In een ver verleden ging ik 2x per jaar 5 weken naar Amerika.
Naar de woestijn.
Ik had reizen geregeld voor voorjaar 2020 en najaar 2020 maar die gingen niet door en Biden gooide de grenzen dicht voor o.a. Europeanen.

Dus ook niet naar Amerika in 2021.
Maar dan.
Vanaf 8 november mag je Amerika weer in – mits gevaccineerd.
Daarna wordt het wat lastiger met testen 1 dag voor vertrek en daar weer en dan mogelijk na 3 of 5 dagen daar nóg een keer.
Maar ik overwin mijn weerzin en denk: dat moet dan maar.

Ik maak een afspraak met mijn handchirurg voor nog een keer de Dupuytren-operatie (die nu mogelijk ingrijpender zal zijn omdat hij de eerste keer niet had geholpen).
Afspraak is op 24 januari.

Op 29 december laat onze overheid weten dat wie hierheen reist uit Amerika tien dagen in (thuis)quarantaine moet.
Ok.

Dan:
“Vanaf 30 december 2021 zijn de Verenigde Staten van Amerika een zeerhoogrisicogebied. Reis alleen naar de Verenigde Staten van Amerika als dat noodzakelijk is. Bijvoorbeeld voor familiebezoek bij een overlijden, ernstige ziekte of ongeval. Of als u voor uw werk ergens bij moet zijn.

Gaat u toch naar de Verenigde Staten van Amerika? Dan is dit uw eigen verantwoordelijkheid. Bereid u goed voor. Het ministerie van Buitenlandse Zaken kan u niet of waarschijnlijk niet helpen als u in de problemen komt.

Verblijft u in de Verenigde Staten van Amerika? Registreert u zich dan ‘uitgebreid’ bij de Informatieservice van Buitenlandse Zaken (kies optie ‘Aanmelden + registratie bij ambassade’). Zo blijft u geïnformeerd over de laatste ontwikkelingen en weten wij dat u in het land bent.

Vertrekt u uit het land? Geef dit dan ook meteen door.

Het kán dat ik over 116 dagen naar Las Vegas vlieg.
Ivm de wonderen die de wereld nog niet uit zijn.
Een huisoppas heb ik trouwens ook nog niet.

Vroeger toen mijn bevriende buurvrouw L. nog leefde, mailden we in het begin van de oud/nieuwjaarsnacht over de herrie.
Waar onze dieren niet tegen konden.
En ook later in de nacht.

Vorig jaar ging ze vlak voor oudjaar dood en haar zoon en zijn kinderen ‘vierden’ dat met knallen tot bijna 2 uur wat mogelijk ‘ritueel’ was bedoeld maar leg dat je doodsbange kat maar eens uit.
Ik communiceerde toen via mail met overbuurvrouw L. die een panische hond had die ze wou uitlaten maar die door dat knallen aan de overkant de deur niet uit durfde en uren onder het bed zat.
Ze was boos en ellendig en verdrietig.

Nu klagen mensen in de buurt app (die blijkt hier te zijn) over het geknal en wie reageert er met ‘ach, het zijn maar kinderen en laat ze toch 1x per jaar’… voormalige overbuurvrouw L.
(ze is intussen verhuisd naar verderop in het dorp en ze heeft een toko en ja, dan wil je mogelijke klanten denk ik niet afschrikken)

Ik denk weer terug aan bevriende buur L.
Hoe we elkaar met mail heen sleepten door de uren geknal.
Ik mis haar.
Om meerdere redenen.

Ik heb al heel lang een oude Nokia.
Gekocht in de tijd dat de oude Nokia een nieuwe Nokia was.
Zo’n klein plat geval voor bellen en sms en dat was het.

Ik was er tevreden mee maar vorig jaar (of missch al nog een jaar eerder) kon de Nokia geen tan-codes meer ontvangen en kocht ik dus een Samsung smartphone.
Wanneer ik bij nieuwe contacten/sites een telefoonnummer moest opgeven, geef ik sindsdien dát nummer op. Oude contacten hebben nog het nummer van de Nokia.
Er zijn ergere dingen.

Maar dan bericht KPN (waarvan er een simkaart in zit) me dat hij werkt op 3G en daar stoppen ze binnenkort mee dus ze sturen me een nieuwe simkaart én een activatiecode.
O ja, er moet natuurlijk wel een nieuwe telefoon voor gekocht maar als je niet meteen een sjiek exemplaar wil héb je er al 1 voor een paar tientjes.

