Dat kan ik dus iedereen aanraden: zit je te somberen, te piekeren, te malen.
Ben je kortom erg bezig met jezelf.
Ga naar een begraafplaats.

Al die mensen om je heen.
Die je net zo veel of weinig kunt toelaten als je wilt.

En dan thuiskomen en zien dat de kauwtjes die vorig jaar m’n dak vernielden om er te nestelen (wat daarna voor duur geld door een deskundige is verholpen) enthousiast bezig zijn met een volgend nest.

Ook dat krikt de gevoelstemperatuur weer een graadje op.

Vijf dagen gevoel op 4 is genoeg.
Ik ga mezelf opvrolijken.
Dus zoek ik een begraafplaats die in de buurt ligt en die ik nog niet ken.

St. Barbara in Alkmaar lijkt me wel wat.
Alleen is (dat zul je niet ‘net zien’ dat zoek ik natuurlijk expres zo uit om mezelf te frustreren) de weg erheen vandaag afgezet.
Ivm filmopnamen staat al een week aangekondigd langs de bewuste polderweg.

Bovendien, denk ik dan, St. Barbara is érg mooi (vermoed ik) en dat is zonde om erheen te gaan als het koud en somber weer is.
Op een begraafplaats wil je immers rustig slenteren en niet met ferme pas voort rennen om maar warm te blijven.

Ik pak er de kaart bij en ik google en ik kom uit in Krommenie.
Aan ‘Het Blok’ ligt een algemene begraafplaats.
Er is ook nog een protestantse aan de Eikenlaan.
En in Krommeniedijk is er óók nog 1.

Maar Het Blok zal het zijn.
En als Het Blok ‘het’ niet is – oh well.
Gevoel 5-6 streef ik voor vandaag na.
Dat moet te doen zijn.

Ik probeer te bedenken waaraan iemand voor mij moet voldoen om ‘aardig’ te worden gevonden.
Mijn eerste neiging is een opsomming van ‘niet dit en niet dat’.

Maar positief denkend.

Er is een ‘aardig’-factor die doet denken aan de bij dieren ‘aaibaarheids’-factor.
Mensen van wie veel andere mensen zeggen: *die* is aardig!
Yvon Jaspers. Marc-Marie Huijbregts. George Clooney.
Onbekenden die je vaak in de media ziet met een aardige uitstraling.

Dan dichterbij.
Je hebt natuurlijk niks aan aardige ‘brave borsten’ met wie je echt niet meer dan het weer kunt bespreken.
Wat de vriendelijke caissière en de postbode en menig overbuurman aangenaam maakt om in het leven te hebben (prettig babbelen als het zich voordoet is nooit weg) maar dat soort aardig bedoelen we óók niet.

‘Aardig’ aan wie je wat hébt veronderstelt dus een soort van gelijksoortigheid.
Niet per se een OSM maar toch wel een op dezelfde golflengte, zelfde intelligentie, zelfde opleiding zitten.
Waarmee *die* basis is gelegd.

Dan: ‘aardig’.
En bij alles denk ik ‘jamaar’ en ‘nou…’.
Aardig°vriendelijk / dat klinkt heel suf. Hoezo vriendelijk?
Maar hoe leuk is het contact met iemand die *on*vriendelijk is.
Eerlijk – mm. Niet oneerlijk – das beter.
Humor? Nee hoor. Hoeft niet.

Niet achterbaks, niet gemeen.
Ben ik toch weer bezig met ‘niet dit en niet dat’.
‘Betrouwbaar’ dan maar?

Eigenlijk is het: ik weet het wanneer ik het/haar/hem tegenkom.
Maar helaas weet ik dat dan vaak niet meteen maar ontdek ik pas na jaren dat ik me schromelijk in iemand die zo aardig overkwam heb vergist.
(wat Truus denk ik ook bedoelde in het commentje onder het stukje hieronder)

“Ik vind mensen niet aardig” zeg ik vandaag tegen R.
“Wat?!” reageert die geschokt.
“Ik vind veel mensen niet aardig” corrigeer ik mezelf (of zei ik nou “de meeste mensen”).

