Ziezo al gedaan:
* interview van Hansje met Kysia Hekster op Fanlog gepromoot
– bij mijn 440 followers op Twitter
– in de Radio 1 Journaal Fanlog hyve
– in de NOS Journaal hyve
(en nu hier)

Te doen:
* interview uitwerken met Deborah Blekkenhorst
(en nog een hoop maar als ik dat nu al opschrijf wordt het zo’n niet-doen-bare brei dus hier laat ik het even bij)

Dat was dus weer een dag en ja – ze vlíegen.

Deze begon met hard werken.
Want ooit (Rob Trip!) was het dansen op fluwelen sokjes wanneer het Radio 1 Journaal aan ging.
Nu is het: ‘gaat wel’ waarbij ik stoorzenders Michiel Breedveld en Catrien Straatman probeer weg te filteren en afhankelijk van hoe aanwezig ze waren en welke onderwerpen ze deden lukt dat beter of slechter.
Vandaag was het Catrien Straatman alleen en huilen-met-de-pet-op (wat zou die uitdrukking betekenen?).

Dan is het gespannen wachten op reacties op wat ik schreef op Fanlog.
En op incasseren van de klappen.
Waarvan ik bij mede-Fanloggers denk dat ik dat niet zou moeten hoeven.
Maar nou ja en oh well enzo.
Waarom zouden anderen wanneer ze hun punt willen maken zich niet afvragen of ze een kwetsbaar zieltje mogelijk pijn doen?
(Wie mij hier hier leest weet dat ik al maanden kwa ziel ver below zero ben zodat het niet een verrassing kan zijn dat achteloos op die ziel trappen tot ‘au!’ leidt)

Ergens deze middag viel ik in een depri-slaap.
Zo’n ‘ik hoef niet meer wakker te worden, deze wereld heeft me verder niets meer te bieden, laat me maar’-slaap.
Maar om drie uur word ik toch wakker en ik weet dat de kippen hapjes willen en de knagers ook en al die mussen die hopen op een succesvol broedseizoen.

Ik schrijf af (schuif naar morgen): artikel schrijven.
Ik geef voer, ik geef voer.
Ik wou dat ik niet twee hondjes was om samen te spelen maar dat ik een vriendin had als mezelf die een soul mate zou zijn.
Maar misschien is 2x ik erg too much.
Hoe dan ook – ik heb het niet voor het kiezen.

[commentjes staan niet helemaal uit maar wél voor wie het betreft – en als jij die dit leest niet weet dat het jou betreft ben je nog een ergere kwetser dan ik al dacht]

R. (die was op vakantie) belt: hoe het gaat.
Een vraag die ik haat en die alleen hij mag stellen.
Maar die me ook dwingt van alles onder ogen te zien.
Zoals dat het helemaal niet goed gaat.

En dacht ik eerder (gisteren, vanochtend) nog: hier kan ik in elk geval nog mijn frustratie uiten, nu denk ik “waar zit het knopje waarmee ik de reacties kan uitzetten”.
Wat ik wel kan vinden voor onder dit bericht maar ik weet uit ervaring dat betwetertjes dan gewoon onder een ander bericht plempen wat ze hier niet kwijt kunnen.

Daarom: even geen berichten.
Tot de rust weer wat is weergekeerd.
En voor de duidelijkheid: dus ook geen reacties.
Plies.

Regelmatig vragen mensen me iets voor ze mee te nemen uit Amerika. Meestal zeg ik nee. Omdat ik te weinig met die mensen heb, geen zin heb in ‘gedoe’ als het aangeschafte niet is wat ze in hun hoofd hadden etc.

Toen ik de vorige keer in Amerika was had ik een opdracht aangenomen voor laat ik zeggen: legertrucks. Het was iets anders maar ik wil geen herkenning om wie het gaat.
Ik moest gericht zoeken naar drie en die aanschaffen. Zou ik andere vinden dan waren die ook welkom. Zodat ik enthousiast op zoek ging, mooie dingen vond en ook ‘grappige dingen’ en die laatste kocht ik voor eigen rekening als ‘een kadootje voor je kind’.
Ik bracht in rekening: de aankoopkosten. Niet de verzendkosten. Want ach, deed ik achteloos: ze liften gewoon mee met de dozen die ik toch al verzend.

Wat gelogen was. Ik kocht extra dozen als binnendozen voor de buitendozen waar dit in ging (in die binnendozen) opdat het toch vooral in ongekreukte verpakking aankwam.
En: pakketten verzenden van Amerika naar Nederland is hartstikke duur.

Karel (laat ik hem zo noemen) was blij met wat ik kocht en betaalde wat hij had besteld tegen de toen erg mooie dollarprijs en zei nog wel: als ik ooit iets voor jou kan doen…

Rap erna verwaterde ons contact.
In januari mailde ik: ben je boos, waarom hoor ik niets meer van je.
Hij: niet boos, ik heb het druk.

Over een kleine drie weken ga ik weer naar Amerika.
Ik denk: ik ben absoluut stápelgekke Zjienie als ik nu wéér legertrucks voor hem meeneem.
Maar iets in mij zegt: mail hem. Bied het aan.
En mogelijk reageert hij dan met ‘ja, doe die en die en die maar’.
En: “wat aardig van je!”

