AMSTERDAM – Madonna werd op de middelbare school gepest: “Ze noemden me harig monster”.

De 53-jarige zangeres wilde zich niet aanpassen om in te smaak te vallen bij de jongens en dat werd haar niet in dank afgenomen, laat ze weten in een interview aan de Britse Harper’s Bazaar.

“Ik werd uitgelachen om mijn uiterlijk. Ik weigerde make-up te dragen, ik had geen hip kapsel en liet mijn okselhaar groeien.”

Nog steeds voelt het voor Madonna alsof ze op de middelbare school zit: “Als je jezelf niet gedraagt zoals mensen van je verwachten, krijg je het te horen”.

(bron)

Aha. Dit verklaart veel.
Ook ik had op school geen hip kapsel en droeg geen make-up.
En ja, ook ik liet mijn okselhaar groeien.

Met mij is -anders dan met Madonna- sindsdien niet zo veel veranderd.

Ik was nooit populair en eerlijk gezegd vind ik dat ook niet erg want ik zou niet weten wat ik met ‘populair’ moest.

Sociaal was ik ooit wel.
Althans socialer dan nu, maar dat is natuurlijk al snel het geval.
Met Lodewijk was ik sociaal omdat het moest voor zijn werk.
Soms dacht ik dat mensen die ik zo ontmoette écht aardig waren en dat zij mij ook echt aardig vónden.
Of dat waar was? In elk geval zag ik ze niet meer terug na het doodgaan van mijn man.

Met R. was ik ook sociaal.
Niet altijd even enthousiast. Maar soms ook wel.
R. kende namelijk een hoop leuke mensen waarmee het heel gezellig eten, drinken en kletsen was.

Ook die mensen zie ik niet meer.
Wat een beetje mijn schuld is. Van een klein groepje dat ik nog wél jaren zag nam ik zelf afscheid.
Omdat ik me er steeds minder bij thuis voelde. Steeds meer ‘provinciaaltje meets grachtengordel’.
Soms denk ik: zou 1 ervan nog wel eens aan mij denken? Zouden ze ooit zeggen: zullen we Jeanne terugvragen in de groep?
Nah.

Vrijdag ben ik in De Rijp voor de griepprik. Het parkeerplaatsje bij de dokter is vol, ik moet draaien en opnieuw een plek zoeken.
Voor mijn auto een man. Hij lacht vriendelijk naar me.
Verdomd, dat is D., denk ik.
Vriend van R., we gingen wel eens met/bij hem en zijn vrouw eten.
Heel soms komen we ze tegen in de opera. En praten dan over de opera.

D. loopt dóór en ik zie hem de plattegrond van De Rijp bestuderen.
Herkende hij me überhaupt?
Wat een rare situatie.

Wanneer ik Yuma verlaat doet Dorothy, de aardige receptioniste van de Yuma Cabana, “ooh… you’re leaving…”
Teleurgesteld.
En ik weet ook wel dat ze dat altijd doet bij iedereen. Maar elke keer vind ik het lief en ga ik er op in.

Dit keer zeg ik: dat ik 207 dagen moet aftellen, dan ben ik er weer.
Zij: dat is best snel.
Ik: nee, dat is bijna 7 maanden.
O ja, zegt zij nu ook.

Eenmaal thuis gaan de dagen snel.
Van 207 naar 200 tenminste.
Sindsdien gaan ze steeds trager.
Hoe dat komt: geen idee.

Pas als de ‘nog 100 dagen tot…’ in zicht komen krijg ik het gevoel dat het *bijna* zover is.

Een week geleden deed mijn broodrooster alle stoppen doorslaan.

Maandag gaf ik het mee aan mijn hulp opdat haar man het zou doormeten.
Gisteren meldde ze me dat het broodrooster ter ziele was.
Ik zat te zoeken op google naar een goedkoper vervanger.
Zij zei: misschien had ze er 1 over.
Dan zou ik die vandaag krijgen.
Zo niet, dan kreeg ik ‘m niet.

Ik kreeg niet dus bestel nu bij Neckermann het allergoedkoopste broodrooster dat ik kan vinden (10 Euro) met € 5,99 verzendkosten.
Neckermann belooft dat het er morgen zal zijn.
Ik hoop het.

You’re ready to sink deeper into your subconscious as you explore the current possibilities in your life.
But you could run into resistance if you are expecting a close friend to participate with you on this metaphysical journey.