We hebben het 1 en ander doorgenomen dat de laatste tijd is gebeurd.
Zand in de ogen strooien en lichtgeraaktheid en pure boosaardige oplichting.
R., die veel meer een mensenmens is dan ik, zegt dat hij me begrijpt.

Dat is fijn.
Want als zelfs R. me niet meer begrijpt houdt het dus helemaal op.

“THE HISTORY OF ARIZONA.
How it was made, And who made it.

The Devil was given permission one day, To select him a land for his own special sway; So he hunted around for a month or more And fussed and fumed and terribly swore, But at last was delighted a country to view Where the prickly pear and the mesquite grew. With a survey brief, without further excuse He took his stand on the banks of the Santa Cruz.

He saw there were some improvements to make, For he felt his own reputation at stake; An idea struck him and he swore by his horns To make a complete vegetation of thorns; He studded the land with the prickly pear And scattered the cactus everywhere, The Spanish dngger, sharp pointed and tall And last—the choya—the worst of all.

He imported the Apaches direct from hell, And the ranks of his sweet-scented train to swell, A legion of skunks, whose loud, loud smell Perfumed the country he loved so well.
And then for his life, he could not see why The river should carry more water supply, And he swore if he gave it another drop You might take his head and horns for a mop.
He filled the river with sand till it was almost dry, And poisoned the land with alkali, And promised himself on its slimy brink The control of all who from it should drink.

 He saw there was one more improvement to make, He imported the scorpion, tarantula and rattlesnake, That all who might come to this country to dwell, Would be sure to think it was almost hell.
He fixed the heat at one hundred and seven And banished forever the moisture from heaven, But remembered as he heard his furnace roar, That the heat might reach five hundred or more, And after he fixed things so thorny and well, He said, ‘I’ll be d-d if this don’t beat hell’; Then he flopped his wings and away he flew And vanished from earth in a blaze of blue.

And now, no doubt, in some corner of hell He gloats over the work he has done so well, And vows that Arizona cannot be beat, For scorpions, tarantulas, snakes and heat.
For with his own realm it compares so well He feels assured it surpasses hell.”

(bron)

Ik zit nog ergens in een opiniepanel en gisteren vonden ze dat ik een lange lijst moest invullen.
Deels om te kijken of ik nog doe wat ik doe.
Maar ook een gewetensvraag.
Ben ik gelukkig?

En dat dan op een schaal van 1 tot 10.
Tjee. Mm. Wat nu.
7 vul ik in.
Haal het weer weg en maak er 6 van.
Wat deze week eerlijk gezegd nog hoog gewaardeerd is.
Maar om er nou een 4 van te maken.
Dan lijkt het of ik al bezig ben de pil van Drion in huis te halen.
Toch maar een 6 dus.

Wat zouden andere mensen invullen, denk ik dan.

Ik vond, schreef ik al, twee foto’s van Lodewijk op mijn PC.
Dit is de andere.
(in albums zitten er vele honderden)

Wat we deden.
Eerst vanuit Moab, Utah de wijde wereld in trekken met wild kamperen en dan 1 nacht hotel en dan weer een week wild.

Na een paar jaar ontdekten we de rivier.
De Green River is een zijrivier van de Colorado.
Je kunt je met een kano ergens laten afzetten en dan dagen later stroomafwaarts laten ophalen.
Onderweg kamperen waar het prettig kamperen leek. Dat kon spannend zijn want amper had je tegen elkaar gezegd ‘lijkt dat een leuke plek?’ of de stroom had je er al voorbij gevoerd.
Eerst drie dagen. Dan een week. Dan tien dagen.

Deze foto is uit 1994. Lodewijk liet tijdens die vakanties altijd zijn baard staan.
Drie jaar later in de vakantie werd hij ziek en daarna ging hij dood.

Ik denk regelmatig: het leven kan zo snel voorbij zijn.
Enjoy. Grijp kansen. Ga ervoor.
Niet dat ik daar zelf zo goed in ben.
(en hierna hou ik op)

Vandaag 13 jaar geleden ging Lodewijk dood.
De huisarts was gebeld voor euthanasie. Ik meen voor zeven uur ’s avonds. Maar het kan ook acht uur zijn geweest.

