‘Weemoed’ schiet me als woord te binnen maar voor ik er van alles aan ophang google ik even wat het écht betekent.
“Zacht treurige gemoedsstemming” vind ik. En: “verdriet, hartzeer, mistroostigheid”.
Zoiets dus.

Mij overvalt het.
Met allerlei aanleidingen.
Vanavond in Ghost whisperer: kamperen in het wild.
Terugdenken aan L. en ik vroeger. Onze mooiste momenten samen.
Ooit dacht ik: dat wil ik wéér. Omdat ik het zo helemaal te gek vond, wild kamperen in Amerika. Maar ja – met wie.
En nu denk ik: dat wordt nooit hetzelfde, dat wordt niet alleen ánders, dat wordt onmogelijk.
Terwijl ik het nog steeds dolgraag zou doen.
Maar ja – er is geen ‘wie’.

Wat me ook overvalt (o.a. – dit is een onderwerp van breek me het mondje niet open): vriendschappelijke contacten.
Ik had het er hier laatst al over.
Hoe dat mis kan lopen. Door ‘even geen tijd’ en uitstellen en dan te lang uitstellen.
Ik heb ook een voorbeeld van vorig jaar opeens even heel heftig contact en toen ging ze een maand op vakantie en vreesde ik ‘is het momentum nu over’ en ‘nee hoor’ mailde M.
Maar dat wás dus wel zo.
Want dat was meteen het laatste contact.

Er is weer iets nieuws op Twitter waarop ik probeer me alleen tijdens het ochtend-Radio 1 Journaal uit te leven omdat ik anders net zo ga zeuren en zeveren als veel andere tweeps.

Het nieuwtje is dat iemand je kan aanbevelen als iemand om te volgen.
Iemand beveelt *mij* aan – krijg ik gemaild.
Altijd leuk natuurlijk. Want 403 followers is leuk maar voor je het weet heb je iets verkeerd gezegd en heeft er weer iemand afgehaakt.

Ik ga er ook eens kijken en denk: leuk gebaar, doe ik ook. Ik mag er tien kiezen en als eerste natuurlijk degene die *mij* koos en toen nog een paar die ik écht goed vind en een paar die meer aandacht verdienen en enkele kon ik niet vinden maar ach – niet zo belangrijk.
Dacht ik.

Even later denk ik: als ik nou eens góed kijk kan ik die ik niet kon vinden maar écht wou aanbevelen ook nog aanraden.
En dan wordt het al snel ‘kiezen bij sport op de middelbare school’.
Wie vind ik aardig. Van wie hoop ik dat ze mij aardig vindt (of gáát vinden). Om wie kan ik niet heen.
En tegelijk: ik wil me niet echt belachelijk maken door iemand aan te bevelen die niet meer te melden heeft dan “ik zet koffie”.

Nóg tien uitgekozen dus en nu even naar twitter. Waar mijn keuzes blijken te zijn getweet. Oempf.

Bij de Plusmarkt kun je nu sparen voor perkplantjes. Schattige kleine plantjes. Helemaal gratis als je maar voldoende zegeltjes hebt die je krijgt per tien Euro besteed aan boodschappen.

Ik wil die plantjes niet. Omdat ik ze niet vind passen in mijn tuin en (belangrijker): omdat ik ze 1x wél heb geplant en ik nauwelijks ‘ziezo’ had gedacht of de kippen hadden ze weer uitgespit en deels verslonden.

Toch spaar ik de zegeltjes. Omdat ik het zonde vind dat niet te doen. En eerst vroeg ik aan de klant ná mij of die de mijne wou. Maar die zei telkens ‘nee’. Of er staat iemand achter me die heel chagrijnig kijkt en die ik ze niet gun.

Daarom: kan ik iemand een plezier doen met die zegeltjes?  Je moet ze wel zelf op een spaarkaart plakken, inleveren bij een Plusmarkt bij jou in de buurt en tzt de plantjes ophalen. Het gaat om  10 Vlijtige liesjes, 10 Lobelia’s en 10 Petunia’s.

