Mijn werkster heeft eigen ideeën van wat schoon moet worden en in grote lijnen zijn we het eens. Wanneer we dat niet zijn krijgt zij haar zin.
Heeft iets te maken met wie het sterkste karakter heeft: zij durft te zeggen dat ze iets zinloos vindt en als ze het niet zégt straalt ze het erg nadrukkelijk uit. Ik durf niet te zeggen: en tóch wil ik dat je het doet!

Soms zeg ik: ik weet dat dit een vervelende klus is maar zou je die voor deze ene keer willen doen (en dan een half jaar niet meer).
Of ik zeg: ik ontdekte van de week opeens…

Deze week ontdekte ik ook iets. Direct naast mijn bed. Gatver.
Het bewijst wel dat ik zodra ik ga slapen direct in bodemloze slaap val en niet gezellig om me heen lig te kijken (piekerend wakker liggen doe ik ’s nachts met het licht uit).

In de hal van de Plusmarkt staat een meisje van een jaar of 20. Of ze me een paar vragen mag stellen.
Waar is het voor? “Voor school.” Over Noordholland.

Vraag 1. “Voelt u zich rijper.”
*Rijper*? Bedoelt ze nou of ik me een oud wijf voel?
Nee, ze bedoelt of ik als mijn identiteit ‘Rijper’ ervaar. Als in: inwoner van De Rijp.
Dat voel ik me niet want ik woon niet in De Rijp.
Noordhollander dan? Ook niet.
Nederlander? Ja, doe dat maar (anders wordt dit wel een heel lange ‘paar vragen’).

Of ik Noordholland aantrekkelijk vind om in te wonen. Ja, hoor.
Maar ze bedoelt: aantrekkelijker dan andere provincies. Geen idee. Doe maar: ja.
Zijn er genoeg ‘ontspanningsmogelijkheden’.
Dat is pas echt een rare open vraag. Wat bedoelt ze?
“Nou, bv fietsen en museumbezoek.”
Maar dat is toch iets heel anders? En ik leg uit over dat ik zowel de opera ervaar als ontspanning als ook de natuur in Grootschermer.
Meisje kijkt me glazig aan. Zodat ik in het belang van ‘ik wil weg’ en niet ‘van het onderzoek’ er verder wat vage slagen naar sla of antwoord met “geen idee” (over watersport en de kust).

Dan: wat is het meest aantrekkelijk aan de provincie.
O got. Vooruit dan maar: Amsterdam. Wát in Amsterdam? (nu moet het opeens wel concreet)
“De grachtengordel.”
Waarna de jonge onderzoekster wil weten hoe oud ik ben en ik toch maar eens vraag voor wélke school dit is. Hogeschool Noordholland. Studierichting Toerisme.
En eigenlijk wil ik weten of zij dit flutonderzoekje in d’r eentje in mekaar heeft gezet of dat ze er met een projectgroep wel drie middagen op hebben zitten zwoegen.
Maar ik laat het maar zo.
Want van beide antwoorden zou ik zijn geschrokken en geschrokken was ik nu eigenlijk ook al genoeg.

Laatst, opeens: een verzoek om een interview.
Over of er nog leven was na de journalistiek (ik vertelde er hier over).
Vrijdag werd het gepubliceerd en ik kreeg -ook verteld- 1 reactie van een onbekende die adviezen gaf. En die nog steeds geen antwoord kreeg.
Nog een reactie van de enige die ik het vertelde.
En 1 van iemand die ik ken (nou ja) via twitter.

Vandaag een DM (direct message) van iemand anders via twitter: die schrijft een artikel over journalisten en twitter en wil mij interviewen.
Voor datzelfde blad.

Heel even denk ik: ah, erkenning, zal ik?
Maar ik mail terug dat het voor de lezer wat overkill zal zijn na deze week ook al een artikel waarin ik voorkom.
Dat vindt zij ook.
Zodat het niet doorgaat.

Soms voel ik me verward omdat allerlei draden dwars door me heen lopen.
Nu bijvoorbeeld.

Draden over contacten, draden over relaties.
Ik denk vaak: hoe doen anderen dat? Hebben die gewoon een comfortabel vriendennetwerk? Everybody happy, everybody betrouwbaar, everybody precies waar iedereen weet waar-ie aan toe is.
Als ik dat ooit had was het vroeger tot ik ontdekte dat het zo niet werkte.
Maar het echt heftige bedrogen voelen, teleurgesteld zijn, zwoegen, wanhopen, twijfelen – het idee er geen touw aan te kunnen vastknopen. Dat heb ik pas de laatste jaren.
Het kan niet komen omdat ik opeens meer verwachtte en toen dompers kreeg.
Ik kan toch niet naïever zijn geworden?

