O got.
Die nieuwskwis van de NCRV.
De simpelste vragen worden gemist, lezen de deelnemers wel eens een krant, luisteren ze wel eens naar de radio.
Waarom doen die mensen dat zichzelf toch aan?

Luisteraars klagen dat het blèh is.
Nee hoor, zegt de NCRV. Het kán niet blèh zijn, want er geven zich erg veel mensen op om mee te doen.

Zoek de gaten in die redenering.

Wouke van Scherrenburg met d’r ‘o-ver-tol-li-ge li-kwi-di-tei-ten’.

Dit geeft toch te denken over de doelgroep van het Radio 1 Journaal.
Dat misschien wel streeft naar hippe jonge luisteraars maar dat (zullen de cijfers wel uitwijzen) voornamelijk wordt beluisterd door kak-types met poen.

Klant wil weten of iets ‘echt mooi’ is.
Ja, zeg ik. Omdat ik dat vind.
Maar wie ben ik.
Misschien vindt mijn overbuurman het helemaal niks.

Andere klant mailt met veel uitroeptekens.
Grappig – alsof ik anders mail niet serieus zou nemen.
Alsof ik die klap op m’n kont (pets!pets! Uitroeptekens!!) nodig heb.
Ze heeft besteld en tien minuten later nog steeds geen bevestiging! Terwijl ze de boekenlegger van € 2,50 wel voor 5 december nodig heeft. !!!
Ze blijkt niet de punt achter haar voorletter te hebben ingevuld bij haar mail-adres maar een komma. Eh… sorry.

Vanavond is er voor mij geen tv. Geen Grey’s Anatomy. Geen House.
Dus check ik of er betalingen zijn zodat ik die pakjes vast nu kan pakken en dat niet hoef te doen tijdens morgenochtend het Radio 1 Journaal en de (deels overlappende) werkster.
Maar Postbank meldt voor de zoveelste keer dezer dagen: “Er zijn tijdelijk geen gegevens beschikbaar. Onze excuses voor het ongemak.”

Tis dat overstappen naar de Rabobank nog meer ongemak zou zijn.
Wat een kutbank is Postbank geworden.

Positief eindigend:
1 van degenen die ik een week geleden ‘ik ben jarig! Hellup!’ toemailde, mailt me weer terug. Het is degene die ik het meest toe-smeekte (en die ik het leukst vind, hoogst heb, van wie ik het ‘t ergst zou vinden als die uit mijn leven verdween).
De ander negeert me.
Jammer dan.

(zeg ik nuffig – komt dat een beetje over zo?)

Pieter Broertjes zit bij Matthijs van Nieuwkerk.
Hij vertelt dat er VK-lezers weglopen en dat hij niet begrijpt waarom.
Ik wel! roep ik tegen de tv.
Die missen mij! Had je me maar niet moeten (laten) dumpen!

Waarna hij vertelt over een mooi nieuw plan.
Soort NRC.Next. Maar dan anders.
Nl gericht op de nóg jongere lezers.
25-35.
Maximaal 35.

Ok, sorry, snap ’t al 🙁

“Ik besef me” hoorde ik deze week een presentator van het Radio 1 Journaal zeggen.
En nog een keer “ik besef me”. En ik dacht: o got (met een T).
En: dat zou Rob Trip nooit gezegd hebben.

Nu lees ik in de Vara-gids van volgende week een interview met Paul de Leeuw.
Geschreven door Youp van ’t Hek.
En het is een kleinigheid misschien.
Maar ook bij een woord in dit stukje denk ik: au.
En daarna: zou die gids geen eindredacteur hebben?

Eerst gebeurt er he-le-maal niks – op zo’n twintig gebouncete exemplaren van de Nieuwsbrief na.
Dan komt er 1 bestelling – één.
En koopt een klant meteen de halve categorie pinguïns leeg: 13 (dertien) exemplaren.
En zet erbij dat ze nog even wil nadenken en dat er misschien nog wel een stel bij komen.