Others may be quick to express their willingness to join you, but they might withdraw before the energy gets intense.
Don’t worry; you’re better off traveling in these imaginative realms by yourself, anyway.

Your friends will just have to wait to hear about your adventures when you return.

Ik kom dus gelukkig wel terúg.

Van harte! Fijne dag! Happy birthday!

Als je de sociale media ervaart als een warm bad kan het gebeuren dat je je verjaardag beleeft als een slinger van ‘gefeliciteerd’ die via twitter langs Facebook gaat en dan ook nog langs Hyves (wat ik niet meer zo volg) en op je weblog en -vooruit- prívé-mail.
Mini-kans (maar hij bestaat nog) dat er ook een ansicht in de bus valt.
Dankzij PostNL misschien op de dag zelf – mogelijk een dag te laat.

Ik vier mijn verjaardag niet.
Ik vind de sociale-media-slinger geweldig.
Voel me dan Jarig Jobje in het midden van de kamer, vrolijk buigend naar alle kanten.

Ik probeer ook zelf de slinger aan te knopen.
Zie ik een jarige die ik ken dan roep ik iets hartelijks. Ook als ik die jarige zó vaag ken dat ik me absoluut niet meer kan herinneren waarom ik er ooit mee Facebook-bevriend ben geraakt. Vermoedelijk omdat we een hoop twitter-volgers gemeen hadden en ik geen zin had uit te zoeken wie hij/zij eigenlijk wás.

Vandaag is iemand jarig met wie ik al een jaar geen contact heb.
Haar verjaardag staat op mijn kalender. Ivm ‘jaar geen contact’ denk ik: niks doen.
Dan: ik vind zelf de slinger ook leuk, dus ik mail toch.

Vandaag krijg ik ook een mail van iemand die reageert op mijn antwoord op haar vraag wanneer ik jarig ben.
Ze schrijft dat ze me mogelijk feliciteert maar mogelijk ook niet want ze vergeet die dingen.

Ik vergeet ook.
Daar hebben ze kalenders voor.
Op het net en van papier.

‘Vergeten’ is dus geen excuus. Vergeten is een keuze.

En o ja: ik ben 19 november jarig.

Gisteravond duw ik een pitabroodje in het broodrooster waarop alle stoppen doorslaan.
Weg licht, weg tv, alle elektrische klokken uit het lood, computer boos (documenten niet opgeslagen en meteen maar al z’n wachtwoorden vergeten – niet fijn).

Met een zaklantaarn die duidelijk aan betere batterijen toe is open ik de meterkast.
Ik zie niets. Ik wrik aan de hoofdschakelaar. Licht gaat een beetje aan en dan weer uit.
Ik wrik harder aan de hoofdschakelaar (of wat ik daarvoor aanzie).
Alles is weer aan. Hoewel deels van slag.

Vanochtend geen geroosterd sneetje brood bij het ontbijt.
Straks rooster zo goed mogelijk schoon maken.
Maar hoe test ik of hij niet wéér kortsluiting maakt zonder ‘m in het stopcontact te steken.
Met – kan ik nu zeggen – ‘alle gevolgen vandien’.

Ik kijk nooit in de spiegel.

Nou.. nooit.
Ik werp natuurlijk wel eens een blik in de spiegel wanneer ik er voorbij loop.
Half bewust, meer onbewust.
En wanneer ik mijn tanden poets, dan kijk ik ook in de spiegel.
Maar ik heb spaarlampen op mijn badkamer die ook nog eens vrij ongelukkig (in het midden) zijn geplaatst zodat tegen de tijd dat die m’n gezicht zouden belichten ik alweer ben uitgepoetst.

Sinds een paar weken doen mijn ogen pijn.
Dat begon dus in Amerika. Zodat ik dacht: allergie.
De ogen waren ook rood. Zodat ik kocht: Visine tegen Red Eyes.
En daarmee af en toe druppelde als de ogen heel erg pijn deden.
Steeds denkend: dadelijk ben ik hier weg en waar ik ook allergisch voor ben is dan ook weg dus niks aan de hand.

Eenmaal hier: ogen doen pijn, ogen zijn rood, ik druppel Visine tegen rode ogen.
Vandaag denk ik voor het eerst: laat ik eens kijken.
Ik houd een handspiegel voor m’n gezicht. En zie dat mijn ogen niet alleen rozerood zijn in het wit. De ooghoeken zijn duidelijk dikker. Ontstoken.

