In het sterblok horen we vaak zielige kinderen.
Zoals Romy die niet mee mag met zwemmen omdat ze dat toch niet kan betalen.
Sneu.

Er is ook een meisje dat met een trillend-triest stemmetje onthult dat ze eerst allemaal Negen en tienus haalde maar toen gingen haar ouders scheiden en nu is ze arm en haalt ze veel lagere cijfers.
Anasia oid heet ze.
Ook zielig natuurlijk.

Maar ik hoor steeds weer die ’tienus’ en denk: als je niet eens weet dat het ’tienen’ zijn, waar ben je dan ooit zo goed in geweest? in handwerken? in gymnastiek?

Ik heb ‘m, mijn eerste prik.
Na een hele dag zenuwen: heb ik wel kleren die los genoeg zitten, wat als ik te vroeg ben (moet ik dan terug naar mijn auto en buiten wachten).
Ik vond een t-shirt.
Ik was een half uur te vroeg.
Maar dat was geen enkel probleem. Ik kon doorlopen naar cabine 9.

Welke arm prikken? mocht ik zelf beslissen.
De aardige vrouw zei: op welke zij slaapt u, want de plek kan vannacht gevoelig worden.
Links, zei ik.
Wat alleen waar is als Loki op bed slaapt want die slaapt graag links van mij en wanneer ik heel soms omdraai, springt hij van bed.

Ik ben dus rechtsboven geprikt, was zo gebeurd, pleister erop, papier gekregen dat ik 1 prik heb gehad!
Toen nog 15 minuten wachten voor het geval ik flauw zou vallen maar na 5 minuten *niet* flauwvallen ben ik weggegaan.

Ik ben erg blij met prik 1.
Prik 2 is op 17 mei. Daarna hebben mensen vaak klachten.
We zullen zien en zo ja dapper ondergaan.

Nu hopen dat Loki vannacht op bed komt.

Een ándere FB-vriendin zegt dat ze op twitter las dat iedereen uit 1951 of ouder zelf een afspraak voor de prik(ken) kan maken op internet.
Je moet inloggen met je DigiD en wat vragen beantwoorden.
Het is haar gelukt!

Ik ben wat ongelovig maar aangezien niet-geschoten etc doe ik het toch.
En verdomd! het lukt.
Maandag eind middag krijg ik mijn eerste prik en in mei de tweede.
Nadat ik kon kiezen uit drie data en drie plaatsen.

Hier kun je inloggen.
Er zit maar 1 vraag bij de vragen waar je niet-geheel-naar-waarheid moet antwoorden nl wanneer ze het hebben over de uitgebreide uitleg die bij ‘de brief’ zat (die je dus nog niet hebt gehad).

Dan kun je JA of NEE antwoorden.
Geen idee wat er gebeurt als je NEE zou klikken.
Ik hield het op JA en mocht toen verder naar ‘Af’.

Ik ben bang voor de dood.
Voor mensen met wie ik iets heb, voor mezelf.

Soms gaat een bekend of beroemd iemand dood en dan denk ik ‘ach gossie’ of een variant daarop.
Of ik denk helemaal niets.

Vandaag blijkt Prins Philip dood.
DRAMA’s voltrekken zich op FB.
Iemand reageert dat hij dat wat overdreven vindt. Ik ben het met hem eens en schrijf dat ook.
Waarop niet hij (die erover begon) maar *ik* het doelwit word van haatteksten.

Ik haal mijn tekst weg.
Ik haal ook mijn reactie op de haatteksten weg.
Ik ben 1 stap verwijderd van unfrienden van die vrouw.
Maar ik haal diep adem en tel tot tien en denk: morgen zien we verder.

Iemand van ongeveer mijn leeftijd zet op Facebook dat ze de prik heeft gehad.
Ik reageer dat ik jaloers ben.
Zij: dan moet je bellen. Want dat kan.
Het was vorige week in het nieuws: mensen met geboortejaar 1949, 1950 en 1951 kunnen bellen om een afspraak te maken.
Impliciet: wat ben jij een oen dat je dat blijkbaar hebt gemist.

