Mijn HP 940C heeft het loodje gelegd en ik heb cartridges over.
Ik vermeld het hier – maar niemand springt op.
Ik kijk op marktplaats. Waar iedereen van alles biedt maar ik alleen al bij de gedachte van het gaan leuren met cartridges érg moe word.
Ik zie ook iemand die HP cartridges inkoopt voor ‘een klein prijsje’= uitdrukking die ik haat maar ik mail ‘m toch maar wat hij bíedt. Hij biedt 8 euro per cartridge = 16 voor een setje dat elders ongeveer 50 kost.
Nee, mail ik dus terug.
En dan: kunnen we misschien iets regelen dat ik cartridges krijg voor mijn nieuwe printer.
Ik mag nu een voorstel doen en dat heb ik gedaan.
Ik houd niet van ‘handel’.

Gisteren was het volgens mij 90 dagen voor ik naar Amerika vlieg dus bel ik de KLM om mijn stoelen vast te leggen.
Nee, zegt de man: het is donderdag pas 90 dagen.

Dus sta ik nóg vroeger dan anders op en bel vanochtend om 6 uur (dat nummer zou 24/7 te bellen zijn) de KLM. Maar het nummer is alleen tussen 8 en 23 uur open.
Dús bel ik om 8.03 en krijg een slechte lijn zodat ik nóg een keer bel.
Nu krijg ik een aardige vrouw en zeg dat ik een B-stoel wil en dan zoveel mogelijk naar voren.

Ik heb de plattegrond van de Airbus A330 voor me en kan het niet geloven wanneer ze zegt: 10B. Want dat is mijn droomstoel, de stoel aan de exit-row waarvoor ik van plan was op 21 april om half vier op te staan. Omdat die stoelen (met bijbetaling) pas 30 uur voor vertrek beschikbaar (zouden?) zijn.
Dan de vlucht naar Phoenix (Airbus 320). Nu graag C (daar zijn het drie op een rij) vooraan.
5C zegt ze. Alweer mijn ideale stoel!

Ik denk: zal ik nu zeggen dat het exit-row-stoelen zijn?
Maar ik vraag of het nu echt vast ligt en of ik een bevestiging krijg. Geen bevestiging en het ligt vrijwel zeker vast maar je weet het pas echt zeker wanneer je 30 uur voor vertrek online incheckt.

“Shocking news out of Illinois today. Governor Rod Blagojevich was arrested on corruption charges, including the allegation that he was selling Barack Obama’s vacant senate seat. Now, I personally am surprised Obama even needed a seat. I thought he just levitated.” –Stephen Colbert

“Barack Obama said yesterday that the economy was ‘going to get worse before it gets better.’ See, that’s when you know the campaign is really over. Remember before the election? ‘The audacity of hope!’ ‘Yes, we can!’ ‘A change we can believe in!’ Now it’s, ‘We’re all screwed.'” –Jay Leno

“Yesterday, President-elect Barack Obama announced his new economic team. You know what he should do? Hire those people who were in charge of his fundraising campaign. We can pay this thing off in like a week.” –Jay Leno

Wanneer ik naar Amerika ga neem ik zo’n 100 cd’s mee.
Alle leuke sterren die me dat afgelopen half jaar zijn opgevallen.
Oudjes die sterk terugkwamen, nieuwe idooltjes (Amy McDonald, Duffy, Adele, Kate Perry).
En ook de ‘altijd goed’s zoals de Dixie Chicks en Cher en vooral Dusty Springfield.
Ook de Stones trouwens. En nog wat. Maar van Dusty gaan vier verschillende compilaties mee die ik *altijd* draai.
Misschien niet allemaal, maar altijd wel iets.

De laatste keer in Amerika dacht ik: misschien zijn de jonge meisjes (vooral meisjes nl) niet meer zo aan me besteed, heb ik geen geduld om ze te leren beminnen.
Misschien moet ik gewoon mijn eigen golden oldies meenemen.

Terwijl ik dit schrijf draai ik de allernieuwste ‘The Very Best of Dusty Springfield’ met net weer die 3 nummers extra erop die niet op de andere platen staan.
Deze gaat dus ook mee.

Er is geen spoor van orde in mijn ziel zodat ik probeer wél orde te scheppen in mijn feitelijke leven.
Ik probeer er zelfs greep op te krijgen.
Zodat ik vanochtend KLM bel om mijn stoel vast te leggen (wat mág vanaf 90 dagen voor het vliegen). En mijn teller zegt: nu is 90 dagen.
Maar KLM zegt: mórgen is 90 dagen.

Ook probeer ik duidelijkheid te krijgen van bol.com.
Op 16/12 bestelde ik daar de dubbel-cd van Melanie die bijna helemaal (net niet, maar ok) de combinatie was van haar eerste twee cd’s.
Komt eraan binnen 2-3 dagen, mailde eerst bol.com.
En toen: kan nog even duren.
Intussen denk ik: nou, dan niet.
Maar ik betaalde met waardebonnen die ik kreeg via Intomart dus wat gebeurt daarmee als ik deze cd af-bestel?
Me door vraag- en FAQ-menu’s van bol.com geworsteld en dat toen per mail gevraagd.

