Voor mij ligt de persoonskaart van mijn vader.
Uit de gemeentearchieven van Eindhoven.
Ik blijk zowel zijn geboortejaar als dat van mijn moeder fout te hebben onthouden.
Scheelt een jaar – maar toch.

Op de kaart staat ook de 1e vrouw van mijn vader.
‘Cobi‘ was Jacoba van Tiggelen.
Ze werd geboren op 28 juni 1916. Ik zie haar op foto’s uit 1937 (en later). In 1937 en 1938 is ze met mijn vader in Brussel (2x) en in Keulen.
Zij is dan 21, hij 32.
Ze trouwen (pas) op 30 december 1943.
Nog geen jaar later wordt Cobi slachtoffer bij het bombardement dat de Duitsers op 19 september 1944 (een dag na de bevrijding van Eindhoven) op de stad uitvoerden.
Op 29 november sterft ze.
Vier jaar later (op 19 december 1947) trouwt mijn vader met mijn moeder.

Nu ik de achternaam van Cobi heb zoek ik naar haar familie. Ik vind een overlijdensakte met de namen van haar ouders.
Ik vind een enkele stamboom met daarop ook de namen van haar ouders maar ‘fout’. Net als de datum van haar overlijden. Dat was niet 30 maar 29 november (de akte was van de 30e).
Zij wordt alleen vermeld als zus ván de man die kinderen kreeg van wie de stamboommaker in de verte weer afstamde.

Dat komt, vermoed ik, omdat de meeste stamboommakers doelgericht speuren naar hun afkomst via de vader-lijn en soms ook (een beetje) via de moederlijn maar daar dan weer via diens vader verder. Een enkeling waaiert wat uit maar met wie (in dit geval) de zus ván ooit is gehuwd – niet belangrijk.
Nergens dus een link Van Tiggelen-Doomen.

Ik ervaar Cobi wel als deel van mijn voorgeschiedenis. Omdat mijn moeder haar zo beschouwde. Als 1e vrouw van mijn vader van wie zij het idee had dat hij van haar meer had gehouden dan van háar (mijn moeder). Wat waar kan zijn.

Ook dacht mijn moeder dat Cobi mooier en eleganter was dan zijzelf. Wat mij, afgaand op de foto’s onzin lijkt, maar zo werkt dat niet.

In elk geval hoort Cobi in mijn stam. Ik heb haar daarin vanmiddag opgenomen.
En mocht iemand ooit op haar googlend hier terecht komen: ik heb nog foto’s.

Foto begin jaren 90.
Toen ik in de Commissie voor de Politieklachten Amsterdam zat.
De vrouw naast me is Tet de Jong. De eerste vrouwelijke politiecommissaris.

Ik zie in mijn agenda een opera staan waar ik die niet verwacht.
Ik zoek dus naar het operaboekje en vindt een aantal oude PC-diskettes (van die harde vierkante), een kerstkaart uit 1993, foto’s van een dineetje met een erg jonge ik (ongeveer 15 jaar geleden) en de heer Th. Schalken. Ietsje corpulent en vrolijk (hij).
Voor alle zekerheid: dat was geen privé-etentje, was van een commissie waar we destijds allebei in zaten ter gelegenheid van afscheid van iemand.

Ik vind ook een stapel adreswijzigingskaarten. Voorgedrukt. Van de verhuizing van Lodewijk en mij uit Amsterdam naar Grootschermer.
Keurig uitgesplitst naar hij alleen, ik alleen en samen. Die zijn dus 20 jaar oud.

Er zitten postzegels op, voorgedrukt, ingeprint.
60 (gulden)cent per kaart.
En ook nog oudere adreswijzigingskaarten die je zelf moest invullen met postzegels van 45 en 50 cent.

Leuk.

Minder leuk: twee mapjes met winkelrekeningen van mijn reizen van mei en september 2010.
*lampje gaat branden*
Die zijn voor mijn belastingman die uitstel heeft geregeld tot 1 september.
1 september! Dat is over een week!

Érg geschikt voor een ‘overmorgen begin ik’.
Typisch iets voor het weekend.
Met zeer frisse tegenzin.

Nog 25 dagen en nog anderhalve kilo te gaan.
Die dagen tellen zichzelf af, die anderhalve kilo – dat wordt niks.

Hoe ik ‘m er heb aan-gevreten?
Ik heb m’n vermoedens.
Maar dat zijn dan allemaal mini-hapjes geweest.
Tien dropjes. Een hapje kaas. Een extra bruine boterham. Nóg een bakje yoghurt.
En nog een glas wijn.

Wat ik bedoel met ‘mini’ is dat ik hier en daar een ietsje méér nam.
Wellicht.
Maar dat ik niet ongans heb zitten tafelen, copieus dineren, me volproppen met alles dat me lekker lijkt (en dat is véél).

25 dagen en anderhalve kilo eraf: dat lukt niet.
Zelfs niet als ik weer op die nare stationaire fiets zou gaan zitten (wat haat ik dat ding).

Een paar dagen geleden sjorde ik me in m’n Amerikaanse short.
Dat lukte nog net. Zitten was een beetje ‘blubber’ maar ik kán ‘m aan wanneer ik op 18 september met bleke benen m’n motel uit en de auto in stap.

Grootschermer – Langs het Haviksdijkje in Grootschermer belandde vrijdagmiddag een paard in een sloot.
Het dier kon niet op eigen kracht op het droge komen.

(bron)

De laatste tijd heb ik het steeds vaker.
Dat ik aan het eind van een dag denk: dat was ‘m dus. De dag.
En wat was er nou eigenlijk aan.

Met als conclusie: niet zo veel.

