Ik ga de knagers voeren en achterin de tuin zingt de tjiftjaf – hard.
Ik denk aan de tijd dat Lodewijk en ik opeens fanatieke vogelaars waren geworden.
Ging vanzelf. Van ‘welke vogel zou dat zijn’ via de aanschaf van een paar boeken naar aantekeningen maken en na elke wandeling in de boeken alles opzoeken over de vogels die we hadden gezien.
Glaasje wijn erbij. Chips.

Dat is een mooie herinnering aan een mooie tijd.

Laatst kreeg ik zo’n automatisch verzoek via Plaxo. Iemand wou me toevoegen. Meestal is dat als ‘vriend’ terwijl ik denk: we kennen elkaar niet of hoogstens amper. Nu was het ‘als familielid’.
Mijn aangetrouwde neef.
Al zeker 5 jaar geen contact meer mee. Zo niet langer.
Maar nu connected via Plaxo.

Ik kijk een stukje Charmed (aflevering die ik al vaker zag – altijd weer mooi) en kijk dan Ghost whisperer.
Vaak vind ik die te eng in het begin, nu is het een mooie, gevoelige aflevering en wanneer hij het einde bereikt zit ik in tranen die ik lekker laat vloeien over mijn gezicht.
Dan wordt er aangebeld. En ook echt meteen dán.

Niet open doen is er in een dorp niet bij dus wrijf ik de tranen van m’n gezicht en doe open en kijk in de ogen van een blonde vrouw die mij aankijkt alsof ze me ergens op betrapt.
“De tranen zijn omdat ik naar een serie zat te kijken” leg ik uit maar ze slaat niet aan zodat ik me nog een tandje belachelijker voel.

‘Rommelmarkt’ staat op een papier dat ze bij zich heeft.
En ze begint over ‘eendjes’ die te water worden gelaten en daar kan ik op wedden voor 5 Euro per eendje.
Als ik win verdien ik 100 Euro (reken maar uit: dat is dus puur verlies).
Eerst sputter ik (en ik denk tegelijk: het zullen toch geen échte eendjes zijn maar laat ik dat maar niet vragen want dan krijgen we een principieel gesprek over dierenwelzijn) en dan betaal ik. Want ja: dorp.
Waarna ze m’n naam wil noteren en ik spel mijn achternaam en ze reageert raar dus vraag ik of ze m’n voornaam wil en dan duikt een andere vrouw uit het dorp op die zegt dat die Zjane is en ik zeg “nee, Jeanne/Zjanne” en ik voel me weer zo’n moeilijk doenerige trut.

Na mijn droom (zie onder) schreef Anneke een goed stukje voor Fanlog dat ik tot 2x toe aanprees op twitter en daarna schreef ik zelf een goed stukje en nog een best ok stukje (die niemand aansprees, terwijl iemand anders van Fanlog wel dat stukje van Anneke op twitter bleef aanprijzen).

Hierna ging ik boodschappen doen en zag bij het de deur uitgaan L. met Tashi.
“Tashi!” zei ik zachtjes en het lieve hondje hoorde me en keerde zich enthousiast naar me om.
Waarna ik krat met pakjes en lege flessen en handtas midden op straat liet staan (tis een dorp) en me stortte op het liefste hondje van de hele wereld.
Tashi vond het echt hartstikke leuk mij te zien alleen was ze een halve minuut later alweer afgeleid door vogels verderop. Dat was een beetje jammer omdat ik me toen voelde als vroeger toen ik nog van die hopeloze verliefdheden had die een man zich liet aanleunen maar die hem niet echt afleidden van the big picture.

Na de boodschappen mail opgehaald en gezien dat iemand een kut-comment had achtergelaten onder een stukje van mij op Fanlog nl “Jeanne, je inzet wordt gewaardeerd door lezers en luisteraars maar je komt altijd zo verbitterd en zuur over. How come?”
Uiteraard namen toen wel 22 mensen het voor mij op door te commenten dat ik hartstikke leuk ben en een heel bijzonder gevoel voor humor heb (NOT!).

Kinderboeken in de Winkel gezet.
Weer Fanlog (niet erg geïnspireerd dit keer).
Niet zo leuke mailtjes van een aantal mensen.
Me afgevraagd hoe ik dat toch doe, in Amerika. Het ‘niets hoeft’. De vrijheid vinden in mezelf.

Ik krijg ze al een paar weken bij de Plusmarkt: Wheelies.
Zakjes waar dat woord op staat en de aansporing dat ik ze alle 28 moet sparen.

Ik heb er nu zes.
Een caissière legde me uit dat ik ze tussen de spaken van mijn fiets moet klemmen.
Maar ik heb geen fiets. En zelfs als ik die hád denk ik niet dat ik dat zou doen.

