Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Vogels

hoentjesDe waterhoentjes die een paar dagen geleden nog een meter of vier verder op het dak zaten, zitten nu direct achter mijn werkkamer.
Wanneer ze zien dat ik naar ze kijk, kijken ze terug. Ze vluchten niet weg.

De eenden, die tot voor kort wel brutaal het erf op kwamen maar geschrokken wegvlogen als ik abrupt de deur open deed, zijn ook de angst voorbij.
Als ik ze een paar sneetjes brood voer (je moet met weer als dit wel heel sterk zijn om *niet* te voeren) springt er 1 naar mijn hand. Wat krijgen we nou.
Ik houd haar een stukje brood voor. Hap. De eend ernaast wil ook. Hap-uit-het-handje.

Dit gaat wel ver voor eenden die tot de sneeuw bleef liggen wel brutale maar toch echt wilde wilde eenden waren.

Eten

Vandaag begint op Radio 1 de Decennium Tiendaagse.

Het begint érg goed met een opgewonden verslaggever tijdens de Vuurwerkramp (“het lijkt hier wel een oorlogsgebied”). Nu gaat het over eten. Een dame vindt dat we niet kant-en-klaar mogen eten. En wat helemaaaaaal niet meer kan: gourmetten!
Grappig dat ze dat zegt. Gourmetten heb ik nooit veel van meegekregen, maar fonduen vond ik altijd heel leuk.
Laatst dacht ik er aan: zouden mensen dat nog doen?

Vleesfondue met lekkere sausjes. En stokbrood en rode wijn.
Kaasfondue met een scheut sterke drank erin. Jammie.

Maar fonduen zal wel nóg meer helemaaaaaaal niet meer kúnnen.
Tenzij het retro is. Retro kan nl juist weer wél.
(rare snobs)

Helpdesk

Op 4 december sloot R. het nieuwe Ziggo-modem aan. Sindsdien kan ik niet meer gebeld worden. Dat klopt, zei de aardige Ziggo-meneer op 4 december: het ging 7 werkdagen duren.
Ik stel opbellen uit maar nu ik van KPN (dat Ziggo miv 1/12 voor me zou opzeggen, was me door de Ziggo-man bij wie ik Alles-in-een bestelde beloofd) een rekening tot 18 februari krijg zit er niets anders op.

Ik bel de Helpdesk en krijg Jurgen. Een aardige jongeman die praat in raadselen. Zoiets als ‘het plok is om’ behalve dat het plok juist *niet* om is.
Er is nl “nog geen terugkoppeling van de portering” en zolang die er niet is wordt KPN niet opgezegd. Sterker: zij zeggen KPN helemaal niet op, KPN stopt spontaan zodra mijn nummer niet meer bij hun vertoeft. O.

Nu zijn er twee mogelijkheden.
Jurgen kan een signaaltje naar het modem sturen en goeie kans dat het dan meteen verholpen is. Anders zal hij “een taak aanmaken”. En dan gaan die zeven dagen in zodra de afdeling die over die taken gaat eraan toekomt maar ja, daar is het natuurlijk wie het eerst komt etc.
Jamaar, zeg ik. Het is door jullie fout dat “er nog geen taak is aangemaakt”, dan kunnen jullie me nu toch niet achteraan in de rij zetten?
Nee, zegt Jurgen. Hij zal er een aantekening bij doen dat ik vooraan in de rij moet.
Maar: goeie kans dat het met dat signaal meteen is verholpen. En anders dus die taak.

Ik wacht vijf minuten. Ik bel vanaf mijn mobiel naar mijn vaste aansluiting. Niets. Ik zie dat het modem raar doet. Aha – zou dat het signaal zijn? Wat het ook is: een half uur later kan ik nog steeds niet gebeld worden.
Nu zal die taak dus wel worden aangemaakt. Ivm de terugkoppeling van de portering.

Hoe

Hoe het gaat, vragen aardige mensen.
Terwijl op twitter een minder aardig iemand (die ik niet ken) meent me te moeten mailen ‘zonde van het geld’ nav mijn dode konijn Flip.

‘Gaat wel’ antwoord ik de wél vriendelijke vragers, en schrijf een recensie over ‘Vermist op Koh Phi Phi’ van Bram Schilham dat ik gisteren las om mezelf af te leiden.
Voordat ik wist dat Flip dood was maar niet helemaal 100% stabiel van geest (voor zover ik dat ooit al ben maar nu dus nóg minder).
Tranen met tuiten gehuild. Wat ik natuurlijk niet in een recensie kan schrijven. Daarin zet je dat iets ‘ontroerend’ oid was, niet “ik heb erbij zitten snikken, de zakdoekjes gingen er paksgewijs doorheen”.

Na de recensie (versie 1) me opeens verantwoordelijk gaan voelen voor álles dat zich op zoek naar eten in mijn tuin waagt.
Uiteraard de eigen dieren. Maar ook de vogels. Van zang- tot zwem-.
Maar er valt niet tegen de kou en de sneeuw óp te voeren.

