Na drie dagen krabben denk ik: ik koop zo’n folie voor op de voorruit.
Zojuist aangeschaft. De gebruiksaanwijzing gelezen.

“Eenvoudig en snel te plaatsen en weer op te bergen.”
Dus bevestig ik een flap met het er aan vast zittende elastiekje om de spiegel rechts. En wil dan de andere flap aan de andere spiegel vastmaken.
Alleen zit daar geen elastiekje.

Zou ik de flappen tussen de deuren moeten klemmen?
Dan zit hij niet strak.
Onder de ruitenwissers dan? Werkt ook niet.

Nu weet ik het ook niet meer dus geef ik het op.

Ik dénk dat ‘Rebel O’Reilly’ een mens/vrouw is. Die op 16 september 2003 is overleden.
Vermoedelijk is Rebel haar roepnaam/bijnaam. Zou ze Vegas-beroemd zijn? Als zangeres? Danseres? Iets anders?

Scruffy is vermoedelijk dat lelijke kleine hondje onderin de foto.

Heeft iemand een idee? De enige Rebel O’Reilly die ik kan vinden is nl een stripfiguur.

Vorige week: piep-piep-piep! deed de auto en rood-knipperen deed het oliedruklampje.
Een hoop gedoe met de garage en vandaag zou de auto een nieuwe sensor krijgen.
Mocht dat niet helpen, dan moest hij nader onderzocht.

Tien voor elf stap ik in de auto.
Elf uur ben ik bij de garage.
De auto heeft geen krimp gegeven.
Geen piep, geen rood geknipper.
Wat nu.

De monteur kán er de sensor in zetten, zegt hij.
Maar, zeg ik, als we geen geknipper zien, weten we ook niet of het euvel daarna is verholpen.
Das waar.
Dus, zeg ik, zullen we dan maar *niets* doen?
En als ik dadelijk terugrijdend naar huis weer piep enzo merk, kom ik natuurlijk direct terug.
Of morgen.

Zo gezegd, zo afgesproken.
Zodat ik nu een auto heb die een gebrek heeft maar daarover discreet zwijgt.
Een gevalletje-“echt meneer, hij dééd heel raar”-“jaja, mevrouwtje”.

Dat stukje had ik eerder moeten schrijven.
Een uur later: sleutels gevonden.

Ik had ze gelegd op een rand van het aanrecht net voor de deur naar de bijkeuken en ze waren er inderdaad afgevallen – en hingen aan een haakje van 1 van de handdoeken.
Niet de handdoek die ik meestal gebruik.
Zo kon ik ze dus een dag over het hoofd zien.

Dadelijk met de sleutels naar de garage en proberen heel vastbesloten en zakelijk en stevig en nog zo wat te zijn.
Of in elk geval doen.

Ik ben mijn sleutels kwijt.
Ik weet nog wanneer ik ze het laatst had: zaterdagmiddag, toen ik iets uit de auto ging halen.
Dat iets heb ik daarna in de schuur gelegd. Zodat ik de sleutels vermoedelijk ergens tussen de voordeur en de schuur heb neergelegd.
Of in mijn zak gedaan. Of op de trap gelegd. Of op tafel. Of etc.

Sinds ik weet dat ik ze kwijt ben (gisterochtend) heb ik alle denkbare plekjes doorzocht. Meerdere keren. Telkens opnieuw.
Niets.

Toen dacht ik: ik heb reservesleutels. Zowel van het huis als van de auto.
Laat ik die rustgevende gedachte tot me laten doordringen dan zul je zien dat ik de sleutels opeens ergens zie liggen.
Helaas.

Vannacht (ik kon toch niet slapen) opnieuw in gedachten alle mogelijke plekken doorlopen.
Incl: stel dat ze zijn gevallen, ergens onder of tussen geraakt.
Die plekken zojuist met een zaklantaarn afgespeurd.
Aanrecht opgeruimd. Bureau opgeruimd.
Allebei ‘zo’n beetje’ maar voldoende om áls de sleutels er hadden gelegen, ze te kunnen vinden.
Nee dus.

