Facebook laat me elke dag een hoop advertenties zien.
Een ervan is deze, voor een schoudertas.

Ik klik erop.
Hij blijkt beschikbaar in vele kleuren maar blijkbaar had FB al begrepen dat ik zou happen op paars.

Ik kijk hoe lang het duurt voordat ik de tas in handen zou hebben.
Ah! hij wordt ‘direct door de leverancier’ verzonden = komt uit China dus reken er de eerste twee-drie maanden maar niet op.

Daarom: weg ermee.

FB is niet voor 1 gat te vangen.
Het toont me een vergelijkbare tas, nu verkocht door Bonprix (= een goedkopere Zalando waar ik wel vaker koop, wat FB blijkbaar ook al weet).

Ik vind de tas best leuk.
Ik zet hem zelfs op mijn ‘verlanglijstje’.

Dan bedenk ik dat ik in Amerika in thrift stores vaak tassen-met-vakjes koop en kijk in mijn voorraad.
Er is er 1 die ‘wel gaat’.
Ik houd hem in gedachten.

Intussen gaat FB door met het tonen van beide advertenties.
En zelfs als ik niets koop: ze hebben succes.
Zónder die advertenties had ik mijn eigen voorraad niet bekeken.
En was ik er niet serieus over gaan denken.

Mijn huidige tas is trouwens écht toe aan vervanging (afgebroken ritsjes, dat soort dingen).
Ik ga maar niet denken dat FB dat ook wéét.
Het is meer een gevalletje ‘niet geschoten etc’.
Hoop ik.

Ik slaap slecht, de laatste tijd.

Ik hád een oplossing.
Ik visualiseerde dat ik landde op het vliegveld van Zürich en dat ik naar de trein liep.
Kort ritje met die trein.
Aankomst op het station waar vandaan ik kon lopen naar mijn hotel.

Jarenlang liep ik erheen, pas de laatste paar keer ontdekte ik het supermarktje in de kelder van het treinstation.
Ideaal voor de snacks voor de opera en een paar hapjes erná en ook nog een broodje voor het ontbijt.
Lekkere kazen.
Lekkere worsten.
Salades, fruit.

Mandje volladen, afrekenen met een credit card en dus niet die moeilijke Zwitserse franken.
Dan trap op, naar boven naar buiten, trambaan oversteken etc etc etc.

Een aantal keren werkte dit ritueel als ware het schapen tellen.
Fijne gedachten, fijne herinneringen, suwa suwa Jeanneke.

De afgelopen keren werkte het al ‘minder’ en gisteren deed het helemaal NIETS.
Ik weet hoe het komt.
De magie van de opera mini trips – die is er niet meer.
Das war einmal.
Maar nu niet meer.
Niet in het echt, niet in mijn poging tot dromen.

In Vroege Vogels hoor ik over de eerste tjiftjaf, allerlei vlinders, lieveheersbeestjes.
Iemand die hier niet ver vandaan woont plaatst een foto van grutto’s op Facebook.

Hier een enkel knopje.
Een paar crocussen.
Veel sneeuwklokjes.
Dat wel.

Ik wéét dat het lente is.
Omdat anderen daarover vertellen.

Ik wil óók grutto-grutto horen!
En tepiet-tepiet.
En hommels zien.
En vlinders.
Opkomende hop!

(soms voel ik me rupsje nooitgenoeg)

Misschien heb ik niet goed opgelet, maar ik heb de indruk dat de vogels van de ene dag op de andere weer zijn gaan zingen.

Ook zag ik een mannetjesmus een strootje in de snavel nemen voor het nest (neem ik aan) maar dat zag Loki ook en die wou met een snoekduik mannetjesmus naar de mussenhemel sturen.
Niet goed! wanneer ik Loki probeer te kammen (wat hij haat) of op een onbewaakt moment een klit uit zijn vacht knip, stop ik de oogst in een plastic zakje en zeg tegen hem dat we met elk plastic zakje sparen voor 1 jonge mus.

Het is niet echt en Loki begrijpt het ook niet maar ik praat mezelf aan dat dat prettiger klinkt dan ‘bestwil’.

De afgelopen dagen loop ik door de tuin in de hoop op jonge planten.
Ik zie er een paar maar de foto’s die ik ervan maak zijn niet geweldig.
Volhouden dus maar.
En proberen enthousiast te worden om een prille zachtgroene onduidelijke plantenscheut.

