Aan het eind van het dorp, net voor je links over een bruggetje Grootschermer achter je laat, zitten ’s winters veel ganzen.
Een aantal blijft en gaat broeden.
Vandaag zie ik voor het eerst dat er pullen zijn.
Ik zet de auto stil, stap bewust niet uit (om ze niet extra bang te maken), en richt mijn kleine compactcamera op ze.

Ik had me de voorzichtigheid kunnen besparen.
Moe Gans heeft me direct door, stormt naar haar jongen en roept hard dat ze moeten oppassen.
Okee, okee.
Ik ben al weg.

Vandaag dacht ik daar opeens over.
Mijn familie (waar ik geen band meer mee heb en eigenlijk ook amper had).
En waar ik ook niets vanaf weet.

Waarmee ik bedoel: degenen die mij voorgingen in generaties.
De overgrootmoeders en -vaders en nog verder weg.
De stamboom.

Ik schreef er iets over op Mijn Begraafplaatsen.

Soms communiceer ik met mensen via mail en via hier en via twitter.
Verder ken ik ze niet.
Dat neemt niet weg dat ze dan toch heel close kunnen voelen.

En dan gaat het mis.
Een rotopmerking. Een onbeantwoorde mail. Een na ‘ik ben er nog, schrijf je terug?’ na maanden nog steeds niet beantwoorde mail.

Soms (best vaak eigenlijk) waag ik er dan nog 1: ‘hoe is het nou tussen ons’-mail aan.
Wanneer ook daarop geen reactie komt begrijp ik dat de ander -waarschijnlijk al weken, soms maanden eerder- er de virtuele hoorn op heeft gegooid.

Waarom? Daar kan ik alleen naar raden.
Want bij een virtuele kennis kun je niet aanbellen en als de deur open gaat gedecideerd over de drempel stappen: zo! ik kom eens iets uitpraten.
Bij zo’n kennis kun je je alleen bij de situatie neerleggen.
En als je toch soms bezig bent met ‘wondering why’ – niet doen.
Zinloos.
(spreek ik mezelf toe)

Beste,

Wij merkten op dat u nog geen profiel heeft op de drukste en meest bezochte ontmoetingsplaats voor swingers en pleziermeisjes.
Wij willen ook dat “U” gevonden wordt bij onze 75.000 unieke bezoekers per dag.
Ons hypermodern en stijlvolle kader trekt een trendy, eerlijk een avontuurlijk publiek aan.
Maak uw gratis profiel aan in slechts enkele seconden!

Meestal laat ik m’n tuin zo’n beetje doen wat die wil.
Met deels bedoelde ‘wilde planten’ en deels onbedoelde ‘heemplanten’ die erg leuk zijn en dan ook nog troep.
Op veel plekken mag troep opgewekt z’n gang gaan.
Op 1 plek begin ik er last van te krijgen.

Het perkje tussen het terras achter het huis en de vijver.
Daarin groeide heel erg lang geleden een mooie bodembedekker met donkergroene blaadjes en donkerblauw-paarsige bloemetjes.
Hij hing ook nog decoratief over het randje boven de vijver.

Helaas was hij niet tegen tientallen graafgrage kippenpootjes bestand.
Wat geen ramp was want al snel verrees een grote bak met geurige munt.
Die kon wél tegen kippenpootjes en schoot zo goed richting hemel dat hij een paar keer per jaar moest worden teruggesnoeid en dan nóg.

Tot vorig jaar.
In april zag het er nog veelbelovend uit maar toen ik begin juni terug kwam van vakantie stond er wel érg veel ‘anders’ kwa plant.
Zoveel anders dat er amper meer munt te bekennen was.
Niet de fout van R. maar de mijne. Mijn instructie was: brandnetels uitrukken. Niet: munt beschermen.

De laatste dagen sta ik te turen op het perkje.
Naar dat kleine plukje ontkiemende munt bij de bloempot.
En naar héél veel troep.
Dus dacht ik: hoe krijg ik de troep weg en hoe stimuleer ik de munt het perk te heroveren.
Nu denk ik: misschien moet ik de munt vergeten en er gewoon iets anders planten.
Maar wát?

Toen ik in september in Boulder City kwam bij het El Rancho Boulder Motel ontdekte ik dat de receptioniste met wie ik sort of bevriend was, was overleden.

Tegen de vrouw achter de balie zei ik, dat ik Karen had verwacht.
Die was dood zei ze.
En dan was ik vast al érg lang niet geweest, als ik dat niet wist.
Trut.

Een klant die in Europa woont komt niet elke twee maanden langs en mijn laatste keer hád april 2010 zullen zijn maar toen barstte de vulkaan van IJsland uit zodat ik én die reis moest uitstellen en ook inkorten en daarom Boulder City eruit schrappen tot het najaar.

‘Karen’ weet ik nu heette voluit Laura Karen Causey.
Ze stierf op 9 april 2010.
Er is voor zover bekend (info via haar werkgeefster) geen graf.

Ooit maakte ik een foto van Karen.
Een stiekeme foto. Lopend bij het motel. Soort paparazzi-foto. Zoals ik die foto’s overal maak en daarna doe ik er niks mee ivm privacy maar ik kan het niet laten.
Om de 1 of andere reden wiste ik de foto van Karen wél ivm privacy.

