Er is ooit een grote tak van afgebroken: vandaar dat gat.

Vorig jaar liet ik de griepprik aan me voorbij gaan.
Met een vage argumentatie als ‘gewoon geen zin in’.
Nu dacht ik: toch maar doen.

Toen kreeg ik ook nog een uitnodiging voor de pmeumokokkenprik.
Die maakt dat ALS je longontsteking krijgt, je daar niet direct aan dood gaat.
Kon je tegelijk nemen.
Hóefde niet.
Mogelijk zou je er meer last van hebben.

Vanmiddag was het zover.
Ik had besloten tot ‘doe maar’ en werd verwezen naar een wachtkamer waar ik wou gaan zitten maar ik kon meteen geprikt.
Welke prik eerst? vroeg ik aan de meisjes die me ongeveer 16 leken.
Allebei tegelijk.

Dus stond ik tussen ze in met een t-shirt wat omhoog gestroopt en ze zeiden ‘1-2-3’ en toen prikten ze tegelijk.
Ik kreeg anders dan bij Pfizer geen pleister.
Ik voelde ook geen pijn.
Misschien wordt dat vannacht nog anders.
[het werd idd anders: beide armen op de prikplek wat gevoelig]

De kapper is nooit mijn beste vriend(in) geweest.
Als klein meisje had ik een bloempotkoppie. Als tiener liet ik me knippen bij de Kappersschool.
Daarna bij de willekeurige dichtstbij werkende kapper.
Niet om er iets moois van te maken maar omdat er altijd een moment komt dat mijn haar gaat ‘slierten’ zodat er een stukje vanaf moet.
Niks vlot permanentje of gewaagde kleuren.

Zo lang ik hier woon (20+ jaar) kom ik bij dezelfde kapsalon met dezelfde kapster.
Die weet wat ik wil.
Knip-knip, 15, hooguit 20 minuten later sta ik weer buiten “tot de volgende keer” (= over een half jaar).

Afspraken kun je maken via de site.
Je kiest dan een tijdvak van een half uur waarin ev ook kan worden gewassen (wat ik altijd thuis al doe).
Vorige week was het zover.
Kapster dook op, vroeg “bijpunten?” en ik dacht: wel wat meer maar dat leg ik wel uit wanneer we verder zijn. Ze begon nl op mijn rug zodat ik niet kon zien wat er gebeurde.

Toen verdween ze weer. Want de klant vóór mij, daaraan moest nog een hoop gebeuren!
Mooi kapsel dat die kreeg!
Intussen zat ik te zitten. Wierp af en toe een blik op nóg een andere klant.
Maar werd vooral in de spiegel geconfronteerd met die nare oude kop waarnaar ik liever *niet* kijk.
Na een half uur (vooruit, zal 10 minuten zijn geweest), daar was de kapster weer! snelle knip-knip van mijn pony en dat was het.

Poging tot assertief
’s Avonds een automatische mail of ik op een website een reactie wou achterlaten.
Niet gedaan maar wél de kapster een mail gestuurd.
Waarin ik me beklaagde over ’te weinig aandacht’ en dat er amper iets van mijn haar af was én dat mijn pony nog steeds in mijn ogen hing.
Eerste reactie: “jammer dat je dat zo hebt ervaren.”
Wat een misselijke reactie!
Ok, ok. Dan mocht ik terugkomen en zou ze het over doen.

Ik maakte een nieuwe afspraak.
En zegde die ook weer af.
Omdat ik er niet aan moest dénken weer in die spiegel te moeten kijken.
Dat verteld.
Ooooh – dan kon de spiegel worden bedekt.
Maar ik moest wél terugkomen.
“Dan voelen we ons allebei beter.”

Dat laatste geldt alleen voor haar.
Het irritante is ook: de kapper vind ik altijd al vervelend maar bij een normale knipbeurt babbelen kapster en ik tijdens de sessie van een kwartiertje en zie ik mezelf vrijwel niet.
Maar door de laatste keer is dat ‘het moet dan maar’-gevoel verdwenen.

O ja, ik heb ook nog een periode gehad dat ik idd zélf de schaar erin zette.
Resultaat was niet rampzalig.
Toch zou ik dát nu niet snel meer doen.

Ik vergeet altijd wanneer wát opkomt in mijn tuin.
Ik pleeg het ook maar ad hoc vast te leggen met de camera.
Soms wel, soms niet.
Wat wordt bepaald door ’toevallig zin’.

Zin om de tuin in te lopen, zin om te fotograferen, zin om te bewerken.
Het is nogal wat om dat systematisch te (gaan) doen.
Zoals ik nu toch van plan ben, maar de ‘vorm’ heb ik nog niet te pakken.

Dinsdag zou mijn tuinman komen, dus nam ik maandag wat foto’s van de tuin.
Waarbij zich wreekt dat die nogal groot is. Je kunt hem niet ‘vangen’ in 1 of 2 shots.
Terwijl ik tegelijk weet dat als het méér shots per keer moeten zijn, er helemaal niets van gaat komen.

Dus een shot vanuit het slaapkamerraam en 1 vanaf het terrasje achter het huis.

En nu de volgende dag, nadat de tuinman de tuin winterklaar heeft gemaakt.

Ik zal niet zeggen dat de foto’s ‘van boven’ geweldig zijn, maar die van beneden zijn gewoon slecht. Veel te onduidelijk.
Daarom gisteren een poging alleen van boven.

