Ik heb een knoop doorgehakt (Geloof en Geest ga ik invoeren) en besloten de schouders eronder te zetten en niet meer te wikken en wegen en morren en zeuren.

Eerst de boeken bij mekaar gezocht en klaargelegd voor de scanner. Waar tussen droom en daad een kleine rode kater blijkt te liggen

Ze lag vanmiddag opeens dood in haar hok.

Ik miste haar al een tijdje, mijn kwakertje.

Maar ja, de sloot is dicht, de meeste eenden zijn vertrokken. Er zijn er maar een paar die af en toe langs komen, snel het erf op rennen, zich volproppen en dan even snel weer op de wieken.

Vandaag sta ik mijn auto te krabben en: daar ligt ze.
Hartstikke dood.

Het is half elf.
Mijn zondagverhaal staat nu tieneneenhalf uur op Fanlog.
Er heeft helemaal niemand gereageerd.
Zelfs geen usual suspect

Op Fanlog deel 5 (hierna volgt er nog 1) van de Hoogtepunten-serie.

Lees wat Spanje-correspondent Rop Zoutberg beleefde tijdens het EK-voetbal en hoe verslaggevers Henrik-Willem Hofs en Mattijs van de Wiel hun finest moment hadden bij de aankomst van Karadzic.

Presentator/verslaggever Menno Reemeijer kijkt met veel genoegen terug naar de Spelen in China terwijl politiek redacteur Wilma Borgman zich verbaast over de macht van de peilingen.

Nieuwslezer Rachid Finge heeft maar liefst drie hoogtepunten in het nieuws, beschrijft een ethisch interessante reportage en vertelt openhartig over wat hem elke dag weer vrolijk stemt.

Het hele verhaal staat op Fanlog waar je ook je reacties kunt achterlaten.
Graag zelfs!

En… daar staat dus ook dat bureau dat me inspireerde tot de Truth and Dare 😀

Een uur eerder dan had gemogen (van mezelf) sta ik op.
Hijs me in een ochtendjas en daarover m’n winterjas en ga met nog niet uitgewreven ogen en zeer verward en vies-vettig haar de kippen en de knagers voeren. Opdat die kunnen eten voordat de kauwtjes zich massaal op hun voedsel storten.

Ik loop de schuurdeur weer binnen wanneer ik hoor dat iemand mijn groene bak (gisteren net voor donker geleegd, nog niet binnen gehaald) bij mijn tuinhek zet.
Zoals dat een week eerder ook was gebeurd met de grijze.

Mm.
Lyda? Nee, denk ik, want dan had ik nu blaf-blaf van Tashi gehoord.
Ik haal ‘m op, wil nu echt naar binnen gaan.

Dan stapt een man uit het dorp mijn tuin in.
Dat had hij nu al 2x gedaan, mijn bak.
Niet dat het erg was dat die daar de volgende ochtend nog stond.
Maar vandalisme enzo. Daar hoorde je zoveel over tegenwoordig.

Heel vriendelijk, bedankte ik hem.
En deed daarna de gordijnen van de woonkamer open (die nog dicht waren).
De wereld was binnengekomen.

Jaap

Ik zit wat te klooien en denk laat ik eens kijken naar de Best Western in Kingman.
*Mijn* Best Western in Kingman.
Wanneer ik die invoer wil Expedia me een superprijsje maken dus vul ik braaf in en ben benieuwd wat eruit rolt: dat op de door mij gewenste data het motel niet beschikbaar is, maar ze hebben wel andere.
Okeee denk ik: dat geldt natuurlijk voor de koopjes-kamers, nu eens kijken via de BW zélf.
Zelfde resultaat.
Paniek.
Want de voor-vorige vakantie gebeurde dit ook. En moest ik noodgedwongen mijn hele schema omgooien en aangezien ik een vrouw ben van rituelen en schema’s kwam het toen niet meer goed.

Er zat niets anders op: ik moest bellen.
Wat iets is waar ik altijd als een Berg tegenop zie en zo lang mogelijk uitstel maar nu toch maar gedaan.
Ik kreeg een vrouw aan de lijn die *niet* “hi, Jeannie!” riep – dat was een domper.
Maar ze kon wel een reservering maken. Al zat ze wat te zeuren over hoe het nou kon dat ik een commercial rate had en van welke company ik dan was.
Dit is nl een lievigheid van de lieverds bij die BW die me wél kennen, dat ze De Winkel van Jeanne als company registreren en mij liefdevol de ‘yard sales lady’ noemen.
Kan me niet schelen, zei ik dan ook. Desnoods een ander tarief.
Maar dat snapte zij (of haar computer) weer niet.

