Over mezelf en andere dieren
Ik blader door de foto’s van de dierenbegraafplaats in Las Vegas die ik voor het gemak heb onderverdeeld in: mensen, honden, katten, div, onduidelijk.
Deze steen deelde ik in bij ‘katten’, maar nu ga ik opeens twijfelen.
Is ‘Water Baby’ een kat die van water hield? Of heb je dieren die een ‘water baby’ zijn en er op een ruwe tekening kunnen uitzien als een kat?
En welk Nederlands dier is dan een water baby?
Dankzij Truus, Marielle en Roelof is het raadsel van de ‘bodybuilder‘ van Craig Road Pet Cemetery opgelost.
Lees hier wat ‘Tank’ Morgan deed, hoe hij aan zijn einde kwam en waarom hij op de Pet Cemetery is begraven.
Deze grafsteen ligt op Craig Road Pet Cemetery in Las Vegas.
Een begraafplaats voor dieren. Waar ook enkele mensen zijn begraven.
Wanneer ik deze steen zie denk ik: een bekende bodybuilder.
Ik google en ik google maar ik kan de man niet vinden.
Zou iemand een poging willen doen?
De oplossing wordt beloond met een klein kadootje.
Geachte mevrouw Doomen,
Vriendelijk dank voor uw brief. Graag maken wij u erop attent dat Air France en KLM Customer Care correspondentie voor Delta Air Lines in Europa behandelen.
Het spijt mij zeer dat u problemen hebt ondervonden op uw terugreis van Phoenix via Portland naar Amsterdam op 9 oktober jongstleden. Namens Delta Air Lines bied ik u mijn welgemeende verontschuldigingen aan voor de hinder die u hebt ondervonden en de manier waarop u door mijn collegae in Portland bent benaderd.
Uit uw reservering blijkt dat er in Phoenix een ticket is afgegeven voor uw vlucht van Portland naar Amsterdam. Waarom mijn collegae in Portland dit niet konden vinden, is mij helaas niet duidelijk. Uiteraard mag u te allen tijden verwachten dat u onder alle omstandigheden respectvol en behulpzaam behandeld wordt. In uw e-mail lees ik dat dit niet het geval is geweest. Ik zal uw opmerkingen hierover ter evaluatie doorgeven aan het verantwoordelijke management van Delta Air Lines zodat herhaling in de toekomst kan worden voorkomen.
Als blijk van excuses voor uw teleurstellende ervaring, zal ik 5000 Skymiles laten bijschrijven op uw Skymiles account.
Ik vertrouw erop dat een volgende vlucht met Delta Air Lines naar tevredenheid zal verlopen. Naar deze gelegenheid kijken wij uit.
Met vriendelijke groet,
PASSENGER BUSINESS
5000 Skymiles.
Mm.
En ik nog stiekem hopen op: wanneer wilt u weer naar Amerika? In mei? Weer via Portland?
Kijk eens in uw mailbox… een retourtje 1e klas!
Zo gaan wij om met onze slechtbehandelde klanten.
Maar nee.
5000 Skymiles.
En niet eens uitzoeken óf ik gelijk heb (wat ik heb) maar het *doorgeven ter evaluatie*.
Blèh. Zucht. Blèh.
Nog 4 dagen en 5 nachten en dan is het zover.
Dan is het ‘so this is what sixty looks like’ wat bij mij toch écht niet is zoals bij Jane Fonda en Cher.
Een avond *uit* zit er niet in – bij gebrek aan leuk *uit*.
Lekker eten is intussen wel geregeld (met dank aan L. die hapjes zal maken en me die discreet vrijdagmiddag zal aanreiken – dat is toch wel heel prettig, een paar mensen in je omgeving die weten dat ze je blijer maken met discreet aanreiken dan met het uitnodigen voor een feestelijk maal).
Nog zes nachtjes slapen en dan is het weer voorbij.
Behalve een (“oh Lord, won’t you buy me a”) Mercedes Benz wil ik op mijn verjaardag maar 1 ding: een keertje lekker eten.
Gewoon thuis.
Dus wanneer iemand op twitter ervan melding maakt dat ze via Just Eat sushi heeft laten bezorgen denk ik: dat wil ik ook.
Niet sushi (dat ik nog nooit at en dat me niet in het bijzonder trekt) maar wie weet wat de andere mogelijkheden zijn.
Ik tik mijn postcode in en ontdek dat er slechts 1 optie is: een Italiaan in Alkmaar.
Ook dat zou niet mijn eerste keus zijn maar toch maar even op geklikt. Waarna ik recensies lees waar de honden -bij wijze van spreken- geen brood van zouden lusten.
