Mijn Winkel werkt weer. Was een kleinigheidje. En niet al twee maanden maar pas twee weken of misschien pas tien dagen dat een belangrijk deel van de merchandise stond verscholen achter ‘Page not found’.

Ik schreef een érg leuk artikel op Fanlog dat me alles bij elkaar in tijd een uur of acht, mogelijk iets meer, kostte. Het aantal positieve reacties is ver-plet-te-rend! (nee dus) Maar op twitter reageerden er wel een paar mensen leuk (en 1 iets minder).

Ik pakte een bestelling in van € 63 die grotendeels bestond uit spulletjes van onder de 1 Euro zodat ik me weer eens afvroeg of  ik alle prullaria in een grote doos zal doen en langs de straat zetten met ‘neem mee wat je wilt – gratis!’
Maar even reëel: dit waren natuurlijk wél weer 63 Euro en het is niet zo dat ik elke dag tien klanten heb die voor dat bedrag aan mooie, dure boeken bestellen.

So far so etc – ik ga ‘div’ even over een paar stukjes verdelen.
Houd moed als je méér wilt lezen.
En houd je adem vooral niet in als je hoopt dat het spannend wordt.
Het blijft vandaag bij leuteren en zeuren vrees ik.

‘Enkele minuten’ kostte het niet om een advertentie voor AdWords te maken maar ik had tot voor kort goede ervaringen met mijn Betty Boop-artikelen (de laatste tijd niet – raar eigenlijk) zodat ik besloot daar als eerste op in te zetten.
Dus maak ik een lijst met zeer veel Betty Boop zoekwoorden (koelkastmagneet, sieraden, klok, bloknoot, spiegel, sleutelhanger, aansteker noem-maar-op) en zoek dan in de Winkel de url op die rechtstreeks naar La Boop leidt.
Dat is deze.

Dan klik ik op zoek naar extra zoekwoorden op pagina 2 van Boop.
En beland hier

Want alles van de categorie Verzamelen blijkt door elkaar gehusseld en Boop is ergens in die chaos beland.
O got o got o got.

Even checken bij een ándere tot voor kort succesvolle categorie waaruit niet meer wordt gekocht: bidprentjes. Die ik ook wou invoeren in AdWords.
Wanneer je daar nu klinkt op een pagina ná pagina 1 krijg je Page not Found.
Tenzij je klikt onderaan de eerste pagina. Maar hoeveel mensen zullen niet bovenaan klikken en dan concluderen: wat een rommeltje, die Winkel van Jeanne – daar koop ik niet.

Ik test nog een categorie uit (pins-speldjes-buttons) en: zelfde resultaat.
Zodat ik nu zou kunnen janken ware het niet dat ik al om iets anders jank en ik moet de emoties wat doseren.

Het goede nieuws: ik moet er niet aan denken dat google wél de zoekopdacht voor Boop direct activeert want zoals ik er nu uitzie wil ik niet gevonden worden.

Wat ik moet (behalve -nog steeds- de badkamer opruimen en de kleerkasten en de tafel beneden etc)

* deel 1 van de Fanlog-serie ‘R1J-ers en twitter’ schrijven of op z’n minst een idee hebben van hoe ik het aanpak.
Waarbij ik me nu realiseer dat ik nog geen pakkende titel heb.

* ivm naderende Kadotips en Nieuwsbrief bedenken wat ik behalve Amerikaanse Kinderboeken in de Winkel ga zetten.
Gisteren begon ik met boekenleggers maar daar heb ik geen zin in bleek al snel en de ervaring leert dat het dan hangen en wurgen en frustratie en nog zowat wordt. En dus ‘niet opschiet’.
Wat o wat lijkt me wél leuk (raar, zoiets zou ik toch moeten wéten, tenzij ik helemaal niets leuk vind).

Verder: met de caven gaat het goed. Katten idem.
Mij? Ook geen idee (en ook dát is raar).

Vandaag *bijna* alle kinderboeken die ik had klaarliggen voor in de Winkel zetten ook inderdaad in de Winkel gezet.
(en nog vele honderden niet)

Pakjes naar het postkantoor gebracht en gebruik gemaakt van de slobberwijnaanbieding van de Plusmarkt voor deze week die neerkomt op nog geen 2 Euro per fles – daar kun je lekker van doorzuipen.

De nieuwe caafjes zijn zo te zien totaal ingeburgerd in de groep maar vinden mij nog eng.
Zodat ik niet te lang moet staan toekijken en zeker niet fotograferen.

Wie denkt dat ik ‘aardig’ wie weet zelfs ‘lief’ ben, moet vandaag Fanlog even lezen.
Dan vallen je subiet de schellen van de ogen.
Hárd.