Geen Visine meer.
Besluit ik als zelf-medicijnen-toedienende (en: onthoudende) dokter.
Google probeert me verder op alle mogelijke benen te zetten.
Van: direct naar de Eerste Hulp met de sirene aan tot – gaat na een weekje vanzelf over.

Ik kies voor het laatste.

Van de 22 nieuwe kalenders zijn er binnen 24 uur drie verkocht.
Dat lijkt weinig (drie) maar dat is veel (1/7) zeker als je beseft dat zodra ik op de helft zit ik rap nieuwe Kadotips moet voorbereiden.
Je kunt immers geen etalage hebben waarbij door de helft van het aanbod een vet kruis staat met: VERKOCHT.

Ook de thrillers ‘lopen’ hoewel minder spectaculair maar misschien ligt iedereen op deze mooie herfstdag aan het strand.
Binnen zes uur drie van de 23 gretig afgenomen door 1 koopster.
Met een bezorgd: “als ze tenminste nog niet weg zijn”.
En geen gezeur over verzendkosten.
Zo mag ik het lezen/horen.

Morgen zoek ik meer boeken uit.
Sla je slag, jij gretige lezer die haar geluk niet kan geloven dat ze (vrijwel) nieuwe thrillers kan inslaan voor € 1,95 (!) net op tijd voor de lange winteravonden en wie weet zelfs geschikt als leuk sinterklaaskado.

Ik zette vandaag ook nog een érg leuke magneet in de Winkel.
Ik ben maw weer helemaal terug.

Tempo gemaakt.
Als ik dan toch om half 5 wakker word, kan ik om 5 uur aan het werk en dan niet talmen en talen maar dóórtrekken.

Vier uur later: de kalenders staan in de Winkel.
Nu nog de nieuwsbrief en wat andere puntjes op de i en ergens morgen staan ze te koop.

Ik meld het maar even voor wie dacht: ik kijk dinsdagmiddag wel of er iets voor me bij is.

Ik kom uit Amerika met 22 origineel-Amerikaanse kalenders.
Vooruitgestuurd en gotzijdank allemaal onbeschadigd aangekomen.

Gisteren en vandaag voer ik ze in in de database en bewerk de foto’s, morgen en overmorgen zal ik ze invoeren in de Winkel (achter een gordijntje).
Begin volgende week -waarschijnlijk dinsdagmiddag- gaan ze alle 22 in de verkoop waarna sommige direct worden verkocht en mensen teleurgesteld zullen mailen: “heb je er echt maar 1 van die ene??” (ja) terwijl ik andere minstens zo mooie over 2 maanden nog aan de straatstenen niet ben kwijtgeraakt.

Opeens denk ik (wat ik al eerder dacht maar waaraan ik toen niets deed): als ik eens voor het hah-blad ga schrijven over begraafplaatsen in de regio?
Ik schrijf de hoofdredacteur die ik ‘ken’ via twitter een mail.
Over mogelijkheden (alles) en invalshoeken (alles) en make me an offer (geen eisen).
En wacht nu af.

Argh! waar is de tijd dat ik tegen een nieuwe opdrachtgever nuffig kon zeggen dat ik pas begon met dénken bij 10-1500 Euro?
En als hij niet met 15-2000 over de brug ging komen – nou, jammer dan.
Graag of niet.

Ik ben verwend met dieren.
Raven, gieren, spechten.
Eekhoorns. Kwartels. Roadrunners.
Lizards.

Elke reis kom ik ze tegen en soms up close and personal wat me een mooi gevoel geeft.

Vorige reis stond ik op 10 meter oog in oog met een visarend.
Nog dichterbij was ik bij een grote lizard die een kleine at.

Deze reis ben ik op zoek. Naar indrukwekkende dieren, en dan iets kleinere dieren. Dan koeien.
Een heel enkele keer kom ik koeien tegen. En echt heel kleine enkele keer.
Ondanks alle borden met ‘Wildlife’ en ‘Cattle crossing’.

Ooit kocht ik een boekje met als titel Bears are where they find you.
De boodschap: er zijn geen gegarandeerde plekken om beren (wilde dieren) te vinden.
Zij vinden *jou* (als je geluk hebt).

Deze reis besef ik dat het geldt voor alle dieren.
Cows are where they find you.
Onder andere.