Toen Corona begon treurde ik om mijn mini-opera-tripjes.
En was ik diepbedroefd om mijn Amerikaanse woestijnreizen die niet doorgingen.
De eerste en toen de tweede en toen de derde en toen ook nog nummer vier.
Omdat Biden ‘ons’, gevaarlijke Europeanen, niet binnen wilde laten.

Nu mogen we weer komen.
Mits gevaccineerd (ok – dat is geen probleem) én een dag vantevoren getest en (dat is het laatste bericht) eenmaal dáár na 3 dagen nog eens.

Intussen is mijn animo om op opera-trip te gaan verdwenen.
Wanneer ik eraan denk, denk ik niet aan de opwinding van ‘het doek gaat op!’ maar aan: wat een gedoe, naar Schiphol rijden, auto parkeren, daar uren rondhangen, aan boord gaan, (mondkapje) en afhankelijk van de plaats van bestemming een korte metro-reis (Zürich) of een lange (München), of laten ophalen door een chauffeur (in het ‘oostblok’) etc. etc.
Waarbij niks van het ‘etc.’ een blij gevoel geeft.

Amerika
Tot voor kort was dat nog wel zo bij de Amerika-reizen.
Ik bedacht welke regio’s ik wou bezoeken en zocht naar huisjes op Airbnb en naar trips die ik van daaruit kon maken.
Steeds meer denk ik ook daarover ‘waarom zou ik’ en zie ik beren/slangen of gewoon ‘geen fut’.
Ook vrees ik geen goede huisoppasser te kunnen krijgen.

Ik denk: dadelijk gaat het ook dit jaar niet door en blijf ik gewoon thuis met Loki.
Wat me als gedachte niet somber stemt. Ook al betekent het dat ik daarmee in feite mijn actieve leven als ‘voorbij’ verklaar.
Waarna ik denk: als dat is wat ik eigenlijk écht wil, dan hoef ik dat toch niet te laten afhangen van Biden of van wie dan ook.

Ik hóef geen spannende reizen te maken als ik daar in feite geen behoefte meer aan heb.
Ik kán besluiten dat ‘dit het was’ en dat ik nu verder gewoon dierenvrouwtje ben.
En als ‘gewoon dierenvrouwtje’ ergens de komende jaren zal sterven.

Ik was jarig en honderden (echt: honderden) mensen op FB stuurden me lieve wensen over fijne en feestelijke dagen en ik voelde me klote.
Ik vier mijn verjaardag nooit.
Dat is niks bijzonders.
Maar gisteren vlogen alle nare herinneringen die ik had me aan.

Mijn leven met Lodewijk, het verlies van Lodewijk.
Idem Roelof.
En nog het een en ander (laat dat maar aan mij over, als ik eenmaal nadenk over ellende, schiet me al snel méér te binnen).

Ik had dus een kutdag.
En vandaag voel ik me alleen iets beter omdat gisteren voorbij is.

Het wordt niet veel, met foto’s bijhouden hoe het gaat met de tuin.

Af en toe kiek ik wat, maar dat werk ik dan weer niet uit, laat staan dat ik het naast eerdere foto’s leg. En dat was toch de bedoeling.

Soms zie ik mooie, verkleurende bladeren.
Als ik slim ben, fotografeer ik die meteen.
Vaak denk ik: dat doe ik morgen als 1) het beter weer is (algemeen) 2) het niet zo hard waait 3) het niet miezert 4) de zon er mooi op staat.
En idd: wég is dat ene fraaie blad wanneer ik de ‘omstandigheden’ heb goedgekeurd en ik erop af ga met de camara in de hand.

Wel zag ik (gisteren) nog dit raadsel in de achtertuin.
Een grote struik of anders boom.
Nog in bloei met mooie bloempjes.
Én vallende bladeren die kapot waren (daar houd ik van) én….. knoppen!

Wie als eerste weet (en onthult) wat dit is, krijgt een klein kadootje.

Er is een uitdrukking die, meen ik, luidt: you are only as good as your last performance.
Dat slaat dan op zangers (en mogelijk ook andere performers) die gewoonlijk hartstikke goed zijn maar de laatste keer net *niet* en dat is dan wat blijft hangen.

