Nog 64 dagen (bijna 63 want ik schrijf dit om 11 uur ’s avonds).
Dan vlieg ik weg en moet mijn huis enigszins opgeruimd zijn en schoon.
(daaraan werk ik)
En moet ik zijn afgevallen.

Want ze zijn er weer aangeknaagd, die extra kilo’s sinds oktober.
Terwijl ik dacht dat ik matig was met eten en niet idioot veel bewoog maar af en toe toch wel íets.
Helaas slaat de weegschaal uit alsof ik me al maanden zit vol te proppen met al het lekkers dat ik me écht ontzeg.
En bleef het maar bij de weegschaal.
Maar als ik die reclame hoor over ‘uw broek lijkt wel een legging’ ervaar ik schaamtevolle herkenning.

Over 63 dagen wil ik weer passen in mijn op de vorige reis als gerieflijk wijd aangeschafte korte broek.
Ik wil dan wanneer ik naar mezelf in de spiegel kijk denken: mm, mollig.
En *niet* zoals nu: bah vet.

Dus daar gaan we weer met ‘wat te doen wat te doen’.
– minder eten
– meer bewegen

Minder eten doe ik nu een week met resultaat NUL.
Meer bewegen ben ik wat onzeker over nu ik een paar dagen érg veel pijn in mijn knie heb gehad.
Wat net is verholpen dankzij Tantum, maar hoe goed werkt zoiets als ik morgen bv een half uur driftig zou fietsen op de stationaire fiets.

Is er groter leed in de wereld?
Ja.
Is er groter leed in mijn eigen leven?
Zelfs dat.
Maar ‘wat te doen wat te doen’.

Het raadsel van de vriendinnen op de Alkmaarse begraafplaats is opgehelderd.
Als je het leuk vindt: hier staat een verhaaltje.

Het is half acht en donker en de bel gaat en het *is* dat het een buur in nood kan zijn dus doe ik open.

Op de stoep een jongeman in een felblauw jasje met een map in z’n arm.
“Goeieavond, ik ben op zoek naar de hoofdbewoner.”

“Ja” zeg ik.
Hij: “Bent u dat?”
“Ja. Wat wilt u.”

“Ik ben van energiemaatschappij Oxxio…”
Ik: “Ik wil niet overstappen.”
Hij: “En dat weet u nu al?”
Ja en ik duw de deur dicht en hij zegt iets niet-zo-aardigs dat ik niet goed versta.

Wat een nare manier van iemand overvallen! Op vrijdagavond half acht terwijl het dan bovendien donker is.

Ik google.
De map blijkt een iPad te zijn. Zodat ik zó had kunnen switchen.
Ben benieuwd welke buren hier in zijn getrapt.

Deze steen trof me toen ik eerder deze week voor het eerst de Algemene Begraafplaats van Alkmaar bezocht.
Ik google op beide namen maar vind niets.

Zodat ik me concentreer op het embleem (als je erop klikt zie je het groter).
Wat, o wát zou het betekenen?

Ik wou iets zeggen over data maar gaande er over denkend vervlogen de gedachten en bekroop me: so what.

Maar wat ik dus op m’n gemoed had voordat het ging bekruipen:
Vandaag is Internationale Vrouwendag.
Ik haat de manier waarop de media (die ik volg) ermee zijn omgegaan.
Met als toppunt van ellende De Wereld Draait Door met flauwe YouTube-filmpjes waarin vrouwen -bij voorkeur schaars gekleed- ten val kwamen.

Ik had ook nog iets willen zeggen over de nu alweer tweede verjaardag van m’n Klooiende Kalkoen.
Die verjaardag was trouwens al een week geleden.

Een dag geleden was het x jaar dood zijn van Lodewijk.
En het is heel erg maar ik kan maar niet onthouden hoeveel jaar nou precies. De datum lukt nog wel, maar het jaartal moet ik opzoeken.
Het is 13 of 14 jaar. Of 15?
Niet dat het ertoe doet. Hoeveel jaar precies, bedoel ik.

