Waarom zitten er toch altijd zoveel irritante reclames rondom het Radio 1 Journaal.
Ik krijg wat van die Wouke van Scherrenburg met d’r kak-accent en d’r “o-ver-tol-li-ge likwiditeiten, ik wou dat ik ze had”.

Gelukkig zijn de machines-van-De-Groot (waarmee het allemaal dik voor mekaar komt) weer voorbij.

Ergens vannacht is het weer onstuimig geworden.
Hard kletterende hagel tegen het raam, ik warm in mijn bed, Guus bang daar onder.

In mijn woonkamer zie ik bij het opstaan: de vertrouwde lekkage aan de voorkant.
Ik leg kranten neer en mezelf erbij (wat ik wel een leuke tante B. vind).

Verder alles ok tot ik de voordeur uitstap.
Mijn klimplant-naast-de-voordeur (eigenlijk zijn het er twee die elkaar omstrengelen) is van de gevel losgewaaid. Wat vervelend is voor de plant en voor mij. Maar ook verkeer-hinderend.
Wat, laten we eerlijk zijn, in een dorp als dit reuze meevalt.

Vind ik. En vindt hopelijk ook het dorp.

Ik heb drie transistors die ervoor zorgen dat ik geen seconde radio hoef te missen.
Een staat op mijn werkkamer. Een in de keuken. En een in de badkamer die ik aan heb tijdens het douchen en ook wanneer ik in mijn magazijn ben want daarheen straalt hij prima uit.
Die laatste transistor is weg.
Zomaar. Opeens.
Sinds vanochtend.
Ik wil ‘m aandrukken en: geen radio.

Hoe kán dat nou.
Heb ik ‘m verplaatst? Ik kan het me niet herinneren.
Was er een insluiper? Maar waarom zou die dan dít stelen.
Een geest? (bibber)
Of wil iemand me gewoon gek maken?

Puinruimend na mijn raaskallend om me heen smijten van ellende.
H. (goh, wie zou dát nou zijn) was vergevingsgezind.
Anderen gaven geen sjoege.

Ook zat ik de hele dag nerveus mail binnen te halen bang dat de twee doelwitten van mijn ‘je hebt m’n verjaardag vergeten – snik’ zouden reageren met “nou ja, zeg! Wie denk je dat je bent? Wie denk je dat je in mijn leven bent?”
Ze reageerden niet. Allebei niet.
Opluchting. Eerst.

Tot ik net de mailtjes, mijn eigen mailtjes, nog eens terug las.
Bij target 1 was het echt een oja-btw-it’smybirthday.
Het drama dat er achter zat droop er echt niet doorheen.
FF ‘hey, geen idee – congratulations!’ mailen had deze X nou ook echt niet de kop gekost.

Bij target 2 was ik persoonlijker.
Opener, gekwetster.
Maar ook weer niet zó huilerig om de knieën geklemd smekend om aandacht als ik zelf even vreesde.
Maar misschien kwam het wel zo over.
Gotogot.
Contacten met andere mensen en ik – gedoe!

Klant bestelt drie blikjes/trommeltjes voor 13 Euro.
Ik heb veel meer trommeltjes want vroeger kocht ik ze enthousiast in.
Omdat ik ze vaak zelf leuk vind.
Omdat ik dacht dat er handel in zat.

Wanneer ik de bestelling bevestig aarzel ik even of ik klant zal mailen dat ik nog véél meer erg mooie trommeltjes heb. Die ik ev snel kan fotograferen. En dan voor (o, gruwel) ‘kleine prijs’ aanbieden.
Zodat klant gretig kopend misschien wel boven de 45 Euro komt waarna ik gratis verzend.

Maar, denk ik: van 13 naar 45 is een lange weg. En ook érg veel trommeltjes fotograferen voor ‘a private show’. Niet dus.
Zodat ik de bestelling alleen maar bevestig.

Waarna ik eerst de bounce binnen krijg van de automatische bevestiging. En een kwartier later die van de zelf gemaakte.