Dan doe ik dat. En dan zegt hij ‘dankjewel’.
En dan hóop ik dat we weer net zo’n leuk contact krijgen als vroeger.
En als ik dat doe ben ik dus écht Gekke Zjienie.

Hij heeft dat contact natuurlijk niet voor niets laten verwateren.

Ik ben moe. Erg moe. Doodmoe.

Voor vandaag had ik als doel: het pakket naar Amerika vooruit sturen. Gistermiddag pakte ik dat al grotendeels in. Vandaag deed ik alles wat er nog in de buurt lag erbij. Ik had ruimte bovenin óver en vulde die op met plastic bubbeltjes plastic en inpakbubbels.
Toen de doos met veel plakband was dichtgeplakt en het adres er op stond zag ik op de grond waar de doos had gestaan nog een bloes en een short liggen. Die hadden meegemoeten. Maar de doos weer openmaken en opnieuw inpakken: geen fut.

Verder op het menu voor deze dag: de vloer van mijn werkkamer opruimen.
De boeken links staan in de Winkel en moeten in de database en in dozen en dan opgeborgen.
De andere twee stapels moet ik ooit nog eens invoeren (maar nu niet) dus die moeten óók opgeborgen maar ergens beneden in een krat.
In het ideale geval zou ik ze meteen ordenen maar ‘doodmoe’ is geen ideaal geval.

Lieve mensen zeggen dezer dagen tegen me: neem toch eens een dagje vrij, ga in de zon zitten.
Maar gelukkig waait het heel hard met een oostenwind uit de polder dus dat is nóg een reden om dat niet te doen.

(o ja: die kalenders daar achteraan – die zijn over…)

“People are pissed off. Did you hear this? This is not a joke. Melissa Etheridge says she will not pay taxes in California until they legalize gay marriage. Let’s see. A high-profile liberal who won’t pay taxes. Sounds like someone who wants to be in the Obama Cabinet!” –Bill Maher

“North Korea is planning to launch what they’re calling a rocket, but what the rest of the world calls a missile. And Hillary had to warn Kim Jong Il today, ‘do not fire your missile.’ Is it me, or is this a running theme in her life? –Bill Maher

“Looking back at his presidential run this week, John McCain said that he got a lot of votes because of Sarah Palin. And weirdly enough, that’s the same thing President Obama said.” –Jimmy Fallon

“President Obama said yesterday that he believes that Osama bin Laden is plotting new attacks against the United States. Obama came up with this theory when he picked up any newspaper from the last eight years.” –Jimmy Fallon

“President Obama said this week that things will get worse before they get better. That’s something you never hear before the election. ‘Let me tell you, if I’m elected it’s going to get a lot worse.'” –Jay Leno

Op Fanlog staat een overzicht van wat de Fanloggers de mooiste radio in het Radio 1 Journaal in de maand maart vinden.
Daar kun je op stemmen.
Zou leuk zijn als dat veel gebeurde.
Link.

De wekker gaat om vijf voor zes en ik denk: no more.
No more mezelf kwellen met het Radio 1 Journaal met Michiel Breedveld. Het moet een beetje leuk blijven.
Om half zeven (ik was toch wakker) opgestaan, radio aan en verdomd: Bert van Slooten.

Na een leuke uitzending stukjes geschreven. dieren gevoerd (niet per se in die volgorde) en naar de mondhygiëniste die ontevreden was en me pijn deed. Niet om me te straffen denk ik. Ze had ook nog heel lief drie Donald Ducks voor me meegenomen en 1 las ik helemaal uit (spannend nummer).

Weer thuis (moe) wil ik een bestelling bij elkaar zoeken van twee magneetjes.
Ik vind het ene magneetje en ga nu op zoek naar een mooi plastic doosje om het in te verpakken. Dat zou achterin het magazijn kunnen staan maar daar is het vol zodat ik een doos met enveloppen over me heen trek, me ook nog eens lelijk stoot en dan: vooruit maar, dan maar een wat groter doosje.
Maar: nu is het magneetje zoek.
Ik weet zeker dat ik het niet heb laten vallen – ik heb het ergens neergelegd.
‘Ergens’ in een huis vol stapeltjes, richeltjes (chaos).

Ik zoek, ik denk logisch na (doe een poging ertoe), ik zoek nog meer en ik vind NIET.
Grrrr dus.

klikken

* 1 bestelling van twee magneetjes door een vaste klant

* 12 gebouncete mailtjes wegens ‘adres bestaat niet’ – die adressen uit de klantenlijst gehaald

* twee afmeldingen:

1) Hallo,
Ik zou graag geen email meer ontavngen.

2) I.v.m. overlijden van de heer xxx, xxx14@kpnplanet.nl, geen berichten meer zenden.

Ik blader door de handleiding van de Mju 9000 die me begint te bevallen.

