Ik kocht een nieuw dekbed en Loki wou er best op poseren.
Nu fantaseer ik of de leverancier er een (klein?) bedragje voor over zou hebben als hij deze foto voor promotie kon gebruiken.

En dan is het officieel winter en mag ik uitkijken naar opkomende sneeuwklokjes en uitschietende knoppen.
(ik haat winter)

De laatste tijd heb ik veel dromen die tegen de werkelijkheid aan liggen.
Ik droom niet van aliens of eenhoorns of ander raar spul.
Mijn dromen gaan over mijn leven maar dan nét even anders.

Gisteren droomde ik iets over Lodewijk waarvan ik dacht: dat moet ik straks opschrijven.
Niet per se hier maar in mijn dagboek.
Maar zoals het dan ook weer soms gaat: vergeten.

Nu iets anders dat me wel te binnen schoot.

Lodewijk en ik begonnen onze woestijnreizen in Moab en werden er mn in het begin rondgeleid door Hans (hij nam ook deze foto van ons).
Dit was achter zijn huis en op een kleine afstand van het guesthouse waar wij vele jaren verbleven.
Maar het gaat me nu om het pad dat je links beneden kunt zien.

Dat pad ging eerst over een beek en toen parallel aan die beek en na een uur of wat kon je gaan zitten, gewoon op de grond maar wel comfortabel. Boekje erbij.
En dan kwamen er dunne, zwarte slangen van iets hoger richting beek.
Lodewijk en ik noemden het ‘het slangenplekje’.

Het was een leuke, niet te vermoeiende wandeling (hoewel de klim terug omhoog niet altijd meeviel).
Maar het meest bijzondere was dus, dat ik niet bang was voor die slangen. Ik vond ze wel leuk.

Echte grote slangen vond ik toen ook al eng.
Deze niet.
Ergens daarna is dat overgegaan in: alle slangen zijn eng.

Het waren fijne herinneringen.
L. en ik en het slangenplekje.

Ik heb een aantal talenten en 1 ervan is dat ik super goed ben in het zien van en bij niet-zien fantaseren over beren op de weg.

Ik spendeer dus een volle ochtend aan de zoektocht ernaar.
Zoals ‘wat als de gezichtsherkenning niet werkt’? En: Las Vegas Airport heeft die sinds kort maar wat als de directe vlucht vervalt (KLM schrapte die een jaar geleden een tijd en koos LAX als overstapluchthaven).
LAX heeft óók gezichtsherkenning maar dat hebben *niet* alle Amerikaanse luchthavens dus wat als ik moet vliegen naar X waar ze het NIET hebben voor de overstap naar Vegas.

Ik ben amper verwijderd van ’toch maar doen, die operatie’.
En hak ‘m dan door, de knoop.
OF ik vlieg helemaal niet (dan is zo’n operatie sowieso zinloos).
OF het zál wel, dat vliegen, en dan direct naar Vegas of via LAX of een andere grote luchthaven = grote kans op gezinsherkenning.

Mocht over een maand (bv) blijken dat ik wel naar Amerika kan met een tussenstop op een airport zónder gezichtsherkenning, dan ga ik smeken bij mijn handchirurg om me er toch nog tussen te schuiven.
Waarbij ik de beren vriendelijk opzij schuif.

Óp naar het volgende probleem: de oppas…..

“Beste geliefde

Ik ben erg blij om mijn verhaal met je te delen, Am Kerstin Glaser, een 47-jarige uit Vernon, de enige op 14 september $ 559,7 miljoen jackpotwinnaar Powerball heeft de geschiedenis van Garden State gemarkeerd.
Ik doneer hierbij een deel van mijn jackpot aan mensen over de hele wereld en heb altijd al mijn dromen willen laten uitkomen “Levensveranderend geld voor familie, vrienden en mensen in nood” Verandering. Een deel ervan kan het werk ook doen, een
Neem contact op voor claims via: info.glaserkerstin@yandex.com
Ik doneer $ 2.800.000 Eur aan jullie 20 individuen en ook $ 3.5 miljoen dollar voor 25 goede doelen van mijn gewonnen Jackpot van $ 559,7 miljoen.”

Ik probeer het iemand uit te leggen.
‘Sparren’ zit er niet meer in.
Alleen met mezelf.
‘Ik wou dat ik twee hondjes was dan kon ik samen spelen.’

Ik zeg: mogelijk laat ik me niet opereren.
Ze vraagt wáárom.

Ik leg uit:
1) omdat de kans dát ik naar Amerika ga al dubieus is
2) omdat Las Vegas gezichtsherkenning heeft en nergens lees ik dat dat soms kapot is en al zóu het soms wel zo zijn, dan mag ik hopen dat ze me toch binnen laten als oude vrouw zonder strafblad.

