In het nieuws een bericht: kinderen van 9 en 10 mishandelen een vrouw van 90 die haar hondje uitliet.
Het blijkt geen eenmalige actie. De kinderen (twee meisjes, een jongen) stalen ook al eens een scootmobiel van een 85-jarige vrouw, drongen met smoezen huizen van bejaarden binnen om hun slag te slaan.

Waaróm – behalve omdat het makkelijk is.
Maar als het om meppen gaat zijn kleinere kinderen ook een makkelijk doelwit. Dus: waarom oude mensen als slachtoffer kiezen?

Associatie: twintigers die wijze mannen en vrouwen van 65+ wegzetten als ‘mastodonten’ die hun stomme ouwe bek moeten houden.
Is er verband? Nee natuurlijk. Die kinderen van 10 volgen heus niet de discussie in het CDA om dan te beslissen dat ze een oudje dat haar hondje uitlaat in mekaar gaan slaan.
Is er iets goed mis met deze maatschappij.
Ja.

Zal ik het zeggen? Normen en waarden. Respect.
En fatsoen dat je moet dóen.
*zucht*

Steeds meer bejaarden maken gebruik van sociale netwerksites als Facebook en Twitter, blijkt uit een Brits onderzoek. Ook is het internet de perfecte plek voor ouderen om nieuwe liefdes te vinden.
De zogenaamde ‘silver surfers’ maakten afgelopen maand in Engeland een vijfde van alle nieuwe bezoekers van sociale netwerksites uit.
(…)
Het onderzoek wees ook uit dat vijf procent van de 55-plussers het internet voornamelijk gebruiken om te daten.

(uit De Telegraaf)

Normaal balanceer ik op het wiebelige touw van de sociale contacten.
Ik vind mensen aardig die mij niet aardig blijken te vinden of misschien zouden ze me dat ev wel kunnen gáán vinden als ik meer m’n best deed en duidelijker maakte dat ik vriendjes wou zijn.
(geen idee)

Ik heb contacten met mensen die ik mwah vind en ik denk dat veel mensen dergelijke contacten hebben en daar ga je dan (denk ik) beleefd mee om.
Niet ‘eigenlijk vind ik je getver’ uitstralend, ook niet overdreven hartelijk. Maar: beleefd.

Dan zijn er ook nog de mensen die ik helemaal niet aardig vind.
Sommige zitten te dicht bij me om ze de getver-treatment te geven: je moet als vrouw immers enigszins normaal door het leven in je naburige nabijheid kunnen wandelen.
Andere zijn zo oninteressant ver weg dat het zonde is er afkeer-emoties aan vuil te maken.

Maar dan zijn er die paar wier bloed ik met liefde zou drinken.
Wat ik verzwijg.
En waarover ik dan fantaseer dat ik het hier gewoon zou neerzetten.
Niet dat het iets zou oplosssen.
Maar een bevrijdend gevoel zou het mogelijk wel even geven.

Een dag heeft 24 uur of als je 8 uur slaapt nog steeds 16 wat als getal best veel is.
De praktijk valt me vies tegen.
Niet alleen omdat het met dat slapen niet erg wil lukken zodat ik een deel van de middag óók van de wereld ben.
Ik krijg onvoldoende greep op de wel aanwezige uren.

Om vier uur op, om zes uur Radio 1 Journaal aan en een beetje twitteren.
Goede gelegenheid een deel van de duizenden foto’s te ordenen tot ik door de kiekjes het bos niet meer zie.
Een enkele bestelling afhandelen en me *niet* op stang laten jagen (*niet* *niet* ik herhaal *niet*) door klanten die me als virtueel vuil behandelen.
Stukje schrijven voor de Kalkoen, stukje schrijven voor Begraafplaatsen.
Aantal foto’s voor hier in de wacht.

Mails en tweets met ‘ik ben benieuwd naar je verhalen’ negeren.
Te-doen-lijstjes maken en maar voor een fractie uitvoeren.
Proberen de ziel van Sally te doorgronden (wordt door Sally en mij aan gewerkt).
Formele klacht indienen bij Delta Airlines (gedaan), informele klacht indienen bij Hilton (niet gelukt, termijn was verlopen).

Proberen de rust van 4-5 dagen geleden te hervinden (who am I kidding).

Dit weblog ziet er al heel lang hetzelfde uit.
Best ok, vond ik.

Maar opeens erger ik me er wild aan.
Die rare lichtblauwe flanken links en rechts, bijna zo groot als het middenstuk.
Erger: samen groter dan het middenstuk.

Ik mail mijn webmistress.
Het kan anders, zegt die. Maar de foto in de header – het is maar de vraag hoe die kan worden opgerekt. Niet heel erg, vermoedt ze.
En ‘blèh’ denk ik. Omdat ik het dus echt geen gezicht vind. Maar een geheel nieuw ontwerp, inspiratie daarvoor wil me niet direct overvallen.