Terugzoekend vind ik dit.
Het verhaal er achter is dat ik de laatste jaren niet meer in bikini aan het zwembad ga liggen maar heel soms nog wel in short en t-shirt een stoel kies om zo een boek te lezen en toch een ietsje meer te kleuren dan in het motel.

In 2009 zat ik daar in m’n half-aangeklede kloffie en kwam Karin aanlopen met een lekkere gevoerde handdoek.
Die ik later weer meenam naar het bankje voor mijn kamer.

Zo denk ik dus aan Karen.
Zorgzaam en lief.
Maar we konden samen ook heerlijk bitchen over van alles en nog wat.

Soul mate? Dat vind ik een te groot woord.
Mijn vriendin in Amerika – ja.

DE RIJP – De politie heeft zaterdagnacht twee dronken mannen opgepakt. De agenten zagen enkele zichtbaar aangeschoten mannen lopen in De Rijp. Twee van hen gingen de Tuingracht op waarbij zij de spiegels vernielde van twee geparkeerd staande auto’s. De politie hield de mannen aan.

Het ging om een 18-jarige man uit Grootschermer en een 19-jarige man uit Starnmeer. Zij werden voor verhoor overgebracht naar het politiebureau.

(bron)

Vandaag de eerste egelpoepjes op het terras én de eerste vleermuis.

Verder kauwtjes die hun beste krachten geven aan het uit een boom rukken van levende takjes terwijl de tuin vol ligt met dode.

Steeds minder eenden achter het huis in de sloot hopend op een stukje brood.
Die zitten dus ergens te broeden.

En de brandnetels schieten ook uit.

Tuurlijk ben ik intussen zo oud dat ik ook wel weet dat je mensen niet kunt veranderen.
Niet écht. Misschien ietsje. Op kleine dingen.

Bij anderen vind ik dat stom.
Vrouwen die denken dat als een man ze slaat of vernedert hij best áardig kan worden als…
Als zij anders of als hij anders of als iemand eens een goed gesprek met hem voert.
Haha.

Zelf stond ik laatst aan de rand van een kleinere valkuil (maar toch).
Iemand met wie ik mail die vaak geen rechtstreeks antwoord geeft maar een antwoord dat wel rechtstreeks *lijkt*.
Dat neem ik dan at face value omdat ik er niet bedacht op ben dat iemand me erin wil laten lopen. Waarna ik erin loop.

Soms heb ik ‘m door.
Dan zegt hij iets multi-interpretabels en eerst zie ik het niet maar tien minuten later valt het kwartje.

Het gaat niet om grote dingen.
Het is ook geen heftig romantisch contact.
Des te flauwer eigenlijk.

Een paar dagen geleden dacht ik: ik moet hem toch eens zeggen dat ik hem verder aardig vind maar die met opzet op-een-verkeerd-been-zet-mailtjes zo fláuw.
Toen dacht ik: maar zo mailt hij al jaren. Zo *is* hij.

Moet ik dan zeggen: word anders. Omdat ik te sloom ben. Geen zin heb in vriendschappelijke mail steeds alert te zijn op dubbele bodems.
Waar hij zo lang ik hem ken al lol aan ontleent.
Zinloze exercitie.
[nb: dit gaat over iemand die dit weblog niet leest dus voel je niet aangesproken]

Ik kijk naar buiten en zie de zwarte kat (waarover binnenkort meer) verwachtingsvol omhoog kijken.
Ongeveer anderhalve meter boven de grond hangt een diertje ondersteboven in een rozenstruik.
Het schemert en ik denk: vleermuis? Maar wat een rare plek.

Ik ga naar buiten: mus.
Pootje ergens in geklemd. Bloed.
Ik probeer hem los te maken. Lukt niet.
Ik haal een tang en knip de takjes rondom hem weg.
Wel vijf takjes. Hij zit echt verward in van alles en nog wat aan nieuw hout, oud hout, gevallen takjes en draden.

Mus mee naar binnen, studie ervan gemaakt.
Meer wegknippen. Voorzichtig takjes eruit trekken.
Mus zet de snavel ferm in mijn trui. Das ok.
Ik wurm verder en denk dat het nooit meer goed komt.
Pootje zit echt helemaal vast en er is zoveel bloed.

Ik haal weg wat ik kan. Ik houd een kleine wirwar over.
Meer knippen durf ik niet. Trekken evenmin.
Ik draag de mus naar buiten en probeer hem in het bakje met viooltjes te zetten.
Mus zet de snavel in de huid tussen mijn duim en wijsvinger alsof hij denkt: als ik maar goed doorbijt komt alles goed.

Ik denk: afwachten. Kalm blijven. Soms beweeg ik even en knauw! doet de mus.
Niet leuk.

Ik loop iets verder de tuin in en dan gaat het écht pijn doen en probeer ik toch het snaveltje los te wurmen.
Mus maakt zich los en ik stel me in op: valt neer. Of: draait een paar wanhopige rondjes en stort dan neer.
Maar mus vliegt doelgericht naar een dakpan net boven de rand van de dakgoot van Lyda en duikt daaronder.
Daar woont-ie dus.

Ik kijk naar ‘m uit morgenochtend.

Subject: YOU HAVE WON.
To: Undisclosed recipients:

Congratulations!

Your code number 098664 has won you a prize money of 700,000.00 Pounds. Nokia is celebrating her 44 years anniversary and we are giving out this lump sum as a way of showing our appreciation. For your claims, Kindly send email to claim.consultant@live.co.uk for verification.

Nokia Mobile Promo.
(c) Nokia Connecting People