Zodat ik *niet* zeker anderhalve week in klooimodus kan (wat ik had gehoopt) maar rap zal moeten beginnen aan alwéér nieuwe Kadotips.
Btw: bij die muizen staan nog erg leuke kinderboekjes.
Voor wie dat niet al had gezien of begrepen.

Musicalsterren Jamai Loman en Ron Link zijn definitief uit elkaar. Dat heeft hun manager maandag bevestigd.
In een verklaring zegt het tweetal: ,,Wij vinden het beiden heel erg jammer dat we er samen niet uit zijn gekomen. Na gesprekken waarin we onze relatie hebben willen redden, hebben we uiteindelijk besloten er een punt achter te zetten, voordat het onze vriendschap zou kunnen beschadigen”, aldus de musicalsterren.
Loman en Link waren samen sinds koninginnedag 2007. Het stel kocht onlangs een huis in Den Haag.

(bron)

Britney Spears is ook nog steeds niet gelukkig lees ik elders.
Terwijl Boy George een escort met handboeien aan de verwarming heeft geketend en hem heeft afgerost.

En dan zit ik te klagen over die gruwel van een Michiel Breedveld.

It can be challenging to manage your powerful emotions now that the Moon is back in your sign.

Aha, dat verklaart het 1 en ander.

Ik dacht opeens: het schijnt slecht weer te zijn.
Stel dat Michiel Breedveld de studio niet heeft kunnen bereiken.
Stel dat Marcel Oosten gewoon in z’n eentje presenteert.
Helaas.
“Dánk!” hoor ik hem al om vijf over zes roepen tegen collega Roel Pauw.
En het erge is: hij riep het niet.
Maar zodra ik Michiel Breedveld hoor keffen denk ik het er al bij.
Het komt nooit meer goed tussen mij en die jongen.
Zodat de vraag is of het ooit nog goed komt tussen mij en het R1J.

Vanavond schoen zetten met briefje erin: lieve sint, ik hoef maar 1 ding.
Laat de NOS de schellen van de oren vallen en laten ze Michiel Breedveld terugesturen naar de Haagse redactie waar hij minder kwaad kan dan achter de presentatiemicrofoon.

In de poll hiernaast die ik 1 dezer dagen ga verversen staat als iets dat nastrevenswaard is: vriendjes worden met iemand die ik bewonder.
‘Vriendjes worden’ vind ik een interessant idee (‘concept’).
Ik weet nog dat ik als kind met mijn ouders op vakantie was in Epe.
Twee, drie weken in een huisje.
Ik lette goed op en dan zag ik een meisje van mijn leeftijd en stapte op haar af en zei ‘hoe heet jij, ik heet Jeanneke, zullen we vriendinnen worden’.
Zomaar.
En dan zei zij ja. En dat waren we dan voor twee weken (of drie) en soms schreven we elkaar daarna nog een paar brieven.

Nu is ‘vriendjes worden’ anders.
Het voelt zwaar.
Zodat ik niet ‘zullen wij vriendjes worden’ durf te zeggen of mailen.
En ik wanneer iemand anders het richting *mij* doet ik reageer alsof ik ben genood om samen te leven.
Ik weet niet hoe snel ik moet rennen richting doet er niet toe naar wát maar vér weg van waar degene is die naar *mijn* vriendschap werft.

Is het deze (leef)tijd? Is vriendschap nu zwaarder.
Of is het weer eens ‘ik’?

Na een dag hard werken wil ik maar 1 ding: een paar uur onderuit zakken voor de tv.
Maar op die tv is ‘geen bal’ en zelfs niet een film met Doris Day wat me eraan doet denken dat er helemaal nóóit meer een film is met Doris Day en dat dat best leuke films waren.

Dus zap ik en zap ik en eerst hang ik een tijdje in TMF.
Ik zie o.a. Robbie Williams met ‘Angels’ en denk weer eens hoe raar het is dat iemand die pas een paar jaar geleden zo’n grote, betoverende ster was nu helemaal *niks* meer is – behalve een stel oude videoclips en een paar plaatjes.

