Er is een wonder geschied.

Het lijkt (ik ben nog voorzichtig, maar toch) dat ik goed zit met de kinderboeken.
Binnen een uur vijf bestellingen waarvan drie kinderboeken.
Eén bestelling voor 75 Euro! Alles bij elkaar al voor 100 Euro kinderboeken verkocht.
Plus die twee andere bestellingen nav deze nieuwsbrief.

Zou het écht een keer goed gaan?
Dat zou fantastisch zijn.

Ik deed Fanlog, ik deed dieren voeren (iedereen is alive en lijkt well).
Ik rukte wat onkruid uit (=goed voor rusteloze ziel).

Ergens het komende uur (de godin en het weer dienende) komen de nieuwe Kadotips in de Winkel.
Zodra mijn webmistress zover is.
Tot dan hang ik rond.

Hoewel: ik kan natuurlijk ook het kastje in de badkamer inruimen.
Laat ik dat maar doen.
Of er in elk geval mee beginnen.

Meer dan de helft van de Nederlandse vrouwen vindt dat haar uiterlijk er best mee door kan. Nog eens een kwart bestempelt zichzelf als ‘een lekker ding’.

Dit blijkt uit de antwoorden van ruim 600 deelnemers aan de Grazia beauty-enquête. De meesten hebben er ook best wat voor over om er goed uit te zien.

Bron is De Telegraaf en misschien zie ik dat fout maar volgens mij staan 600 lezeressen van Grazia niet model voor *de* Nederlandse vrouw.

Toen ik meisje was, was ik een mooi meisje maar daarvan was ik me niet bewust.
Toen ik jonge vrouw was, was ik een best-mooie vrouw en er was een tijd dat ik me daarvan bewust was (begin 20) maar al snel niet meer.

Nu ben ik een oudere vrouw en mijn zelfbeeld is diffuus.
Ik voel me nog 40 en ‘best mooi’ en in de spiegel kijken doe ik zo min mogelijk.
Wanneer ik het wel doe ben ik onaangenaam verrast.

Ik heb een illusie dat het wel meevalt met mij.
Hoewel ik rimpels zie in mijn bovenarmen en dijen en andere gruwelijke plekken – en vergeet niet de hangende oogleden.

Net zap ik naar Het Gesprek. Een vrouw met een rode kleurspoeling die doet vermoeden dat ze verzuimd heeft op tijd te soppen presenteert. Ze ziet eruit als een akelige heks. Wat nogal afleidt van of ze de juiste vragen stelt.
Het is Elsbeth Etty en ze is net zo oud als ik.

Verwarrend.

Toen ik op mijn 30e (ongeveer) voor het eerst in Arizona was, reisde ik alleen.

Ik ging toen nog naar dierentuinen en bezocht een woestijndierentuin bij Phoenix waar ik in de shop de Arizona Sun Products ontdekte. SPF 4 en 8 en Moisturizer en shampoo. (Er is meer, maar dat is wat ik pleeg te gebruiken).

En vooral: de Lip Kist. Prima spul.
Hiervan bied ik nu een aantal exemplaren aan voor de aankoopprijs van € 2,50 *incl.* verzendkosten.
Waarom? Omdat ik de laatste weken keihard heb gewerkt en net de laatste Amerikaanse kinderboeken in de Winkel heb gezet die echt móeten voordat later deze week de Nieuwsbrief kan worden verzonden.
Ik heb dus iets af. Joehoe en jippie.

Wil je zo’n Arizona Sun Lipkist? Zet het in een commentje.
En ik weet ook wel dat het nu afkoelt buiten maar het wordt binnenkort vast weer mooi weer (en anders kun je ook nog naar een warm land op vakantie).

Ik had een droom waarin veel gebeurde.
Ook een hoop raadselachtigs en frustrerends.
Maar hij liep goed af. Omdat ik erin was geslaagd anderen mijn werkzaamheden in de maag te splitsen.
Een saai artikel dat ik moest schrijven. Een moeilijk college dat ik moest geven.
Zodat ik aan het eind van de droom op al mijn ’te doen’-velletjes keek om vast te stellen dat ik álles elders had gedelegeerd.
Echt ‘delegeren’ was het niet. Het was meer manipuleren.
Maar het voelde goed.

In de wakkere werkelijkheid staat vandaag deel twee in mijn ‘Waarom journalisten van het Radio 1 Journaal twitteren’-serie op Fanlog. Hier zo
Met Gio Lippens, Peter ter Velde, Dorald Megens, John Sarbach, Ron Linker en Govert van Brakel.

Daarbij hoort: promotie. Aangezien het na al het gedane werk natuurlijk wel leuk is als mensen het ook lezen.
Dus stuur ik een mailtje weg naar een collega-log: kun je er iets mee?
Dus plaats ik een berichtje in de Radio 1 Journaal hyve en ook maar -brutaal- in die van Langs de Lijn.
Nu alle mensen die een bijdrage leverden mailen dat ze nú op Fanlog staan en ‘nogmaals bedankt voor je bijdrage’.
Dan even spammen op twitter (waar ik de hele dag verder probeer weg te blijven om zo 1 twitterloze weekdag te hebben).
En nu dus hier.

Mijn badkamerkast is al een paar jaar niet opgeruimd, dacht ik een paar weken geleden. En: daar moet ik toch een keertje iets aan doen.

Vanmiddag wou ik een stukje Tour de France kijken.
Niet dat zo’n tijdrit vreselijk spannend is (hoewel er natuurlijk altijd iemand gruwelijk ten val kan komen). Maar: ik wou er weer in komen.
Zodat ik eerst een doosje mee nam naar beneden met alles dat eerst op de rand rond het bad had gestaan en daar door de werkster vanaf is geveegd aangezien ze anders weigerde die rand schoon te maken.
Ik gooide wat oude zeepjes en hotelflesjes met lotion weg.

Toen de bovenste plank van de kast.
Met erg handig muggenspul tegen erg enge muggen (de no-see-ums) en Advil en Tylenol en Naproxen.
Uiterste verkoopdatums liepen uiteen. De geneesmiddelen waren niet ouder dan een jaar of acht.
Het muggenspul bleek uit 1996.
Toen ik nog in Utah kampeerde met Lodewijk.

Ik heb erg veel van dat muggenspul. Verschillende soorten en merken.
En wat ik me goed herinner: niets hielp.

Wat is het toch met het geluid van BBQ dat ik het ervaar als een rub-it-in van: jij hebt geen man en geen gezelligheid en jij zit zielig te zijn?

De buren doen het er natuurlijk niet om.
Maar altijd komt het zo over.

valt me weer eens niet mee.

Dode dieren, zieke dieren. Ze leggen een bodem voor wanhoop waaraan ik me niet meer kan onttrekken.
In een poging tot bonden met Femke ruk ik uit een perk een hoop onkruid uit.
Maar het is te warm, de aarde is te droog – er zit geen voedsel-voor-kipjes direct onder de omgewoelde aarde.

In het virtuele en echte leven heb ik het moeilijk met mensen van wie ik meer had verwacht.
Een enkeling benader ik (watsgebeurt – wat je geloof ik anders spelt).
Anderen laat ik maar. Me neerleggend bij: kennelijk ben ik niet leuk genoeg en ach nou ja en lamaar enzo.

Op twitter zie ik vooral hyperende kijkmijeens vlotte tiepjes.
Ik log uit en ga de buitendieren voeren.