Het komt steeds bij me op wanneer ik denk aan mijn kapster.
Jarenlang was ik tevreden over haar.
Ik vond haar ook aardig.
Ik bracht haar dozen met eieren van mijn kippen.
Maar door de laatste knipbeurt die nauwelijks een knipbeurt wás, heeft ze het volledig bij me verbruid.

Eerst dacht ik: over een maand of 4 ga ik nog eens en dan zal ze me vást wel aandacht geven, ook geschrokken door hoe het nu is gelopen.
Intussen word ik steeds meer verbitterd door dat ‘jammer dat jij het zo hebt ervaren’ wat ik echt dé kut-reactie der kut-reacties vind.
Waarop ze inbond toen ik nog meer ging briesen.
Maar het helpt niet.

Een andere kapper heb ik daarmee nog niet.
Maar ik zie me niet meer vrolijk lachend bij háár binnenwandelen.
Haar laatste ‘performance’ was mij nog geen 10% van de normale aandacht geven en alsmaar enthousiast heen dartelen om de klant vóór mij die ze idd een schitterend kapsel gaf.

Stom van haar.
Maar ik vraag me ook af waarom ze dacht dat ze dit bij mij wel kon maken.
Of ze denkt dat ik zo’n minkukel ben dat je die wel als vuil kunt behandelen.

Er is ooit een grote tak van afgebroken: vandaar dat gat.

Vorig jaar liet ik de griepprik aan me voorbij gaan.
Met een vage argumentatie als ‘gewoon geen zin in’.
Nu dacht ik: toch maar doen.

Toen kreeg ik ook nog een uitnodiging voor de pmeumokokkenprik.
Die maakt dat ALS je longontsteking krijgt, je daar niet direct aan dood gaat.
Kon je tegelijk nemen.
Hóefde niet.
Mogelijk zou je er meer last van hebben.

Vanmiddag was het zover.
Ik had besloten tot ‘doe maar’ en werd verwezen naar een wachtkamer waar ik wou gaan zitten maar ik kon meteen geprikt.
Welke prik eerst? vroeg ik aan de meisjes die me ongeveer 16 leken.
Allebei tegelijk.

Dus stond ik tussen ze in met een t-shirt wat omhoog gestroopt en ze zeiden ‘1-2-3’ en toen prikten ze tegelijk.
Ik kreeg anders dan bij Pfizer geen pleister.
Ik voelde ook geen pijn.
Misschien wordt dat vannacht nog anders.
[het werd idd anders: beide armen op de prikplek wat gevoelig]

De kapper is nooit mijn beste vriend(in) geweest.
Als klein meisje had ik een bloempotkoppie. Als tiener liet ik me knippen bij de Kappersschool.
Daarna bij de willekeurige dichtstbij werkende kapper.
Niet om er iets moois van te maken maar omdat er altijd een moment komt dat mijn haar gaat ‘slierten’ zodat er een stukje vanaf moet.
Niks vlot permanentje of gewaagde kleuren.

Zo lang ik hier woon (20+ jaar) kom ik bij dezelfde kapsalon met dezelfde kapster.
Die weet wat ik wil.
Knip-knip, 15, hooguit 20 minuten later sta ik weer buiten “tot de volgende keer” (= over een half jaar).

Afspraken kun je maken via de site.
Je kiest dan een tijdvak van een half uur waarin ev ook kan worden gewassen (wat ik altijd thuis al doe).
Vorige week was het zover.
Kapster dook op, vroeg “bijpunten?” en ik dacht: wel wat meer maar dat leg ik wel uit wanneer we verder zijn. Ze begon nl op mijn rug zodat ik niet kon zien wat er gebeurde.

Toen verdween ze weer. Want de klant vóór mij, daaraan moest nog een hoop gebeuren!
Mooi kapsel dat die kreeg!
Intussen zat ik te zitten. Wierp af en toe een blik op nóg een andere klant.
Maar werd vooral in de spiegel geconfronteerd met die nare oude kop waarnaar ik liever *niet* kijk.
Na een half uur (vooruit, zal 10 minuten zijn geweest), daar was de kapster weer! snelle knip-knip van mijn pony en dat was het.