De kop boven dit stukje slaat overigens niet op dit stukje maar op een boek van Renate Rubenstein.

Op de begraafplaats in Oosthuizen is Lizzy Sara May begraven.
Althans, dat wás ze.

Iemand meldde op mijn Begraafplaatsen-site dat hij het graf had gezocht met mijn beschrijving en foto’s in de hand, en dat hij het niet had kunnen vinden.
Vandaag ga ik zelf kijken en inderdaad: geen graf.

Iemand op twitter raadt me aan de gemeente Zeevang te bellen die over de begraafplaats gaat.
Ik bel en zal worden teruggebeld en sinds ik om half elf vanochtend heb gezien dat het graf écht weg is, voel ik me klote.
Hoe kán dat nou? Termijn verstreken, achterblijvers ook dood of geen zin of geld meer om de grafrechten te betalen?

Om kwart voor vier gaat de telefoon.
Het graf blijkt verplaatst.
Waardoor ik me erg opgelucht voel.
Wat een beetje raar is want ik kénde die vrouw niet eens.

Maar via haar komt het -denk ik- dichtbij: geruimde graven, niet terug te vinden doden, geen plek om te bezoeken.
Alles wat ik vroeger onzin vond.
Maar twee jaar begraafplaatsen bezoeken doet iets met een vrouw.

Een paar weken geleden: lage rugpijn.
Die vanzelf overging door verloop van (geringe) tijd.

Nu: (linker)kniepijn.
Eerst (eergisteren) pas halverwege de dag alleen bij het oplopen van de trap.
Toen (gisteren) al direct bij het oplopen van de trap.
Nu (vandaag dus) ook bij het áflopen van de trap.

Ik probeer houdingen. Voet schuin. Been gestrekt.
Been bij-ge-sleept (blèh).

Ik google.
Ik lees over kraakbeen dat helemaal kapot is.
Vanwege de ouderdom die met gebreken komt.

Ik denk: heb ik me misschien gestoten?
Doe ik regelmatig.
Aan de hoek van de houten bedombouw. Aan de kast van mijn PC.

Google zegt: rust houden.
Niets tegen.
Ware het niet dat ik een huis heb met boven mijn werkkamer en slaapkamer en badkamer (en magazijn) en beneden mijn woonkamer en keuken.
Waar ik elke x minuten tussen heen en weer pleeg te hollen.

Hollen.
I wish.

citaat uit de column van Youp van vandaag:

Omdat de Haagse politiek zo oogverdovend saai is heb ik me er deze week maar eens in gemengd. Beetje cabaret kunnen ze daar wel gebruiken.

Ik zag de kandidaten voor het lijderschap bij de PvdA en heb mij om vijf voor twaalf nog even bij die club gemeld. Pruikje op mijn kop, stem een octaafje laten zakken en mijn eigen bril gehouden.

Schnabbeljournalist Frènk van der Linden, die in Rotterdam de discussie leidde, zit in het complot. Net als Pauw & Witteman bij wie ik donderdag te gast was. En ook Spekman (die al jaren wordt gespeeld door collega Paul Groot van Koefnoen) weet wie ik ben.

Ik schud de boel een beetje op. Zo roep ik dat ik best met de PVV in een coalitie durf. Dat soort dingen.
Het is mijn eerste rol als vrouw. Bij mij thuis vroegen ze zich wel af of de voornaam Lutz niet een beetje raar gekozen was. Te karikaturaal? Ik vind het wel grappig. Net als dat zogenaamde Friese verleden.

Zondag aanstaande ben ik te gast bij Buitenhof. Niet officieel, maar ik zit tussen het publiek.
En dan ga ik rare dingen roepen. Of de Internationale zingen.
Naast me zit Spekman. Samen breien we truien. En we geven commentaar.
Als Waldorf en Statler bij The Muppets. Gewoon zomaar. Beetje vrolijkheid op de buis.

Kan dat programma wel gebruiken. En de PvdA zeker.