Ik heb gewerkt, ik heb wat gecommuniceerd irl en virtueel, ik heb gelezen, ik heb dieren verzorgd.
Met Guus had ik een paar kwaliteitsmomenten hoewel ik nooit helemaal zeker ben of die niet door Guus vnl worden ingezet om iets in het mondje te krijgen.
Wat niet erg is.

Ik kijk tv (beetje), ik beantwoord wat mail (beetje) en dan is het tien uur en denk ik: zal ik nog een uur Youtube-filmpjes kijken of zal ik gaan slapen.

Maar vooral bevangt me: dit was dus de dag.
Niet the first day of the rest of my life.
Of misschien letterlijk genomen ook wel.
Maar dat zegt dan niet veel vrolijks over de rest van m’n leven.

Mariette zette nieuwe foto’s van de pups van Ziva op haar site.

Hard gegroeid en beeldschone blauwe ogen open.

Hier.

Toen het deze winter zo koud was nam R. een paar keer kippenvoer en duivenpinda’s mee naar Amsterdam.
Die deed hij in bakjes en zette ze in zijn dakgoot op de 4e etage van zijn huis in de grachtengordel.
Al snel meldde zich een duif die na een tijdje ook een vriendin meenam.

Toen paste R. op mijn huis en ging op vakantie. Zodat Duif geen voer meer kreeg en uit de routine raakte.
Maandag duwde ik hem toen hij in Grootschermer was duivensnoepvoer en pinda’s in de hand. Voor zijn duif.
Drie dagen: niks. Zodat R. zegt: je krijgt het voer terug.
Hou vol zeg ik.
Zo’n duif moet ontdekken dat er meer in het leven is dan weggegooide patat en andere smerigheid op de bodem.

Gisteren: Duif was geweest.
Vandaag ben ik bij R. (mét nieuw voer en nieuwe pinda’s) en we zien een duif neerdalen en nog 1 en aan de overkant zit een érg mooie duif maar verderop op dat dak een gewone en dan op een schoorsteentje op dat dak nog een gewone.
Alles bij elkaar wel 5 duiven.
Kijk, zeg ik. Want de mooie vliegt naar R.’s dakgoot.

Ik neem een paar foto’s maar de duiven zijn schuw en veel is het niet.
Bovendien, wil R. dat ik erbij zet, dé duif is er (nog) niet bij.

Ik zit achter mijn bureau muziek te luisteren en hoor gekrijs uit de tuin.

Muziek uit. Kat in nood?
Nee, het geluid is van ‘hoger’.
Uit de perenboom direct achter het huis.
Jammerlijk geweeklaag als van een groot kuiken.
Om de paar seconden: krijs – krijs – krijs.

Uit de verte komt antwoord. Zelfde geluid maar iets donkerder timbre.
Niet zozeer paniek maar geruststellend (denk ik).

Er is niet zó veel dat om deze tijd geluid gaat maken, het móet dus wel een uil zijn.
Ik zit een tijdje in de vensterbank van de slaapkamer in de boom te turen maar het is donker en ik hoor ‘m dichtbij maar zie niets.

Na een half uur (ik nu weer achter mijn bureau) verplaatst het geluid zich naar -denk ik- de halfhoge bomen achter het schuurtje.
Weer tien minuten later: stilte.
Ik voel me opgelucht.
Zoveel leed uit een vogelkeeltje grijpt me naar de strot.

GROOTSCHERMER – De brug aan het Zuideinde in Grootschermer is er zó slecht aan toe dat er geen zwaarbeladen vrachtwagens meer overheen mogen.
Nou trekt de brug niet heel veel zwaar verkeer, maar wie z’n huis wil gaan verbouwen, kan daar beter nog even mee wachten.
De gemeente gaat met de Huisvuilcentrale in overleg of er een alternatieve manier van afvalinzameling mogelijk is. Terwijl de brug wordt aangepakt komt er een noodvoorziening want anders kan men het dorp niet meer uit.

(bron)

Vorige week wees mijn achternicht (Ma)riet(je) -dat is een apart verhaal, komt nog- me op de website van BHIC om te zoeken naar informatie over mijn Brabantse roots.
Ik dacht dat ik de belangrijkste vindplaatsen al hád maar dit voegt iets toe.
Zoals: de boeven in mijn boom.

Ik begin bij Langerak (moeder via haar moeder) – dat valt reuze mee.
Dan Frederiks. Niet zo mooi.
Doomen – dubieus.
Zéér dubieus.
Details zijn helaas niet te achterhalen, in elk geval niet via internet.

Vorig jaar nestelden kauwtjes onder mijn dak.
Daartoe moesten ze wat pannen loswrikken en dat deden ze ook.
In de herfst liet R. een dakdeskundige komen die alle pannen weer goed legde en er klemmen op bevestigde.

Dat was dit voorjaar dus extra hard werken voor de kauwtjes voor ze de pannen weer écht goed hadden gelegd zodat ze er achter konden nestelen.
Ze hadden succes, bouwden een nestje, kregen jongen, voerden die vanaf de vroege ochtend (uitslapen was er zodra het licht was voor mij niet meer bij).
Toen vlogen ze uit.

Ik hoopte op een tweede legsel.
Omdat ik aan ze gewend en gehecht was geraakt. En ook een beetje om de vernieling van het dak extra te benutten.
Helaas.
Een nest met 1x jongen was voldoende.

Zodat we het gat eind september weer laten dichtmaken (ivm lekkages).
Waarna de geschiedenis zich volgend voorjaar hopelijk herhaalt.

Geachte klant,

Uw Internet Security Number verkeerd is ingevoerd
3 keer.
Voor de bescherming van uw account hebben wij opgeschort
toegang tot hebben.
Voor het herstellen van toegang tot kunt u Log In correct.

groet,
ING Bank Security Team