Om half zes op, een hoop gedaan en om elf uur daadkrachtig een stapel was in de wasmachine geduwd.
Wassen op 30 graden moet genoeg zijn. Geen voorwas.
Goed zo (kwa milieu).

Waarna ik de bijkeuken wil verlaten maar water zie naderen en o shit! de hele vloer staat blank!
Wasmachine uit (want die bestookt me) maar het gaat door en door zodat ik het huis rondhol op zoek naar stevige kranten en daarmee de bijkeukenvloer beleg.
Alles is zeiknat nu.

Ik weet wel wat er aan de hand is (dat is het goede nieuws).
Twee weken geleden heb ik mijn werkster gevraagd het filter van de wasmachine schoon te maken (aangezien dat dacht ik vast heel vies zou zijn nadat ik er met kerst een kleedje waarop een kat had gekotst had gewassen waarna alles *in* de machine onder het zand zat).
Dat filter is vermoedelijk niet goed terug gezet. Ik krijg het klepje niet eens open.
Morgen komt de werkster weer.
Hopelijk kan ze het probleem oplossen.
En anders weet ik het ook even niet meer.

Kim schreef:
Ik kan me voorstellen dat je graag erkenning wilt, maar denk niet dat je dat moet ‘verwachten’. Natuurlijk is het fijn om te horen dat je iets moois geschreven hebt, maar in feite doe je gewoon je werk. Niet lullig bedoeld, hoor, maar zo is het wel. Een journalist schrijft, een chirurg opereert, een leraar geeft les. De meeste mensen krijgen meestal niet te horen dat ze het goed doen. Ik zou zeggen: koester de reacties die je spontaan krijgt en neem voor de rest aan dat het goed is.

Ik las het en dacht: ja, tuurlijk.
En: hoe arrogant durf ik te zijn.
Maar toen: nou… eh…
(en dat volgt nu)

“In feite doe je gewoon je werk” zegt Kim. Net als een chirurg of een leraar.
En dat is “niet lullig bedoeld” (en dat geloof ik).
Alleen denk ik dat er geen enkele reden is waarom ‘gewoon je werk doen’ als je het góed doet niet zou mogen worden geprezen.
Dat het niet gebeurt is 1 ding, maar waarom moeten we ons daar bij neerleggen?
Waarom zouden we (omgekeerd) niet de moeite nemen wie goed presteert daarvoor te prijzen?

Een beetje zoals die actie nu van het ‘bijna-geven’ wat geen echt geven is en waarvoor dus niemand iets koopt.
Niet alleen maar denken ‘goh, das goed!’ maar het ook uitspreken.
Kleine moeite. En je maakt mij niet wijs dat al die ándere journalisten en chirurgen en leraren dat niet op prijs zouden stellen en dat die écht in hun hart denken dat als iedereen maar gewoon doet iedereen al gek genoeg doet.

Hoe vindt Sammie de printer, vraagt R.
Op dat moment, ongeveer vier uur nadat de printer is geïnstalleerd, vindt Sammie nog helemaal niets.
Hij heeft er nog niet eens naar gekeken.

Dat wordt anders wanneer het volgens hem etenstijd is.

Intussen zit ik zelf met het probleem hoe de drie cartridges van de overleden printer te gelde te maken.
Een duopakket van 15 +78 (voor een 940C) en 1 x de 78 uit zo’n pakket omdat de 15 al gebruikt is.
Ik kijk op marktplaats.
Ja, ze worden aangeboden. Ze worden ook gevráágd.
Door een handige knul die er zelf in wil handelen en ‘een klein prijsje’ biedt.

Bol.com biedt de combi aan voor € 54.99 wat, zeggen ze, met 8% korting is.
Daarom: wie maakt me lós!

Omdat ik per direct een nieuwe printer nodig heb wil ik dadelijk naar Office Centre.
Alleen: de laatste maanden krijg ik geen folders meer van ze en toen ik laatst op hun site wilde inloggen werd ik daar niet herkend. Ze zullen toch niet mijn kaart hebben gecancelled?
Om te voorkomen dat ik dadelijk niet door het poortje kom bel ik ze op zodra ze open gaan (à tien cent per minuut).
Het nummer gaat over en dan een mechanische stem: “dit nummer is nu niet bereikbaar, probeert u het later nog eens”.

Vandaag krijg ik een mail van een journaliste bij De Journalist (=vakblad voor journalisten, werkte ik heel vroeger zelf voor).
Ze schrijft een artikel over journalisten die een andere carrière zijn begonnen. Ze wil me bellen.
O got denk ik.
En dat nog een paar keer.
Want ik dénk dat ik er op in moet gaan. Om dan enthousiast mijn Winkel te promoten.
Koop bij Jeanne, koop bij De Winkel van Jeanne, koop-koop-koop.