Tien dagen geleden veeg ik met mijn mouw een stukje van een (van mijn schoonzus) geleende puzzel naar de vloer.
Hoe ik ook zoek: ik vind het niet terug.
Tot vandaag wanneer mijn werkster kijkt onder een kast waaronder ik ook keek maar niets zag: daar is het stukje.
Ik voelde me ontzettend schuldig over het zoekmaken van het stukje dus ben heel blij.

Bij de post zit de uitslag van het borstenonderzoek: ik heb geen borstkanker.
Wat, doet de brief zuur, niks garandeert over morgen.
Maar die riedel ken ik dus: blij.

Vanmiddag bezoek ik voor het eerst de Algemene begraafplaats in Alkmaar.
Groot. Mooi. En vast nog veel mooier bij beter weer en met bladeren aan de bomen.
Maar zelfs nu: prachtige velden met indrukwekkende stenen.
Na een uur maak ik me los. Volgezogen met indrukken.

Op de terugweg zie ik ter hoogte van het AZ stadion de eerste scholekster van het seizoen.
Tepiet! tepiet!

Ik ben helemaal blij en denk: dit is geluk.

Soms (echt: soms! niet vaak) google ik op mezelf.
Vanavond google ik op mezelf in combinatie met Dolle Mina.
Niet dat ik nu zo’n invloedrijke Dolle Mina was (helemaal niet eigenlijk) maar ik denk: zou ik nog ergens als Dolle Mina zijn genóemd.

Ik vind iets heel anders

Holy moly! Mijn interview “een van de meest invloedrijke teksten in Nederland”!

Moet ik even van bijkomen.

Er wordt gewerkt aan de weg.
Dus kun je files krijgen.
Het is daarom slim even te kijken op de website Van A naar Beter.
Zodat je weet waar je opstoppingen kunt verwachten.

Dat laat het Ministerie van Verkeer weten aan de luisteraars van Radio 1.
Een ‘populaire’ mannenstem roept het ons toe. En noemt 1 concreet geval van werken aan de weg.
Dat is handig, lacht hij ons toe, want dan weten we dat als we dit weekend ergens heen willen “met moeder de vrouw”.

Ik héb geen moeder de vrouw, ik bén geen moeder de vrouw.
Als I am woman, hear me roar accepteer ik pas deze ouderwets seksistische tekst zodra er een spiegel-commercial is over vader de man.

Ooit hoorde ik bij een paar families maar voordat je nu denkt “wat zielig dat die jou hebben gedumpt”- meestal was ik de dumperd.

Zo hoorde ik via de zus van mijn moeder (tante Miep) bij haar familie De Visser.
Dus haar ex-man Henk en haar zonen Gerrie en Wim.
Ik had daar in de loop der jaren zéér sporadisch contact mee.

Toen ongeveer acht (?) jaar geleden zoon Wim me mailde dat Henk was overleden mailde ik (keihard) terug dat ik toen al heel lang geen contact meer had gehad met mijn familie en dat ik dat graag zo wou laten.

Aangetrouwde familie heb ik ook.
Met de broer van Lodewijk en zijn vrouw had ik toen Lodewijk nog leefde fijn contact.
Erna werd het formeel. Obligaat. Zodat ik ze schreef dat we beter het contact konden verbreken.
Ik ben drastisch in die dingen.
Protesteren en proberen mij erbij te houden deden zij trouwens evenmin.

Vandaag dacht ik: vader De Beaufort (‘Vawi’) moet allang zijn overleden.
Ik raadpleeg een site met online familieberichten. Daar vind ik hem.
En vraag de scan aan van de overlijdensadvertentie.

En ik geef toe: ik vind die advertenties waarop achter een kind een kruis staat om aan te geven dat het is overleden ook wat merkwaardig.
Maar afgaand op deze advertentie lijkt het alsof mijn man nooit heeft bestaan.
Ik ook niet maar daar heb ik vrede mee.
Maar Lodewijk! hoe konden ze die nou verzwijgen.

En: de vriendin van Vawi? bij wie hij in Lasne woonde?
Of was die onverwachts al eerder doodgegaan.