Is dit een sterk verhaal? nee.
Is er een ánder verhaal? niet dat het mij te binnen schiet.

Zodat ik me nu ga concentreren op een mogelijke oppas.
Iemand die wel *wil*, die er rekening mee houdt dat het waarsch niks zal worden maar die voor het geval het toch iets wordt… beschikbaar is.
En die dan niet intussen een leuke oppasplek elders heeft geregeld.

Ben je zo iemand? ken je zo iemand?
#dtv

Ik heb het er hier al een paar keer over.
Wel/niet naar Amerika.
Wat ik niet echt in eigen hand heb.
Er zijn zoveel regels en praktische bezwaren dat ik het even niet meer weet.

In theorie kan ik wachten tot de reis een maand later zou zijn (of niet zou zijn).
In het ergste geval schiet ik er een hoop geld bij in dat ik heb betaald aan huurhuisjes.
Maar dat is dan niet anders.

Alleen… de operatie.
Hij hóeft eigenlijk niet als ik Amerika kan binnenkomen met gezichtsherkenning.
Wat zou moeten kunnen en alleen als dat *niet* kan… wordt het weer vingerafdrukken.
Ik probeer te achterhalen of dat vaak het geval is. Dat de gezichtsherkenning niet werkt.
Ik kom er niet achter.

Ik neig steeds meer tot: dat wordt niks, die vakantie eind april.
Als dat echt zo is, waarom dan die operatie?
Maar als het wél wat wordt en de gezichtsherkenning op Las Vegas Airport lukt niet – dan moet ik toch mijn pink plat kunnen leggen?

Lieve R! waar ben je nu ik je nodig heb om mee te sparren!
En o ja! de oppas!!!

In een ver verleden ging ik 2x per jaar 5 weken naar Amerika.
Naar de woestijn.
Ik had reizen geregeld voor voorjaar 2020 en najaar 2020 maar die gingen niet door en Biden gooide de grenzen dicht voor o.a. Europeanen.

Dus ook niet naar Amerika in 2021.
Maar dan.
Vanaf 8 november mag je Amerika weer in – mits gevaccineerd.
Daarna wordt het wat lastiger met testen 1 dag voor vertrek en daar weer en dan mogelijk na 3 of 5 dagen daar nóg een keer.
Maar ik overwin mijn weerzin en denk: dat moet dan maar.

Ik maak een afspraak met mijn handchirurg voor nog een keer de Dupuytren-operatie (die nu mogelijk ingrijpender zal zijn omdat hij de eerste keer niet had geholpen).
Afspraak is op 24 januari.

Op 29 december laat onze overheid weten dat wie hierheen reist uit Amerika tien dagen in (thuis)quarantaine moet.
Ok.

Dan:
“Vanaf 30 december 2021 zijn de Verenigde Staten van Amerika een zeerhoogrisicogebied. Reis alleen naar de Verenigde Staten van Amerika als dat noodzakelijk is. Bijvoorbeeld voor familiebezoek bij een overlijden, ernstige ziekte of ongeval. Of als u voor uw werk ergens bij moet zijn.

Gaat u toch naar de Verenigde Staten van Amerika? Dan is dit uw eigen verantwoordelijkheid. Bereid u goed voor. Het ministerie van Buitenlandse Zaken kan u niet of waarschijnlijk niet helpen als u in de problemen komt.

Verblijft u in de Verenigde Staten van Amerika? Registreert u zich dan ‘uitgebreid’ bij de Informatieservice van Buitenlandse Zaken (kies optie ‘Aanmelden + registratie bij ambassade’). Zo blijft u geïnformeerd over de laatste ontwikkelingen en weten wij dat u in het land bent.

Vertrekt u uit het land? Geef dit dan ook meteen door.

Het kán dat ik over 116 dagen naar Las Vegas vlieg.
Ivm de wonderen die de wereld nog niet uit zijn.
Een huisoppas heb ik trouwens ook nog niet.

Vroeger toen mijn bevriende buurvrouw L. nog leefde, mailden we in het begin van de oud/nieuwjaarsnacht over de herrie.
Waar onze dieren niet tegen konden.
En ook later in de nacht.

Vorig jaar ging ze vlak voor oudjaar dood en haar zoon en zijn kinderen ‘vierden’ dat met knallen tot bijna 2 uur wat mogelijk ‘ritueel’ was bedoeld maar leg dat je doodsbange kat maar eens uit.
Ik communiceerde toen via mail met overbuurvrouw L. die een panische hond had die ze wou uitlaten maar die door dat knallen aan de overkant de deur niet uit durfde en uren onder het bed zat.
Ze was boos en ellendig en verdrietig.

