J. is gevlogen – en intussen ook veilig weer geland.

Dat wazige groen links op de foto is de IJlandspolder in een zeer groen voorjaar met tussenin bloeiende tulpenvelden en vruchtbomen (appel, peer en japanse kers, zoiets, volgens mijn stadse ogen). Daarover zal ik de komende weken af en toe berichten.

Tussen alle andere stress (en breek me het nerveus trillende mondje niet open) vergeet ik totaal dat ik vandaag online kan inchecken.
Ik bedenk het wanneer ik om tien uur ter hoogte van Graft ben, op weg naar de Plusmarkt.

Inchecken kan vanaf half elf. O shit o shit.
Stel je voor dat er nog wél mooie plaatsen te vergeven zijn.
Dan ben ik te laat.

Dus sprint ik door de Plusmarkt, race zonder enig oog voor de schoonheid van de polder terug naar huis, zet krat met boodschappen in het halletje (uitpakken kan later), voer snel een ons rosbief aan de katten (opdat die me niet storen) en ga naar klm.nl.
Ik geef mijn boekingscode. Jammer, hebben ze nooit van gehoord. Heb ik misschien ook een naam? Een vluchtnummer.
Ik vul alles in: ze kennen me niet.
En raden me aan het later nog eens te proberen.

Ik ga een pagina terug. Ja! nu weten ze wel wie ik ben.
Waarna ik moet invullen wanneer ik geboren ben, nummer van m’n pas, eerste adres Amerika en nog een hoop en ik denk: wáár blijven die exit-row stoelen! Daar kom ik nu: voor extra beenruimte en € 25 klik hier.
Vijf stoelen zijn er op deze vlucht nog te vergeven. Vijf. Waarvan 2 vergelijkbaar met wat ik nu heb maar verder naar achter en drie midden in het middengedeelte. Nou zeg!

Door naar de volgende vlucht. Error. Daar kunnen ze de stoelen niet van vinden. Nog eens. Error.
Dan niet. Doe dan maar wat ik al héb.
Print – print. M’n instapkaart.
Een A4. Moet dat helemaal mee? Mag het gevouwen?
Is dit het gemak dat de mens wordt geacht te dienen?

Vanavond was heftig.
Er gebeurde een hoop. Waarover dadelijk als ik nog fut heb en anders niet.

R. en ik gingen naar La Traviata.
De opera was wonderschoon. Aangrijpend. De mooiste in tijden. Helemaal perfect.
Met als neveneffect dat ik niet pas in het laatste bedrijf in tranen zat (daar was ik op voorbereid, daarom sla ik dat bedrijf als ik de opera draai of de dvd bekijk altijd over).
Het was vanaf bijna direct emotie en prikoogjes en al snel biggelende tranen.
Addio del passato was bijna een opluchting omdat het daarna nog maar 25 minuten een aanslag op mijn emoties zou zijn.

In de enige pauze die al viel na een half uur wat ik toen raar-vroeg vond maar wat perfect was omdat zo al het drama daarná in elkaar kon doorlopen gingen R. en ik op zoek.
Zou hij er zijn? en zo ja: wáár.
Eerst vonden we hem niet. Toen wel. En de foto’s hadden beter gekund (het was te donker maar je kunt toch moeilijk gaan staan flitsen wanneer je een BN-er hebt gespot).

Laatste loodjes enzo.
Met wat nog moet en wat niet meer lukt en belangrijke beslissingen.
Zoals het afknippen van de ‘Cabin’-stroken van mijn rugzakje en mijn sleepkoffertje.
Omdat ze van Delta zijn en ik pas in september weer met mijn dierbare Delta vlieg.

De gebruikelijke momenten van ‘moet ik zo nodig’ bij het kijken naar mijn tuin die per minuut groener en weelderiger en mooier wordt.
Veel gevoelens van houden-van voor mijn katten en de andere dieren maar toch vooral voor Guus en Sammie.