Het is een wonder dat dit bedrijf nog niet door de Keuringsdienst van Waren is gesloten maar na de uitzending van Argos van vandaag begrijp ik dat die niet erg op dit soort wantoestanden aanslaat.
Nu maar hopen dat oh Lord wel doorkomt met de Mercedes GLK350.
(btw Lord, een grote sedan mag óók, een cabriolet bv – alleen aan dat Mercedes hecht ik wel een beetje)
Youp in NRC Handelsblad:
Dus die door twee vrouwen aangeklaagde dierenvriend Dion Graus, kopstootkoning Hernandez, bijlzwaaier en barmanbeuker Hero Brinkman plus onze bejaardenstalker, hondenpoephater en vrouwtjesbetaster Erik Lucassen zitten met zijn vieren te praten in de fractiekamer van de PVV. Waar het over gaat? Over Marokkanen natuurlijk. Het moet nu maar eens afgelopen zijn met die criminele moslims. Het woord Gouda valt, het begrip scootertuig wordt gebezigd en Hero vertelt gierend van het lachen een racistisch getint mopje. Moet kunnen.
Lees verder.
Eén op de vijf mensen krijgt Alzheimer.
Soms denk ik dat ik het bijna heb. Wanneer ik me dingen niet herinner.
Een tijdje later heb ik daar minder last van en denk ik dat het reuze meevalt.
Maar wat ik altijd denk is dat je maar nooit weet wat je krijgt en wannéér. Wat dus mijn reden is om nu al die vakanties te willen want waarom mijn spaargeld bewaren tot ik misschien wel opeens dood(ziek) ben.
De laatste tijd dacht ik dat het wel meeviel.
Behalve dat mijn Engels de afgelopen reis ietsje minder vlot was dan anders (vaker naar woorden zoeken resp. er niet op komen).
Nu ben ik aan het twijfelen.
Ik wil nl iets schrijven op Mijn begraafplaatsen. Over de begraafplaats in Buckeye.
Ik weet heel zeker dat ik daarover al een beginnetje heb geschreven. Toen ik in Amerika was of net terug.
Ik herinner me de opzet nog. Maar ik kan het niet vinden.
Toen dacht ik: misschien schreef ik het hier.
Ook hier kan ik het niet vinden.
Ik denk dus nog steeds dat het ergens staat.
Maar omdat ik het niet kan vinden kan ik er niet met een vervolgstukje op aanhaken. Zodat ik het opnieuw (?) moet schrijven.
Waarna mensen denken: dat schrééf je al, oen! Misschien zeggen ze het ook.
Maar mogelijk willen ze me ontzien omdat ze denken: het arme mens wordt oud.
O got.
Ongeveer tien jaar geleden kocht ik via een veilingsite een letterbak.
Ik dacht: die heb ik altijd al willen hebben.
Eerst hing-ie op een prominente plaats, toen halverwege de trap. Deze week moest ik ‘m leegruimen omdat anders de mannen van Beter Bed ‘m misschien zouden leegvegen.
Nu kan-ie weer gevuld en vraag ik me af waarom ik ooit dacht dat ik een letterbak wilde.
Ik kijk op marktplaats wat die dingen tegenwoordig waard zijn.
Deze lijkt erg op de mijne.
Daar wordt 20 Euro voor gevraagd. Op 2/11 is 5 Euro geboden. En dezelfde dag 10 Euro.
Op een andere is 1/11 5 Euro geboden.
Verkopen kán dus wel, maar dat wordt dan iemand die aan de deur wil komen (opsturen kost immers ook weer geld) en dan voor 5 Euro gaat zeuren dat-ie toch niet zo groot/mooi is als-ie op basis van mijn foto’s had gedacht en o ja kan hij er niet gratis ook de letterbakfiguurtjes bij krijgen of anders voor 2 Euro alle 48.
Maw: slecht idee.
Drieëneenhalve week ben ik terug uit Amerika.
Toen ik terugkwam was ik gelukkig. Ik had een geweldige vakantie gehad. Ik had veel mee gemaakt. Ik verheugde me erop er over te vertellen. Op mijn begraafplaatsen-site. Hier. Met foto’s.
Nu ben ik moe en ongerust en niet-zo-gelukkig.
Mijn konijn is ziek. Goeie kans dat het beter wordt. Maar het neemt me totaal in beslag.
Mijn Winkel – oh well. Mijn klacht bij Delta – oh ander well.
