Ik heb niks met mode en trends, denk nooit “dit jurkje kan écht niet meer want het is zó 2010” of wat andere vrouwen ook denken.
Ik zie ook nooit trends in mijn dorp, de Plusmarkt of Ranzijn.

Ook daarom is Amsterdam en de opera een feest voor me.
Ik zie wat andere vrouwen dragen. Alle jonge meisjes hebben strakke broeken en gympies. Zwarte gympies met witte veters.
Sommige hebben leggings (ik dacht echt dat die helemaal uit waren).
Maar (schok!) ook middelbare vrouwen hebben leggings. Dikke middelbare vrouwen.

Dat zou ik nou nóóit doen denk ik (in m’n spijkerbroek die m’n dijen enorm maakt en daaroverheen een colbertje halverwege de dijen dat niet dicht kan en van ongeveer 20 jaar geleden is).

R. bevestigt: ja, dit zijn de trends.
Ik zag ook nog wat gewoon leuke mensen.
Hier wat foto’s.

R. en ik waren naar de opera.
Eerst de Italiaan aan de overkant.
Waar het ooit heel druk was voor de opera maar nu niet meer.
De pizza was best lekker. Jammer van het botte mes waarmee je ‘m moest snijden.
Pas halverwege dacht ik: zal ik een vleesmes vragen. Maar toen was ik al halverwege.

Een kwartier keken we andere bezoekers.
R. zei: er is nog een pauze. Voor meer kijken en foto’s maken.
Maar na anderhalf uur Billy Budd met veel herenleed en blote piemels en fake homo-erotiek en een ongelooflijk lenige tenor als Billy hadden we het wel gezien en gingen huiswaarts.
Onderweg trachtten de witte wieven me nog te grijpen (niet gelukt).

Toen keek ik op YouTube Kirstie McColl ‘Madison’ en ‘You just haven’t earned it yet’ en nu luister ik Gräfin Mariza.
Glück ist ein schöner Traum.
En dadelijk Wo wohnt die Liebe.

Mijn overbuurman is dood.

Gisterochtend viel me op dat zijn gordijnen dicht bleven.
Terwijl dat een van de dingen was waaraan hij herkenbaar was: hij leefde als een diertje met de jaargetijden.
Ging de zon pas na acht uur op – dan bekeek hij de wereld ook pas rond half negen.
Werd het lente en zomer dan was er zon in zijn kamer zodra die zon ook buiten was.

Gisteren dus niet.
En toen kwam de thuiszorg en die kon er niet in. En belde naar de politie. Die er nog best lang over deed (zeker 20 minuten).
Daarna kwam een ambulance waaruit een man en vrouw met tas in de hand naar de deur sprintten. De deur die intussen was geforceerd door de politie en een behulpzame buurman. Drie minuten later wéér een ambulance (hoezo coördinatie). Die ook weer weg reed na overleg met personeel van ambulance 1.

Ik stond te zenuwen voor het raam en zag toen een melding binnenkomen: “reanimatie” (op het adres aan de overkant).
Hierna moest ik weg om de cavia’s op te halen en ik hoopte dat de overbuurman onwel was geworden maar vreesde het ergste.

Vandaag hoor ik dat hij dood is.
Lag dood in zijn woonkamer.
Maar: was al 95. Dus never mind.
Of in elk geval: daar tekenen wij allen voor.
Zo oud worden en dan sterven in je eigen huis.

Relaties, hoe ze te maken, ze te houden, er vorm aan te geven – ik heb het er hier wel eens over.
En ik ben er niet goed in.
Mild geformuleerd.

Laatst las ik op een ander log.
Een vrouw dacht dat ze in iemand een vriendin had.
Toen zag ze dat die haar op een site van Vriend naar Kennis had gedowngraded.

Ik zit niet op sites waar dat kan.
Ik vond het wel hartstikke wreed.

Dat je denkt dat je vriendjes bent en de ander zit op een avond in haar notitieblokje te bladeren en pruimt het mondje en fronst de wenkbrauwen en denkt ‘neu’ en dat dénkt ze dan niet alleen maar dat zet ze om in een ‘jij bent niet meer m’n vriendin maar alleen een kennis’ op een website.
Wat ze jóu niet vertelt. Dat ze je minder leuk is gaan vinden om een reden. Ik bedoel: er zal toch een reden voor zijn?

Het treft me zo omdat ik het idee heb dat ik al zo lang ik kan herinneren zo door het leven ga.
Mensen die me niet (meer) leuk vinden om redenen die ik niet bevat en heel soms vermoed.
Die dan niet zeggen waarom ze me niet moeten maar de boodschap is er wel.

Waar je nu sociale netwerken voor hebt.
Jeanne = te gek = erg leuk = best leuk = leuk = gaat wel = ok = matig = vind er niet veel aan = vind ‘r niks = om nu al levend onder de grond te spitten.