De vinkenslag! daar werd ik vandaag wél enthousiast over.
Lang zal ik die niet horen. De vink verkast in maart naar zijn broedgebied (bossen).
Daarom: schoudertjes eronder merel en heggenmus!
Dan komen we samen uit de dip.

Ik ben een fanatieke puzzelaar.
Het leidt me af en geeft me rust en het gevoel dat alle stukjes letterlijk op hun plaats vallen.
Maar dan moeten ze er wel *zijn*.

Je hebt puzzels met raadselachtige stukjes in vreemde vormen.
Daarbij lijkt het soms of een stukje ontbreekt.
Dat blijkt dan niet zo te zijn.
Het is er wel maar heeft een vorm die je niet had verwacht.

Gisteren en eergisteren werk ik aan een nieuwe puzzel die me goed bevalt.
Maar een stukje ontbreekt.

Wanneer ik vannacht niet kan slapen, ga ik erover malen.
Ik blijf dat gaatje zien waar het ontbrekende stukje in moet.

Ik sta op en doorzoek het zakje waar de puzzel uit kwam: het ik het stukje misschien laten zitten?
Nee.
Is het dan beland in een van mijn sorteerbakjes?
Ook niet.
Het is echt wég.

Wat ik vaker lees bij andere reviewers.
Dan denk ik altijd: zeker zelf zoek gemaakt.
Ten onrechte, weet ik nu.

Ik kijk hoe amazon staat tegenover retourneren.
Dat mag – zolang het artikel nog in de verpakking zit.
Twintig piek weggegooid dus.
Maar erger: geen rust gevonden.

Ik ben niet zo uitgesproken (ik vind wel een hoop maar houd meestal wijselijk mijn mond).
Toch ben ik er nu in geslaagd om mot te krijgen over corona.

Iemand die ik vagelijk ken pakt op Facebook breed uit over dat ze er nu genoeg van heeft, al dat gedoe, al die regels en wat kan het nou voor kwaad, een avondwandeling.
Ze wás braaf, maar ze gaat het nu toch doen.

Ik reageer dat het idd vervelend is maar laten we nog even volhouden.
Dat had ik beter niet kunnen zeggen.
Want het kan nog wel een jaar duren (niet ‘even’) en zij voelt ‘een diepgevoelde behoefte’.
Dit itt ik natuurlijk, ik zit me te verkneukelen telkens wanneer er weer een Amerikareis wordt afgezegd en nu mijn opera mini trips ook tot het verleden zijn gaan behoren.

Ik schrijf nog 1x iets, iets redelijks denk ik.
Wat zij vast niet zo zal opvatten.
Ik schrik ook van de reacties onder haar stukje die op de mijne na allemaal ‘nou en óf!’ zijn.

Niet meer doen, dus.
Met wappies in discussie gaan.
Heb ik jarenlang Trumpers weten te vermijden, krijg ik nu hierover mot.

Ik hoorde het gisteren al op de radio:
De Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA) adviseert om serviesgoed dat is gemaakt van bamboe met melaminekunststof, zoals koffiebekers en kommen, niet meer te gebruiken.  Uit onderzoek blijkt dat het servies stoffen afgeeft die schadelijk zijn voor de gezondheid.

Vandaag een mail van De Bijenkorf.
Volgens onze gegevens hebt u in het afgelopen jaar melamine serviesgoed met bamboe- en/of maisvezels bij ons gekocht (bestelling 28324255 op 22-11-2020). De Nederlandse Voedsel en Warenautoriteit (NVWA) adviseert dit serviesgoed niet (meer) te gebruiken, omdat het mogelijk schadelijk is voor de gezondheid.

Wat nu?
Terugsturen en dan geld terug?
Of ‘gewoon’ geld terug?
Omdat ZIJ immers gevaarlijk spul hebben verkocht?

Nee.
Na het stoppen van het gebruik van dit serviesgoed is het gezondheidsrisico ook direct verdwenen. Het is onwaarschijnlijk dat later alsnog klachten optreden.
Uiteraard hebben wij alle melamine kunststof serviesgoed met bamboe- en/of maisvezels direct uit ons assortiment genomen.

Ze hebben het uit de handel gehaald en ik moet het niet meer gebruiken.
In de kliko ermee.
Dag met je handje tegen het serviesgoed en dag met je handje tegen het geld.