Vandaag dus simkaart erin.
Code van de kaart én de activatiecode ingevoerd.
KPN zegt: Door een technisch probleem kan uw activatie niet worden uitgevoerd. Neemt u contact op met de klantenservice voor een oplossing.
Dat valt nog niet mee maar tenslotte vind ik een telefoonnummer en een vriendelijk meisje zal het navragen en komt dan terug: ze kan een afspraak voor me maken met een telefoonwinkel.

Intussen ben ik al ruim 2 uur aan het klooien en nu ook nog naar een telefoonwinkel?!
Ik vraag of ze kan zien welk bedrag er nog op mijn prepaid staat.
Nee.
Ik hak de knoop door: vergeet het maar, dit abonnement.
Ik ga naar een concurrent (alleen even uitzoeken waar ik mijn nummer kan meenemen als ik weer kies voor prepaid).

Er is een zielige boodschap op tv, filmpje tussen berichten.
Over dat zielige mensen die aids hebben geen hulp krijgen – en dan mn in Afrika.

Zoom in op een vrouw die treurig vertelt over dat haar dochtertje aids had en ze ging ermee naar het ziekenhuis en (verdomd!) op de drempel(!) ging het kind dood.
Wat kan, al is het wel ook weer ‘verdomd’ toevallig.

Maar dan.
Een lief klein meisje dat treurt om het dode kind, haar zusje.
Omdat het haar zo leuk kon voorlezen!
Uit de oogjes rollen tranen.
Alleen zijn het tranen zoals uit slechte films.
Uit het *midden* van de oogjes.

Tranen, lieve mensen, worden geproduceerd door een traanklier die in de ooghoek zit. Daaruit rollen ze dus.
Wat je weet als je zelf wel eens jankt.

Maw: fake fake fake! dat zgn zusje met de tranen.
Hier kan ik me erg boos over maken omdat er genoeg écht leed is en ik wil niet belazerd worden.

Ik weet dat er veel leed is in de wereld, hongerende mensen, vluchtende mensen, belaagde mensen.
Het klimaat! De opwarming van de aarde.
Ik vind het allemaal hartstikke erg.
Maar dan is er opeens een bericht dat mijn hart breekt.

Een man parkeert bij een benzinestation langs de snelweg.
Zijn hond springt uit de auto.
De man rent er achteraan, de man wordt doodgereden.

Een dag later: de hond is gevonden.
Gelukkig niet óók dood dus.
Hoewel, of dat nou ‘gelukkig’ is?

Ik was een enkele stap verwijderd van: ik ga niet naar Amerika.
Vanwege het ‘gedoe’ en vanwege zorgen om het vinden van een goede oppas.
En (medisch): de pink van mijn rechterhand is getroffen door Dupuytren, hij staat schuin.
Ik lijd daar niet onder maar Amerika wil graag dat je bij binnenkomst je hand plat legt op een plaatje en dat lukt met die pink niet meer.

Maar! tada! op een aantal luchthavens, óók die waar ik zou binnen komen, word je nu herkend met gelaatsherkenning. NIET met de hand.
Hoera en YES.
Ik neig tot: toch maar de operatie doen in februari maar meer als een soort extra.
Voor alle zekerheid.
Nu dus vooral inzetten op een goede oppas.

Toen kwam omikron.
En nu hoor ik Biden zeggen: reizigers mogen komen mits geboosterd (ok! dat is te doen).
En dan een dag ervóór een test. En direct bij aankomst in Amerika weer een test.
En na 3-5 dagen nóg 1.

Ik probeer het me voor te stellen.
Dat ik mijn reis plan, met al mijn huisjes.
Met de oppas ook. Een dag voor de vlucht nog een test.
Ok. Moge dat goed gaan.
Dan 10-11 uur mijn best doen relatief zorgeloos te vliegen.
En dan: test.

Stel dat die positief is? moet ik dan terug? of 10 dagen in een hotel op de luchthaven?
O gruwel!
Ok… *niet* positief dus doorrijden naar Pioneertown.
Vijf dagen later in Yucca Valley nog een test.
En dan???

Ik heb er helemaal geen zin meer in op deze manier.
Niet dat ik er geen begrip voor heb.
Maar dit vind ik geen leuke manier van reizen.

Ik vertelde op FB dat ik erover denk dit voorjaar toch niet naar Amerika te gaan.
Een aardig iemand zei: missch minder láng?
Daar dacht ik even over. Ik ga altijd 5 weken.
Wat als ik nu eens 3 weken ga?