Ik begin te denken dat ik ze pas terugvind wanneer ik ooit ga verhuizen.

Op de Pet Cemetery in Las Vegas ligt deze steen.
Ik wil de kat invoeren bij Find a Grave maar: hoe heet ze nou?
Heet ze Tanni en is ze een pussy cat die door mommy Pasternak wordt herdacht?
Of heet ze Tanni Mommy Pussy Cat (Pasternak = achternaam van de mens die voor haar zorgde).

Lastig.

Veel dank, goede geefster!

De tel van het aantal twitterfelicitaties ben ik kwijt, Facebook en Hyves gaan kabbelgewijs door.

Ik kreeg erg leuke e-cards en ook vasthoudkaarten en ook nog kado’s.
Alles uitstallen is wel heel erg ‘klein oud meisje’ dus beperk ik me tot de vasthoudkaarten en de schotel hapjes van L.
1 pasteitje is al op – kon het niet weerstaan – dus in dat ene schaaltje waar er nu drie in zitten, zaten er eigenlijk vier.

De enige die het lijkt te hebben laten afweten is Oh Lord…
Maar  voor hem geldt natuurlijk dat de dag misschien niet jong is maar ook nog niet voorbij.

Ik heb mijn auto terug.
De oliedruk is goed. Het zal dus wel het zendertje (=sensor) zijn, hoor ik nu (de monteur zei gisteren nog dat het dat *niet* was).
En ze hebben al een nieuw zendertje besteld.
Oh.

Ik sta met de portemonnee in de hand aan de balie.
Eigenlijk wil ik afrekenen en wegwezen. Naar de andere garage.

Maar dat zendertje is dus besteld. Het komt morgen.
Na mijn morgen ben ik jarig en ik heb de hele dag visite kan ik moeilijk zeggen: ik kom morgen met de auto langs.
Zaterdag dan? Denkend: van een oud wijf verwachten ze vast niet dat die tot in de vroege uurtjes gaat feesten.
Zaterdag kán. Maar dan is de monteur alleen. Maandag? Maandag zal het zijn. Om elf uur.

Áls het dat zendertje is, is het snel gerepareerd.
Zo niet, dan is het “de bedrading” en dat vergt langdurige studie. En dus een nieuwe afspraak.

Ik besluit maandag af te wachten.
En als het niet het zendertje blijkt te zijn hoop ik dat ik durf te zeggen: ik wil de kosten totnutoe afrekenen, ik maak geen afspraak voor in december, ik ga donderdag naar een andere garage en de beste wensen verder.
Maar laffe ik zal dat wel niet durven zodat ik dan weer moed moet bijeenrapen om de ándere garage te bellen om die af te zeggen.
In de hoop dat als het met deze garage in december nóg niets wordt ik dan niet weer met hangende hoefjes naar die ándere garage terug moet.

Oh Lord…

Dan rijdt de monteur voor.
Ik schiet mijn jas aan, doe de deur open, wil snel mee en mijn auto terug.

Wat blijkt? ze hebben er nu toch naar gekeken.
En zijn vader is naar Langedijk om een metertje te halen zodat ze in elk geval kunnen kijken of de oliedruk goed is. Ik dacht dat ze dat allang hadden vastgesteld, maar niet dus.

En nu, vraag ik. Zal ik meegaan. Nee, zijn vader was nu naar Langedijk en ze zouden me wel bellen.
Over drie kwartier.
En hij had mijn telefoonnummer niet daarom was hij langs gekomen.
Raar, vind en zeg ik. Ik sta gewoon in het telefoonboek. Hij had me niet op internet gevonden.
Maar hun eigen computer dan?? Die auto is daar verdomme al zeker 3 jaar, zo niet langer, in onderhoud.

