleen bij mij wordt genesteld.
Ook de schoorsteen van buurvrouw L. wordt geïnspecteerd.
Moet wel heel raar lopen als daar ook niet gauw takken worden gepropt en dan eitjes gelegd.

In Amerika ga ik naar Yuma en naar Kingman en vroeger ook naar Boulder City maar toen mijn bevriende desk clerk Karen daar dood bleek dacht ik: wat doe ik hier eigenlijk.
Dat was twee jaar geleden.

Ik sla de vleugels ook wel eens wijder uit (Palm Springs) maar bijna altijd valt dat tegen.
Zodat ik in mei kiezend voor wat vertrouwd is als bases Yuma en Kingman aanhoud (met lange excursies). Maar ik voor september/oktober toch denk aan: zal ik weer eens iets verder.

Nog steeds niet toe aan écht ‘avontuur’ oriënteer ik me op St. George, Utah.
Waar veel begraafplaatsen zijn die me interesseren en natuur die ongelooflijk prachtig is.
Met als ev. tussenstop Boulder City, NV waar ik niet meer kom sinds desk clerk Karen met wie ik bevriend was is overleden (2 jaar geleden).

Ik kwam vaker in St. George.
Het motel dat eerst ‘oké’ was, zag ik er vervelend worden en mn de service.
Abominabel.
Daar wou ik niet terug. Maar googlend op alternatieven vond ik op het eerste gezicht aangename oorden waar zéér over werd geklaagd door gasten.
Zo te zien terecht. Mn over (opnieuw) de klantvriendelijkheid.

Dan stuit ik vandaag op een Inn in Kayenta (dorp ietsje verder dan St. George) met werkelijk goddelijke kamers.
Op de 1e etage een balkon voor en een balkon achter én toegang tot een dakterras.
Keuken en wifi en flatscreen tv.
‘Well mannered pets’ zijn allowed.

Ik lees de recensies.
De een nog juichende dan de ander.
Ik stuur een mail: als ik in oktober vier dagen kom, kan ik dan zo’n upstairs room met 2 balconies krijgen.

Antwoord keurig zodra Amerika wakker is.
Zodat ik mijn reservering maak.
En meteen ook de El Rancho Boulder Motel in Boulder City, NV mail.
Of ik daar hieraan voorafgaand drie dagen kan verblijven.

In Rm 4.
Omdat dat de kamer is die ik dankzij Karen altijd kreeg.

IJs is niet 1 van mijn grote verleidingen.
Toch vergrijp ik me er wel eens aan. Zo eens in de 3-4 weken op een avond voor de tv denk ik: nú heb ik zin in ijs en so what.
Over ‘so what’ denk ik direct na het leeglepelen van het bakje al geheel anders (nl spijt) maar dan zit het ijs er al in.

Mijn favoriete ijs is rum-raisin (of: boerenjongens) en daarna stracciatella.

Een paar maanden geleden waren die ijzen op maar lagen in de vriezer dankzij R. nog wel caramel en bosvruchten.
Caramel vond ik ‘gaat wel’.
Bosvruchten vond ik eigenlijk helemaal niet lekker maar dat is het vervelende wanneer zoiets je overvalt: het is tien uur ’s avonds en je (ik) móet ijs en er is niks anders.
Dus toch een bakje gegeten.

Gisteren bespreek ik dit met R.
Dat ik het zo dom vind dat ik dan zelfs ijs eet dat ik helemaal niet lekker vind.
Dat ik ivm ‘aanbieding’ Hertogijs stracciatella heb aangeschaft.
Niet om het te eten. Maar om áls me de onbedwingbare drang overvalt in elk geval iets te eten dat ik wél lekker vind.

Ik zeg: bosvruchtenijs laat ik dus achter voor jou.
Dan blijkt dat R. dat ijs óók niet lekker vond. Maar het op goed geluk kocht bij de Plusmarkt (waar bitter weinig keus is). En het toen in zo’n vlaag óók maar at.

Vandaag het restant weggekieperd.
En bij de Plusmarkt ook een bak Plusmarkt rum-rozijnen gekocht.

Maar nu al vier dagen geen dropje gegeten.

Mannelijke fruitvliegjes die voortdurend door vrouwtjes worden afgewezen, grijpen naar de fles. Dat schrijven Amerikaanse wetenschappers in het toonaangevende tijdschrift Science.

De onderzoekers stopten een vruchtbare mannetjesvlieg en een vrouwtje dat net was bevrucht bij elkaar. De vrouwtjes lieten de mannetjes meteen weten nergens van gediend te zijn. Ze kropen weg of deelden een paar rake trappen uit.

Na vier dagen achter elkaar vele blauwtjes te hebben gelopen, kregen de fruitvliegen de keuze uit gewoon voedsel of voedsel met 15 procent alcohol erin. De afgewezen mannetjes kozen veel vaker voor de drank dan de mannetjes die wel aan hun gerief waren gekomen.

Volgens de onderzoekers gaf de alcohol de geweigerde mannetjes een gevoel van beloning. Dat zou met een stofje te maken hebben dat ook bij mensen voorkomt.

“We denken dat er een goede kans is dat het ook zo bij mensen gaat”, zegt een van de onderzoekers. “Als dat zo is, dan is het een verklaring waarom een nare ervaring, zoals een afwijzing, iemand naar de fles doet grijpen.”

De wetenschappers hopen dat het onderzoek uiteindelijk helpt in de behandeling van alcoholisme.

(bron)

Op een gewone dag eet ik zo tussen de 15 en 20 dropjes.
Niet allemaal achter elkaar.
Nu eens drie dan weer vier.
En als ik al niet wist dat ze dikmakend waren, zou ik er nog veel meer eten.

Volgens de verpakking van Muntdrop zijn drie dropjes 40 calorieën.
Dus heb ik vandaag 200 calorieën minder gegeten dan anders.

Ook oude kaas (andere lekkernij) heb ik gemeden.
Kaaskoekjes bij de *plop* om vijf uur – dat lukte me niet.
Die at ik dus wél.
Zoals ik *plop* ook dronk.
Eh.. drink.

Dadelijk een prefab sla van de Plusmarkt die in de aanbieding was.
Niet te vreten maar hopelijk weet hij me af te houden van kaas, nootjes en ijs.

*blèh*

Op tv is schaatsen en dat is ideaal om bij te puzzelen omdat er veel ritten zijn die er niet toe doen.
Helaas zendt Studio Sport schaatsen niet achter mekaar uit maar onderbroken door andere sporten die me niet interesseren.
Maar dan ben ik al zo gegrepen door de puzzel dat ik doorga en wanneer de sport me écht begint te vervelen (dat is bij rugby) zap ik weg.

Zo zie ik op FoxLife (de Ziggo zender van de maand – nu gratis, als je ‘m wil houden moet je dokken) een aflevering van Nip/Tuck die ik nog niet kende.
Die smaakt naar véél meer zodat ik later deze week meer zal opnemen van FoxLife want dadelijk is-ie weer weg.
Eerder deze week zag ik daar al Sisters and Brothers maar die serie is al zover op streek dat het niet echt loont er nog in te vallen.

Zap-zap naar Comedy Central en Melissa and Joey met die leuke actrice die ooit Sabrina the teenage witch speelde.
Nu is ze Melissa en die speelt ze eigenlijk precies zo maar dat is een aantal afleveringen best leuk.

Om zes uur mindert het licht en heb ik ook wel érg veel tv gezien zodat ik stop met de puzzel (die in ongeveer vier uur al érg ver af is).
Ik had een leuke middag.