Misschien (ik probeer maar wat) is het juist omdát ik zo weinig meer verwacht, zo weinig meer vertrouw dat ik extra schrikachtig ben in mijn contacten.
Zullen ze me belazeren? Mijn vertrouwen beschamen?
En bij anderen (en soms: ook) claim ik misschien te erg. Zodat zij weer schrikken van *mij*?
Hoe eerlijk kan ik zijn, hoe open, hoe needy?

Beste mevrouw,

Hartelijk dank
Vriendelijke groeten,
(man)

NB: Marjo van Soest schreef een boek over Overspel.
Ze schreef nog veel meer trouwens, maar daarvan kennen veel mensen haar.

Ik heb een nobele vraag aan U.
Mijn dochter gaat voor 3 maanden naar Mexico om daar vrijwilligerswerk te verrichten bij weeskinderen/kansarme kinderen.Haar reis- en verblijfkosten moet ze zelf betalen,maar ze wil zo graag nog iets meenemen om deze kindjes BLIJ te maken.De kinderen zijn in de leeftijd van 2 maanden tot 14 jaar.

En mag mijn dochter dit dan van U gratis en zonder verdere bijkomende onkosten van U meenemen voor deze kinderen?
Als U wilt zien waar mijn dochter dit nobele werk gaat verrichten typ dan in op google;activity international;klik op eerste link;klik op t kaartje midden amerika aan; klik dan op mexico,daar gaat mijn dochter dit mooie werk verrichten.Alvast bedankt dat U mijn nobele oproep heeft gelezen.

Vroeger dacht ik bij ‘ooglidcorrectie’: hoe ijdel kun je zijn.
Maar de laatste tijd zie ik opeens (en natuurlijk gebeurt dat niet ‘opeens’ maar nu zie ik het) dat het vel boven mijn ogen erg eng over m’n ogen gaat hangen.

Ik heb geen recente foto bij de hand maar deze is van een jaar geleden toen Sammie me aanvloog en geloof me – dat vel hangt nu nog véél lager.

Omdat ik denk: kan het nóg erger worden, hangt het vel dadelijk misschien zelfs over mijn oog en zie ik dan niets meer, raadpleeg ik google. Waar ik meteen word geïnformeerd over alle mogelijke klinieken die iets aan mijn probleem kunnen doen. Zoals

Dat is toch een geweldig resultaat. Ook de hamsterwangen (de foto links heet bij de kliniek ook ‘hamsterwangen’) zijn weg.
Prijskaartje!
Voor mini-facelift en boven- en onderoogleden: € 4450.
Kalkoenhals erbij: € 1920.
Borstlift met prothesen: € 2980 – 4450.
En dan laat ik de buik, de billen, de dijen, de bovenarmen en al die treurig verwelkende delen van mijn lichaam nog even zitten.
Mocht ik die óók willen doen dan hangt er een prijskaartje van tegen de 30.000 Euro aan het plakken en trekken van mijn aftakelend lijf.
Waarna geluk dus *niet* is gegarandeerd.

Gisteren schreef ik een artikel dat volgende week op Fanlog komt.
Ik dacht: matig verhaal, dus vandaag nog maar eens naar kijken.
Ik keek vandaag en dacht: best goed eigenlijk, dus stuurde ik het naar de geïnterviewde.
Die zegt dat het ‘vlot leest’ wat ik voor het gemak maar interpreteer als “goed verhaal”.

Zelf werd ik ook ergens ge(mail)interviewd.
Wat ik 1 iemand vertelde die zei dat het “leuk” was en iemand op Twitter ontdekte het en zei ook “leuk” en iemand die ik niet kende stuurde me een mail met tips.
Daarvan neem ik me nu al twee dagen voor die te beantwoorden.
Maar ik voel me altijd zo in het defensief wanneer iemand me goede adviezen stuurt die ik niet wil opvolgen wat ik dan weer uit beleefdheid ga verantwoorden. Althans ik vind dat ik dat dan moet.

Zoek de fout.