En er waren tijden dat ik dan iemand die voor 2 Euro had besteld nog per post een print ging toesturen maar die tijden zijn niet meer.
Wel zocht ik nog via het net naar deze klant – maar zonder succes.
Hij zal nu dus wel denken dat ik weer zo’n louche internetshopje ben.

Toch is het raar.
Dat een simpele dag, een verjaardag, van een normale neuroot een volstrekt overspannen raaskallende gek maakt.

Terwijl die neuroot de dag erna geniet van flora en fauna en radio en lekker zit te prutsen aan de pinguïnkiekjes.
Met als enige zorg hoe het puin te ruimen dat de volstrekt overspannen raaskallende gek gisteren heeft veroorzaakt.

M’n verjaardag.
Ik mag/moet naar bed.
En dan vroeg op voor Radio 1 Journaal.
Met Marcel Oosten en *niet* Michiel Breedveld = het goede nieuws.

R. is in Engeland en vergat me te bellen om me te feliciteren.
Stom, hè?

Gotjezus wat een absolute kutdag was dit.
Ik hoop dat ik genoeg slobberwijn heb gedronken om in elk geval de eerste uren in een bodemloze slaap te vallen.
En wie weet is m’n ziel lief voor me en brengt die me dan later in de nacht nog een mooie droom om morgen (de dag na de dag ervoor) op voort te borduren.
In het kader van de wonderen die etc.

Okee, okee, nog tweeëneenhalf uur te gaan en ik overweeg iemand van wie ik echt hoopte op een ‘gefeliciteerd’ te mailen dat ik jarig ben/was dus wie weet komt dat ook nog een beetje goed.

Gisteren pakte ik twee giga-bestellingen in.
Allebei tussen de 30 en 40 artikelen.
Dan vrees ik meteen het ergste: wat is er zoek.
De ene bestelling was helemaal compleet (yes!) bij de andere ontbrak 1 artikel.
Dus bood ik iets aan dat er erg op leek. Klant ging accoord. Zodat ik als extra een erg mooi trommeltje als kadootje toezegde (klant wou dat best hebben).

En wanneer ik dat trommeltje open maak vind ik, gekleefd tegen het deksel aan de binnenkant, twee typische Arizona-magneetjes.
Beetje zoete Indianenmeisjes. Lief. Best mooi. Als je ervan houdt.
Niet nieuw, wat je bij de grote (nog steeds vrij klein nl 6 x 4,5 cm) vooral ziet aan de afgesleten hoekjes.
Op dat magneetje staat ook een tekst maar die kan ik niet lezen.

Ik tracteer op deze twee magneetjes.
Maar misschien wil jij, verjaardagsgast, liever twee Rocks-bonnen à 5 Euro? Die heb ik ook.

Meld je in de commentjes als jij door mij getracteerd wil worden.
Dan neem ik nu op jou vast een slokje slobberwijn.

De dag schiet alweer lekker op.
De felicitaties die zouden komen zijn gekomen.
De felicitaties waarop ik vanochtend even had gehoopt komen niet maar dat weet ik nu.
Hyves reageert niet op hoe ik twitter uit Wie Wat Waar krijg – ik kan dus nog steeds niet twitteren. Maar dat is ook wel rustig omdat ik zo niet word geconfronteerd met wie allemaal enthousiast naar elkaar twittert en wie allemaal mij negeert.

Een klant reageerde aardig op een bijgesloten kadootje.
En ja: ik doe het nog steeds, die extraatjes erbij doen en ook ja: 9 van de 10 klanten laat niks horen en bestelt ook niet nóg een keer.
(Soms doe ik het overigens niet.)

Ik bewerk de foto’s die ik dit weekend van de pinguïns (artikelen) nam.
Op de camera leken ze zo mooi scherp. Dat valt vies tegen.
Bovendien blijk ik er een stel per ongeluk te hebben gewist (hoe kán dat nou gebeurd zijn).