`Al je geld terug’ was ook te mooi om waar te zijn geweest.
Een voucher misschien?
Of een korting op een ev. volgende aanschaf?
Was wel sjieker geweest.

Ik heb wel eens een specht in mijn tuin.
Of misschien heb ik die vaker dan ‘wel eens’ maar let ik niet goed genoeg op.

Net sta ik in de achtertuin om de konijnen daar te voorzien van vers voer en vers water.
Ik hoor de roffel van de specht.
In een boom dichtbij.
En dan nóg een, in een boom iets verderop.

Google.
Het blijkt de grote bonte specht te zijn (die kleiner is dan een merel, dus dat ‘grote’ is relatief).
Die roffelt inderdaad en dat is dan om terrein af te bakenen en om duidelijk te maken dat hij/zij wil paren.
Vandaar het geflirt over en weer.
Waarmee, lees ik, altijd aan het eind van de winter wordt begonnen.

Wel gezien, niet gefotografeerd.
Had mijn handen vol aan het konijnenvoer.

Ruim twee dagen was het hier kleumen geblazen.
Letterlijk ‘geblazen’ want windkracht 6-7 die ‘uit de polder’ komt vinden sommige mensen missch fantastisch maar ik vind het gruwelijk.
Boven aan mijn bureau zitten kon niet omdat de wind dwars door het huis ging. Ik hoopte even dat het zou helpen om de luxaflex naar beneden te halen – maar die ging alleen maar ‘wapperen’.
Mijn slaapkamer was zo koud dat ik 2x met kleren en al in bed ben gedoken.
Onder de douche? vergeet het maar.

Het liefst was ik 24/7 binnen gebleven.
Dat kon niet omdat Tommie en Roosje en Floria Tosca en Mario Cavaradossi (konijnen) moesten eten en de kippen ook.
Dat laatste is een hele onderneming want er durven er maar twee naar buiten, de andere vijf zitten binnen in het hok.
Daar serveer ik ze regelmatig een lekkere maaltijd maar ik krijg de deur steeds slechter open en wie zou helpen heeft even leukere dingen te doen.

De polder dan!
Daar wordt (hopen sommigen) binnenkort geschaatst.
Ik zou die schaatsen nog maar even in ‘het vet’ laten.

Gisteren dacht ik opeens: dit is het – mijn leven.

Niet in de zin van ‘volgende week ga ik dood’ maar als in ‘geen reizen naar Amerika meer, geen opera mini trips, niet eens de opera of het Concertgebouw in Amsterdam’.

En dan mag ik nog blij zijn dat ik geen sociaal leven heb zodat ik hieraan niet hoef toe te voegen: en geen etentjes thuis en al helemaal niet in een restaurant en ook niet naar de kroeg en niks gezelligheid.

Het meest merkwaardige was (denk ik nu) dat ik die gedachte niet zo erg vond als ik die een half jaar geleden waarschijnlijk had gevonden.
Tuurlijk baal ik.
Want ik wil dolgraag in augustus naar Amerika en dan volgend jaar mei wéér!

Maar ik heb me er geloof ik bij neergelegd dat this is as good as it gets en dat is niet erg góed maar ja, jammer dan – niks aan te doen.

Ik heb mijn ticket naar Las Vegas omgezet in een voucher.
Ja, dat kon zomaar.
Ik vroeg het voor alle zekerheid nog even via KLM-twitter, of ze me geen boete in rekening zouden brengen.
Nee hoor, het kán (kon).

Ik had verwacht dat na alle kritiek je intussen kon kiezen voor een KLM-voucher of ‘geld terug’ maar je kunt nog steeds alleen kiezen voor een voucher en wanneer die ooit arriveert (kan een tijdje duren, we hebben het druk), kun je weer vragen om geld.
Nu was ik toch al van plan de voucher te kiezen maar erg klantvriendelijk vind ik het niet.
Dat ze de klant dwingen toch weer die extra hobbel te nemen.

Het voelt raar.
Wanneer ik in mijn KLM-overzicht kijk, is de mei-reis weg.
Nu ga ik alleen nog in augustus.
Hoop ik.

Eergisteren valt het licht erg mooi op de polder achter mijn huis.