Dus overwin ik mijn belangst en bel de GGD.
Om vermanend te worden toegesproken door een zo te horen jong meisje.
Dit kan helemaal niet.
Ik moet netjes mijn beurt afwachten.
Tot de brief komt.
Wat nog twee, drie weken kan duren.

Ik vertel het aan de vrouw op FB.
“O, dan heb ik blijkbaar geluk gehad” is de reactie.

Ik ben dol op tv dierendokters.
Dr. Dee, dr. K., dr. Jeff en sinds zaterdag een dierenarts echtpaar maar die heb ik alleen nog maar opgenomen en nog niet bekeken.

Eye candy zijn natuurlijk dr. Chris van Down Under en de Bionic Vet dokter Noel met dat leuke accent.
RTL zendt vooral dokter Chris uit.
Ik vind dokter Noel leuker.
En ook aantrekkelijker, inderdaad.
Maar die zie je bij RTL maar zelden. En verder is hij in Engeland op een kanaal dat we hier niet kunnen ontvangen.

Gisteren zag ik toevallig (écht toevallig) op FB een filmpje van dokter Noel die wat wegbabbelde met een licht tegenstribbelende Loki-achtige kat in zijn armen.
Hij (de dokter, niet de kat) had vorig jaar zijn nek gebroken, vertelde hij.
En hij had ook nog Covid gehad.
Allemachtig.

Maar wat hij vertellen wou: op maandag 19 april geeft hij een soort webinar en de kijkers mogen vragen stellen.
Tof zou ik zeggen.
Maar dan klik ik dóór.
En zie dat ik dan wel 20 GPB moet betalen.
Ik en velen met mij.

Is hij het waard?
De knappe meestal streng kijkende dierenarts die zo ontz leuk kan lachen.
Vast.
Wil ik dat?
Kweenie.

Zoekend naar de info over webinar en prijs stuit ik op iets dat algemeen bekend blijkt maar voor mij nieuw is: Britney Spears’ ‘Toxic’ is geïnspireerd door dokter Noel want zijn ex Cathy schreef de tekst.

Facebook laat je (ik neem aan: desgewenst) herinneringen zien.
Ik zie dat ik vroeger vaak naar de opera ging.
Ik zie ook hoe in eerdere jaren de tuin zich ontwikkelde.

De afgelopen jaren was die in deze weken veel groener dan nu.
Groen op de bodem.
Bloesem.

Alleen de prunus bloeit.
Maar trager dan bv vorig jaar.
Niet zo uitbundig.
Komt nog wel.
Al zou ik de vrolijke bloesem nu wel kunnen gebruiken.

Op Facebook volg ik een aantal groepen waar ik veel likes achterlaat en positieve commentaren.
Lang geleden werd me gevraagd of ik van 1 van die groepen Topfan wou worden.
Dat wou ik wel.
Nadat ik had opgezocht hoe je dat werd (door een bepaald – groot – aantal reacties per week te geven). In een slap weekje, kwa commenten, raak je de badge tijdelijk kwijt.
Is de volgende week beter (actiever) dan ben je weer Topfan.

De groep waarover ik het mn heb is een dierenasiel in Texas.
Veel aandacht door mij, af en toe zelfs geld door mij, veel complimenten.

Dan, een week geleden, ‘Topfan’ is weg.
Terwijl ik veel positief reageerde.
Op 1 reactie na.
Ze lieten een video zien van hoe de honden in groepjes speelden.
1 hond bleef maar rijden op een andere hond.
Een commenter zei: waarom laten ze dat toe? en ik zette daar onder dat ik me dat ook afvroeg.

Ik dacht: het zal toch niet dat ze om 1 wat minder enthousiaste reactie me mijn badge hebben afgenomen? En: kan dat eigenlijk wel.