Alsof het buiten niet stortregent visualiseer ik mezelf als Carrie Bradshaw zittend op haar bed in een luchtig broekje met een luchtig hemdje tikkend op haar luchtige laptop.
Peinzende blik in het niets en dan: tik-tik-tik-tik. De titel van haar column is geboren, de dadelijk door haar zelf te beantwoorden vraag is gesteld.
Zo schrijf ik nooit, maar het beeld bevalt me.

Ik had het nu willen hebben over dat ik te veel móet (vandaar die multi-taken).
Zoals snel de Engelse kinderboeken (althans een paar honderd) én mooie boekenleggers (enkele tientallen) in de Winkel zetten om er nieuwe kadotips van te maken. Het kost meer moeite en tijd dan ik had verwacht (die boeken), het vergt dus veel werk, gaat tegelijk giga-traag en levert tot nu toe geen verpletterende verkoop op.
(dat laatste was een grapje, dat ‘geen verpletterende’, lees daarvoor: he-le-maal NIKS)

Wat ik ook moet: een paar mails van alweer weken geleden beantwoorden.
En: me niet verplicht voelen mail die ik niet wil beantwoorden uit beleefdheid toch te beantwoorden.
Idem op twitter.

Niet vergeten: tot rust komen, het er-van-ne-men, weer eens een boek lezen.
Proberen om ook hier ‘niets te hoeven’.
(ook dit is een grapje)

Wie wordt de nieuwe anchorman van het Acht Uur Journaal? Dat is een vraag die steeds meer mensen in Hilversum bezighoudt. Philip Freriks gaat er dit jaar echt mee stoppen en hij moet een opvolger krijgen. Dat wordt een man, zo weet Sacha de Boer zeker. “Het moet altijd om en om, man vrouw, man vrouw”, vertelt ze in het radioprogramma van Ruud de Wild. “Nee, wij zijn er nog niet over geïnformeerd wie het gaat worden.” Toch heeft ze wel een vermoeden: Rob Trip of Rik van de Westelaken.

Het zijn namen die al een tijdje rondzoemen. Rob Trip hintte er onlangs nog op in De Zomer Draait Door, waar hij sprak over de thema-uitzending rondom Anne Frank waar hij aan had meegewerkt. “Nu ga ik weer meer met nieuws en actualiteit doen”, sprak hij over zijn vrijgekomen tijd. De vraag of hij anchorman van het NOS Journaal zou worden, bleef vervolgens helaas uit.

(bron)

Ik ben niet opgegroeid met klassieke muziek. Ik ontdekte het pas toen ik begin 20 was.
Dankzij R. en dankzij de vrienden van R.
Die mbt opera duidelijke ideeën hadden.
Maria Callas – dat was het.
En wat het helemaal *niet was*: Joan Sutherland.
(op de 1 of andere manier ontdekten R. en ik Beverly Sills, ondanks die vrienden geloof ik)

Wat er mis was met Joan Sutherland: geen emotie.
Zodat het nog een hele klus was toen ik haar mocht interviewen voor een jaarboek van de Nederlandse Operastichting aangezien ik haar dus Niks vond.

In die tijden verkeerde ik wel in hippe kringen.
Zodat een beroemde acteur (nu overleden) mij voorstelde het ijs met Dame Joan te breken door te zeggen: “zal ik u even beffen”.
Wat ik als binnenkomer wel origineel vond maar verder vooral ‘gatver’ aangezien ik wel vrouwen kende (al dan niet in het echt) die warme gevoelens bij me opwekten maar Joan Sutherland behoorde daar niet toe.
(Het interview leidde tot een best-ok artikel.)

Toen ik vorige maand in Amerika was had ik sateliet-radio met o.a. de Metropolitan Opera met memorabele live voorstellingen. Soms hoorde ik de aankondiging, soms viel ik erin en herkende direct de opera én de sterren, soms herkende ik de opera maar niet de sterren.
1x dacht ik: wat knap, die stem – maar wat saai.
En dat was dus inderdaad Joan Sutherland.

Vanavond zie ik haar bij de Cardiff Singer of the World.
Ouwe vrouw. Beetje gebogen. Het toneel op geleid. Ze oogt niet alleen oud, maar ook ‘simpel’.
82 is ze. En haar man, Richard Bonynge, die altijd al bekend stond als de Berlusconi onder de ánder vrouwelijke zangers, oogt nog mooi als altijd.
Het leven is niet eerlijk.

Ik schreef een boekrecensie.
Vroeger was dat mijn vak. Nu doe ik het vrijwel nooit meer.
Omdat ik het teveel moeite vind om het hier ‘zomaar’ te doen.

De laatste keer dat ik het zóu doen was in februari.
Toen zou het zijn over dat leuke kattenboek van Philip Freriks en zijn vrouw Lili.
Maar Eebje ging dood en telkens wanneer in dat boek óók een kat dood ging (wat vaak gebeurde) zat ik alleen nog maar wezenloos te snikken zodat het letterlijk ‘niet op schoot’.
Ik gaf het boek dus door aan Hansje.