Dus grijp ik de camera en maak een foto.
Wanneer ik even niet focus op ver weg, valt mijn oog op de vogel rechts onder op het plaatje.
Een sperwer.

Ik weet dat hij in mijn tuin (en naburige tuinen) woont.
Regelmatig slaat hij hier een Turkse tortel.

Eerder de afgelopen week had hij toen de avond viel opeens een spreeuw te pakken die links boven mijn werkkamer onder een dakpan woont.
IJselijk gekrijs!
Waarop ik reageer door het raam direct onder dat nest te openen en ermee te klepperen.
Wég sperwer.
De volgende dag hoor ik de spreeuw weer op zijn vaste tijd op zijn vaste plek naar bed gaan dus blijkbaar was ik op tijd.

De sperwer die eergisteren op de rand van de konijnenren zat, zat daar een uur.
Pas toen ik de konijnen ging voeren omdat het écht bijna donker was, vloog hij weg.

Dús had ik volop tijd om hem te fotograferen (het was volgens mij de man, die is wat kleiner).
Ik doe mijn best maar het wordt niks.
Echt helemaal nada niks!

Ik had hem eens, een paar jaar geleden, wél goed voor de lens.
Terwijl zij (dat was de dame) direct achter mijn huis een tortelduif zat op te peuzelen.
We keken elkaar aan, ik zag dat de duif al het loodje had gelegd en dacht ‘foto  maken is leuk maar waarom nu wegjagen? sperwer moet ook eten’.
Mannetjes sperwer jagen trouwens op de kleinere vogels: mussen, merels en idd spreeuwen.

Maar goed. Vooruit.
Beter dan dit werd het niet.

Wie iets online koopt, kan er de klok op gelijk zetten: na een paar weken komt er een mail met het verzoek een review te schrijven.
Soms is het een ‘open’ verzoek.
Vaak wordt er een beloning beloofd.

Zelden een concrete beloning.
Meer een ‘je loot dan mee met een onduidelijk aantal anderen en wie weet krijg je geld’.

Vaak doe ik het en schrijf ik inderdaad een stukje.
Stiekem hopend dat ik in de prijzen val.
Wat nog nooit is gebeurd zodat ik wel eens denk dat helemaal *niemand* ooit iets wint en ze het alleen gebruiken als lokkertje.

Vandaag een mail van Hunkemöller.
Maar liefst € 50 kan ik winnen! daarvoor wil ik best even opschrijven dat de onlangs daar gekochte sweatpants me goed zijn bevallen.

Pas later lees ik de ‘beloning’ goed:

“Hi Jeanne,
Nogmaals bedankt voor je aankoop. Hopelijk ben je net zo verliefd op deze items als wij! Help anderen om het perfecte product te vinden door het schrijven van reviews.
Hiermee maak je elke maand kans op een lingeriecard t.w.v. €50.”

Een lingeriecard.
O ja.
Dan kan ik iets uitzoeken uit de collectie waarover ze me een dikke maand geleden een mail stuurden.
De strings en de open kruisjes 🙁

Ik moest nog 1 Airbnb (waar ik al 5+ x ben geweest) afzeggen.
Ik wou dat niet bot doen door op het knopje ‘Annuleren’ te drukken maar besloot een mail te sturen met uitleg.
Stiekem ook een beetje hopend op coulance.

Verhuurder schreef dat hij het begreep en hopelijk was de pandemie snel voorbij.
En alle begrip dat ik nu geen zin had te reizen.
Geen reactie op dat er een travel ban is vanuit Amerika naar de Schengenlanden.
Wat ik voor alle zekerheid nog erbij vermeldde.
Al zou ik het willen, ik kán niet reizen!

Vandaag officieel geannuleerd.
Reactie: de dieren zouden me missen.
Yeah… right.
Ik de dieren ook.
Smeken is dus mislukt.

Ik heb een uitnodiging gekregen voor het borstkankeronderzoek.
Tot nu toe deed ik altijd mee en dan kwam de brief: u hebt geen kanker maar o ja, bij 30% (oid) zien we het niet met de röntgenfoto’s.
Dan denk ik altijd: waarom doe ik het dan.