“People made a big deal out of the fact this is the first time a sitting president has done a late-night show. We tried to have other presidents on, but President Bush went to bed every night at 9:00. And President Clinton always seemed to have other late-night plans.” –Jay Leno

“This morning, the first lady, Michelle Obama, celebrated spring by breaking ground on a new vegetable garden at the White House. She said she did it to help educate children about healthy, locally-grown food, and to help her own family survive the coming economic apocalypse.” –Jimmy Kimmel

“The House passed a bill where there’s a tax now of 90% on the bonuses that these people get. So, half the Republicans voted against this. They said this is exactly the kind of punitive taxation that’s going to drive good people out of the fraud business.” –Bill Maher

“There’s a new bin Laden tape where he calls for the destruction of Somalia. That’s right. Forget destroying America, that job is done.” –Bill Maher

“The president was in town this week. He spoke at the L.A. County fairgrounds. I tell you, he’s still got it. People were sleeping outside all night. They were homeless, but that’s not the point. They love him.” –Bill Maher

De half-slapeloze nacht werkt al niet mee, de nachtmerrie direct voor de wekker gaat zet de toon voor mijn dag.

Ik voel me ellendig.
Iha ellendig.
En ik wil wel toevoegen dat ik de laatste dagen dacht aan Eebje en hoe ze wanneer ik ging voor de powernap op mijn arm kwam liggen en half op mijn gezicht en dat ze dan ook nog eens hard ging spinnen zodat er van slapen helemaal niets meer kwam.

Dat speelt óók.
Maar, en dat verbaast me wel eens wanneer ik kwetsbaar ben: er zijn zó veel mensen die wel een zesde zintuig lijken te hebben voor NU kan ik toeslaan en een mep verkopen, NU komt het aan.
Die klappen incasseer ik (ik heb geen keus).

Ooit deze winter was er een érg harde wind die een plastic stoel in het water deed belanden. Toen ging het vriezen en de stoel zat vast (als ik goed zoek heb ik daar misschien wel foto’s van).
Daarna ging het ook weer dooien -gelukkig maar- en toen hing de stoel geruime tijd op de kop in het water. Eerst ergens links achter mijn tuin. Toen een tijd direct achter mijn tuin. Op ongeveer een meter in de sloot.

Opeens, een paar weken geleden: daar staat hij in mijn achtertuin.
Vermoedelijk dacht een dorpsgenoot dat de stoel van mij was.
Dus staat hij daar te staan. Of meer: hangt hij daar te hangen.

De stoel ziet er wel comfortabel uit. Een beetje vies misschien maar niet zo vies dat het niet met een sopje valt te verhelpen.
Dat ‘sopje’ nam ik me vorige week voor. Nu even niet aangezien de wind beukt om het huis en de regen regel(regen?)matig naar beneden klettert.

Dit is ‘m.

De spreeuwen zijn terug onder mijn dak.
Eerst die links boven mijn werkkamer. Toen die boven de slaapkamer en dit weekend ook die boven het magazijn bij de punt van het dak.

Ik denk eraan omdat op dit moment de spreeuwen boven mijn werkkamer in bed kruipen, de takjes nog eens lekker opschudden en dan gaan ze slapen. Nu nemen ze nog even met elkaar de dag door (denk ik). Of ze schuiven lekker knus tegen elkaar aan.

Die boven de slaapkamer waren dit weekend zo grondig de woning aan het her-inrichten dat een middagdut er amper van kwam.
En die boven het magazijn drijven Sammie elk jaar tot razernij zodat hij dan boeken van de planken er net onder gooit.
Hij hoort ze, hij wéét dat ze er zijn, misschien ruikt hij ze zelfs – maar waar *zijn* ze dan.

Morgen wordt het slecht weer, zegt de weerman.
Vandaag over een maand vlieg ik naar Phoenix.
Ik had vannacht weer rare dromen. Over backpacken in Utah zoals ik met L. deed. Nu met andere mensen.
Het was geen succes.

Vanmiddag was ik niet blij, ik ben het nog steeds niet.
Iemand mailt me. Ze herkent zich niet in mijn situatie, wel in mijn gevoel.
Lief dat ze mailt. Soms denk ik: ik log hier niet zomaar in het niks.
En ja – ook al schrijf ik zo te zien zo’n beetje voor mezelf (wat ik óók doe), als het echt voor mezelf was zou ik het natuurlijk niet op internet zetten.

Intussen ben ik vooral zo ontzettend moe.
‘Glory Days’ zingt Bruce Springsteen nu in Langs de Lijn, wat een liedje is waarin ik ook veel herken.
Geen YouTube hier.
Want: allemachtig moe!!