Dan een mail van iemand die nu elders op reis is, de url van zijn hotel: kijk, hier ben ik.
Ik klik en: móói. Mooie site ook trouwens.
Dus wil ik hem mijn motel laten zien in Yuma. En zoek naar de url.
Aargh!! Waar eerst een site was die er knullig uitzag met draaiende beelden van mijn eigen Rm 227 (eigenlijk van 225 die het spiegelbeeld is), is nu een site van werkelijk *monsterlijke* goedkope lelijkheid in elkaar gedraaid.
Klik en huiver.

… die wet die zegt dat als iets mis gaat echt álles mis gaat. When it rains, it pours – die wet.

Zo ontdek ik net dat ik de afgelopen dagen in 2 documenten heb zitten werken aan Brief voor R. mbt het huis en belangrijke adressen enzo. Versie 1 was ‘huis september’ en versie 2 was de al hernoemde ‘huis april’.

Net beide documenten uitgeprint en was het nou maar zo dat de belangrijkste dingen in 1 ervan zaten maar ik heb ze vlijtig en consciëntieus precies over beide documenten verdeeld.

(in de Winkel kan ook nog niet besteld, mocht iemand dringend iets nodig hebben – mail me; de mail werkt nog wel)

Ok – depri dus.
Om dat machteloze gevoel omdat de Winkel het opeens niet meer doet en wie niet te bereiken is, is niet te bereiken, hè?
En dan kan ik wel vinden dat die vandaag te bereiken zou moeten zijn, maar daarmee is ze nog niet te bereiken.
Zodat ik na meer dan 15 uur inloggen en hoopvol en geleidelijk steeds minder hoopvol check mail doen intussen onder ogen zie dat er vandaag niets meer wordt rechtgebreid.
En wanneer wel? Geen enkel idee. Afwachten, machteloos afwachten geblazen.

Intussen wordt ook helemaal niemand die vals tegen me was weer aardig tegen me zomaar uit het niks.
Niet dat ik dat had verwacht.
De zeikerds die mij in de hoek drijven zouden natuurlijk wel érg over hun eigen ego moeten heenstappen om opeens wél aardig te gaan zijn. Doen ze niet.
Dit ter geruststelling van wie mij haat en zich zit te verkneukelen bij deze stukjes.

Vandaag geen egel gezien. Ook geen vleermuizen.
Vanmiddag fantaseerde ik opeens over in de armen van een man liggen.
Niet sexy armen. Hou-vast armen.
Lepeltje op bed. Hug.
Raar hoor, dat dat er al 5 jaar niet meer in zit en er denk ik ook niet meer in zitten zál.

.. ik heb dankzij Karin (mn webmistress) het minirampje bij Boekwinkeltjes kunnen herstellen en begrijp nu iets meer van hoe het verder gaat.
Zoals dat over ‘ongeveer 3 dagen’ de Winkel pas écht overgaat.
Als ik dat eerder had geweten had ik hier nooit aan meegewerkt omdat ik steeds heb gezegd: het moet geregeld zijn ruim voordat R. overneemt.
En toen ik het krap zag worden zei ik: het moet voor dit weekend geregeld.
Zou allemaal lukken, werd me verzekerd.

Maar nu is de Winkel al een dag wél online (hosanna! leuk zeg!) maar kun je er niets kopen.
En als er nou stond: sorry folks, ff niets kopen, maandag verder.
Maar je winkelt als klant en dan vul je je gegevens in en is opeens je winkelwagen leeg.
Gotver!

Degene die de sleutel tot de kluis heeft is onbereikbaar.
Al mijn andere conflicten zijn ook nog alive and well.
Ik voel me als een stressy springveer.
= klote

… zat ik me af te vragen hoe het kon dat het kadotip/plaatje hiernaast de laatste dagen een kruisje was.
Dus zocht ik het op in de Winkel om het opnieuw hier neer te zetten (‘kruisje’ oogt zo slordig) en ontdekte ik dat de naam was veranderd.

En dacht ik: het zal toch niet zo zijn dat álle namen zijn veranderd zodat de plaatjes bij alle 113 boeken in Boekwinkeltjes die daar staan omdat ze te zien zijn in mijn échte Winkel ook niet meer verschijnen.
Inderdaad. Alle plaatjes weg.