Meeuwen zitten opeens ook in de tuin. De waterhoentjes lopen over het dak.
Met mij gaat het intussen niet meer zo goed.

De bol.com-muur dreigt een continuing story te worden

Ik mail nav hun antwoord: nee dit beantwoordt niet mijn vraag. Want:
“Ik heb bij jullie een account waarop ik geld in de vorm van Intomart-bonnen heb staan.
Die account wil ik weer bereiken.
Wanneer ik nu inlog met het óude email-adres, zoals jullie voorstellen, log ik in op een eerdere account-zonder de bonnen.
De vraag is dus: hoe kom ik de account met de bonnen weer binnen?”

Waarop bol.com antwoordt:
“Als het niet lukt om een cadeaubon of coupon in te wisselen, controleert u dan het volgende:
– U kunt alleen gebruikmaken van een couponcode als u bent ingelogd op onze website. Als u nog niet bent ingelogd, klik dan op de link “inloggen” bovenaan elke pagina.
– Heeft u de code juist overgenomen? Let op het juiste gebruik van hoofd- en kleine letters en speciale tekens. Indien mogelijk kunt u de code het beste door middel van kopiëren en plakken invoeren.
– Is de coupon geldig voor het artikel dat u bestelt?”
Volgt een riedel van hier tot gunder over dit probleem dat helemaal mijn probleem niet is.

O, wat zou ik graag woedend roepen dat ze de boom in kunnen met hun bol.com-boeken en -cd’s en alle andere troep die ze verkopen. Maar ik leg het dus beleefd nóg een keer uit.
Wat jammer dat muren niet kunnen luisteren, lezen en denken.

Shopping till I drop (of ik tegen een muur aanloop)

Ik wil mezelf afleiden en een plezier doen dus zoek ik in de VN-thrillergids naar mooie Engelse boeken. Niet Amerikaanse – want die koop ik in Amerika.
Ik kijk hoeveel ze kosten bij amazon.co.uk en bij bol.com. Ik bestel er vier bij amazon, log in bij bol.com en zoek er daar drie bij elkaar. Waarna ik opnieuw moet inloggen want ik heb er te lang over gedaan. Bah, gedoe.
Maar: ik kom er niet meer in. Ténzij ik inlog met een account die ik ooit eerder bij ze had maar daar staat niet het tegoed van € 30 dat ik nu juist had willen spenderen. Dit mail ik ze.

Bol.com antwoordt: dat ik moet inloggen met dat adres dat zij suggereren en dan kan ik dat later wijzigen. Beantwoordt dit mijn vraag? Nee. Want zo kom ik op de oude account zonder spaarpotje. Ik wil in die ándere account.

Waarna het wordt mevrouw-Doomen-wacht-op-antwoord zodat ze nu maar een recensieboek gaat lezen.
Gefrustreerd en met enige tegenzin.

What the hell…

Laatst draaide ik hier nog Memories of East Texas van Michelle Shocked. Vanwege dat ene zinnetje ‘What the hell did you let them break your spirit for’.
Wat ik een erg stoer zinnetje vind waarnaar ik al ongeveer 15 jaar probeer te leven.
Ook vandaag.

Ik sta om half zes op, ik luister Radio 1 Journaal, ik maak aantekeningen voor 3 stukjes, ik ga om acht uur knagers voeren, ik laad om 5 over 8 Flip in z’n mandje en rijd een paar minuten later naar de dierenarts.
Daar moet ik idioot lang wachten (ik bedoel: als er inloopspreekuur is van half negen tot negen, waarom ben ik, de eerste, dan pas om negen uur aan de beurt). Om tien over negen luister ik in de auto weer Radio 1 Journaal, om half tien mail ik de Fanlogger met wie ik dat samen deed: ik moest met een ziek konijn naar de dierenarts, zal proberen met terugluisteren nog wat stukjes te maken.
Waarop hij reageert: tja, konijnen hebben het moeilijk deze maand.

En béng, daar gaat mijn restje ‘stoer doen, schouders eronder, taak Fanlog volbrengen’.
‘Dat was flauw’ mail ik terug. En hij: ‘Ik kon me niet beheersen.’
Wat bij mij weer de herinnering boven brengt aan toen (kip) Hillary dood ging en iemand op twitter vroeg wat ik met haar lijkje had gedaan en ik (niet bedacht op hatelijke teksten) antwoordde dat ik haar had laten cremeren. Waarop deze ‘collega’: “Dan zal ik nu maar geen flauwe grappen gaan maken.”
Een tekst die ik nog steeds bij me draag en die ik nét een beetje naar de achtergrond had gedrongen.

Enniewee: na de leuke mop van de ochtend kón ik het niet meer, stukjes schrijven over de ochtenduitzending van Radio 1 Journaal.
Tegelijk erger ik me aan mezelf dat ik me door die klootzak laat ráken.
Maar misschien moet ik niet te hard zijn voor mezelf. Mijn dieren zijn mijn kwetsbare plek. Waarover ik niet geheimzinnig doe. En wie keer op keer daar zichzelf een olijke grapjas wanend in prikt met een pijl met gif is niet iemand tegenover wie ik mij moet harden maar iemand die ik … tja… wát.