Maar ik ben bang dat ze vraagt of ik de journalistiek niet mis.
En dat ik dan in tranen uitbarst omdat ik de journalistiek ontzettend mis.
Dus mail ik terug: nee, ik doe niet mee.

Waarna iemand anders (ter bemiddeling) mailt: wat krijgen we nou.
En haar antwoord ik eerlijk. En nog een paar mails en dan zeg ik: ok, interview per mail.
Antwoorden morgen insturen.

Dit zijn de vragen:

Wat is de reden geweest voor een carriereswitch? (slecht journalistiek klimaat, veranderende persoonlijke interesse, veranderingen in de journalistiek, toeval? etc.etc.)
– Wat trok je aan in dat nieuwe vakgebied (dat de journalistiek niet kon bieden wellicht)?
– Hoe heb je de overstap aangepakt? Is dat geleidelijk gegaan of heel abrupt?
– Hoe werd er op die overstap gereageerd?
– Mis je de journalistiek, of denk je ooit een rentree te maken?
– Heb je hier zelf nog wat aan toe te voegen?

Maybe this time, I’ll be happy (maybe this time he’ll stay).
Ik vind het 1 van de mooiste liedjes.
Vroeger toen ik nog jong en hopend was vanwege dat ‘he’ die dit keer zou blijven (hopelijk).

Nu vind ik het nog steeds prachtig al hoop ik niet meer op een man.
Maar ik hoop wel op dat er ooit een moment komt dat ik rust in mijn lijf en ziel vind en dus gelukkig word.

Toevallig sta ik weer eens op een crossroad(s).
Van alles vliegt mij aan, ontvalt me, maakt me onzeker, maakt me moe, maakt me woest.
Ik denk: ik heb zelf de sleutel.
Ik kan mijn leven (zie ook horoscoop) een andere wending geven.

Het enige dat ik hoef te doen is bedenken of ik dat wil.
En nou weet ik niet of dat the hardest thing of all is of een kwestie van dapper zijn, bijl pakken en knoop doorhakken.

Beste Jeanne Doomen,
We hebben een artikel van jouw hand over Paarse September op onze site gezet:
http://www.vrouwennuvoorlater.nl/bladen/ps/index.htm
met vriendelijke groeten,

Ik moet deze week twee interviews maken.
Voor 1 heb ik al teksten binnen. Die wil ik uitprinten want dan heb ik overzicht – wat ik niet heb scrollend door het scherm.
En dan (hallo meneer Murphy) houdt de printer het voor gezien.

Eerst grijpt de HP 940C een bladzijde verkeerd. Die vis ik uit zijn ingewanden.
Daarna blijft-ie grrrr en knerrr en nog wat nare geluiden doen en knippert-ie met twee lampjes tegelijk.
Ik open ‘m waar ik ‘m maar kan openen. Ik zie niets raars.
Ik probeer het nog eens.
En nog eens.

Ik zet uit, ik zet aan.
Zinloos – hij is kapot.
(denk hier een ‘smiley’ van een vrouw die haar PC met een hamer te lijf gaat en/of het raam uit smijt)

It’s hard for you to let go of a negative feeling, but it can be a clean break from the past once you finally do.
Today, as the Sun enters progressive Aquarius, you have a rare opportunity to see what’s been holding you back.
Don’t be afraid to take a quantum leap into your future, even if it still takes a few more days for the shift to ripple through your soul.

Een aantal dagen geleden toonde ik deze man poedelend op zijn rug in het water van de pool van de Yuma Cabana: hier

Dit is z’n gezicht

Vandaag heb ik relatief vrij.
Wat wil zeggen dat ik heb geprobeerd Hansjes interview met Garrie van Pinxteren te promoten en dat ik vragen heb bedacht en verstuurd voor een nieuw eigen interview op Fanlog.
Verder nog wat over Fanlog gemaild. Maar meer niet.
= vrijwel vrij.

Ik heb een bestelling afgehandeld van een aardig iemand, tevens klant.
Ik heb wat dingen opgeruimd (‘wat’ = hooguit 7).
Ik heb de achterstallige administratie van de Winkel gedaan.
Ik heb Sammie een nieuw doosje voor op de scanner gegeven (het oude was uitgescheurd).
Ik heb *niet* ge-powernapped. Dat heb ik blijkbaar niet nodig als ik gewoon voldoende nachtelijke uren slaap.

Ik probeer al de hele dag een ongelooflijk verterende woede uit mijn systeem te krijgen.
Ik troost-eet (wat niet helpt).

Over anderhalf uur is het niet alleen somewhere maar ook in Grootschermer vijf uur en mag ik een fles Chardonnay opendraaien.