Het is alsof alle mensen die de pest aan me hebben en die me slechte dingen toewensen samen tegelijk hard in voodoopoppetjes hebben zitten prikken waarna de Wraakgodin schaterlachend tegenslagen over me is gaan uitstorten.

Het begint met een droom dat niet Eebje maar Sammie dood is. En dat R. is vergeten hoe Sammie heet. Hij denkt dat hij Frank heette (wat zou dat betekenen).

Dan wil Sammie niet ontbijten en daarna is hij twee uur zoek.
Nu heeft Sammie wel gegeten. So far etc.

De Winkel is gisteren overgegaan naar SoHosted.
Dus wou ik een bestelling van gisteravond bevestigen. Alleen lukt dat geloof ik niet. Omdat een email-adres wordt vervangen door mijn klantnummer bij SoHosted.
Ik voer een testbestelling uit. Daar staat ook mijn klantnummer bij de email.
Ik overschrijf dat met mijn email en klik op Bestellen. Waarna mijn winkelmandje leeg is.
En ik-als-tester wel een bevestiging krijg (van een bestelling die niet bestaat) en ik als winkelier niet. Maar wel: een mail dat JD heeft besteld die nooit eerder bestelde.

In Beheer: geen bestelling van JD. Wat klopt want dat winkelwagentje is leeggegooid.
Maar als ik echt had besteld had ik dus een bevestiging gekregen van de bestelling.
O got o got o got.
(en het zou niet zo erg zijn als ik niet over een paar dagen weg was en R. dan met deze ellende werd opgezadeld en nee: natuurlijk was het niet *mijn* idee om dit zo kort voor mijn vertrek in te plannen)

Mensen.
Moeizaam – dus.
Ik heb er de afgelopen dagen tenminste weer een hoop problemen mee.

Ze beloven en doen niet.
Ze beloven niet eens en doen ook al niet.
Ze .. tja – hoeveel erger kán het (en zoveel erger *is* het ook).

Ik denk vaak: ik moet niet grrr doen, ik moet uitspreken en dan uitpraten en dan komt het goed.
Dus spreek ik uit maar dan zet de andere mens de hakken vastbesloten in de klei en dan wordt er dus helemaal niet uitgepraat en komt het ook helemaal niet goed.

Wat ik ook vaak denk: als er problemen zijn tussen een ander mens en mij, waarom is het dan nóóit dat andere mens dat denkt ‘laat ik eens proberen uit te praten, lucht te zuiveren’ etc.
Op de 1 of andere manier zijn anderen zó veel beter met ‘ha! mot! laten we maar eens zien hoe de ander (ic Jeanne) zich daar weer uit redt’ .

Soms wou ik dat ik zo’n ander was.
Lijkt me comfortabel.
Iemand (mij) aan een haakje laten spartelen als gekwelde worm.
Achteruit leunen.
Smeekt worm om ‘uitpraten’.
Smeekt worm wel hárd genoeg?
En zo niet: lekker laten spartelen.

Maar eigenlijk vind ik iemand die zo handelt zo helemaal niet aardig dat ik die niet zou willen zijn.
Dan liever mijn eigen ‘shit, ik wil geen ruzie, hoe lijm ik dat nou weer’-ik.
Niet erg machtig. Wel een leuker mens.
Denk ik.

Mijn werkster heeft vanochtend mijn huis een beetje schoon gemaakt.
Het is nu mijn taak om het zes dagen niet ontzettend heel erg te verslonzen (een beetje mág).

R. was ook hier. Ik heb aangewezen waar de pinguïns staan en trots gedaan over dat ik dit weekend beneden óp en rond de tafel een heleboel heb opgeruimd (het was hem niet eens opgevallen tsssssk).
Ik heb R. wat dingen op de computer laten zien en laten oefenen.
Dat was leuk. Er zijn nl een paar schermen in de Winkel waarover elke reis wel iets te doen is en dan zeg ik (bv) “kijk in de rechter kolom daar zie je….” en dan houdt hij vol dat hij dat helemáál niet ziet. Je ziet het wél, zeg ik dan – kijk nou goed. Maar hij ziet het niet.
Nu ziet hij het wel degelijk (denk ik, hoop ik).