Da’s lang geleden dat ik zo’n mail kreeg

Mijn naam is Jenny Marisa op zoek naar een betrouwbare, oprecht en eerlijk iemand als u die mij kan helpen in deze tijd van behoeften.
 
Mijn vader Johnson Osy Marisa, tijdens de burgeroorlog en politieke crisis in ons land, was mijn ouders samen met mijn drie zussen vergiftigd door harteloze elementen die zelf noemde zijn broer en boze familieleden. Gelukkig voor mij, ik was in de school toen deze tragedie vond plaats naar mijn familie. Ik was in coma bijna twee weken. Maar ik dank de almachtige God, omdat ik nooit wist dat ik de schok van het verlies bijna mijn hele familie kan ondersteunen. Dat is door de manier. Op dit moment ben ik nog hier in het land, maar zeer onveilig voor mij.
 
Ik woon in grote angst en bondage.
Ik ben van plan het verlaten van dit land zo spoedig mogelijk, maar slechts een ding hield me terug. Mijn overleden vader heeft neergelegd bij een van de belangrijkste bank van de som geld, $ 5.2Million USD, voor de verdere doorgifte aan een bank in het buitenland.
 
(de rest laat zich raden)

Eenden

Laatst wou ik schrijven over de eenden.
Helemaal gék word ik de laatste maand van ze.
Ik voer de kippen, ik voer de mussen en dáár komen ze aan, jagen alle andere vogels weg en proppen zich vol.
Zelfs als ik niet voer staan ze te loeren of ik zál voeren.
En wanneer ze niet loeren zit er elders in de polder iemand stiekem op te letten of hier opeens de tortels en de kauwtjes naar beneden duiken = teken dat er voedsel ligt. Waarna ze oprukken en etc.

Eerst waren ze nog een beetje bang. Intussen allang niet meer.
Zodat ik de kipjes noodgedwongen in de schuur voer. Het is dát of niet.

Dit zijn foto’s van vorige week met brutale uitvreters. Daaronder de foto van vanochtend, zielig in een wak.

eenden

eenden2

wak

Flip ziek

Vanochtend om acht uur komt Flip niet eten.
Ik kijk in zijn hok, daar zit-ie.
Misschien vindt hij het gewoon koud?

Een uur later nog eens gekeken en nu getracht hem te verleiden met een stukje appel en een stukje brood.
Flip wil nog steeds niet eten. Ik bel de dierenarts en tref een assistente die me nog niet kent maar ik doe blijkbaar dramatisch genoeg zodat ik niet hoef te wachten tot het middagspreekuur maar tussen de operaties door mag komen. Om half twaalf.
De minuten tot kwart voor elf verstrijken traag.
Dan doe ik een spartelende Flip in het mandje, krab de auto schoon en rijd naar Alkmaar.

Dierenarts Theo weegt Flip (1,8 kg = normaal gewicht). Hij temperatuurt Flip (vergeten wat het was, maar was ook normaal). Hij bekijkt het gebit van Flip (ziet er prima uit). Hij betast en beluistert Flip. Dan horen we allebei een zeer zacht rommelen in het buikje.
Dierenarts vermoedt een ontsteking in het buikje. Hij geeft een pijnstiller en belooft een ontstekingsremmer en een lekker bed en smakelijk voedsel (en als Flip nog steeds vertikt te eten: dwangvoeren).
Dierenarts heeft goede hoop. Omdat ik er héél snel bij was.

Morgenochtend om 11 uur mag ik bellen. Pas in de auto schiet me te binnen dat ik dan bij de mondhygiëniste zit.
Zelf kan ik nog steeds niet gebeld worden (ivm het overgaan naar Ziggo-in-één) en het nummer van mijn mobieltje kon ik niet vinden terwijl R. die dat wél weet vanochtend onbereikbaar was.

Sperwer

13-12Hij zit steeds vaker in mijn tuin, de sperwer.
Laatst zat hij op de omgevallen boom waar de mussen wachten op graan en broodkruimels. Toen hij zag dat ik hém zag vloog hij naar de buren. En toen wég.

Vanochtend bij de opkomende zon zie ik zijn silhouet in een grote boom rechts. Achter de knagersren.
Ik neem een foto uit het raam van mijn werkkamer en sluip dan naar beneden voor de foto vanuit de schuur. Waar de deur op een kier staat zodat de kippen binnen kunnen eten (hier hoort het verhaal over de eenden bij dat ik eergisteren wou schrijven).

13-12 tweeDat treft. Want nu hoef ik niet te kieken door een vies raam maar kan ik door de frisse buitenlucht een mooie foto maken.

Nou – mooi. Ik wil meteen wéér scherp stellen maar sperwer is weg. In het niets verdwenen. Mogelijk gealarmeerd door het nare piepje dat mijn Olympus maakt wanneer ik afdruk.

De foto’s zijn dus weer eens mislukt (ik probeerde het al eerder). Maar het goede nieuws is dat sperwer blijkbaar geen caven blieft.