Er gaan jaren voorbij dat ik op 7 maart denk ’tja’ en er waren zelfs wel eens dagen dat ik er pas bewust aan dacht nav een lief mailtje van iemand.
Deze dag valt niet mee.
Ik doe wat ik moet doen. Boodschappen, dieren verzorgen, intensief mailen over het nieuwe ontwerp voor mijn Winkel. Ik schrijf vanochtend vroeg zelfs een stukje op de Kalkoen. Maar het wil verder niet. Dus geen stukjes meer over radio. Geen stukjes over graven. En tot nu toe ook geen stukjes hier.

De laatste tijd droom ik regelmatig van mijn man.
Soms leuk, vaak niet leuk.
Ik zou de dromen liever niet dromen. Ze ontregelen me.

(Mede) door die dromen dacht ik: is er iemand uit mijn schoonfamilie met wie ik nog contact zou willen hebben. Van wie ik ook zou willen weten hoe het gaat.
Ja. Mijn ex-schoonzus (de vrouw van de broer van Lodewijk).
Ik krijg haar niet gegoogled. Dus DM ik een zoon van die broer op twitter of hij me aan het mail-adres van Christa kan helpen.
Ik denk: hij zal haar dan wel vragen of zij ook wil. Contact.
Ik hoor niets meer. Het antwoord is dus denk ik nee.

Ik zoek op mijn PC naar foto´s van Lodewijk.
Dit is 1 van de twee die ik vind.
Gemaakt tijdens onze huwelijksreis. Op dag 2 brak hij zijn enkel tijdens een wandeling.
Geen probleem. We zochten de wilde woestheid van Utah op en gingen wild kamperen.
Jeep, klein tentje, grote jerrycan met water. Koken met kruiden.

In Schermer wonen 5356 mensen. Daarvan is 65% gaan stemmen.
311 stemden er PVV. Kan ik me wel iets bij voorstellen.
We hebben hier al genoeg allochtonen en nóg een moskee erbij motten we niet.

60 mensen behalve ikzelf stemden Partij voor de Dieren.
Dat is 2,3% en daarmee 0,8% minder dan vorige keer.
Ik krijg dat niet zo snel omgerekend. Maar het lijkt een provinciale trend te zijn.
Daar heeft de partij nu niet twee zetels maar slechts één.

Zie hier de mij niet vrolijk stemmende uitslag.

“Waarom word je niet weer gewoon journalist” mailt me iemand.
Zij kent nl iemand die journalist is en die verdient klauwen geld. Kijk, dit is dier website.
Ik zie een betrekkelijk doorsnee ‘ik schrijf de teksten die u zoekt, ik houd me aan deadlines, iedereen is over mij tevreden’.
Ik denk: ten eerste is dat geen journalist zoals ik journalist opvat maar een broodschrijver.
En ten tweede: volgens mij moet je érg goed én erg productief zijn om hiermee een smakelijke boterham te verdienen.

Stom toevallig valt mijn oog op dit bericht:
Fotografen van HP/De Tijd krijgen voortaan minder geld voor reportagefotografie. De nieuwe hoofdredacteur van het opinieweekblad, Frank Poorthuis, heeft het tarief van 475 euro met bijna veertig procent verlaagd naar 300 euro. Alle HP-fotografen hebben daar twee weken geleden een brief over in de bus gehad. Poorthuis vindt de tariefwijziging goed verdedigbaar: ‘Ik vond het tarief voor reportagefotografie absurd hoog voor een blad met een oplage van 25 duizend. Het stond niet in verhouding tot wat verslaggevers krijgen, en ook niet tot wat ik betaalde bij andere kranten en tijdschriften waar ik heb gewerkt.’ Volgens Poorthuis heeft nog niemand zijn beklag gedaan over de mededeling.
(bron)

Wat ik me zelf herinner uit de tijd dat ik het meest succesvol was: ik had enkele goedbetalende opdrachtgevers, enkele (zeer) matig betalende waartoe de Volkskrant hoorde, en ik werkte keihard voor ook nog vrij beroerd betalende klanten met als resultaat een inkomen beneden modaal.
Maar mocht een medium dit nou lezen en denken ‘ach wat jammer, ze wil niet meer’ – ik zou dolgraag weer boekrecensies schrijven.
Non-fictie. Vrouwen, relaties, recht. Thrillers – daar heb ik ook verstand van.
En als je niet per se hecht aan grote deskundigheid maar een smakelijk schrijven wel kunt waarderen: mail me dan ook.