Na een maand amper eten omdat mijn hoofd er gewoon niet naar stond (dwz wel ontbijt en avondeten maar overdag véél te druk met interessante andere dingen) ben ik nu in propmodus geraakt. Na twee weken op de weegschaal zag ik al het gruwelijk resultaat. Twee kilo erbij gevreten. Een kilo per week!
Nu volsta ik met alle kleren die ingesnoerder zitten, bolle rondingen, toenemende afkeer van het eigen fysiek.
Over twee weken ben ik jarig. Zestig.
Vorig jaar vierde ik mijn verjaardag met R. met een bezoek aan de opera. Salome. In het midden op de eerste rij. Dat was een geweldige opera en een geweldige verjaardag. Een van de beste ooit.
Dit jaar vier ik ‘m niet. Er is geen opera, er is helemaal niets om naartoe te gaan (ik zocht het gisteren nog op).
En: in Amsterdam gaan eten met 1 glaasje wijn (ivm terugrijden) alleen omdat een verjaardag zo nodig gevierd moet worden – hoe feestelijk is dát.
Intussen stromen de kado’s al binnen.
1 Mooie ansicht. 1 Horoscoop.
Ik haat zestig. Ik ben niet ’this is what 60 looks like’ (Gloria Steinem).
Ik ben geen opgekrikte Patricia Paaij, geen ‘verzorg jezelf’ Elma Draaijer en ik ben al helemaal niet wijs.
Ik ben een dierenvrouwtje met een ziek konijn.
Afgelopen zaterdag dien ik via de knop Comment/Complaint op de site van Delta Airlines een klacht in.
Ik heb een hoop te klagen, dus het is een uitgebreid verhaal.
De klacht begint zo: “Three weeks ago I flew from Phoenix via Portland to Amsterdam.
A few days after I got home I was sent a survey. I filled it out and mentioned that my trip had been very unpleasant and that I considered this a formal complaint. I am very disappointed that I never got a response. My complaint is: (volgt verhaal over deklacht).”
Vandaag krijg ik antwoord van Monique de Graaff (Air France, KLM Royal Dutch Airlines and Delta Airlines):
Dear Ms Doomen,
We thank you for your e-mail.
If you wish to share your concerns or compliments with us, you can do so at www.delta.com. Simply, click on the tab “Comment/Complaint?”, this will take you to a form that you can complete and send. Please remind that you will receive automatically a message that we have received your email. In
case you don’t receive that please contact us by telephone or try it once again online. Otherwise you will not receive a reply.
For more information, please contact the Delta Airlines Reservations Office at +31 (0)20 721 9128
(Mon.-Sun. 8:00 a.m.-11:00 p.m.) or check our website: www.delta.com.
Kind regards,
Ik schrijf terug:
Beste Monique de Graaff,
Ik diende een klacht in door ‘simply’ te klikken op de tab Comment/Complaint.
Nu reageert u door mij erop te wijzen dat de manier om een klacht in te dienen is door…. simply te klikken op die tab en dan mijn verhaal te houden.
Dat heb ik afgelopen zaterdag gedaan – die klacht ziet u hieronder en stuurt u me zelf retour.
Ik kijk uit naar uw inhoudelijke reactie op mijn klacht.
Misschien had ik moeten volstaan met: Monique! Denk: T-Mobile! Denk: Youp!
In elk geval: ik slijp de messen.
Precies twaalf uur belt Beter Bed.
Ze komen eraan en zullen er over een kwartier zijn.
Ik ga vast beneden nerveus ijsberen en hoor halverwege de kachelpijp wanhopig gefladder.
Shit.
Een vogel is erin gevallen. Wat in 20 jaar 1x eerder is gebeurd.
Ik besluit eerst de matras af te handelen die door twee beleefde jongemannen tegen de muur in de slaapkamer wordt gezet.
Dan vergeet ik de vogel maar wanneer ik een half uur later in de kamer kom zit daar Sammie te loeren naar de kachel dus denk ik: o ja. En: waarschijnlijk is-ie nu helemaal naar beneden gevallen.
Dus raam naast de kachel wijd open gezet en dan voorzichtig een deurtje geopend.
Een vrouwtjesmus vliegt -uiteraard- naar de andere kant van de kamer, gevolgd door Sammie.
Dwars door de kamer, tegen het plafond, tegen een raam, tegen een ander raam. Hoog en dan weer lager en *bijna* heeft Sammie haar te pakken maar ik ben hem voor en houd in mijn handen een doodsbang klein vogeltje. Snel naar het open raam waarvandaan de mus koersvast naar de achtertuin vliegt.
Grappig hoe kleine dingen een vrouw zo gelukkig kunnen maken.
Toen ik in mei in Kingman was, was er een leuke man die bij een benzinepomp de deur openhield voor wie naar binnen wou.