Maar wat ik dus wou zeggen (jezus, ik struikel over mijn eigen gedachten, hoe simpel ze ook zijn): ik ben erg blij wanneer iemand laat weten dat ze iets aan wat ik hier schrijf ontleent.

Weemoed en spijt overvallen me weer vandaag.
Er was iets in een droom dat niet leuk was.
Ik weet zelfs nog wát.
Maar eenmaal wakker viel zodra ik genoeg had genoten van ’tis best mooi weer’ (ook ‘best koud’ trouwens) een kást met onverwerkt leed over me heen.

Met als bloedrode lijn: verloren liefdes, verloren vriendinnen, verloren vrienden.
Sommigen zijn dood. Daar is natuurlijk niets meer aan te doen.
En dat ze soms opduiken in mijn dromen troost me niet, het maakt me ongemakkelijk.

Vannacht droomde ik van een verloren vriendin.
Een vriendin uit mijn jeugd met wie ik een paar jaar een beetje email-contact had tot ik het dit najaar zelf liet verslonzen. Omdat het moment om te mailen nooit echt geschikt was. Zodat ik het uitstelde. En dan mailde zij soms ongeduldig wat bij mij wel werkte op het schuldgevoel maar niet op: schrijf nou, trut!

Een maand geleden stapte ik over ‘het moment is niet goed’ heen. Ik mailde haar de avond voor Eebje dood ging over dat ik zo ontzettend bang was dat Eebje zou dood gaan. Ze reageerde niet.

Eenmaal daar over treurend kon ik er zo een hoop mensen bij optellen die uit mijn leven zijn verdwenen- of ik uit dat van hun (hen?).
Ik benijd de mensen die zich wentelen in veel-vrienden.
Ik wou dat ik ze ook had. Hoewel – als ik dat echt wou, had ik ze misschien wel.

Ik wou in elk geval dat ik me gelukkiger voelde dan ik me voelde vandaag.

We maken kennis met de met een zwaar Surinaams accent sprekende ‘Kenneth Meerman’: “U kunt mij boeken als Sinterklaas. Nu ook met zomerkorting.”

“Nou, succes” zegt een man cynisch. Terecht natuurlijk. Want hoe politiek correct en multi-culti we ook willen zijn, bij Sinterklaas denken we niet aan een Surinaamse man en al helemaal niet aan 1 die zo stom is dat-ie ons zichzelf wil aansmeren “met zomerkorting”.

Maar dan. “Zorg dat je adverteert in de Telefoongids en Gouden Gids dan heb je dat deel vast voor elkaar.”
En later: wie iemand wil zoeken voor een evenement zit óók helemaal goed in die Telefoongids en Gouden Gids.

Er zijn een paar variaties op deze radioreclame. Allemaal laten ze iemand horen van wie je direct weet: die is dus zéér ongeschikt voor waar hij zichzelf voor aanprijst. Dat weet je omdat je het hóórt.

Wanneer die iemand een advertentie in de Gouden Gids had gezet met “te boeken als Sinterklaas” had je geen idee gehad dat het een Surinaamse oetlul was. Dan had je ‘m -o gruwel- misschien wel geboekt. Of je was er achter gekomen toen je hem belde.
Wat weer extra moeite-voor-niks zou zijn geweest.

Maar misschien begrijp ik het wel verkeerd.

Mieke van der Wey is weer ‘goed’ bezig vanochtend.

Van Catrien ‘zeg maar’ Straatman die het vanochtend ook nog eens had over ‘geen zin aan‘ werd ik bij het beluisteren van het Radio 1 Journaal evenmin blij. Dus schreef ik een erg nijdig stuk en gooide dat daarna weer weg.
Op Fanlog hield ik het op ‘best leuke uitzending’.
Vraag me niet waarom. Of vraag het wel, ik weet alleen het antwoord niet.

Naast me ligt een volgekalkt vel met ongeveer 25 dingen die ik dit weekend écht moet doen.
Dat is moedeloosmakend.
Ik moet er eerst maar eens orde in aanbrengen.
Hoe doen andere mensen dat toch – die ‘orde’.

Tegen het eind van dat gruwelijke “ja of nee!”-“ik stel u een vraag!”-programma van Sven Kockelmann zit de column ‘Het Ochtendhumeur’ die bijna altijd leuk is.