Vriendelijk zonnetje, helaas wel met tegenlicht.

Toch denk ik dat dat het moet zijn.
Foto’s ‘van boven’.
En als het zo uitkomt en ik zin heb af en toe de tuin in voor de close-ups.
Geen idee hoe vaak je die overzichtfoto’s zou moeten maken.
Dat ontdek ik waarsch pas achteraf, wanneer ik het fout heb gedaan.

Dat was de titel van een boek/bundel van Renate Rubinstein en ik ben vergeten waarop het sloeg en ga het nu ook niet opzoeken.
Maar het is zo’n halve zin die is blijven hangen.
Misschien omdat hij zich op verschillende manieren laat inkleuren.

Mijn ’toch bang’ betreft mijn reizen.
Soms denk ik even over een opera-minitrip en dan lijkt me aantrekkelijk het in de vreemde stad zijn en de muziek maar zie ik als een berg op tegen het *gedoe* van de reis erheen en de reis terug.
En dan komt in mijn herinnering ook niet die ene sublieme performance op maar die paar blèh-voorstellingen.
Zodat ik denk: why bother.
Want niet alleen is het *gedoe* – het kost ook nog eens een hoop geld.

Nee, dan de Amerika-reizen!
Die miste ik wel degelijk.
Nu lijkt het dat ze volgend jaar kunnen doorgaan.
En nu ben ik bang.
Voor alles! zaken die ik tot nu als vanzelfsprekend of spannend heb ervaren.
Grote(re) zaken als hoe gaat het met de autohuur.
Maar ook mini zaken als hoe ging dat ook weer met het verlengen van het telefoonabonnement en met de Wifi-hotspots.

Niks blije opwinding!
Angstige zenuwen.
Is het omdat de laatste reis zo lang geleden was (september 2019) of is het omdat ik oud(er) word?

Vorig jaar liet ik de griepprik aan me voorbij gaan.
2x Pfizer deed ik wél.

Nu krijg ik een oproep voor een nieuwe griepprik én een prik tegen pmeumokokken.
Nooit van gehoord maar die prik zou longontsteking voorkomen.
Die prikken krijg ik dan tegelijk. 1 in arm 1, de ander in arm 2.
De pmeumo-prik zal pijnlijker zijn dan de gewone griepprik.
Meer pijn aan de arm en sowieso meer pijn/ellende.
Wat ‘een paar dagen’ gaat duren.

Toch maar doen?
Ik maak een afspraak.

Vier reizen naar Amerika gingen de afgelopen twee jaar niet door en talloze mini trips (maar dat vind ik minder erg).
Kort geleden boekte ik een reis naar Amerika voor mei volgend jaar.
Ik had een kort moment van blije opwinding toen bekend werd dat Amerika vanaf november weer open gaat (maar hield tegelijk de ‘we zullen het zien’-slag om de arm).

Toen dacht ik: ik boek meteen ook voor het najaar 2022.
Weer zo’n kort moment.
Intussen wat gemaild met Dave, van wie ik altijd huur in Pioneertown.
Eerste en laatste dagen.

Hij vertelt me dat zij volgend jaar zomer naar Alaska willen en dat ze daarom in de zomer niet verhuren, maar ik ben welkom. Ze zullen er zijn wanneer ik begin mei kom maar niet eind mei.
Het huisje zal dan nog zijn zoals toen ik weg ging en ik hoef geen huur te betalen.
Wanneer ik in september kom zal het ook nog in die toestand zijn en weer: no charge.

Ok, geen probleem, is mijn eerste reactie.
Ik red me wel.
En er is een man op wie ik een beroep kan doen mocht er een slang op de drempel liggen en meer heb ik toch niet nodig?

Pas later dringt door wat dit betekent.
Ik loop er nooit de deur plat maar ‘ergens’ is het toch fijn om te weten dat ze er *zijn*.
Eerst hondje Rosie dood, nu niet eens af en toe een praatje kunnen maken.
Je hebt ‘alleen willen zijn’ en dat toch ook weer niet.
Word ik me opeens bewust.

Het is Dierendag en voor Loki is het altijd Dierendag maar aan een paar goede dieren doelen gaf ik geld.
Het is avond en ik maak mijn slaapkamer klaar voor de nacht.
Lampje aan naast het bed.
Waterglas vullen.

Maar in dat waterglas ligt een enorme hommel te spartelen.
Ik breng hem naar het raam dat ik open in de hoop dat hij erdoor vertrekt.
Maar hij kruipt juist naar binnen.

Niet onlogisch: hier is het warm én licht.
Dat wordt dus een pj-party met een hommel (en hopelijk ook met Loki).

Vandaag 5 jaar geleden ging Roelof dood.
Na iets meer dan een maand in het ziekenhuis.
Hij werd opgenomen op de dag dat ik in Amerika aankwam.
Ik vloog de volgende dag terug.

Ik heb een paar weken aan ‘magisch denken’ gedaan: wanneer een vliegtuig over vloog (dat gebeurt vaak, ik woon direct onder de Polderbaan) dacht ik dat als het een KLM-toestel was, dat betekende dat alles goed zou aflopen.
Het was heel vaak KLM maar het liep niet goed af.

Ik mis Roelof heel erg.
Ik vind deze foto mooi, als symbool van dat hij uit mijn leven loopt.
Maar hij ging gewoon boodschappen doen in de Kerkstraat waar we toen woonden.