Oh Lord, won’t you buy me a Mercedes Benz (maar een andere auto zonder kuren is ook goed)

Om kwart over tien heb ik moed verzameld en bel de garage: hoe is het met mijn auto want ik heb hem nodig.
De monteur weet niet hoe het met de auto is want hij heeft het niet gevonden en nu ook geen tijd, en wanneer wel? Misschien eind van de middag, maar misschien ook niet want ze hebben het druk.

Hoe kon u dan gisteren zeggen dat ik hem vandaag zou terugkrijgen, vraag ik. En herhaal dat ik hem nodig heb.
Tja.
De monteur zegt dat ik er dan beter een aparte afspraak voor kan maken – in december. Ik durf er niet mee te rijden, zeg ik. Het kan wel, zegt hij. Hoe kunt u dat nou zeggen als u niet weet wat er met hem is, zeg ik. Nog meer ’tja’ .

Ik zeg dat ik hem terug wil. Of ze hem kunnen brengen.
In de loop van de middag, zegt de monteur. Dan kan iemand me halen en kan ik de auto halen. Eerder, zeg ik. Aangezien ik morgen 60 word en heel erg veel visite krijg en alles nog in huis moet halen.

Straks, belooft de monteur. Dat was ruim een uur geleden.
Intussen heb ik mijn oude garage in Alkmaar gebeld. Een afspraak gemaakt voor donderdag, over een week dus.

Wat ben ik toch een stomme, weinig assertieve, gedweëe muts.
Hoe kan ik nou “we bellen wel als de auto klaar is en misschien is dat morgen” als “nou, ok” accepteren!

Waarom word ik niet boos, doe wanhopig, barst in snikken uit (wat dan ook!) en roep: “ik móet die auto uiterlijk morgenochtend half tien hebben!”
Ik had mijn verjaardag in de strijd kunnen gooien.
Dat zou immers iedereen begrijpen: ik ben vrijdag jarig en moet morgen alles in huis halen voor de visite.

Maar “laat ik niet moeilijk doen” denk ik.
Daar ben ik dus mooi klaar mee 🙁

De auto is naar de garage gebracht en daar is hij nu nog.
Omdat de monteur binnen een half uur niets kon vinden.
Of ik hem kon achterlaten, vroeg hij toen.
Aangezien er niets anders op zat, kon ik dat.

Dus bracht hij me naar huis. En vroeg ik, wanneer ik mijn auto weer terug kreeg.
Omdat ik in mijn dorp zónder auto nogal onthand ben.
De monteur *hoopt* morgen.
Hij zal bellen.

Ik had nog net de tegenwoordigheid van geest om twee kroppen andijvie voor de knagers mee te nemen (liet de grote stronk boerenkool liggen).
En zit nu onthand te wezen en te balen.
Oh Lord, won’t you… etc.

Die hond is trouwens het leukste aan de garage.

Ik moet een pakje wegbrengen naar De Rijp en wil meteen wat boodschappen doen.
Piep! snerpt de auto wanneer ik wegrijd en knipper-knipper doet het olielampje.
Of beter: het oliekannetje = oliedruklampje.

Ik rijd naar het benzinestation in De Rijp. Die stelt vast dat ik genoeg olie heb.
Aardige man start de auto: geen piep en geen lampje.
Ik dank hem en rijd weg: piep en lampje.

Ik geef het pakje af en ben te nerveus om boodschappen te doen.
Ik rijd naar huis en bel mijn garage.
De man die ik aan de lijn krijg slaat niet aan op mijn herhaald vertellen dat ik dit eerder heb gehad en dat zij het toen hebben gerepareerd (maw: kijk nou even in je computer!).
Hij zegt dat als het de oliedruk is, mijn motor gaat ontploffen als ik er mee doorrijd.

Ik maak een afspraak voor dadelijk om 1 uur.
Ik bel R. of die zich kan herinneren wat het destijds was.
Nee.

Ik krijg een briljant idee en voer in de zoekfunctie op dit log ‘olielampje’ in.
Verdomd: hier en hier.