Vandaag is hij érg leuk dankzij Bert Vuijsje. Hij heeft het over taalgebruik bij het NOS-Journaal. Zoals dat irritante “zeg maar”. En “zich irriteren”. En “aankomende zondag” ipv “komende”. En nog wat vb-en.

Ook noemt hij “aangeven”. Dat is een woord dat mij ook al erg lang stoort. En waarvan ik vroeger altijd iets zéi als iemand het gebruikte in de zin van “hij gaf aan dat hij daar wel zin in had” oid. Maar intussen lijkt iedereen dat te zeggen en je kunt wel blijven zeuren (wat ik ook graag dóe)  maar wanneer men je dan collectief glazig aankijkt met ‘hoezo’ in de lege blik wordt het zinloos.

Bert Vuijsje geeft nu een leuk voorbeeld van hoe hij het uitlegt (bv aan zijn studenten). ‘Aangeven’ doe je alleen een kopje thee óf een misdrijf bij de politie. Alle andere keren dat je in de verleiding komt het woord te gebruiken moet je gewoon even ietsje dieper nadenken en je afvragen wat je ermee bedóelt. (dat laatste zei hij niet, dat zeg ik)

Toen ik vanochtend opstond dacht ik: ik doe het niet meer. Om half zes m’n bed uit om te schrijven over een radioprogramma dat ik steeds minder leuk vind. Hoewel dat ‘leuk vinden’ maar ten dele het probleem is: het is vooral het wérk. Het kost teveel tijd. Allemaal in m’n eentje (in de ochtend dus – in de avond is Hansje er).
Dan, een paar uur later: een nieuwe Fanlogger.
Hoe en wat en concreet moet nog ingevuld. Maar er doet een nieuw iemand mee.

Ook vandaag reken ik uit wat ik vorig jaar heb verdiend – opdat mijn belastingman het kan melden voor de omzetbelasting omdat ik op tilt ga bij de gedachte aan electronisch aangifte doen. Dan liever een paar tientjes investeren en het hém laten doen.
De berekening stemde me niet vrolijk.
‘Wanhopig’ is zo’n groot woord. Maar op een schaal van diep-droef tot hemelhoog-juichend zit ik toch meer aan de linkerkant.
Zodat het wachten nu is op de omslag die dáár op gaat volgen.
Liefst ook nog vandaag als het kan.

Hallo,

Wij willen de verkoops – en marketing verantwoordelijke bereiken jeanne-doomen.net.
Wilt u zo vriendelijk zijn zijn gevens door te geven of hem met ons in contact te brengen.

Groeten,

Helaas is *hem* de komende tijd niet bereikbaar.

In een dag van mij zitten minder uren dan in dagen van anderen denk ik vaak.
Ik maak een plan, ik houd me daar redelijk aan, ik dóe ook een hoop maar ik krijg bij benadering niet af wat ik van plan was.

Intussen die ik de tijd dringen.
Morgen over vijf weken vlieg ik weg.
Ik probeer de maand voor ik wegga te besteden aan ordenen van mijn huis, de Winkel-troep en mijn hoofd. Die maand begint over vijf dagen.

Ik zie me in die dagen niet én Engelse literatuur afronden én Coca-Cola toevoegen = een hoop foto’s maken.
En gegevens verzamelen voor aangifte Omzetbelasting.
En nog zowat.

Het is al tien uur ik ben al 4 en een half uur op en ik heb behalve Fanlog nog niets gedaan.
En ik heb getwitterd. Wat me erg afleidt en nu even uit staat.
Om die reden.

Ik moet teveel teveel teveel.
Zodat ik vandaag slechts 2 dingen ga doen (neem ik me voor)
* Engelse literatuur invoeren in de Winkel
* pakket Coca-Cola-artikelen inpakken (morgen verzenden)
(indien tijd over of totaal stuk-lopend: twee reli-pins te koop zetten voor de reli-klanten)

Links naast mijn hand op nog geen 10 cm met geloken ogen: Guus.
Waar ik nou niet de hele tijd aan moet frutsen omdat ik dan nóg niet aan het werk kom.

Op de radio een meisje (24) dat haar boek, haar autobiografie, promoot. Over verslaving en op de straat leven.

“Zoals ik in de vorige uitzending ook al vertelde….” geeft ze als antwoord.  Aha, ze is dus écht op de promotietour.

Hoe het nu met haar gaat? Goed. Dankzij God.
En ze had ook veel gehad aan een programma van Oprah.
O got. Dus.