Maar de eerste week is aanpassen aan dáár zijn en jetlag uit mijn lijf jagen.
Dan is het de tweede week écht vakantie en dan alweer bijna terug.
Het lánger er zijn heb ik nodig om echt dáár te zijn.

Vier weken zou idd nog kunnen.
Maar voor het voorjaar heb ik mijn vlucht al geboekt (die is geloof ik aanpasbaar) en ook alle verblijven – al is daar mogelijk nog een mouw aan te passen.

Alleen… hoe meer ik erover nadenk: de crux is de huisoppasser.
Als ik zeker wist dat die aardig en betrouwbaar was, zou ik het missch nog wel aandurven.
De vijf weken.

Alleen denk ik dan terug aan
– het meisje van 17 dat al zo vaak had opgepast en me door iedereen werd aanbevolen (en elk weekend van vrijdagmiddag tot zondagavond wég was terwijl er 3 vervangers beschikbaar waren op wie ze geen beroep deed)
– het echtpaar dat wel goed was voor Loki maar alleen verontrustende mededelingen stuurde zoals ‘hij wil meelopen wanneer wij een lange wandeling maken'(en dan geen updates)
– de vrouw die het huis smetteloos achter liet maar die een pesthekel had aan Loki zodat ik die keer een kat aantrof totaal over zijn toeren, 5 weken geen enkele genegenheid gekend.

Wat ik zoek:
een mens of stel die 5 weken *met veel liefde* wil zorgen voor Loki en 16 kippen en twee stelletjes konijn.
Als kippen en konijnen ‘moeilijk’ lijken: ik heb bevriende buren die willen helpen.
Hond of kat kan niet mee, kind ook niet.

Sinds we allebei opera ontdekten (45+ jaar geleden), gingen Roelof en ik naar de opera.
Eerst in de Stadsschouwburg, later in het Muziektheater. En ook nog in het Concertgebouw en soms in het buitenland.

Wanneer we naar het Muziektheater gingen, aten we bij de Italiaan aan de overkant. Pizza en als we heel wild waren nog een gemengde sla erbij ook.
Deze foto is van juni 2015 toen ik op Roelof zat te wachten bij die Italiaan.

Een jaar later ging hij dood en ik had nog wat operakaartjes.
Ik nodigde een bevriende buurvrouw uit. Het leek haar wel wat. Zij zou ook de maaltijd (nog geen € 50 voor twee personen, de koffie was ‘van de zaak’) betalen.

Maar lopend naar het operagebouw pruttelde ze dat ze wél verwachtte dat ik mijn deel van de maaltijd zou betalen!
Prima, zei ik. Betaal jij dan ook je kaartje? geen probleem.
Uitstekend: dat kost nl € 140.
Oei en oeps en nog zowat.
(krent – zij dus, want in mij was het niet opgekomen om haar om geld voor het kaartje te vragen!)

Een kalender vind ik wel handig om even snel op te kijken welke dag het is en hoe lang nog tot het één en ander.

Nu biedt een goed doel dat ik een graag wil steunen een kalender te koop aan.
Een verjaarskalender.
En dat is iets waarvoor ik dus helemaal geen emplooi heb.

Bij gebrek aan mensen met wie ik iets wil vieren.
Die paar die ik wel een felicitatie wil sturen schrijf ik wel in mijn agenda.
En FB zal me ongetwijfeld ook nog aan hun ‘dagen’ herinneren.

Toen Corona begon treurde ik om mijn mini-opera-tripjes.
En was ik diepbedroefd om mijn Amerikaanse woestijnreizen die niet doorgingen.
De eerste en toen de tweede en toen de derde en toen ook nog nummer vier.
Omdat Biden ‘ons’, gevaarlijke Europeanen, niet binnen wilde laten.

Nu mogen we weer komen.
Mits gevaccineerd (ok – dat is geen probleem) én een dag vantevoren getest en (dat is het laatste bericht) eenmaal dáár na 3 dagen nog eens.

Intussen is mijn animo om op opera-trip te gaan verdwenen.
Wanneer ik eraan denk, denk ik niet aan de opwinding van ‘het doek gaat op!’ maar aan: wat een gedoe, naar Schiphol rijden, auto parkeren, daar uren rondhangen, aan boord gaan, (mondkapje) en afhankelijk van de plaats van bestemming een korte metro-reis (Zürich) of een lange (München), of laten ophalen door een chauffeur (in het ‘oostblok’) etc. etc.
Waarbij niks van het ‘etc.’ een blij gevoel geeft.

