Het is weer winter.
De vogels hebben honger.
Ik zou ze allemaal willen voeren maar de ellende is dat de grote vogels de kleine verdringen.
Concurreer als mus maar eens met een uitgehongerde witte eend.
Of zelfs met een turkse tortel.
Ik bedoel: ik leg ook graan en pinda’s hóger. Die zouden mussen en mezen dus kunnen eten.
Ware het niet dat kauwtjes en tortels óók willen/moeten eten.

Er tussen springen is geen optie.
Dus doe ik wat ik kan.
En ga nu het brood op is aardappels voor ze koken.
Zonder zout. Want zout is slecht.

Ik beland op een site waar je naar informatie over mensen kunt zoeken.
Ik voer mijn eigen naam in en vind érg veel waarvan ik was vergeten dat ik het ooit ergens schreef (het is dus wáár, wat ze zeggen over internet…).

Wat ik ook zie: een verwijzing naar mij op een weblog. Iemand heeft een brief geschreven naar de Volkskrant over de onbevlekte ontvangenis. Dat veel mensen niet weten wat dat eigenlijk is. De Volkskrant heeft terug geschreven en hem gelijk gegeven.
Wat fijn is. Maar het gaat me dus om dit citaat:

“Volgens de geloofstraditie is Maria, dochter van Joachim en Anna, onbevlekt ontvangen, geconcipieerd. Onbevlekt ontvangen wil hier zeggen: zonder erfzonde op haar ziel geboren. Alle andere mensen worden geboren met de erfzonde, maar de aanstaande moeder van Jezus kon toch moeilijk die erfzonde in zich hebben, dacht men. Zij werd dus in de schoot van haar moeder Anna ontvangen met een onbevlekte ziel.

Ja, ik heb het ook niet uitgevonden, het is een geloofstraditie. Na eeuwen discussies heeft de katholieke kerk in 1854 het dogma van Maria’s onbevlekte ontvangenis afgekondigd. Onbevlekte ontvangenis is dus iets anders dan zwanger worden zonder man. De term onbevlekte ontvangenis wordt vaak verward met de term maagdelijkheid van Maria. Veel journalisten en schrijvers verwisselen die twee dingen, en niet de minsten: Rascha Peper, Jeanne Doomen, Elsbeth Etty en zelfs Harry Mülisch.”

Vanochtend om tien uur zou ik konijn Frans ophalen. De nieuwe Grote Liefde van Bella Donna.
Eerst moet hij vacht bijkweken in de schuur. En omdat mij dat nogal koud leek nu die enkele uren per dag openstaat om de kippen daar te voeren, maakte ik een optrekje klaar in de bijkeuken. Waar ik de verwarming helemaal uit zette. En dan – was de bedoeling – na een paar dagen tóch naar de schuur (en dan de natuur in).

Vannacht heeft het gesneeuwd. Wat nauwelijks nieuws is.
Wat wél nieuws is: er is niet gestrooid.
En: er wordt amper door mijn straat gereden.
Wat het ergste doet vermoeden voor verderop in de polder.

Ik bel de Knaagdierenopvang. Dat ik Frans niet kan komen halen. Maar volgende week wel.
Geen probleem. Het is inderdaad, vertelt Ilona, bar en boos op de wegen.
Ze zien me volgende week wel komen.

In mijn bewustzijn hoor ik dat de tijd een grausames iets is. Een wreed iets dus.
Maar google levert me ‘sonderbar’ op en dat blijkt de titel van de aria die ik op het oog had.
Gezongen door die Marschallin in Der Rosenkavalier.
Over hoe niet-leuk het is om oud te worden.

Sinds ik weer lees stuit ik op teksten-van-herkenning. In al twee boeken de afgelopen week gingen die over leeftijd. Dat je het leven anders ervaart wanneer je oud(er) bent.
Niet als in ‘ouder en wijzer’ maar als in ‘je ziet het einde naderen’.

Zelf denk ik niet over het einde. Omdat ik er niet over wil denken.
Maar wat ik herken in wat de schrijvers schreven: wanneer je jong bent is elk voorbijgegaan jaar een ‘dat was het dan’ en is elk nieuw jaar een ‘eens kijken hoe dát wordt’.
Terwijl als je *zeg maar* 59 bent je kunt uitrekenen hoeveel jaren er normaal gesproken nog komen.
In mijn geval pakweg 15 (kanker en ongeluk enzo uitgesloten).
En als ik dan bedenk hoe snél het afgelopen jaar -bv- is gegaan dan is het einde verdomd nabij.

En dan is het niet meer ’s kijken hoe 2010 wordt.
Dan is het: nog 15 jaar (max) te gaan en daar moet ik iets van maken. Omdat het anders verdomd zonde is. Geloof me, jonkie-lezeres, dat voelt ánders.

Mager is uit, rondingen zijn in. Die boodschap werd het hele jaar door verspreid. Maar het bewijs is er nu ook: vrouwen verkiezen het lichaam van vrouwen die hun rondingen durven laten zien, zoals Kate Winslet (16 procent), Kelly Brook (15 procent) en Halle Berry (12 procent).
Victoria Beckham kreeg amper één procent van de stemmen, evenveel als bonenstaak Kate Moss en de rondborstige Katie Price (aka Jordan). In totaal werden 2.000 Engelse vrouwen boven de 18 jaar ondervraagd.

Voedingsdeskundigen zijn in de wolken. “Het is positief om te zien dat vrouwen zich meer spiegelen aan Kate Winslet en Kelly Brook in plaats van onrealistische modellen als Kate Moss en Victoria Beckham. Mager zijn is minder belangrijk geworden dan gezond zijn” verklaart Jacquie Lavin.