Dan zap ik in Het Gesprek waar actrice Linda van Dyck wordt ondervraagd door een blonde vrouw met slecht geknipt haar en schoenen maat 48 (als het niet meer is).
Ze, Linda, vertelt koket over dat ze ooit mannen die haar begeerden zei dat ze met haar vriendinnen moesten neuken. Wat die mannen dan deden omdat zij dat wou en die vriendinnen wouen het uiteraard want elke man die zij, Linda, wou werd ook bejaagd door haar vriendinnen. Dat was zó erg, zei La Linda, dat ze dan loog op welke man ze was zodat ze de man waarop ze wél was voor zichzelf had.

Ach, en dan was er ook nog die man die om haar zelfmoord had gepleegd. O ja? doet de blondine met de grote voeten. Hoezo dan? Ach – die man hield meer van haar dan zij, Linda van hem.
En toen was er een feest en had hij een vel papier op zijn buik over die zelfmoord (bizar).
En toen deed hij het ook, maar hij heeft het overleefd.
En zij kon er niets aan doen want ze huppelde door het leven en had helemaal niet door dat al(!) die mannen dolverliefd op haar waren.

Intussen is ze 20 jaar getrouwd met de vader van haar zoon. Ze is chaotisch! doet ze vrolijk en wuift met alle handen alle richtingen op en ook met het hoofd.
Wat er bijzonder is aan haar man? Dat hij alles tegen haar kan zeggen. Wat dan?
Dat ze haar haar weer eens moet verven.

Leuk, zo’n zender voor de Betere Conversaties met Interessante Mensen.

De hele dag (nou ja – eind ochtend en de ganse middag) zit ik pinguïns in te voeren.
Het vlot niet erg. Niet dat ik niet mijn best doe.
Maar het gaat traag. Ik ga traag. Internet gaat traag.

Dan (nu) heb ik geen zin meer.
En bedenk ik opeens: ik heb ook nog en TY Beanie Baby die lijkt op een pinguïn maar die het niet is.
Ik vind ‘m. Het is een Puffin. Hij is ‘retired’ in 1999.

Puffin = papegaaiduiker.
Zou er iemand papegaaiduikers sparen.
Zoekend op deze Beanie Baby kom ik uit op heel verschillende prijzen.
Soms wel 10 Euro, soms veel minder.

Hij heeft z’n tag nog – das goed.
Maar niet met een plasticje er omheen – das minder.
En: ietsepietsje nauwelijks te zien maar toch – wat gekreukt.

Stel dat jij, lieve loglezer(es) mijn Winkel en mijn probleem had.
Wat zou je doen?
Zou je Puffin bij de pinguïns zetten als ‘lijkt op een pinguïn maar *is* natuurlijk een papegaaiduiker’?
Wat zou je ervoor vragen?
En Puffin reist ’t liefst in een doosje maar kán door de brievenbus alleen kreukt z’n tag dan natuurlijk nog veel meer.

* pinguïns in de Winkel zetten (proberen of ik dat vandaag af kan krijgen)

* pakje inpakken voor klant

* mailen naar
– ED
– IM

* opruimen (om op gang te komen zelf kiezen wát)
– tafel beneden
– tafeltje naast bank beneden
– badkamer
– bureau
– troep rechts van mijn bureau op de grond
– aanrecht

* een boek lezen en/of VN bladeren

Voor wie zo moest lachen om de stukjes over mijn verjaardag-from-hell heb ik nog 1 anecdote.

Begin oktober, amper geland uit heerlijk Arizona, zag ik al aankomen dat deze verjaardag er niet 1 zou zijn waarop ik zou worden overladen met attenties laat staan kadootjes.
Logisch aangezien ik geen koffie met gebak tracteer.

Dus dacht ik: ik geef mezelf een kado.
Ik bestel een wijnverrassingspakket dat op mijn verjaardag aankomt.
(“Hé, de postbode belt aan, wat zou er zijn – verrassing! Een doos met zes flessen kostelijke wijn, leuk, zeg!”)
Ik leg dit uit aan het wijnbedrijf en ik maak 75 Euro over.
Zodat de wijn op 19 *oktober* wordt bezorgd. En “dat was niet de bedoeling,” mail ik en “ik ben teleurgesteld”. En “ik keek alleen naar de 19″ is de reactie (hoewel ik het allemaal omslachtig had uitgelegd) en: “sorry!”