Nu klagen mensen in de buurt app (die blijkt hier te zijn) over het geknal en wie reageert er met ‘ach, het zijn maar kinderen en laat ze toch 1x per jaar’… voormalige overbuurvrouw L.
(ze is intussen verhuisd naar verderop in het dorp en ze heeft een toko en ja, dan wil je mogelijke klanten denk ik niet afschrikken)

Ik denk weer terug aan bevriende buur L.
Hoe we elkaar met mail heen sleepten door de uren geknal.
Ik mis haar.
Om meerdere redenen.

Ik heb al heel lang een oude Nokia.
Gekocht in de tijd dat de oude Nokia een nieuwe Nokia was.
Zo’n klein plat geval voor bellen en sms en dat was het.

Ik was er tevreden mee maar vorig jaar (of missch al nog een jaar eerder) kon de Nokia geen tan-codes meer ontvangen en kocht ik dus een Samsung smartphone.
Wanneer ik bij nieuwe contacten/sites een telefoonnummer moest opgeven, geef ik sindsdien dát nummer op. Oude contacten hebben nog het nummer van de Nokia.
Er zijn ergere dingen.

Maar dan bericht KPN (waarvan er een simkaart in zit) me dat hij werkt op 3G en daar stoppen ze binnenkort mee dus ze sturen me een nieuwe simkaart én een activatiecode.
O ja, er moet natuurlijk wel een nieuwe telefoon voor gekocht maar als je niet meteen een sjiek exemplaar wil héb je er al 1 voor een paar tientjes.

Vandaag dus simkaart erin.
Code van de kaart én de activatiecode ingevoerd.
KPN zegt: Door een technisch probleem kan uw activatie niet worden uitgevoerd. Neemt u contact op met de klantenservice voor een oplossing.
Dat valt nog niet mee maar tenslotte vind ik een telefoonnummer en een vriendelijk meisje zal het navragen en komt dan terug: ze kan een afspraak voor me maken met een telefoonwinkel.

Intussen ben ik al ruim 2 uur aan het klooien en nu ook nog naar een telefoonwinkel?!
Ik vraag of ze kan zien welk bedrag er nog op mijn prepaid staat.
Nee.
Ik hak de knoop door: vergeet het maar, dit abonnement.
Ik ga naar een concurrent (alleen even uitzoeken waar ik mijn nummer kan meenemen als ik weer kies voor prepaid).

Er is een zielige boodschap op tv, filmpje tussen berichten.
Over dat zielige mensen die aids hebben geen hulp krijgen – en dan mn in Afrika.

Zoom in op een vrouw die treurig vertelt over dat haar dochtertje aids had en ze ging ermee naar het ziekenhuis en (verdomd!) op de drempel(!) ging het kind dood.
Wat kan, al is het wel ook weer ‘verdomd’ toevallig.

Maar dan.
Een lief klein meisje dat treurt om het dode kind, haar zusje.
Omdat het haar zo leuk kon voorlezen!
Uit de oogjes rollen tranen.
Alleen zijn het tranen zoals uit slechte films.
Uit het *midden* van de oogjes.

Tranen, lieve mensen, worden geproduceerd door een traanklier die in de ooghoek zit. Daaruit rollen ze dus.
Wat je weet als je zelf wel eens jankt.

Maw: fake fake fake! dat zgn zusje met de tranen.
Hier kan ik me erg boos over maken omdat er genoeg écht leed is en ik wil niet belazerd worden.

Ik weet dat er veel leed is in de wereld, hongerende mensen, vluchtende mensen, belaagde mensen.
Het klimaat! De opwarming van de aarde.
Ik vind het allemaal hartstikke erg.
Maar dan is er opeens een bericht dat mijn hart breekt.

Een man parkeert bij een benzinestation langs de snelweg.
Zijn hond springt uit de auto.
De man rent er achteraan, de man wordt doodgereden.

Een dag later: de hond is gevonden.
Gelukkig niet óók dood dus.
Hoewel, of dat nou ‘gelukkig’ is?

Ik was een enkele stap verwijderd van: ik ga niet naar Amerika.
Vanwege het ‘gedoe’ en vanwege zorgen om het vinden van een goede oppas.
En (medisch): de pink van mijn rechterhand is getroffen door Dupuytren, hij staat schuin.
Ik lijd daar niet onder maar Amerika wil graag dat je bij binnenkomst je hand plat legt op een plaatje en dat lukt met die pink niet meer.

Maar! tada! op een aantal luchthavens, óók die waar ik zou binnen komen, word je nu herkend met gelaatsherkenning. NIET met de hand.
Hoera en YES.
Ik neig tot: toch maar de operatie doen in februari maar meer als een soort extra.
Voor alle zekerheid.
Nu dus vooral inzetten op een goede oppas.

