Beneden staan pakjes met boeken. Erg veel pakjes. Wel tien, misschien wel vijftien.
In sommige pakjes zitten ook andere dingen. Wát precies had ik me voorgenomen te noteren in een boekje maar dat is er maar ten dele van gekomen.

Er zijn een paar dingen die ik snel wil vinden.
Omdat ik ze mensen wil toesturen.
Een wil ik donderdag verzenden, dat heeft dus (relatief) haast.

Ik kom niet tot uitpakken.
Luiheid, dacht ik eerst. Geen zin oid.
Maar ik denk dat het iets anders is.
Ik weet dat ik leuke, mooie boekjes (vooral –jes) heb gevonden.
Ik verheug me op het uitpakken, op het ‘oh! wat leuk, die was ik al helemaal vergeten!’
Ik moet er niet aan denken dat alles straks uitgepakt is zodat ik ermee aan de slag moet en er niets meer te verrassen valt.
De pakjesdagen kunnen me niet lang genoeg duren.

(des te verstandiger was het natuurlijk geweest om wél goed te noteren wat in welke doos zat zodat ik weloverwogen en verstandig en met beleid nu vast een paar dozen had kunnen uitpakken op zoek naar die speciale artikelen en ik de rest van de oh’s en ah’s had kunnen faseren)

Vanochtend kwart voor elf landde ik op Schiphol, sprintte door de douane (heel fijn: vliegtuig zat vol met Amerikanen die eerst verdwaasd om zich heen keken en dus vertraagd aansloten in de rij).

“Je ziet er goed uit” zei R. en dat is waar (hij ook, trouwens).
Waarna hij me reed naar Grootschermer en de dag was zonnig en de polder was groen en er waren zoveel fietsers dat ik vroeg of het misschien nationale fietsdag was maar het was gewoon mooi weer en Noordholland.

De katten zijn blij me te zien (vv), de knagers kan het niet schelen, de kippen stelden het dill rye brood met American Swiss beleg uit Amerika op prijs.
In de vijver wonen, zegt R., drie goudvissen en twee witte eenden. De eenden heb ik gezien.
Die gedragen zich of ze hier horen en de katten doen ook of ze hier horen.
De vissen zag ik nog niet.

De  Nerlands Hervormde Kerk (a.k.a. Dorpskerkje) in Grootschermer is de vaste bezoekers van dit log welbekend. Hij is te zien vanaf  de punt van J’s tuin en zij mag het verloop der seizoenen er graag mee illustreren.

Deze foto is van de andere kant gemaakt (vanaf het terras van het café), waarmee ik maar wil zeggen dat ik het dorp weer verlaat. Beter gezegd: J treedt weer aan.

met pitbullallures; in Westbeemster

 

Bij Dierenkliniek Oudorp voeren de deskundige en aardige Theo en Martin, omgeven door een schare toegewijde assistentes, hun praktijk. Het is dus een plek die ik liever niet bezoek.

Konijn Jozef, die sinds een paar maanden in eeuwige liefde samenwoont met de lieftallige Snuf, werd op Dag 1 wat slomig en was op Dag 2 gelijk een stervende dweil met als essentieel symptoom: geen interesse voor eten.

Plankgas naar Oudorp waar Theo een grote haarbal in z’n maag/darmen diagnosticeerde die de route van  voedsel en poep volstrekt blokkeerde. Jozef moest gehospitaliseert worden om hem te bewerken met anti-pijnmiddel, dwangvoeding en darmrevitaliserende injecties. Dit voortreffelijke konijn reageerde  op de medicamenten en ging weer eten en poepen – de volgende dag mocht hij weer mee naar huis. Daar nog drie dagen in een kooitje zitten ter inspectie en voor pipetjes medicijn en toen weer terug naar Snuf, die intussen nogal ontheemd was.

Een uurtje –  niet langer want ze kenden elkaar nog steeds – achter elkaar aanjagen en ritueel neuken – mevrouw Snuf bovenop meneer Jozef – en ze gingen weer over op de eeuwige liefde.

Lang leve Dierenkliniek Oudorp.

De traditionele Grafterkermis was, zoals de traditie wil, ook dit jaar een groot succes. De stad Graft vierde feest en wilde dat ook laten zien.

 

 

Voor aanstaand weekeinde staat Purmerend op de kermisagenda.

Van wei naar wei, van dijk naar dijk, steeds meer van die blote schapen.

De Joannes de Doper kerk (1879).
Het ernaast staande klooster van de Zusters Franciscanessen is in 1978 opgeheven, de Lourdes School die daar weer naast staat is in bedrijf.

_  Het is nu echt tijd dat ze weer terug komt, zodat we weer geaaid worden en op bed kunnen slapen.

_   Eigen schuld, probeer ik ze uit te leggen, wie doet er nu afstandelijk, ik of jullie.

_   Met die man valt niet te praten. 