Zelf vind ik mezelf erg leuk.
Objectief bezien.
Maar aangezien verder niemand dat vindt (behalve misschien R.) is dat ik ‘erg leuk’ ben vermoed ik “een goed bewaard geheim” – positief bekijkend.

Klik

Vanochtend was ik opnieuw op de begraafplaats van Krommenie.
Vorige keer was ik er op een zaterdag. Toen was er een begrafenis.
Dat wou ik vermijden en ik dacht op een zondag ongestoord te kunnen rondkijken en fotograferen.
Stom.

Want zondag, en zeker een mooie zondag als deze, is ideaal om met plantjes en schepjes en gieters aan de slag te gaan om graven van dierbaren letterlijk op te fleuren.
Ik stopte de camera daarom al snel weg.
Alleen ‘de schroothoop‘ wou ik nog zien (en fotograferen).

De vraag stellen is haar niet beantwoorden.

Ik ben nu 60.
Wat ik hartstikke oud vind afgezet tegen hoe ik me voel en tegen hoe ik wil worden gezien.
Maar niet bij benadering oud genoeg om dood te gaan.

Wanneer ik over begraafplaatsen loop ervaar ik iedereen die eerder dood ging als 60 als ’te vroeg’ doodgegaan.
De kinderen, de pubers, de amper twintigjarigen – hun dood is afschuwelijk. Zoveel leven dat niet werd geleefd.

Een tijd terug schreef iemand die ik ken op haar blog over haar overleden moeder: ze was nog zo jong! ze was pas 74!
Mijn eerste reactie (die ik uiteraard voor me hield, een mens is niet op aarde om te kwetsen) was: dat vind ik helemaal niet jong.
Mijn moeder was 46 toen ze dood ging, mijn vader was 66. En ik was niet in de veertig toen ik mijn ouders verloor maar 19 resp. 20 (er was een groot leeftijdsverschil tussen mijn ouders).

De laatste tijd denk ik regelmatig over wat nou oud en wenselijk is.
Ik zie grafstenen voor mensen die 95 werden. En anderen 93 en 98 en 89.
Of ze gelukkig waren staat er natuurlijk niet bij. En als de nabestaanden op de steen zetten dat de overledene enorm wordt gemist kán dat waar zijn maar het hóeft natuurlijk niet.
Ik bedoel: je kunt er moeilijk op zetten “eindelijk is de ouwe zeurkous dood”.
Maar wie zegt me dat een hartstikke oud iemand niet écht oprecht wordt gemist?

Als buitenstaander, bekijker van graven, heb ik vrede met mensen die dood gingen eind tachtig of in de negentig.
Ik denk dat je leven dan wel geleefd moet zijn.

Voor mezelf?
Moeilijk.

Ik kijk tv via een kastje van Ziggo.
Dat instellen was destijds nog niet zo eenvoudig. R., die het in september voor me regelde, zat 5 dagen zonder televisie. Tot de monteur kwam.
Sindsdien weet ik dat ik de afstandsbediening voor de tv alleen moet gebruiken voor aan/uit en die van het kastje voor de rest.

De tv is mooi en het kastje ook.
Alleen is er 1 ongemak.
Wanneer ik de tv draai of naar me toetrek (en dat doe ik héél voorzichtig) is er een punt dat hij ‘nee’ zegt.
Hij schakelt dan het beeld uit. Wel zeven minuten.
Heel vervelend als net een favoriete serie is begonnen.

Soms helpt het om de tv meteen snel uit en aan en uit en aan te zetten.
Vandaag helpt dat niet.
En dan doe ik dat ene waarvan ik wist dat het niet mocht: ik ga prutsen aan de afstandsbediening van de tv.
Ik druk op het knopje ATV. Gevolg: geen zwart scherm meer, maar sneeuw. En rechts de letters ATV en: 0 (nul).
O got.

Dan druk ik op nog meer knopjes en nog eens op ATV en op menu en ik stel daar iets in (ja, ik weet het: stom!!!) en het blijft sneeuw. Dus nog een paar keer aan/uit en ook nog geprobeerd met de afstandsbediening van Ziggo maar sneeuw is het en sneeuw zal het blijven.
Ik voel me alsof ik de doos van Pandorra heb geopend.
Nog zó gewaarschuwd maar toch het niet kunnen laten en look what you’ve done!

High demand for quality cosmetic surgery services in outlying areas of the Valley and Yuma has made for a win-win opportunity for Dr. John Bass, M.D. and his growing base of patients.
Recognizing a gap in the marketplace for plastic surgery services like face lifts, breast augmentations and tummy tucks in areas outside of the Phoenix corridor, Bass has partnered with Avanti Skin Center in Yuma and Changez Medi-Spa in Goodyear to service the growing needs of patients who are either permanent residents or winter visitors of the State.
Being a licensed pilot, Dr. Bass flies his own plane bi-monthly to Yuma whose growing population is regularly subsidized with winter visitors who seek his services.

(bron)