Antw: ja, het kan.
En aangezien het meteen daarna gebeurde zál het ook wel.
Had me dan ook meteen maar geblokkeerd.
Losers.

Omdat mijn oude (echt: oude) droger het opeens opgaf, kocht ik een nieuwe.
Die werd vanochtend bezorgd.

De jongen van CoolBlue wees me op de 10 jaar garantie op de motor maar dan moest ik het apparaat even bij AEG registreren.
Op de droger stond een telefoonnummer en ik belde dat, denkend: even melden en klaar.

Helaas.
Ze wouen alles van me weten.
Naam, adres, telnr.
Nummer van de droger (dat snapte ik nog) en waar ik hem had gekocht en toen kwam het.

De vrouw ‘mocht me een aanbod doen’ en dan zie je de bui al hangen.
Het aanbod was: als de machine kapot ging door falen van hún, was ik verzekerd via Coolblue (2 jaar) en nu voor de motor ook via hén.
Maar stel dat er iets kapot ging door een stommiteit van mij?!
Dan moest er een monteur komen (duur!) en materiaal (duur!) maar voor een gering bedrag nl € 3,99 p.m. kon ik me daar ook voor verzekeren.
Altijd op te zeggen!
En o ja… de voorwaarden moest ze me *per telefoon* vertellen.

Dat vond ik al raar.
Waarom niet per mail (mail had ze ook van me willen hebben) maar dat waren de regels.
Dit alles in rap tempo.

Ik aarzelde.
Omdat ik niet uitsluit dat ik iets doms kan doen.
En soms heb ik huisoppassers van wie ik het ergste vrees.
Ik neigde dus tot ‘ja’.

Prima!
Dan moest ik nu mijn IBAN opgeven want dat was nodig voor het opstellen van het document.
Huh????
Waarom, vraag ik.
Omdat het nodig is voor het opstellen van het document.
Waarmee we in een kring praten.

Ik zeg dat ik dat geen verklaring vind.
Maar dat zijn de regels en ze doen er niets geks mee en zijn hartstikke betrouwbaar.
Ik weiger.

Intussen zit ik volledig in de stress na ruim een half uur dit gezeik aan m’n kop.
Spanning in mijn schouders.
Doodmoe.

Net wil ik checken hoe het zit met AEG en die verzekering en ik beland op hun site waar staat dat ik die 10 jaar verzekering online had kunnen regelen in 3 minuten!!!!
Lesson learned zal ik dan maar denken.

Floria Tosca poetst Mario Cavaradossi op

Bij de supermarkt kom ik een vrouw tegen met wie ik vaker een praatje maak.
Dus ook nu.

Ze is iets ouder dan ik en heeft haar vaccinatie al gehad.
Ik ben jaloers.

Ze vertelt over haar zuster die maar een paar jaar ouder is dan ik.
Die heeft de GGD gebeld en kon zo een afspraak maken voor een prik.
Ze raadt me aan dat ook te doen.

Maar dat valt onder ‘opkomen voor mezelf’ wat ik niet vaak doe.
Dit itt ‘opkomen voor mijn dieren’.
Verschil moet er zijn.

Vroeger, nog niet eens zo lang geleden, genoot ik van mijn tuin en mn van het fotograferen in mijn tuin.
Dat wordt steeds minder.

Steeds minder het ‘wat leuk, een nieuwe knop/scheut’.
En wel de camera om mijn nek maar telkens weer binnen komen zonder een enkele foto te hebben gemaakt.

Net nog eens een poging gewaagd.
Dit vond ik wel leuk: de plantenbak tegen de schuur.

Waarin ik wel eens viooltjes had staan.
En ook wel eens tuinkruiden.
Maar de laatste jaren eigenlijk niks.

‘Niks’ doet het goed in die bak.
Maar kijk eens daar rechts.