En eerst denk ik: wat naar voor het bedrijf dat het zich nu rot voelt (want dat zei het bedrijf).
Maar toen dacht ik: verdomme, ik plaats een bestelling met duidelijke uitleg, en eigenlijk héb ik niks met dure wijn, ik proef het niet eens dus het ging écht alleen om het gebaar.
Ik baal dus echt dat het pakket op 19 oktober al in m’n gang staat.
“Nou já, zeg!” mailt de leverancier terug. “Ik zei toch al sorry? Wat kan ik dan nog meer doen?”
Ik zou wel wat hebben kunnen bedenken maar ach, als iemand dat niet kan – dan niet.

Dus denk ik: maak ik toch gewoon dat pakket open op 19 november.
Niet gedaan. Omdat het pakket niet doet wat het had moeten doen: feestje op mijn verjaardag.
En zoals gezegd: wat moet ik met dure wijn.
(behalve die van buurvrouw L. waarvan ik elk jaar op mijn verjaardag 1 fles krijg – die wordt erg gewaardeerd)

Ergens vannacht word ik wakker, weet zeker dat het dadelijk zondag is, zie dat de wekker staat op ‘straks afgaan’ en druk die op ‘uit’.
Aangezien zondag de enige dag is dat ik niet vroeg op hoef.
O nee, tis záterdag, realiseer ik me dan.
Wekker weer aan.
En ik weet niet hoe het komt maar die dag valt half zeven op me altijd zwaarder dan door de week half zes.
Alsof ik het nu wel gehad heb met de plichten. Ik heb dan ook helemaal geen zin.
Zodat ik met weinig belangstelling wat onderwerpjes van het Radio 1 Journaal errug kort noteer en besluit dadelijk een overzichtstukje te schrijven.
Dat moet het voor vandaag maar zijn.
Straks ook een te-doen-lijstje maken en mezelf bij de haren uit mijn eigen chaos trekken.

Iemand mailt me dat ze hoopt dat ik niet boos word maar dat ze mijn stukjes over mijn verjaardag-from-hell hilarisch vond.

Ik word niet boos.
Eerlijk gezegd vind ik ze, teruglezend, ook wel leuk.
En ik zou willen zeggen dat ik bewust een soort humor ten koste van mezelf erin legde maar dat was niet zo.
Goed geschreven zijn ze wel.
Zodat ik soms stiekem denk: stel dat iemand die een baan te vergeven heeft me leest. Stel dat die ziet hoe goed ik schrijf.
Maar dat overkomt alleen jonge mooie meiden (Merel Roze, Maroesja).
Dat overkomt niet een vrouw die worstelt met haar gewone zijn en haar niet meer begeerd zijn en haar werk-zijn en nog veel meer. Een vrouw die: acht-en-vijf-tig is.

Intussen (kwa update) heb ik nog steeds geen enkele reactie van degenen die ik tijdens mijn “ik voel me ellendig”-bui mailde dat ik graag aandacht wou.
Wat bij 1 ervan niet zo raar is (die mailt wel vaker pas na een paar dagen) maar bij de ander is het zorgelijk.

Ik aarzel tussen 1) nou, dan niet 2) komt misschien nog 3) als dit hem afschrikt vindt-ie me niet (echt) aardig en 4) zal ik hem mailen om het uit te leggen resp. proberen weg te praten.
En ik neig het meest tot: schrappen uit mijn bewustzijn.

Want het is nu al twee dagen dat hij na smeek-smeek-ik-voel-me-klote geen aandacht gaf en het gaat hier niet om een ev lover maar ‘zomaar een man’ dus hoeveel door het stof hoef ik dan te gaan.
Niet méér, denk ik.
(al blijft het balen)