Poging tot assertief
’s Avonds een automatische mail of ik op een website een reactie wou achterlaten.
Niet gedaan maar wél de kapster een mail gestuurd.
Waarin ik me beklaagde over ’te weinig aandacht’ en dat er amper iets van mijn haar af was én dat mijn pony nog steeds in mijn ogen hing.
Eerste reactie: “jammer dat je dat zo hebt ervaren.”
Wat een misselijke reactie!
Ok, ok. Dan mocht ik terugkomen en zou ze het over doen.

Ik maakte een nieuwe afspraak.
En zegde die ook weer af.
Omdat ik er niet aan moest dénken weer in die spiegel te moeten kijken.
Dat verteld.
Ooooh – dan kon de spiegel worden bedekt.
Maar ik moest wél terugkomen.
“Dan voelen we ons allebei beter.”

Dat laatste geldt alleen voor haar.
Het irritante is ook: de kapper vind ik altijd al vervelend maar bij een normale knipbeurt babbelen kapster en ik tijdens de sessie van een kwartiertje en zie ik mezelf vrijwel niet.
Maar door de laatste keer is dat ‘het moet dan maar’-gevoel verdwenen.

O ja, ik heb ook nog een periode gehad dat ik idd zélf de schaar erin zette.
Resultaat was niet rampzalig.
Toch zou ik dát nu niet snel meer doen.

Ik vergeet altijd wanneer wát opkomt in mijn tuin.
Ik pleeg het ook maar ad hoc vast te leggen met de camera.
Soms wel, soms niet.
Wat wordt bepaald door ’toevallig zin’.

Zin om de tuin in te lopen, zin om te fotograferen, zin om te bewerken.
Het is nogal wat om dat systematisch te (gaan) doen.
Zoals ik nu toch van plan ben, maar de ‘vorm’ heb ik nog niet te pakken.

Dinsdag zou mijn tuinman komen, dus nam ik maandag wat foto’s van de tuin.
Waarbij zich wreekt dat die nogal groot is. Je kunt hem niet ‘vangen’ in 1 of 2 shots.
Terwijl ik tegelijk weet dat als het méér shots per keer moeten zijn, er helemaal niets van gaat komen.

Dus een shot vanuit het slaapkamerraam en 1 vanaf het terrasje achter het huis.

En nu de volgende dag, nadat de tuinman de tuin winterklaar heeft gemaakt.

Ik zal niet zeggen dat de foto’s ‘van boven’ geweldig zijn, maar die van beneden zijn gewoon slecht. Veel te onduidelijk.
Daarom gisteren een poging alleen van boven.

Vriendelijk zonnetje, helaas wel met tegenlicht.

Toch denk ik dat dat het moet zijn.
Foto’s ‘van boven’.
En als het zo uitkomt en ik zin heb af en toe de tuin in voor de close-ups.
Geen idee hoe vaak je die overzichtfoto’s zou moeten maken.
Dat ontdek ik waarsch pas achteraf, wanneer ik het fout heb gedaan.

Dat was de titel van een boek/bundel van Renate Rubinstein en ik ben vergeten waarop het sloeg en ga het nu ook niet opzoeken.
Maar het is zo’n halve zin die is blijven hangen.
Misschien omdat hij zich op verschillende manieren laat inkleuren.

Mijn ’toch bang’ betreft mijn reizen.
Soms denk ik even over een opera-minitrip en dan lijkt me aantrekkelijk het in de vreemde stad zijn en de muziek maar zie ik als een berg op tegen het *gedoe* van de reis erheen en de reis terug.
En dan komt in mijn herinnering ook niet die ene sublieme performance op maar die paar blèh-voorstellingen.
Zodat ik denk: why bother.
Want niet alleen is het *gedoe* – het kost ook nog eens een hoop geld.

Nee, dan de Amerika-reizen!
Die miste ik wel degelijk.
Nu lijkt het dat ze volgend jaar kunnen doorgaan.
En nu ben ik bang.
Voor alles! zaken die ik tot nu als vanzelfsprekend of spannend heb ervaren.
Grote(re) zaken als hoe gaat het met de autohuur.
Maar ook mini zaken als hoe ging dat ook weer met het verlengen van het telefoonabonnement en met de Wifi-hotspots.

Niks blije opwinding!
Angstige zenuwen.
Is het omdat de laatste reis zo lang geleden was (september 2019) of is het omdat ik oud(er) word?