Over een uur is het alweer Radio 1 Journaal.
Dan is het slobberwijn. Dan DWDD. Dan even zappen.
En dat was het dan weer.

De tijd vliegt als je probeert daar niet over na te denken.

Ik ben jarig en ik doe er niets aan.
Ik doe er al heel lang niets aan.
Mijn laatste verjaardagsfeestje was toen ik 30 werd.
Aan gebakjes en ‘visite’ deed ik nooit.

Laat ‘m maar gewoon voorbij gaan, die dag.
Dat vind ik altijd en dat vind ik ook nu.
Alleen ben ik (geen idee waaróm) vandaag zo sentimenteel als de hel.

Een gefeliciteerd-mailtje van iemand van wie ik het niet had verwacht.
Nog meer onverwachte felicitaties.
Ontroering.

Dan een gefeliciteerd-krabbel met “verder erger ik me gek aan die twitters die ik via de wie-wat-waar binnen krijg, kan dat niet uit” en de volgende “ja, dat wou ik ook vragen!”: in tranen.
En omdat ik niet weet hoe ik twitter in hyves moet uitzetten twitter ik nu dus maar niet meer.

Bij de Plusmarkt even gedacht: zal ik een appeltaartje voor mezelf kopen? Of een gevulde koek? Maar nee: want dat is troost-eten waar ik toch alleen maar dik van word en dan weer spijt van krijg.

Weer thuis: drie aardige verjaardagskaartjes.
Een die ik helemaal niet had verwacht.
En 1 kadootje (dank je, I!).
Weer helemaal blij.
En tegelijk angstig voor wat de computer aan mogelijk niet-leuks zal brengen.

Hypergevoelig voel ik me.
Janken als iemand lief is, janken als iemand naar doet.
Balen omdat mensen van wie ik ánders had gehoopt mijn verjaardag blijkbaar zijn vergeten.

(ik wou dat het morgen was)

“Ik ben moe nl” mail ik Hansje om te verklaren waarom ik niet van alles ga schrijven op Fanlog.
Die dacht even dat ik het domein ‘moe.nl’ had geclaimd dus dacht ik: zou dat bestaan.
En ja: het bestaat.
Ik kan het ook nog kopen zegt de pagina die zichzelf dan vertoont.

Om een paar minuten later wanneer ik er vaag over zit te fantaseren te melden

Moe.nl is te koop!

Het domein moe.nl is te koop voor:

€ 5750,- exclusief BTW

Nou… eh… nee, dan toch maar niet.

Eebje heeft de dokter bezocht.
Dwz dat ze volledig over haar toeren is geraakt en in haar buikje is gevoeld.
Toen zei de dokter dat ze blaasontsteking had en kreeg ze twee prikken (en ik kreeg pilletjes mee).

Hij zei dat ze “pittig” was voor haar leeftijd.
En een echte check-up had ik nog wel leuk gevonden maar we werden gestoord door een spoedgeval: een chihuahua in barensnood.

Toen we thuis kwamen heeft Eebje een minuut of tien dolen door het huis gedwaald.
Maar een bakje vol runderpoulet deed wonderen.
Nu slaapt ze op bed. Op het kussen dat ze vanochtend had ondergezeken maar dat ik intussen heb gewassen zodat het weer lekker schoon is.

Om half vijf loop ik de slaapkamer in (moest plassen).
Ik zie Eebje in een rare houding boven mijn hoofdkussen en denk: ze maakt een draai.
Ik ga liggen. Ik ruik plas. Ik vóel plas. Eebje heeft op mijn kussen geplast.
Ik ga aan de andere kant van het bed liggen. Ik sta om kwart over vijf op.

Eerst blijft Eebje liggen. Ik denk: dit is het einde, nu gaat ze dus dood.
Maar na een half uur: daar is ze. Ze gaat richting schuur.
En komt weer terug. En nog een keer. Dus loop ik mee.
Ze zit op de bak maar kan niet plassen. Dit herhaalt zich 3x.
Dan gaan we naar boven en eerst drentelt ze ongedurig maar nu slaapt ze op bed.
Op het kussen dat naast het weggehaalde beplaste kussen ligt (en een stukje ernaast op waar mijn kussen hoort). Alweer uren.