Burgemeester Bart Horseling van Weesp wordt komende week gedagvaard om te getuigen voor de rechter-commissaris. Dat heeft de advocaat van een van de wegens telefonische dreigementen vastzittende tieners zaterdag laten weten.
„Dan kunnen we zien wie de rechtsorde heeft verstoord”, aldus de raadsheer, Lionel Lalji.

(bron)

Stiekem droom ik van
geld, veel geld, hartstikke veel geld (37%, 60 Votes)
een old-fashioned house mét millionaire (19%, 31 Votes)
George Clooney (13%, 22 Votes)
een baan die bij me past en bovenmatig wordt beloond (10%, 16 Votes)
ever-lasting-love (8%, 13 Votes)
mooi zijn/worden/blijven (7%, 12 Votes)
inner peace (5%, 9 Votes)
een kamer helemaal voor mezelf (2%, 4 Votes)
ontdekken wie ik ben (1%, 2 Votes)
maybe this time he’ll stay (0%, 0 Votes)
Total Voters: 164

Mijn tube tandpasta is bijna leeg en ik weet zeker dat ik nog 4-5 grote tubes Colgate (of misschien Prodent) heb liggen van een bulkverpakking die ik laatst kocht.
Onvindbaar.
Niet op de plank waar ik ze in gedachten zie liggen. Niet op 1 van de andere planken in de badkamerkast.

Wat ik wel vind: tampons, maandverband en inlegkruisjes waar ik een half jaar mee vooruit had gekund als ik nog ongesteld was geweest.
Ik schuif ze in de prullenmand om dadelijk weg te gooien.

Maandag nieuwe tandpasta kopen.
En tot dan de huidige tube helemaal tot de laatste druppel uitknijpen.
Is ook goed voor consuminderen en een duurzame wereld enzo.

Maureen heeft een karakteristieke neus. Door haar speciale uiterlijk is ze een veelgevraagd fotomodel. “Een modellenbureau zag het wel zitten met me, maar zei ook: ‘We nemen met jou een gok.'” (Flair)

De politie houdt er rekening mee dat er nog een brandstichter rondloopt. “Dat heb je vaak,” aldus woordvoerder Anton de Ronde, “dat ze elkaar aansteken.” (de Volkskrant)

Eén op vijf vrouwen niet vanzelf zwanger. (De Standaard)

Een paar maanden geleden ben ik met Eebje bij de dierenarts.
Ze heeft blaasontsteking en krijgt pilletjes. Ik vraag om een heleboel extra als reserve voor het geval ik ze niet direct bij haar binnen krijg.
Prima, zegt de assistente, en: als ik overhoud kan ik die altijd terugbrengen en krijg ik geld terug.

Vandaag haal ik het mandje op waarin ik Bugs vrijdag afleverde.
Ik neem de pilletjes mee, overhandig ze en zeg: “Deze had ik extra en ze zijn over en ik hoef er natuurlijk geen geld voor terug.”
Waarna ik € 86,70 pin voor het dode konijn.

Later in de auto denk ik: waarom doe ik dat nou.
Het was nb dezelfde assistente. Ik had gewoon kunnen zeggen: “jij zei toen…” etc.

Vorige week had ik iets nog raarders met geld.
Bij de Plusmarkt moest ik dertig Euro en wat dubbeltjes betalen.
Ik gaf veertig Euro aan biljetten en keek of ik een Euro extra had. Had ik niet, wel een munt van twee Euro. Dus gaf ik die. En kreeg terug van 1 Euro.
“Jamaar…” sputterde ik héél voorzichtig toen ik de muntjes in mijn hand zag.
“U gaf er toch wat bij?!” zei de caissière. Op een toon van ‘wat een dom oud wijf’.
“Ja,” zei ik, zag de zich ergerende rij achter me, dacht: ik kan nooit bewijzen dat het een grotere munt was, liet het maar zo en droop af.
Waarna ik zeker twee uur (mogelijk langer) mezelf ontzettend heb zitten vervloeken.

Ik probeer dus mezelf bij de schouders uit het moeras van ellende en self-pity te sleuren maar ik beken: het lukt me niet alleen.

Dus doe ik een mailberoep op anderen.
Resultaat: geen.

En denk ik: dan moet het alleen.
Maar dat lukt niet.

Ik pieker over hoe ik dat deed begin twintig.
Hoe ik bij ‘en nu is het genoeg’ mezelf weer op de pootjes zette.
Ik haal het me niet meer voor de geest.
(nee: nu *niet* de ambulance sturen, ik kom er wel uit – heb alleen nog geen idee hóe)