Volgens mij is dat een echte plant.
Niet een sierplant.
Maar op z’n minst mooi onkruid.
Vind ik dan.

In Amerika kocht ik ooit op een yard sale een t-shirt met de tekst ‘Doesn’t play well with others’.
Een tekst die mij zeer aansprak maar waarvan ik merkte dat *hier* niet iedereen hem begreep.

Op Facebook volg ik o.a. een asiel in Texas.
Het vangt vooral honden op en veel ervan zijn love bugs en sommige zijn actief en sommige willen het liefst op de bank tv hangen.
Er zijn er die dolgraag spelen met andere honden en er zijn er die zelfs goed zijn met katten.

Er zijn er ook die not dog friendly en not cat friendly en ook nog eens not kid friendly zijn.
Zo’n hond noemen ze: a unicorn.
Wat stukken leuker klinkt dan ‘aso zonderling’.

Ik heb al lang een PC en maakte me indertijd snel de voor mij meest essentiële programma’s eigen.
Daar liet ik het bij.
‘Zomaar’ ermee spelen en dingetjes proberen te ontdekken – dat trok me niet.
Ik had het ook niet nodig.

Ook met de smartphone deed ik niet meer dan geld overmaken.
Daartoe zette ik een beperkt bedrag op de phone.
Dat was dan telkens heel snel op.
Ik vermóed omdat wanneer ik de phone aanzet er meteen van alles in werking gaat dat ik helemaal niet wil.

Ok, dacht ik: laat ik KPN (daarop draait de phone) eens een sms sturen om mijn saldo op te vragen.
Sms sturen… hoe moet dat ook weer?!

Toevallig stuurt de Consumentenbond me op dat moment een brief over het boek ‘Smartphone Supertips’.
Gekocht.
Net op mijn bureau gelegd mét de smartphone (een android – dit voor de kenner).
Ping! zegt hij. En: Ping!
Het zijn meldingen via Facebook.
Note to self: snel leren hoe ik dát kan uitzetten want zelfs deze digibeet snapt dat zoiets saldo slurpt.

Burgerplicht gedaan en gestemd.
Gaf geen speciaal gevoel.
Nu afwachten.

Vandaag ging ik naar de borstenbus.
Ik dacht eerst: ik doe het niet.
Maar zodra ik dat eigenlijk had ‘besloten’ kreeg ik pijnsteekjes in beide borsten.
Waarschijnlijk hartstikke ‘psychisch’.
Omdat iets in mijn hoofd dacht: niet verstandig.

Vandaag ging ik dus.
Naar de borstenbus in Purmerend.
In de brief stond dat ik op tijd moest zijn.
Dus was ik tien minuten te vroeg.
Dús moest ik buiten wachten.
(het was koud)

Ik wou de brief waarop ik mijn gegevens had ingevuld overhandigen maar dat mocht niet (corona!). Ik moest hem tegen het raam houden.
Idem legitimatiebewijs.
in het ontkleedhokje zong Robbie Williams ‘Angels’ – dat was wel leuk.

De rest was kut en ik kwam er doodmoe vandaan.
Nu al denkend: had ik het wel moeten doen.

Dit was in het najaar van 1996.
We ‘dreven de Green River af’ (als dat Nederlands is).
We werden ergens te water gelaten en een week later zouden we ergens verderop worden opgepikt.

Soms legden we ergens aan en iemand anders was daar ook (hopelijk niet voor lang).
Deze man nam een foto van ons (dankjewel!!).

Onze bedoeling was om dit nog vele jaren te blijven doen.
Een jaar later vlogen we weer naar Utah maar al tijdens de vlucht kreeg Lodewijk last van zijn benen.
We arriveerden in een rolstoel (hij) en hij werd een week+ opgenomen in een ziekenhuis in een dorp en toen was er een vlucht terug geregeld en toen ging de medische magische op volle toeren en een half jaar later (op 7 maart 1998) was hij dood.