Jammer genoeg weet ik alleen hoe Kate Moss eruit ziet maar de boodschap lijkt me goed.
Je kunt meer lezen bij het AD.
.

Het zal wel niet, dacht ik gisteren nog.
Niet wéér sneeuwen. Niet wéér winter.
Maar jawel.

Dus zet ik het eten voor Femke en tuttebolletjes weer in de schuur.
Maar ze vinden de witte wereld té wit en blijven in hun hok. Zodat ik ze daar maar voer.
Snuf en Jozef willen best in de sneeuw eten, knagers in de achterren liever niet. Die krijgen hun voer daarom binnen.

Turkse tortels en kauwtjes smeken om eten. Eenden waren er om half negen maar gaven het intussen op.
Het regent nu. R. komt straks. Om o.a. de ren voor Frans in elkaar te zetten. Wat volgens mij een hopeloze missie is. Maar R. wil het proberen.

Eind van de middag ga ik boodschappen doen. En graaf me dan in tot zaterdag wanneer ik Frans mag halen.
Opdat Frans tzt gelukkig wordt en Bella Donna ook.

Genoeg gefeest, genoeg gelezen, handen uit de mouwen.
Hier een kleine selectie van de goede voornemens.
Door het huis zwerft ook nog ongeopende post, daar moet ik natuurlijk ook iets mee.

Het was kerstmis en het dooit – wat prettig is voor de dieren.

Het was kerstmis en ik verzuimde lekker eten in huis te halen. Erger: ik had helemaal geen eten in huis (behalve voor de dieren).
Vandaag vond ik nog twee vissticks. Dat was in elk geval eten.
Ik heb geprobeerd de haardkachel aan te maken. Wat net als gisteren en eergisteren niet lukte.

Ik heb gelezen – dat was fijn.
Ik heb een recensie op fanlog gezet waarop amper werd gereageerd.
Ik heb mijn hotels voor 1e en laatste nacht geregeld.

Vanavond mag ik laat opblijven. Omdat ik morgen niet voor Fanlog vroeg op hoef.
Maar ik kan werkelijk geen reden bedenken voor laat opblijven.

Ik schreef een recensie over het boek Vermist op Koh Phi Phi van Bram Schilham.
Te lezen op Fanlog.

Nu een leesboek (verder) lezen.
En vanavond Babe kijken.

Zul je net zien.

Sla ik me hartstikke dapper heen door
– mijn verjaardag (zéér geholpen door R. die me meenam naar eten en opera)
– L.’s verjaardag
– sinterklaas
– kerstmis totnutoe

En dan bedenk ik dat ik voor het avondeten kan kiezen uit wéér boerenkool (de afgelopen weken 3-4 dagen per week) of een pizza waarvan het derde stuk nog klaar ligt voor opwarmen nadat ik stuk 1 en stuk 2 al helemaal niet lekker vond.

Ik spreek mezelf toe: het is vrijdag. Het is *niet* kerstmis. Het is *niet* zo dat andere mensen lekkere maaltijden peuzelen.
Btw: het gezelschap van die mensen kan me niet schelen. Ik hoef geen gezelschap.
Maar kiezen tussen die niet-lekkere pizza, wéér boerenkool of een gebakken eitje: dat voelt een beetje sad.

Wat natuurlijk ook nog kan: veel wijn drinken en een hoop kaas erbij eten en nootjes.
Ho-ho-ho Merry Christmas!

Het is weer kerstmis.
Ik heb acht kerstkaarten gekregen (veel dank daarvoor, ja, ook jij!).
Zoals ik zelf jaarlijks mijn lijstje ‘wie ik moet sturen, waar ik echt niet onderuit kan’ uitmest, hebben anderen dat dit jaar ook weer met mij gedaan.
Wat niet erg is.

Ik had een vaag plan om iets lekkers in huis te halen.
Op de site van de Plusmarkt stond iets met varkenshaas dat je alleen maar in de oven hoefde te schuiven. Dat moest te doen zijn.
Eenmaal over de koelvitrine hangend leek het me niks.

Ik kocht eten voor de knagers en rosbief voor de katten en geraspte kaas voor de kippen.
En extra bruine broden voor de eenden en wie zich verder hongerig aan me opdringt.

Zakje boerenkool voor mij.
Pizza heb ik nog.

Het zijn de dagen van de aanbellende tieners die me een gelukkig nieuwjaar wensen en die vooral het bezorgen van hun krantje/blaadje financieel beloond willen zien.
De bezorger van De Polder Express kreeg 1 Euro en keek zéér misprijzend.
De bezorger van een zondagblad deed het kaartje bij het blad en zag af van bedelen.

Vandaag kwam de bezorgster van de Volkskrant.
Die het hartstikkke goed doet na een reeks van lapzwanzerige jongetjes.
Zodat ik had bedacht dat ik haar 10 Euro ging geven.

Maar wanneer ik na “ik ga even geld halen!” het laatje opentrek ligt daar geen biljet van 10 Euro. Wel 1 van 5 en 1 van 20.
Ik pak dat van 20 en reik het uit.
“Dankuwel” zegt het meisje en vertrekt geen spier (wat ik raar vind want laten we eerlijk wezen, dat bedrag krijgt ze niet bij elke deur). “Je hebt het verdiend!” zeg ik en “ga zo door”.
Waarna ik me volstrekt belachelijk voel.