Toen zou ik R. ‘even’ naar het station in Alkmaar brengen – met voor alle zekerheid de TomTom mee.
Helaas had ik die al maanden niet geupdate – hij wist dus niet dat de Frisiabrug dicht was.
Zodat ik bijna twee uur onderweg was heen-en-terug.

Weer thuis bleek dat ik iets stoms had gedaan mbt de Winkel (die morgen verhuist naar een andere host) maar dat heeft Karin rechtgezet.
Ik probeerde bodemloos te slapen maar was zo uitgeput dat dat niet lukte.

Voor ik wegga moet ik nog erg veel doen.
Opruimen, klaarleggen en dingen die me niet te binnen schieten.
Ik wou dat ik al in Yuma was. Dan ga ik tien uur per dag slapen.
Minimaal.

“Of course, the big story is that the Obamas got their new puppy! How about that, huh? On Fox News, they declared that the dog is a Muslim socialist.” –Jay Leno

“No, it’s a Portuguese water dog, which sounds like something you order in a bar, doesn’t it?” –Jay Leno

“Of course, the hardest thing these days about paper-training a puppy is finding a newspaper that’s still in business.” –Jay Leno

“Barack Obama’s daughters are very smart. They told him they will take the same responsibility for the dog that he is taking for the economy. That way, if the dog leaves a mess in the White House, it’ll be cleaned up by future generations.” –Jay Leno

“Actually, this has become a first family tradition. All the first families have had a dog. The Obamas have Bo, that’s the name of the dog. The Bushes had Barney. The Clintons, of course, had Bill.” –Jay Leno

Vanochtend toen ik om zes uur de knagers ging voeren was-ie er opeens weer.
En net, toen ik even een snel dutje wou doen, óók.

Een vogel met een tergend lied.
Koppiekrauw! lijkt-ie te zingen. Dan een paar uithalen. En dan weer dat pesten.
Keihard. Vind me maar, daagt hij me uit.
Maar hoe ik ook kijk, ik zie niets.
Wel slaagt hij erin me uit mijn dut te houden want hárd dat hij zingt.

Zou het de zanglijster zijn, denk ik.
Want die nestelt hier.
Ik zoek op google naar ‘geluid zanglijster’ en vind er een hoop.
Geen ervan klinkt als mijn persoonlijke pestvogel. En ze klinken ook nog eens allemaal ánders.

Ik wou dat ik egel weer zag.
In elk geval 1x voor ik wegga.
Pas dan is het voor mij écht lente (hoe de tuin met al z’n knoppen en z’n bloempjes en z’n bloesems en z’n vogels en z’n muggen en z’n vliegen en z’n schrijvertjes ook z’n best doet).

In een nacht vol andere dromen (waarin ook nog Guus thuis kwam met iets dat hard ‘piep’ zei en nu onvindbaar is) gedroomd dat ik me inschreef voor een hardloopwedstrijd.
Waarbij ik aarzelde of ik zou gaan voor de 22 km of voor de 8 km.
Ik koos de acht maar had de 22 best aangekund.
(in de droom)

Een paar dagen geleden is er een boot met schapen met nog kleine lammetjes aangekomen.
Voor ze het weiland in mochten deed hun eigenaar gruwelijke dingen met ze. Voor hun eigen bestwil.
Hij greep de mama-schapen ruw vast en legde ze op hun rug.
Hij inspecteerde de mondjes. Hij maakte de hoeven schoon.
(dat is wat ik kon zien, misschien deed hij nog meer)
Hierna mochten ze 1 voor 1 het land op.

Leef mee met de schapen. Leef mee met het lam dat moet ervaren dat zijn moeder zo weinig elegant op de rug wordt gelegd. En beantwoord dan de vraag bij de laatste foto: “zegt het ene schaap tegen het andere schaap….”
(jaaa! prijs voor het leukste antwoord!)