Maar ‘Happy Hour’ van Jessica Lutz las en besprak ik.
De recensie staat op Fanlog.
[mét (nu al) een kritische noot van de uitgever van het boek]

Ik had me verheugd op vanavond ‘Close to Home’ waar ik niet veel aan vind maar wat een lekkere opwarmer is voor ‘The Closer’.
Alleen: ook dit keer is het een ‘The Closer’ die ik al heb gezien.
Is Net 5 aan het herhalen? Of tref ik net afleveringen die ik toevallig al eens in Amerika zag.
Ik houd het twintig minuten vol, dan is de lol eraf.

Daarvoor zapte ik even in het NOS-Journaal.
Onbegrijpelijk item met raar uitgedoste mensen die in het Concertgebouw iets hadden gedaan.
Vrolijk lachend afgekondigd door Rik van de Westelaken die er werkelijk prachtig uitzag.
Heerlijk lang haar.
(zou verplicht moeten zijn bij mannen met krullend doorwoelbaar haar: hou het lang!)

Zap-zap-zap: niets leuks.
Twitter dan maar.
En nadenken over de zomerserie voor Fanlog waarvoor ik de vragen niet goed krijg geformuleerd.

Precies half zes springt Guus op bed en geeft zacht spinnend mijn gezicht een paar harde kopjes.
Ik leg hem uit dat ik vandaag uitslaap tot half zeven waarna Guus hoog op mijn kussen gaat liggen wachten tot ik zover ben. Lieve knul.

Zeven uur Radio 1 Journaal en Fanlog en dan knagers voeren. Of beter: hun voedsel verdedigen tegen de pakweg 50 kauwtjes die erop proberen aan te vallen. Om het te duwen in de mondjes van hun al behoorlijk groot gegroeide jongen die in de bomen erop zitten te wachten.

Dan, op de steiger, een hard kwakende eend.
Ze heeft 1 sprekend op haar lijkende pul (over) en heeft sinds een paar dagen ontdekt dat als ze maar hard genoeg naar me roept ik naar binnen sprint om brood voor haar te halen.
(sterker: gisteren ben ik speciaal naar de Plusmarkt gegaan omdat ik geen brood-voor-haar meer in huis had)
Sinds vandaag is papa eend er ook bij, wat ongebruikelijk is.

Nu mag ik Volkskrant Magazine lezen.
En daarna mag ik slapen.
Maar er is feest in het dorp dus staat er een man heel hard door een megafoon te roepen wat slapen onmogelijk maakt en relekst in de tuin in het zonnetje zitten ook.

Ik schrijf een soort-van kop en dan schiet me geen tekst te binnen.
Raar.
Terwijl ik dácht dat er een hoop te melden was.
Vergiste ik me dan mbt de inhoud of dacht ik eenmaal beginnend aan dit stukje ’toch maar niet vertellen’?

Ik wou in elk geval iets melden over ik en dieren.
Maar dat zijn een hoop mini-verhaaltjes dus: later.

Ik wou ook iets over die rare Froukje in DZDD maar ach, zoveel wou ik ook niet.
En (dat stoort me écht): de hele lente/zomer nog geen egel gezien terwijl ze er de afgelopen jaren steeds in grote (3-4) getale waren. Hoe kán dat nou.

Of het waar is van die opgeruimde ziel in een opgeruimd huis weet ik niet.
Wel zit er denk ik iets in dat een chaotisch huis géén opgeruimde ziel kan huisvesten.

Mijn huis is niet opgeruimd.
Dat is het eigenlijk nooit, maar er zijn gradaties.

Gisteren vroeg ik mijn werkster of ze (voor het eerst in drie, vier jaar) de badkamer eens grondig zou willen reinigen.
Dus niet alleen wastafel, wc en douche, maar ook het bad en de vloer.
Omdat het me wat begon te storen dat ik in het bad steeds meer spinnewebben zag.

Mm. Dat vond ze niet leuk. Mn niet omdat op de rand van het bad van alles stond. Zeepjes, lotions, shampoo.
Zonnebrandspul. Zakdoekjes. Tissues. En meer.
Ik zeg ‘stond’ omdat de werkster de badkamer alleen wou schoonmaken als ze die ‘alles’ in een doos mocht doen.
Dus staat het daar nu in.

Het bad is wel mooi schoon.

Alleen (nu komt het): de spullen in het doosje wil ik niet weg doen, het meeste wil ik bewaren.
Terugzetten op de rand durf ik niet. In het kastje in de badkamer dus maar.

Alleen is dat zo rommelig dat het eerst zélf moet worden opgeruimd voordat ik er nieuwe dingen bij kan zetten. Als ik tenminste ooit nog iets wil kunnen terugvinden.

En nu-komt-het(2): dit is slechts een pars pro toto van mijn huis.
Want de slaapkamer met de kleerkast is hetzelfde.

Enzovoorts.