Enniewee. Ik ben nu ingeboekt in kamer 151 vanaf 3 mei voor 9 nachten en dan weer vanaf 15 mei voor 3 nachten.
Yuma is ook geregeld, mailtje aan Boulder City voor de resterende drie nachten (daartussen) is net verzonden.

Ik zou best morgen al weg willen maar helaas is het er nu nog te koud.
(De tweede foto is van de kan ondrinkbare koffie die bij het Boulder City motel elke ochtend klaar staat voor gasten die hoe dan ook een slappe shot willen drinken)

Er wordt aangebeld, het is de man van TNT Post met een grote, zware doos.
Spannend, denk ik. Een kadootje?

Maar het is een pakket dat ik zelf op 30 december verstuurde.
Er zit een retoursticker op waarop nergens is aangevinkt wat de reden van het retour is.

Ik controleer het adres.
En ja: ik heb een fout gemaakt.
De naam klopt, de straat klopt, de postcode klopt.
Maar het huisnummer klopt niet.
Ik schreef 12, het had 13 moeten zijn.

Nou dacht ik dat ze de post primair selecteren op postcode en dán op huisnummer.
Zodat de postbode bij het op pad gaan zou belanden aan de goede kant van de straat om dan te denken: maar hier *is* geen nummer 12. En dan: zou er soms 13 bedoeld zijn? En dan: ja, dat klopt nl ook met de naam.

Maar blijkbaar denkt zo’n postbode dan iets als ‘lekker puh’, plakt er een retoursticker op en dat is dan ook weer geregeld.

Schrale troost: het was niet een bestelling voor een klant.
Het is een pakket spannende boeken waarmee ik iemand een plezier wilde doen.

Eline (afm. 200 x 90 cm)

Sandra (150 x 75 cm)

Hansje:

Hippo:

Voor Fanlog schrijf ik voor zondag deel vijf van de serie Hoogtepunten 2008 waarin 1 van de correspondenten zegt dat hij volgend jaar wil verhuizen want alleen al zijn werkkamer is veel te klein mn zijn bureau.
Ik vroeg om een foto en kreeg die ook (zie zondag Fanlog).

Nu mailt hij me of ik ervan geschrokken ben. Ha! denk ik. I can top that!
En stuur een foto terug van *mijn* bureau in de situatie waarop het op dat moment , vijf over half zeven, is.
Sammie is net opgestaan uit zijn doosje op de scanner en staat te zeuren om eten terwijl Guus denkt dat voor mijn toetsenbord zitten juist effectiever is om zijn zin te krijgen.

Links de aantekeningen van de uitzending van het Radio 1 Journaal.
Rechts o.a. het boek van Peter ter Velde waarin ik bezig ben.
En pennen en cd’s om te branden, een brievenweger en foto’s en kaarten en een labello en TicTacs en nou – wat eigenlijk *niet*.

Hieronder de foto.
Waarna ik jullie uitdaag me een foto te sturen hoe jullie bureau er uitziet terwijl je dit leest.
Nú! Niet nadat je de ergste troep hebt verwijderd, de drankfles hebt weggehaald, de volle asbak hebt geleegd, een geleerd boek in het midden hebt gelegd.

En nou niet hier onder zetten: kijk maar op mijn eigen log.
Tuurlijk mag je een url droppen (feel free!) maar je doet pas mee aan de Truth and Dare wanneer je je foto inzendt zodat ik die hier kan plaatsen.

Dit is de mijne (bureau is 1.60 m breed en 70 cm diep) – zet dat er even bij

Ik heb iemand aan de telefoon tegen wie ik niet kan/durf zeggen: ik hang nu op want ik geloof dat daar in de polder mijn Guus over het smeltende ijs loopt.

Wel maak ik uit de losse pols snel twee foto’s (dit is de tweede)

Nu nog 1 (dichterbij – maar met het blote oog nog steeds heel ver)

zie ik daar nou iets rossigs?

Gelukkig: dat is *niet* Guus…

Onze drogisterij is in staat om snel en met. We liepen alle pillen die je nodig hebben.

Alle drugs worden aangeboden tegen een betaalbare prijs, zal worden verpakt en verzonden discreet in de nacht voor elk land in de wereld tuttoil.

======= en dan nog 1