Het wás voorspeld maar dat het zo’n slecht weer zou worden had ik niet voorzien.

Slecht weer = hongerige vogels.
Waarvoor ik niet genoeg eten in huis heb.
Wat de eenden niet weten zodat ze in rotten van zeer velen meermalen per uur het erf op komen.
Tel daarbij de meeuwen en de kauwtjes en de turkse tortels (de mussen en de mezen komen er amper aan te pas) en ik begin me steeds onbeholpener en schuldiger te voelen.

Net een pizza voor ze opgewarmd en in hapklare stukjes gesneden.
Bord met pizza buiten gezet. Naar binnen gegaan, camera gepakt, naar het raam gelopen: pizza was al op.
Dat bedoel ik dus.

Ergens in het weekend zag ik een muisje over m’n aanrecht rennen en in een hoek tussen de niet goed aansluitende plankjes wegduiken.
Een klein minimuisje. Zó schattig.

Maandag trof ik op straat een buurvrouw en ik weet niet meer hoe het kwam maar we hadden het opeens over muizen in huis. Zij begon erover, denk ik. Ik wil niet bekend staan als iemand met ongedierte. Maar toen zij vertelde over haar muizen gaf ik wel toe dat ik ze óók had.
Ze vertelde over muizenvallen. Dat ze er zo drie hadden gevangen. Eentje had de val op het neusje gekregen (ipv dodelijk op de nek) dus die zou wel veel pijn hebben gehad, vermoedde ze.

Na dit verhaal neem ik me voor de eigen muisjes misschien niet per se te koesteren, maar er ook geen stappen tegen te ondernemen.
Leef en laat leven.

Net ga ik naar beneden om een glas wijn in te schenken.
Op de platen van het plafond in de keuken is zoveel geren en gepiep dat het lijkt alsof er zojuist een muizenkleuterschool is uitgegaan.
Of een familie muis heeft slaande ruzie.
Naast mij staan Sammie en Guus. Die doen of ze niets horen.
(slappe hap)

Zelf spreek ik de muizen toe.
Over de regels die hier gelden.
Zoals: wanneer ik beneden rondloop, wil ik *niets* horen. Ik wil niet weten dat er niet twee snoezige minimuisjes in mijn huis huizen maar misschien wel twintig. Of dertig. Of honderd.
Dus: mondjes toe en pootjes niet bewegen.
Tot ik naar bed ben. Dan: ga je gang.
Hebben we dat goed begrepen?

Het wordt stil boven mijn hoofd.
‘We’ hebben het dus inderdaad begrepen.
Heel goed. Dan weten we nu allemaal waar we aan toe zijn.

R. en ik waren bij Ranzijn.
We kochten voer voor alle dieren en een zakje zand voor mij zodat ik dat kan strooien direct achter het huis en dus niet onderuit ga.

Alles was in kerstsfeer.
Ik kon mijn handen niet thuishouden en wou per se een rendier aaien.
R. leek het een goed idee daarvan een foto te maken.

De bedoeling was per januari de Winkel een geheel nieuw uiterlijk te geven.
Het (goede) idee was van mijn webmistress. Helaas zaten er aan de uitvoering zeer veel haken en ogen.
Het kwam neer op: of zelf iets in mekaar flansen of er een dure ontwerper op zetten.
Zelf flansen vind ik geen optie – wat we al probeerden zag er amateuristisch uit.
Een dure ontwerper is evenmin een optie omdat een fraai nieuw jasje niet een omzet garandeert waardoor de ontwerper zich zou terugbetalen – laat staan ik er winst mee zou maken.

Toen het ’tada! een geheel nieuw ontwerp’ mbt de Winkel verviel, verviel ook de noodzaak per 1 januari iets te presenteren.
Zodat ik toegaf aan ‘geen zin’. Geen zin om nieuwe artikelen in te voeren. Wel zin om te verkopen en op te sturen natuurlijk.

Nu ben ik bezig met de graven.
Een beetje op mijn website. Veel op Find a Grave.
Iets hier en iets daar.
Rusteloos.
Raar idee eigenlijk, mbt graven.

(klik)

Tot op zekere hoogte heb ik vrede met het ouder dus lelijker worden.
Plastische chirurgie leek me daarom nooit een optie.
Jammer van de vetpartij op de buik, van de hangwangen, van de kalkoenhals, van de ooit zo pronte borsten die nu -begreep ik laatst- de benaming ’theezakjes’ zouden verdienen.