Heeft iemand een idee?
Anders dan ‘maak het oranje en paars en versier het met opgetuigde olifanten’ oid.

In Yuma kocht ik een notebook.
Nóg een impulsaankoop (net als de Coolpix).
Ook hierop direct verliefd.
(Op de foto in de Best Western in Kingman.)

Geen idee wat ik er hier mee kan. Ergens moet ik nog een router hebben – maar waar? En hoe werkte dat ook weer.
Vaag staat me iets bij over ‘zomaar’ kunnen inloggen. Op netwerken van anderen die onbeschermd zijn.
Verdomd – dat lukt.

Maar: op wie ben ik nu ingelogd? op mijn eigen netwerk?
Op dat van de buren? Op dat van McDonalds in Alkmaar?
Nog iets anders? Hoe kom ik daar achter?

Ik zet R. om vijf voor twaalf in Amsterdam af en kom pas twee uur later in Grootschermer aan.
Wegomlegging. Of meer: weeraflegging. Wie richting Alkmaar wil *moet* afrit 3 van de afgezette A8 nemen en aan het eind van de afrit staan er alleen borden naar Zaanlinks en Zaanrechts. Zodat ik verdwaal in Zaan, geen idee meer heb waar ik ben en wanneer ik dat idee weer wel heb kan aansluiten in de file van dagjesmensen.
Gelukkig zijn mijn dieren blij dat ik er ben en ben ik ook blij dat ik er ben.

Ik kijk snel wat achtergelaten berichten van R. door en nog amper mailberichten en al helemaal geen brievenpostberichten.
Ik zoek op de radio naar Radio 1 en hoor op een ander station over een 15-jarige jongen die met vrienden is uit geweest en zich coma had gezopen en door die ‘vrienden’ op straat is achtergelaten. Dat gebeurde in De Rijp – waar gelukkig burtbewoners de politie belden.
Thuis.

Ja, een kerk.

Verborgen onder het patatkraam-aluminium zit de ex-Martin-Luther-King-kapel. Het is het uitzicht vanuit mijn woning te Amsterdam als ik schuins naar beneden kijk.
Ik ben dus weer terug, gegroet.

Gezien in Alkmaar-Overdie

reikend naar het hoogste blad.

Haar bewonderaar zit, net buiten beeld, naar de gymnaste te kijken.

De dartele Belladonna is dood, een week geleden. ’s Ochtends komt ze nog op het hooi aanstormen, twee uur later ligt ze dood in haar hok. Hartaanval, hersenbloeding? Volstrekt niet leuk.
Uitgaand van haar maatje Thomas, was een nieuwe vriendin meteen aan de orde. En, ik hou dit bericht kort, dat is de mooie Sally. Kleur: donkerbruin extra bittere chocola, oren:heel lang en slank. Gedrag: ontspannen en ondernemend en uiterst vriendelijk. Tussen haar en Thomas is geen mep gevallen en ook niet gereden, vanaf het eerste moment was er een aardige sociale omgang die intussen naar vriendschappelijkheid is uitgegroeid. Verdere ontwikkeling is zeker niet uitgesloten.

Ook de cavia’s vinden het best.

Hieronder vast een foto van het nieuwe stel, gemaakt toen ze na een autorit, nog in de kooi, aankwamen bij hun ruime woning.

Eergisteren heb ik een uitstapje gemaakt ver buiten de polder. Daarom vandaag, exclusief voor Jeanne’s Weblog, de St Marienkirche in Wuppertal.

Het echte wonder van Wuppertal moet er dan ook bij: de Schwebebahn, hoog boven de auto’s en de Wupper vliegt de tram.

Grote Kerk (St. Laurens), nh

zijn boos, heel boos. De tamme Josef is het boost van al, de pittige Belladonna het minst. Tijdens het ontbijt werden ze in hun lieve lurfjes gegrepen en in de mandjes gedaan. Ze weten nog niet dat we lekker een stukje gaan rijden en dat dokter Jessica ze dan gaat bevoelen.
Dit is een tussenstop om rustig verder te ontbijten. Dat helpt, want de tocht wordt zonder hyperventileren volbracht.

En het was voor bestwil, want vandaag was het algemene myxamatoseprikdag.

Vijver met frisse herfstkleur.

Zagen we dinsdag dat Guus vond dat de pinguins moesten worden ingevoerd, zien we vandaag dat de Ziggo-kastjes van de `interactieve tv’ nog niet zijn geïnstaleerd.

En hij weer slapen, na het ontbijt. Dat was om 7.30 uur, daarvóór had hij al een wandeling door het dorp gemaakt.

En Sammie? Als steeds: ik er uit, hij er op.