Toen kwam omikron.
En nu hoor ik Biden zeggen: reizigers mogen komen mits geboosterd (ok! dat is te doen).
En dan een dag ervóór een test. En direct bij aankomst in Amerika weer een test.
En na 3-5 dagen nóg 1.

Ik probeer het me voor te stellen.
Dat ik mijn reis plan, met al mijn huisjes.
Met de oppas ook. Een dag voor de vlucht nog een test.
Ok. Moge dat goed gaan.
Dan 10-11 uur mijn best doen relatief zorgeloos te vliegen.
En dan: test.

Stel dat die positief is? moet ik dan terug? of 10 dagen in een hotel op de luchthaven?
O gruwel!
Ok… *niet* positief dus doorrijden naar Pioneertown.
Vijf dagen later in Yucca Valley nog een test.
En dan???

Ik heb er helemaal geen zin meer in op deze manier.
Niet dat ik er geen begrip voor heb.
Maar dit vind ik geen leuke manier van reizen.

Ik vertelde op FB dat ik erover denk dit voorjaar toch niet naar Amerika te gaan.
Een aardig iemand zei: missch minder láng?
Daar dacht ik even over. Ik ga altijd 5 weken.
Wat als ik nu eens 3 weken ga?

Maar de eerste week is aanpassen aan dáár zijn en jetlag uit mijn lijf jagen.
Dan is het de tweede week écht vakantie en dan alweer bijna terug.
Het lánger er zijn heb ik nodig om echt dáár te zijn.

Vier weken zou idd nog kunnen.
Maar voor het voorjaar heb ik mijn vlucht al geboekt (die is geloof ik aanpasbaar) en ook alle verblijven – al is daar mogelijk nog een mouw aan te passen.

Alleen… hoe meer ik erover nadenk: de crux is de huisoppasser.
Als ik zeker wist dat die aardig en betrouwbaar was, zou ik het missch nog wel aandurven.
De vijf weken.

Alleen denk ik dan terug aan
– het meisje van 17 dat al zo vaak had opgepast en me door iedereen werd aanbevolen (en elk weekend van vrijdagmiddag tot zondagavond wég was terwijl er 3 vervangers beschikbaar waren op wie ze geen beroep deed)
– het echtpaar dat wel goed was voor Loki maar alleen verontrustende mededelingen stuurde zoals ‘hij wil meelopen wanneer wij een lange wandeling maken'(en dan geen updates)
– de vrouw die het huis smetteloos achter liet maar die een pesthekel had aan Loki zodat ik die keer een kat aantrof totaal over zijn toeren, 5 weken geen enkele genegenheid gekend.

Wat ik zoek:
een mens of stel die 5 weken *met veel liefde* wil zorgen voor Loki en 16 kippen en twee stelletjes konijn.
Als kippen en konijnen ‘moeilijk’ lijken: ik heb bevriende buren die willen helpen.
Hond of kat kan niet mee, kind ook niet.

Sinds we allebei opera ontdekten (45+ jaar geleden), gingen Roelof en ik naar de opera.
Eerst in de Stadsschouwburg, later in het Muziektheater. En ook nog in het Concertgebouw en soms in het buitenland.

Wanneer we naar het Muziektheater gingen, aten we bij de Italiaan aan de overkant. Pizza en als we heel wild waren nog een gemengde sla erbij ook.
Deze foto is van juni 2015 toen ik op Roelof zat te wachten bij die Italiaan.

Een jaar later ging hij dood en ik had nog wat operakaartjes.
Ik nodigde een bevriende buurvrouw uit. Het leek haar wel wat. Zij zou ook de maaltijd (nog geen € 50 voor twee personen, de koffie was ‘van de zaak’) betalen.

Maar lopend naar het operagebouw pruttelde ze dat ze wél verwachtte dat ik mijn deel van de maaltijd zou betalen!
Prima, zei ik. Betaal jij dan ook je kaartje? geen probleem.
Uitstekend: dat kost nl € 140.
Oei en oeps en nog zowat.
(krent – zij dus, want in mij was het niet opgekomen om haar om geld voor het kaartje te vragen!)

Een kalender vind ik wel handig om even snel op te kijken welke dag het is en hoe lang nog tot het één en ander.

Nu biedt een goed doel dat ik een graag wil steunen een kalender te koop aan.
Een verjaarskalender.
En dat is iets waarvoor ik dus helemaal geen emplooi heb.

Bij gebrek aan mensen met wie ik iets wil vieren.
Die paar die ik wel een felicitatie wil sturen schrijf ik wel in mijn agenda.
En FB zal me ongetwijfeld ook nog aan hun ‘dagen’ herinneren.