Waarover ik wel eens aarzel zijn de ogen.
Niet de wallen eronder, die ik eigenlijk met de jaren acceptabeler ben gaan vinden.
Wel de wallen erboven.
Die ik jaren zag groeien en groeien en nog steeds dacht ik ‘goh’ tot ik afgelopen vakantie wat zelfportretten in de spiegel wou nemen en zag dat ik er niet meer synchroon uitzie. Helemaal synchroon zag ik er nooit uit (dat is mooi maar saai) maar nu is 1 oog duidelijk kleiner omdat er meer bovenooglid over hangt.
Gatver.

Zal ik-zal ik niet.
Ik kijk in de spiegel en zie naar mijn idee *opeens* een zeer oude vrouw.
Ik sper de ogen, ik til met-de-hand de hangende oogleden op.
Ik denk aan verhalen (ook van vrouwen die ik ken) over er opeens veel jonger en kwieker enzo uitzien.
Een week niet om aan te zien en dan: eeuwige jeugd. Nou ja: tien jaar jeugd.
Wat heel wat is als je 60 bent (waaraan ik ook nog steeds moet wennen).

Er is een prijskaart (1500 Euro). Er is na de operatie een week niet de deur uit kunnen wegens gruwelijke bloeduitstortingen. Er is de eerste tijd je ogen niet dicht kunnen doen om te slapen. En ook nog zeker een half jaar een rood litteken.
Nee! besluit ik telkens.
Maar de aarzeling neemt toe.

Hoi
Allereerst leuk dat je reageert en discretie is zeker geboden.
Sta jij ook op Facebook ?
Daar ook ik in een relatie zit wil ik dit heel voorzichtig aanpakken.
Hoor graag van je wanneer jij je kan vrijmaken
Ik kan altijd op een dinsdagmiddag of een vrijdagavond.
Tot snel.
Sara

Dit gericht aan ‘recepten@jeanne-doomen.net’.

Als linkse vrouw sta ik natuurlijk achter de postbodes.
Ze verdienen toch al zo weinig en nu raken er ook nog veel mensen hun baan kwijt.
Begrijpelijk dat TNT Post ze niet aan het werk kan houden als er niet vodoende post is. Maar toch naar.
Dus dat ze eerst 1 dag staken en dan twee – okee.
Zeker als daarna extra krachten worden ingezet om de achterstanden in te halen.

(Brievenbus)pakjes kunnen iets later aankomen, waarschuw ik klanten.
En ja: een dag later wordt normaal.
Meer dan een wéék later (twee pakjes naar Den Haag) vind ik niet meer normaal.
En wanneer klanten vragen of ik levering binnen twee dagen kan garanderen ivm Sinterklaas, ik ‘nee’ moet zeggen en zij dan de bestelling annuleren – dan is het niet leuk meer.

Volgende week staken ze opnieuw.
Vanaf dinsdagavond t/m vrijdag.
Dwz dat tenzij TNT Post een maandag gepost poststuk een dag later bezorgt (wat dezer weken een waar wondertje zou zijn), het er méér dan een week over zal doen.
En alles dat erna wordt verzonden wordt nog extremer vertraagd.

Ik wil graag solidair zijn met verongelijkte werknemers.
Maar nu die steeds minder solidair zijn met kleine ZZP-ers dreigt de rek er ernstig uit te gaan.

Ik had willen zeggen: het musje dat ik gisteren uit de kaakjes van mijn katten redde vloog vanochtend opgetogen weg.

Om acht uur is het licht.
Ik doe het doosje open, angstig klein vogeltje, ik houd het doosje buiten, musje vliegt eruit, musje valt op de grond, musje kruipt weg ergens achter de grijze bak.

Mijn fout.
Omdat het weliswaar licht was, maar nog geen musjes-tijd. Die komen pas na half negen uit hun nest.

Of het nu zich opgewekt bij de soortgenoten heeft gevoegd of ergens dood ligt (te gaan) – ik weet het niet.
Voor mijn eigen gemoedsrust houd ik het maar op het eerste.

Al een paar keer vanmiddag zie ik Guus en Sammie aandachtig kijken naar de hoek bij de kachel waar manden met hout staan.
Ik vermoed: muis gevangen en kwijt geraakt.
Vanavond kijk ik tv vanuit de stoel naast die hoek en ik hoor regelmatig wat gescharrel en soms slaat een kat er op aan en ik hoop vurig dat het een muis en geen rat is en dat wat het ook is wordt gevangen – er zwerven al teveel ooit-gevangen muizen door het huis.