Vriendelijk, smile.
Thank you!
Later die dag zag ik hem bedelen langs de weg.
En bedacht ik: waarschijnlijk hield hij toen ook de deur niet ‘zomaar’ open.
Maar het was me niet opgevallen, dat hij met zijn smile geld wilde.
In september zie ik hem weer.
Hij zit langs dezelfde straat (Stockton Hill Rd) op een plek waar je niet eens kunt stoppen om geld te geven.
Hij lacht vriendelijk en maakt het Peace-teken met zijn hand.
Ik lach terug en zwaai.
Een dag later zie ik hem op een plek waar hij nog steeds niet bedelt maar nu snap ik het en ik draai een parkeerplaats op die er naast ligt.
Tot mijn stomme verbazing staat hij direct naast mijn auto waar ik aan de passagierskant het raampje opendraai.
Ik ervaar het niet als dwingend maar als attent: mijn bedoeling was inderdaad om uit te stappen en hem geld te geven.
Ik haal een biljet van 5 dollar uit mijn portemonnee en geef hem dat.
“Bless you” zegt hij. “God bless you and your family”. Dat herhaalt hij een aantal keren.
Ik heb geen familie. Maar het is flauw om dat terug te zeggen.
Dus glimlach ik vaag en zeg dat ik hem in mei ook al hier zag.
-geen reactie-
En dat ik hoop dat wanneer ik volgend jaar mei terugkeer ik hem wéér zal zien.
“Bless you. God bless you and your family”, herhaalt hij.
Ik lach vriendelijk en rijd naar verderop op de parkeerplaats.
Morgen bezorgt Beter Bed een nieuwe matras.
Die matras is geen luxe. Op mijn bed liggen nu twee losse (het is een soort lits-jumeaux). Dat is vervelend vanwege de kier in het midden. Maar de matrassen zijn ook gewoon oud (ongeveer 15 jaar).
Dus zocht R. een nieuwe voor me uit. Die morgen wordt bezorgd.
“Wij rekenen op een goede bereikbaarheid van de juiste ruimte” schrijft mij Beter Bed.
“Wilt u ervoor zorgen dat obstakels zoals kasten, planten of schilderijen verwijderd zijn, zodat we de artikelen makkelijk kunnen plaatsen?”
Dat is geen onredelijk verlangen.
En er zijn vast huizen waar iemand dan in tien minuten een plant naar de andere kant van de kamer verplaatst en een schilderijtje even weghaalt. Dan nog rustig inspecteert en tevreden vaststelt dat er geen obstakels meer in de weg staan.
Dit is niet zo’n huis.
Dit is een huis met een propvol halletje waarna je aanloopt tegen grote dozen met enveloppen, dan de trap naar boven waarop halverwege een stapel dozen met ooit-te-verkopen artikelen, een propvolle boekenkast met daarom tien+ grote plastic dozen, iets verderop aan de muur naast die trap een grote letterbak met frutsels.
Op het overloopje boven een grote stapel dozen met stickers. In de slaapkamer … nou ja – ik hoef niet gedetailleerd verder te gaan, geloof ik.
Ik ben nu bezig met opruimen.
Waarbij een optimaal resultaat zal zijn dat er meer ruimte is dan er nú is – maar echt ruim wordt het nóóit.
Zodat alles afhangt van de instelling van de bezorgers/afleveraars.
Zijn dat aardige ‘ons lukt alles, mevrouw, we zien het wel erger’-mannen. Of zijn het ‘dit lukt natuurlijk niet!’-types.
Retteketet.
Met veel genoegen volg ik de kruistocht van Youp van ’t Hek tegen T-Mobile en kornuiten.
Grijp ze, Youp! laten we ze met ons allen duidelijk maken dat we het niet langer némen om als stomme idioten te worden afgebekt door nitwits van call centers.
Dat we hulp willen. Nee: eisen. En service.
Toen ik terugkwam uit Amerika had ik ook klachten.
Over Delta Airlines en over het Hilton Hotel.
Ik was vast voorgenomen die niet alleen te delen met R. en nog een paar bekenden maar ook mijn beklag te doen bij de bedrijven zelf.
In het Phoenix Hilton verbleef ik op mijn 1e en laatste avond.
Daarna sturen ze een mail: is het bevallen. Die laatste keer wel, die eerste helemaal niet.
Toen ik het formulier in de mail over de 1e x wilde invullen bleek dat jammer maar helaas: te laat. Ik had het binnen een week moeten doen.