Amerika
Tot voor kort was dat nog wel zo bij de Amerika-reizen.
Ik bedacht welke regio’s ik wou bezoeken en zocht naar huisjes op Airbnb en naar trips die ik van daaruit kon maken.
Steeds meer denk ik ook daarover ‘waarom zou ik’ en zie ik beren/slangen of gewoon ‘geen fut’.
Ook vrees ik geen goede huisoppasser te kunnen krijgen.

Ik denk: dadelijk gaat het ook dit jaar niet door en blijf ik gewoon thuis met Loki.
Wat me als gedachte niet somber stemt. Ook al betekent het dat ik daarmee in feite mijn actieve leven als ‘voorbij’ verklaar.
Waarna ik denk: als dat is wat ik eigenlijk écht wil, dan hoef ik dat toch niet te laten afhangen van Biden of van wie dan ook.

Ik hóef geen spannende reizen te maken als ik daar in feite geen behoefte meer aan heb.
Ik kán besluiten dat ‘dit het was’ en dat ik nu verder gewoon dierenvrouwtje ben.
En als ‘gewoon dierenvrouwtje’ ergens de komende jaren zal sterven.

Ik was jarig en honderden (echt: honderden) mensen op FB stuurden me lieve wensen over fijne en feestelijke dagen en ik voelde me klote.
Ik vier mijn verjaardag nooit.
Dat is niks bijzonders.
Maar gisteren vlogen alle nare herinneringen die ik had me aan.

Mijn leven met Lodewijk, het verlies van Lodewijk.
Idem Roelof.
En nog het een en ander (laat dat maar aan mij over, als ik eenmaal nadenk over ellende, schiet me al snel méér te binnen).

Ik had dus een kutdag.
En vandaag voel ik me alleen iets beter omdat gisteren voorbij is.

Het wordt niet veel, met foto’s bijhouden hoe het gaat met de tuin.

Af en toe kiek ik wat, maar dat werk ik dan weer niet uit, laat staan dat ik het naast eerdere foto’s leg. En dat was toch de bedoeling.

Soms zie ik mooie, verkleurende bladeren.
Als ik slim ben, fotografeer ik die meteen.
Vaak denk ik: dat doe ik morgen als 1) het beter weer is (algemeen) 2) het niet zo hard waait 3) het niet miezert 4) de zon er mooi op staat.
En idd: wég is dat ene fraaie blad wanneer ik de ‘omstandigheden’ heb goedgekeurd en ik erop af ga met de camara in de hand.

Wel zag ik (gisteren) nog dit raadsel in de achtertuin.
Een grote struik of anders boom.
Nog in bloei met mooie bloempjes.
Én vallende bladeren die kapot waren (daar houd ik van) én….. knoppen!

Wie als eerste weet (en onthult) wat dit is, krijgt een klein kadootje.

Er is een uitdrukking die, meen ik, luidt: you are only as good as your last performance.
Dat slaat dan op zangers (en mogelijk ook andere performers) die gewoonlijk hartstikke goed zijn maar de laatste keer net *niet* en dat is dan wat blijft hangen.

Het komt steeds bij me op wanneer ik denk aan mijn kapster.
Jarenlang was ik tevreden over haar.
Ik vond haar ook aardig.
Ik bracht haar dozen met eieren van mijn kippen.
Maar door de laatste knipbeurt die nauwelijks een knipbeurt wás, heeft ze het volledig bij me verbruid.

Eerst dacht ik: over een maand of 4 ga ik nog eens en dan zal ze me vást wel aandacht geven, ook geschrokken door hoe het nu is gelopen.
Intussen word ik steeds meer verbitterd door dat ‘jammer dat jij het zo hebt ervaren’ wat ik echt dé kut-reactie der kut-reacties vind.
Waarop ze inbond toen ik nog meer ging briesen.
Maar het helpt niet.

Een andere kapper heb ik daarmee nog niet.
Maar ik zie me niet meer vrolijk lachend bij háár binnenwandelen.
Haar laatste ‘performance’ was mij nog geen 10% van de normale aandacht geven en alsmaar enthousiast heen dartelen om de klant vóór mij die ze idd een schitterend kapsel gaf.

Stom van haar.
Maar ik vraag me ook af waarom ze dacht dat ze dit bij mij wel kon maken.
Of ze denkt dat ik zo’n minkukel ben dat je die wel als vuil kunt behandelen.