Kwart over negen zie ik links bij een mand iets kruipen. Muis? Ik pak mijn bril, het is alweer weg. Ik zie het later nog eens en het blijkt een kleine vrouwtjesmus.
Wanneer ik haar wil pakken vliegt ze weg zodat zich een ellendig schouwspel ontrolt van angstige mus op lamp, op balk, de trap op, daar op lamp, terug naar beneden, op de grond, weer op een lamp etc.
In hot pursuit twee katers en ook ik.

Onderweg zet ik ramen open naar buiten hoewel ik betwijfel dat de mus daar iets aan heeft: ze oriënteren zich niet in het donker.
Dan vang ik haar. Met de blote handen. Wat iets zegt over de mate van uitputting. Wat haar weer niet weerhoudt van hard in mijn vingers bijten (goed zo, wijfie!).

Ik plaats mus in een klein doosje dat ik met een kier open laat en dat zet ik in een klerenkast op de slaapkamer waarvan ik ook weer een kier openlaat.
De slaapkamer sluit ik hermetisch voor katten.

Ik hoop dat musje wat kan slapen.
En dat ze morgen weer betrekkelijk opgewekt de vrijheid tegemoet kan.

Ik herinner me van andere jaren dat zodra het maar een ietsje geijzeld had de strooiwagen door het dorp denderde.
‘Denderde’ omdat een beetje zware vrachtwagen op deze veengrond al snel alle huizen doet trillen. In elk geval het mijne.
Vroeg, tussen vijf en half zes, hoorde ik ‘m aankomen en daarna voelde ik ‘m denderen terwijl rood zwaailicht door mijn slaapkamer scheen.

Dit jaar niet.
Niet ‘zodra het ietsje ijzelde’. Helemaal niet.
Zodat ik gezien de weervoorspelling (nóg meer sneeuw) vandaag ipv morgen naar de Plusmarkt ben gereden.
Geglibberd.
Niet ‘bij wijze van spreken geglibberd’ maar écht.
Direct al bij de eerste bocht naar links het dorp uit. Wielen die trokken aan het stuur. Of beter: die zelf iets deden zonder dat ik iets deed met het stuur.
Dat zou zich nog een paar keer herhalen.
T/m het weer inparkeren voor de deur.

Intussen nog steeds niet in het eigen huis door elkaar geschud en bestraald met rode lampen.
Geen idee waaróm, maar de Schermer strooit dit jaar blijkbaar niet.
Ben reuze benieuwd waar ze m’n OZB dán aan willen besteden.

Vandaag breng ik pakje 1 (4 boekenleggers) tussen de middag lopend naar de brievenbus.
Dan betaalt iemand die vannacht bestelde een boek en vraagt wanneer het wordt verzonden.
Nú reageer ik, want ik wou toch nog langs de dierenarts om pilletjes te halen voor Sammie die zijn jaarlijkse jeukplekje op zijn rug heeft.

Ik verwijder de folie van de voorruit en tjee: helemaal schoon.
Alleen is het sowieso een beetje gaan dooien zodat ik nog niet helemaal zeker ben van de kracht van de folie.

Waar ik wel indringend mee word geconfronteerd is het probleem: hoe de folie in m’n eentje aan te brengen (wanneer ik dus terug ben).
Het is superdun en licht spul en met die krachtige oostenwind kan ik neerleggen wat ik wil, maar huppakee! daar waait het de lucht in.
Terwijl ik sta te worstelen komt een knul aanfietsen die ik naar huis rijdend met de auto passeerde. Een jongen van een jaar of zestien (schat ik) die vermoedelijk op school zit in Alkmaar. Ik heb hem nooit eerder gezien, aarzel over groeten.
Hij stopt. Of hij me kan helpen.
Waarna we samen gaan worstelen en de schrale troost is dat hij er evenmin in slaagt alles mooi strak te spannen. Maar zonder hem had ik nu nóg staan wapperen met dat ding.

Hoe heet dat ook weer. Kindness from strangers? Acts of random kindness?
Zoiets.
Later denk ik: is die jongen nou ‘gewoon’ van zichzelf aardig en behulpzaam? Hebben zijn ouders hem zo opgevoed.
Maar eigenlijk doet dat er ook niet toe.