Dus zet ik op mijn formulier voor het 2e bezoek dat ik over het 1e zéér ontevreden ben en het erg jammer vind dat ik dat nu niet meer via het formulier kan laten weten. Zeker omdat ik nav mijn 1e bezoek zeer betwijfel of ik er nog zal terugkomen.
Als Hilton zou ik denken: rap een mail over de klacht nav bezoek 1. Maar niks ervan.
Met die mails dus wel zgn belangstelling veinzen ‘hoe was het’ maar daarna de reacties schaterlachend in de Thrash werpen.
Delta stuurt me twee dagen na de terugvlucht een survey.
Waarin ik breed uitpak over mijn onvrede. En vermeld dat ik dit beschouw als ‘a formal complaint’.
Reactie? N-i-e-t-s.
En juist omdat ik zo breed had uitgepakt (en zo stom ben geweest dat verhaal niet -vindbaar- op mijn PC op te slaan) dacht ik intussen knarsetandend maar toch: lamaar.
Waarop ik mede dankzij Youp ben teruggekomen.
Als wij niet klagen, leren ze het nooit.
Dus vandaag het hele verhaal nóg een keer opgeschreven en als comment/complaint aan ze toegestuurd.
En als ik niet binnen een paar dagen iets hoor, plaats ik het ook hier.
(joehoe, google?!)
Er circuleren een hoop petities en voordat je nu enthousiast als ik direct van alles gaat tekenen moet je je bewust zijn dat als je toestaat dat je naam erop verschijnt een (toekomstige) werkgever het je misschien moeilijk gaat maken.
Dat staat er -bijna- altijd bij en ik herhaal het maar even.
Zelf teken ik altijd met naam en woonplaats en als ik denk dat het ertoe doet zet ik er wel eens iets méér bij.
Vroeger was ‘journalist’ wel leuk omdat je dan hoopt dat degene tegen wie de petitie is gericht ervan gaat bibberen van angst.
(lees in dat verband de column van Youp van ’t Hek van vandaag)
Nu laat ik de toevoeging meestal achterwege omdat ik me geen gebibber kan voorstellen bij webwinkelier of (b)logger of tweep oid.
Twee petities die ik deze week ondertekende:
Clairy Polak moet Zomergasten presenteren (met dank aan Jojanneke voor de tip)
Petitie Actie Overvecht om tuincentrum te doen stoppen met de verkoop van konijnen
Beide petities kunnen nog wel wat namen erbij gebruiken.
De tweede heeft er pas 48, de eerste 171 (en dat kunnen er écht makkelijk veel meer worden als iedereen even tekent en het ook nog doorgeeft aan anderen).
Ik ken mensen die veel uitgekiender fotograferen dan ik.
Spelen met sluitertijd en die dingen. Wat ik heel vroeger toen ik nog een spiegelreflex had ook wel deed. Nu houd ik het bijna altijd op ‘Auto’.
Ik moet het hebben van het ‘zien’ van een leuk object of moment. Dan thuis ietsje uitsnijden, misschien wat verscherpen en dat-moet-het-maar-zijn.
In Amerika wen ik me noodgedwongen een ietsje Picasa aan.
Dat heeft 1 ding dat mijn 11 jaar oude ACDSee 3.1 niet heeft: ‘rechtzetten’.
Wat mij zéér van pas komt zeker wanneer ik iets heb gekiekt door het toestel rechtop te houden (wat dus meestal niet écht rechtop blijkt te zijn).
Weer thuis download ik Picasa alleen voor dat ‘rechtzetten’.
Wat ik in Picasa niet kan vinden is hoe je een soort trapezium recht(er) maakt. Ik heb het dan over graven die ik heb gefotografeerd (geen zin nu een vb te zoeken, maar je begrijpt het denk ik wel). ShiftN 3.5 wordt me aangeraden. Dat werkt.
Zodat ik nu in Picasa rechtzet, dan in ShiftN de kromme lijn rechter maak en tenslotte in ACDSee 3.1 verder bewerk.
Dat moet minder omslachtig kunnen, denk ik, dus download een proefversie van ACDSee Photo Manager 12. Waarmee ik niet uit de voeten kan.
Wat nu? vraag ik op een lijst. Waar Paint Shop Pro en Gimp en Faststone worden genoemd. Met als toelichting: die gebruik ik en vind ik fijn.
Wat me niet verder helpt.
Nu denk ik: zou hier iets staan? http://www.oldapps.com/acdsee.php
Dat zijn oudere versies van ACDSee. Misschien zit de voor mij ideale versie ergens tussen 3.1 en nu.
Anders blijf ik het maar doen zoals ik het doe.
Als een driestapsraketje.