Het bijgesloten boekje noemt een hoop redenen om *niet* mee te doen zoals
– u kunt zich ongerust maken
(bv omdat ze denken iets te hebben gezien en doorverwijzen naar het ziekenhuis waar later mogelijk blijkt dat er niets aan de hand is)
– u loopt de kans onnodig behandeld te worden
(holy shit! ook dat nog!)
– het bevolkingsonderzoek biedt geen volledige zekerheid
(die kende ik al)

Ik denk terug aan alweer 4 jaar geleden.
Bij een routineonderzoek (jaja, ook toen) werd een vergrote eierstok ontdekt en hup! daar ging ik het medisch circuit in en de artsen wisten het zeker: kanker.
Waarschijnlijk moest álles eruit.
En zou ik een stoma krijgen.
Wat ik niet wou maar op de avond voor de operatie kwam de chirurg me onder druk zetten en zei ik ja.

Ik had geen kanker.
En alleen de eierstokken en de baarmoeder gingen ‘eruit’.

Ik besprak toen met mijn huisarts: wat als ik niets doe en nog 1x naar Amerika op vakantie ga en dat is het dan maar? want ik wist ieg zeker dat ik niet verder zou gaan dan een operatie.
Mijn huisarts durfde niet te zeggen dat hij dat een goed idee vond.

Mm.
Zo terugdenkend en tegen mezelf pratend geloof ik dat ik de knoop over dat borstenonderzoek heb doorgehakt.

Een beetje (vriendelijk) gepusht door een vriendin loop ik met de camera naar de slaapkamer om een foto te maken van de polder bij het opkomen van de zon. Nog nevel ook. Ik tref het.
Aardig kiekje.
Maar niet erg veelzeggend.

Een half uur later loop ik naar buiten.
De zon is niet meer ‘opkomend’, de nevel is er nog wel volop.

Ik heb veel foto’s vanuit de achtertuin richting Middenbeemster (met de kerk).
Ik probeer eens iets anders.
Een stukje riet.

Kijkend door de lens zie ik links iets méér: twee wilde konijntjes.
Of hazen, dat weet ik zo in het wild nooit zeker.

Inzoomen op de diertjes.

Ik heb de indruk dat ze spelen of misschien maken ze elkaar het hof.
Wat de ganzen in de verte doen weet ik ook niet, ik vermoed eten en wat chillen.

Geweldig zijn de foto’s niet – ik vermoed dat de vingers van Photoshoppers nu jeuken.
Het gaat me ook niet om de kwaliteit van de plaatjes.
Wat ik wou zeggen is hoeveel meer je (als in: ik) ziet wanneer je kijkt via de camera.

Teruglopend naar mijn huis zie ik ook nog bovenop het veel hogere buurhuis een reiger zitten.
Een reiger. Bovenop een enorme stolpboerderij.
Ook gefotografeerd maar die foto was nog minder goed en voegde niets toe aan de vermelding ‘reiger zat op huis’.

Dit ga ik weer meer doen, neem ik me voor.
Met de camera op pad al is het maar naar de achtertuin.

Vergeet het maar: mijn mei-reis naar Amerika.

Dat ‘wordt ‘m niet’.
Ik kom dat land niet in en sterker: met de huidige Covid-situatie *wil* ik dat land ook niet in.

Een reservering zette ik om naar September (wat nog een hoop geld kostte ook – geen idee of dat toekwam aan de verhuurder of aan Airbnb).
Ik zocht op wat het huidige beleid van Airbnb is.
Omdat ze een jaar geleden heel soepel waren.

Nu is het eigenschulddikkebult.
Had je maar niet moeten boeken.
Wat ik een domme benadering vind.
Zouden ze niet juist blij moeten zijn met die gasten die het na de teleurstelling van vorig jaar toch weer wilden proberen?

Ik heb nog drie reserveringen staan.
Twee bij mijn vrienden in Pioneertown. Die van het hondje Rosie dat dood is.
Zij hebben al gezegd dat ik altijd kan afzeggen, al is het op de dag zélf.

De andere is in Blythe bij Robert met de geiten en de kippen en de kalkoen Penelope.
Ik had voor drie nachten geboekt.
Hij heeft als beleid 50% terugbetalen.
Missch dat ik meer krijg als ik ga smeken.
Maar ik heb helemaal geen zin in smeken.

Daar is natuurlijk ook nog de KLM-vlucht.
Die kan ik cancellen en een voucher vragen.
Maar het is makkelijker als ZIJ cancellen en me die voucher spontaan geven.

Mbt laatste: gekruiste vingertjes.