Ik dacht dat je geflatteerde foto’s kon maken door te kieken met de beauty-knop die inderdaad wat rimpeltjes wegwerkt en hamsterwangetjes een ietsje ‘lift’. Helaas doet de knop niks met de kalkoenenhals, daar omheen hoort een vrouw-van-mijn-leeftijd natuurlijk ook een sjaaltje te dragen. Of een col(trui).

Dan vind ik dit. Ik kan dus ook ná het maken van de foto nog iets veranderen: het toestel kan mijn smoeltje photoshoppen.

Mm – wat zal ik eerst eens doen.
Grotere ogen, dat lijkt me wel wat! Klik! op Dramatic Eye.
Het toestel draait me weer in de rondte en laat dan twee beelden naast elkaar zien (Before en After) maar veel verschil zie ik niet.
Sparkle Eye dan maar – in de hoop op een felle blik.
Ook al weinig resultaat.

Clear Skin. Waarbij ik kan kiezen uit Soft, Average en Hard.
Ik ga voor Soft. Round, round, round draai ik en tada! doet het toestel.

Het resultaat valt me niet mee.
Wat ik gisteren al vermoedde is denk ik echt waar: dit werkt leuk als je toch al smakelijk toont maar voorbij een bepaalde houdbaarheidsdatum of bij echte lelijkerds staat zelfs de Mju 9000 machteloos.

Na de droom waarin mijn huis weer eens vol zat met ongenode gasten die ik niet weg kreeg heb ik ‘happy birthday dear Sammie’ gezongen.

Daarna ben ik rap aan het werk gegaan omdat er érg veel moet en bij voorkeur achter elkaar en ononderbroken door ‘o ja, dat moet ook nog’.

Heel even wou ik spelen met mijn nieuwe fototoestel. Toen las ik in de handleiding dat de batterij 12 uur had moeten opladen (omdat de oplader groen uitsloeg dacht ik dat hij al vol was = misverstand).
Wel heb ik de datum erop ingevoerd. Deze doorgaans simpele handeling kostte me tien volle minuten en wanhoop. Maar nu is het voor elkaar en mag ik de laatste zes Nederlandse Literatuurboeken invoeren die morgen met de Kadotips in de Winkel komen.

Daarna ‘mag’ ik een een heleboel opruimen in het huis en in mijn ziel.
Laat ik maar met het huis beginnen.

Gisteren heb ik vermoedelijk aangenaam gedroomd.
Tenminste: ik werd wakker met een aangenaam gevoel. Ik probeerde de droom te pakken te krijgen maar dat lukte niet. Hij was weggeslipt met de slaap. Vergeten.

Vannacht droom ik dat een cavia dood gaat op mijn toetsenbord.
Dat is om zes uur, de wekker staat om half zeven maar dit lijkt me een typies gevalletje ‘genoeg is genoeg’ zodat ik maar opsta.

De dag ‘gaat wel’ tot iemand rot tegen me doet.
Ik héb dan al hoofdpijn (‘zomaar’ hoofdpijn) en ja hoor, daar gaan we: depri, tranen, naar bed.
Daar lig ik te denken hoe het zou zijn om een hartaanval te krijgen. Niet een ietsje hartaanval maar een bem!bam!weg-ermee!hartstikkedood-hartaanval.
Er niet meer zijn, niets meer hoeven.

Niet slecht, dat gevoel. Helemaal niet slecht.
Ik fantaseer verder. Over hoe lang het zou duren voor iemand zou merken dat ik dood was. Of mijn katten intussen aan me zouden gaan knagen.

In januari stelde de Journalist (=vakblad voor wie het niet weet) me wat vragen over mijn niet-meer journalist zijn en hoe dat voelt.
Ik zei (o.a.) dat ik de journalistiek miste. Dat ik me nog steeds als journalist zag. Etc.

Sindsdien ben ik 2x benaderd om als journalist te werken.
1x door iemand die dat artikel had gelezen en voor wie ik vroeger schreef. Deze week nog door een blad dat journalisten met een juridische achtergrond zocht.

De 1e x reageerde ik met: ik wil nadenken. De 2e x zei ik meteen nee.
Het is deels omdat ik niet meer durf. Ik ben bang dat ik het niet meer kan. Dat ik blokkeer wanneer ik het wáár moet maken.
Maar het is ook, merk ik: geen zin.
Geen zin meer me ergens in te verdiepen dat me niet bij voorbaat al 100% interesseert.

Conclusie: ik ben geen journalist meer. Zelfs als de Volkskrant zou vragen of ik weer vrouwenboeken voor ze wou bespreken zou het antwoord nu zijn: nee.

Verhalen tuimelen over zichzelf en mij heen. Weemoedige verhalen, trieste verhalen. Waarop geen lezer zit te wachten en ik misschien wel en misschien ook wel niet.

Waarbij me de eerste regels te binnen schieten van dat mooie liedje van Damien Rice – The Blowers Daughter.

And so it is
Just like you said it would be
Life goes easy on me
Most of the time
And so it is
The shorter story
No love, no glory
No hero in her sky

Even zoeken op YouTube of ik daar een filmpje kan vinden.
Ja, dat kan. Helaas als illustratie bij ‘film’.
Ik kende de muziek alleen als muziek.
Nou ja – toch maar