 

 
 
        De Bulhond

        Kees Knol, gewoon in Vee te handlen,
        Ging onlangs met Jaep Vreeslicht wandlen.
        Zy zouden zien hoe ’t in het Veld
        Met hunne Koeijen was gesteld.
        Men zou eerst die van Kees bekyken.
        Men trad de deur uit; maar terstond
        Vernamen zy een’ grooten Hond,
        Die vreeslyk blafte en brulde, en hen in huis deed wyken.
        Gantsch bloed! zei Jaep, dit schynt een Leeuw;
        Die Hond heit hart, hy maakt geschreeuw;
        ’t Is een gevaarlyk beest. Kyk, kyk iens naar zyne oogen!
        Och! sluit de bovendeur. Licht worden we aangevlogen!
        Kyk, kyk, de schuim vliegt uit den mond!
        Kees beefde, sloot de deur, ging uit het venster leggen,
        En zei, myn lieve Jaep, is deuze Hond niet dol
        Dan is myn naam niet langer Knol.
        Zyn ysselyk geblaf mot elk met recht ontstellen.
        Och! krygt hy iemant beet, die zal ’t niet nae vertellen.
        Intusschen komt door ’t woest geblaf,
        Een kleine boerenhond op dezen blaffer af,
        En vliegt hem in de strot, eer ’t iemand dorst verwachten.
        In ’t kort, na weinig stryds, verloor de Bul zyn krachten,
        En stierf aan zyn bekomen wond.
        Hoe droes kan ’t zyn, zei Jaep, dat zulk een kleine Hond
        Een’ grooten, die door vreeslyk raezen
        De gantsche buurt wis zou verbaezen,
        Zo kan vermoorden op ien’ stond!
        Kom, laeten we wat naeder treden,
        Zy komen daadlyk naar beneden.
        Zy nadren, noch in ’t hart bevreesd,
        Het zo terstond vermoorde beest.
        Zy roepen, dat ’s een Hond! Wat is hy grof van leden!
        Wat ysselyke kop! Gien grooter in het land!
        Wat schrikkelyke bek! Nooit zag men zyns gelyken!
        Bezien we zyn gebit, zei Kees;
        Kom, Japik buur, heb nou gien vrees.
        Zy openen den bek: hoe stonden zy te kyken!
        Zy riepen: ”k Loof het wel dat hy is overmand;
        ‘De blaffer heit niet iénen tand.’

        Het lot van dezen Hond kan alle menschen leeren,
        Dat qie zich vreezen doen door dreigementen, zweeren
        En zwetsen op hunn’ moed, den meesten tyd in schyn
        Gevaarlyk, inderdaad het lichtst verwonnen zyn;
        En dat hy die zich roemt als schrander en belezen,
        Meest licht word overtuigd een zot vol wind te wezen.

        Cornelius van Engelen (ca. 1722-1793)

Het noord-hollandse kermisseizoen is weer begonnen. Dorp na dorp; Grootschermer is pas in september aan de deurt.

Niet alles is schoonheid. Deze treurige vlakte is het keerpunt van bus 100 Amsterdam/De Rijp – de meeste bomen die er onlangs nog stonden zijn omgehakt wegens onderhoudsvriendelijkheid of sociale controle.

Prima snelle bus naar en van dit akelige punt.

De St. Bonifacius Parochiekerk ligt aan de Rechtestraat in De Rijp. Op het mededelingenbord las ik:

 

“Meimaand Mariamaand

In de meimaand gaan we weer rozenkrans bidden. Elke woensdagavond om 19.30”

Een groene polder is mooi, maar zo’n echte machine is een schoonheid.

Toen ik gisteren deze foto nam, straalde de zon in De Beemster; trouwens ook in J’s eigen Schermerpolder.

In 1664 gebouwd, zonder spits, door architect Peter Post

Toen ik vanmorgen naar buiten ging, zag ik dit:

Vlaggen dus, zelfs met wimpels – die oranje plek onder/midden is een losgewaaide wimpel. Conclusie: hier wordt nog goed gevlagd, Rijksvoorlichtingsdienst blij, onze JPB blij, heel Holland blij.

 

Toen liep ik wat verder door de straat en zag dit:

Geen vlag te bekennen. Dit leidt toch tot een geheel andere conclusie over de stand der dingen.

Twee foto’s gemaakt binnen één minuut in dezelfde straat nog geen 50 meter van elkaar. De fotoredactie mak kiezen.

Het kon trouwens nog anders; dat was wel 100 meter verderop en het was de laatste die er nog hing:

 

Ik liep nog wat verder en kwam langs een koeienweide. En het is een mooie dag dus alle reden voor een siesta

Prettige voortzetting.

De Noordeinder Vermaning te Noordeinde.

Oh what a lovely day.

Met de camera op pad om foto’s te maken voor de Schattige Schapen Kalender 2009, was ik gisteren binnen het uur klaar – ik had veel meer dan de nodige twaalf plaatjes. Hier beperk ik me tot drie slaapschaapscenes.