Oh well.

Denkend: wat heb ik rondslingeren waarmee ik niets meer doe en dat mogelijk iets waard is zet ik mijn lieve kleine in september door een Nikon CoolPix vervangen Olympus mju-780 met alles erop en eraan te koop.
Ik zet in op ‘bieden’ en hoop op ‘maak elkaar gek’.
Eerst biedt iemand 15 Euro. Dan een week niks.
Zodat ik die eerste bieder mail: ik had gehoopt op 35 Euro.
Denkend: dan zegt hij misschien dat hij wel wil gaan tot 30 Euro en dat moet het dan maar zijn.
Niks.

Marktplaats herinnert me eraan dat mijn camera al op pagina 15 staat.
Voor slechts 1,30 Euro kan-ie weer op pagina 1.
In godsnaam dan maar.

Nu krijg ik een bod van 20 Euro en dan van 23 Euro en een mail: wat wil ik hebben?
Ik (intussen ontgoocheld) mail terug: 25 Euro. Plus € 6,75 verzendkosten.
Ok.

Ik pak camera en alles erop en eraan goed in.
In extra blisterdoosjes en dan in een doos met piepschuimbubbels.
Tel daarbij die 1,30 Euro en mijn ‘winst’ op mijn lieve kleine camera is 20 Euro.

Omdat ik het toch wel moeilijk vind afstand van ‘m te doen mail ik de koper dat ik hem altijd met veel plezier heb gebruikt. Ik mail nog nét niet: wees lief voor ‘m.
Hij mailt: wat is het track & trace nummer.

Over een dikke week (7 maart om precies te zijn) is Lodewijk precies 13 jaar dood.
Wat erg lang is, maar niet als erg lang voelt.

Niet omdat ik 13 jaar om hem heb zitten treuren.
Meer omdat tijd een raadselachtig iets is.

Een ander ijkpunt in mijn leven is toen mijn vriendin Willy dood ging.
Ze wás er voor me tijdens het stervensproces van Lodewijk. En direct daarna ging ze dood.
Zo herinner ik het me.

Dat blijkt niet juist te zijn.
Willy ging dood in november 2002. Aan kanker (net als Lodewijk).
Dat is érg lang geleden. Maar tussen de dood van Lodewijk en haar dood zaten vele jaren.
Ik kan me er moeilijk een beeld van vormen hoe ik die heb doorgebracht.

Ook Willy’s dood -en haar leven- ervaar ik als veel recenter.
Soms denk ik als ik de vrouw tegenkom bij de Plusmarkt die op haar lijkt (een klant) dat als ik die dan aanspreek met “Willy?” dat dan ergens in haar Willy zal wakker worden en met me zal praten.

Ik heb moeite met het accepteren van de dood.

De laatste tijd overkomt me regelmatig iets dat ik om allerlei redenen niet hier wil neerzetten.
Bv omdat het gaat over iemand die het mogelijk zou lezen.

Dan word ik me pijnlijk bewust dat de enige die ik als het me echt hoog zit kan bellen, R. is.
Dus die bel ik dan. Maar soms ook niet. Omdat ik denk dat ik het niet te gek wil maken.
Bv.

Vandaag dacht ik: dat lijkt me toch wel makkelijk als je dan een ándere ‘vriendin’ (m/v) kunt bellen.
‘Hoi, met Jeanne – wat me nú toch is overkomen!’

Alleen kan ik me niet herinneren hoe dat vroeger ging. Toen ik nog wel eens iemand anders belde.
Serieus: ik ben glad vergeten hoe je zoiets aanpakt. Hoe je dat dóet.

En hoe deed ik het met selecteren uit de mogelijke te bellen personen over welk onderwerp.
Ik kan het me werkelijk niet voor de geest halen.

En zomaar iemand bellen.
Daar stel ik me al helemaal niets bij voor.