Zou het een rage zijn, vroeg ik me af.
En zocht het op via google. Dat zegt van wel.
“Alle wielen willen Wheelies. En dat is niet zo gek, want Wheelies zijn de leukste, stoerste en mooiste versiering voor je wielen. Je kan maar liefst 28 verschillende Wheelies sparen, elk met een JETIX held erop.”

Gezocht: een spaarder van Wheelies.

Gistermiddag, een uur of vier.
Guus komt vanuit de achtertuin met iets in zijn bek met pootjes en een lange staart.
Gelukkig, denk ik: geen vogel.
Guus legt Grote Prooi neer in de keuken en het blijkt een erg klein mini-muisje te zijn dat nog leeft.
Ik pak muisje op en zet het buiten onder de eerste grote struik links.
Zou het de weg naar huis kunnen vinden, denk ik nog.

Guus leid ik af met rosbief en volgens mij weet-ie heel goed dat ik zijn Prooi heb afgepakt maar wil hij niet flauw zijn en laat hij mij in de waan dat het best ok is zo.

Vanochtend in de keuken

de helft van een muisje van het formaat van die van gisteren.
Misschien heeft het dus inderdaad de weg naar huis niet kunnen vinden.
Of misschien heeft Guus een nest ontdekt waarvan hij er nu elke dag 1 gaat halen.

Bij 1 van mijn thrift stores in Yuma (die vroeger mooie boeken had maar nu niet meer maar waar wel aardige vrouwen werken) lagen bij de kassa zelfgemaakte magneetjes.
Iemand had teksten op rubberachtig materiaal geprint en die tot magneetjes versneden.
Niet helemaal recht.
Daaraan kon je ook zien dat het handwerk was.
Ik vond ze leuk en kocht er een stel.

Even dacht ik: zal ik hier ook zo’n “wat wil je betalen” van maken.
Maar omdat ik dat zelf zo haat: toch maar niet.

Een ouderwetse logaanbieding dus maar.
Twee Euro per stuk incl verzendkosten. Drie Euro voor twee en vier Euro voor drie.
Waarbij je moet weten dat ik van Ghandi er maar 1 heb en van die ‘Money will follow’ ook nog 1 met blauwe tekst op witte ondergrond en 1 met groen op geel. Dat vond de maakster blijkbaar een mooie want daar zijn er veel van of dat vonden alle potentiële kopers zo’n gelul dat niemand anders die wou hebben.

‘Hebbes’ in de commentjes dus maar weer en ik meld wel wanneer ik er doorheen ben.

Eigenlijk, bedacht ik me laatst, ‘shop’ ik nooit meer in gewone winkels.
Ik koop er eten en andere noodzakelijke dingen. Maar ‘shoppen’, rondhangen en zoeken naar iets leuks, dat doe ik alleen nog in Amerikaanse thrift stores en op yard sales.

Bij beide stuit je soms op ongeprijsde artikelen.
Dat vind ik erg vervelend.
Want wát wanneer ik vraag hoeveel iets kost en ik vind het zelf te duur maar tegelijk niet onredelijk geprijsd.
Een mooi leesboek bv voor een paar dollar: terechte prijs.
Maar tel bij diezelfde paar dollar het verzenden naar Nederland en dat ik ook nog hoop er winst op te maken wanneer ik het verhandel en het zijn meteen een paar dollar te véél.
(overigens kan het ook meevallen, dat mooie spullen echt bijna te geef zijn wat ik dan ook weer genant vind, juist omdat ik ze als handelswaar zie)

Érg vervelend vind ik het wanneer het bedrag wordt overgelaten aan mijn inborst.
Zoals bij een sale zonder prijzen waarbij werd gezegd dat de opbrengst ging naar de kankerbestrijding dus het goede doel en dat ik daarom zelf moest bepalen wat ik ervoor over had.
Zet er dan gewoon hoge prijzen op, dacht ik. En betaalde wat ik bij een gewone yard sale zou hebben betaald.
Aan een vrouw die stuurs reageerde want dat was natuurlijk niet de bedoeling.

Beste tweep,

Namens @MaximeVerhagen nodigen we je graag uit voor de #BZ tweetup op vrijdag 3 juli (dus niet op 2 juli zoals eerder aangekondigd).
De tweetup begint om 16.00 uur op het ministerie van Buitenlandse Zaken, Bezuidenhoutseweg 67, in Den Haag.
Je kunt je met een geldig legitimatiebewijs melden bij de receptie. Hou er alsjeblieft rekening mee dat het inschrijven een minuut of tien kan duren.

Het ministerie zorgt voor een hapje en een drankje. Natuurlijk ben je van harte welkom om van de #BZ tweetup in woord een beeld verslag te doen via twitter.
Bevestig je komst alsjeblieft zo snel mogelijk per email, in ieder geval vóór vrijdag 26 juni. Omdat er zoveel aanmeldingen zijn, hebben we lang niet iedereen kunnen uitnodigen. Als je verhinderd bent, geven we je plaats aan iemand anders.

Met vriendelijke groeten,
namens @MaximeVerhagen