Ik heb de dierenarts gebeld. Die wil haar zien.
Of ik kán om half twee. Natuurlijk kan ik.
Alleen: kan Eebje óók?
Ik bedoel: vangen kan wel maar zelfs zij is beresterk wanneer ze gewaar wordt dat ze in een mandje moet.
(en R. is in Engeland)

Dat was ‘m dus weer, de zondag.
Die ik naar mijn gevoel heb verklutst.
Tegelijk weet ik dat dat niet waar is.

Want ik heb nu op 1 na (die zat in de afwasmachine) al m’n pinguïns gefotografeerd.
Foto’s bewerken moet nog.
Ik heb een pakje ingepakt. Ik heb een paar nieuwe bestellingen bevestigd. En ook 1 van drie dagen geleden van klant die wel pinnig (geformuleerd) op het bestelformulier zette dat ze van sommige artikelen meer had willen bestellen – wat niet kon. Die mailde ik direct (3 dagen geleden) al dat het wél kon en wat had ze (meer) gehad willen hebben? Gisteren nog een keer die mail verzonden (“mogelijk aan je aandacht ontsnapt”).
Weer geen reactie en nu dus maar bevestiging verzonden voor wat ze in elk geval wilde hebben – wat ze mogelijk ook al *niet* meer wil hebben want waarom reageert ze anders niet.

M’n Fanlogverhaal heb ik gepromoot waar het kon. Toch: weinig reacties.
Ik kán het ook niet. Want op Twitter (bv) zeg ik bescheiden: ik zou het leuk vinden als iemand het las. Terwijl iemand anders net op een eigen prestatie wijst met “ik ben trots op mezelf, kijk maar”.

Intussen heb ik ook nog verwondingen op mijn rechteronderarm ontdekt. En in mijn haren.
De plek op mijn voorhoofd/wenkbrauw doet hartstikke pijn.
In zijn mandje op de scanner ligt Sammie.

Dit was dus de zondag.
Ik vergat te lezen. Ik vergat iets voor mezelf te doen.
Ik ben niet heel erg gelukkig.

“This was actually in the paper today, that both parties are already preparing for 2012. Isn’t that unbelievable? But I was thinking, it’s going to be tough for Barack Obama to come up with a campaign slogan for 2012. I mean, what’s it gonna be? ‘Don’t change, everything’s fine, don’t change anything, keep it exactly the same!’” –Jay Leno

“The rumor is the GOP is blaming Sarah Palin for losing the election. But to be fair, Sarah Palin didn’t pick Sarah Palin. Isn’t that right?” –Jay Leno

“A reporter from Fox News who interviewed Sarah Palin said that Sarah Palin didn’t know that Africa was a continent. To which President Bush said, ‘I didn’t know either. I thought it was a vowel.’” –Jay Leno

Een kleine selectie uit een grote selectie die je hier vindt.

Your self-sufficiency may be at an all-time high today and as impressive as that is, there are some pitfalls. One problem is that others may see you as unable to ask for help or unwilling to receive it.
It’s not that you need to lower your level of confidence; it’s just that you’ll be better off if you can let someone else through your defensive boundaries and into your life.

Maar vooruit, 1 vraag dan: op hoeveel graden moet ik de wasmachine zetten zodat het bloed hopelijk uit mijn t-shirt wast?

Ik weet niet goed hoe ik dit moet vertellen dus doe ik het maar chronologisch.
Ergens vannacht dendert er een kat over me heen.
Ik voel bloed aan mijn wenkbrauw, dep dat weg met een tissue en val weer in slaap.
Vanochtend voel ik een korst op mijn wenkbrauw, kijk ik in de spiegel en zie een wondje op mijn wenkbrauw, naast mijn oog en op mijn voorhoofd

Maar dan zie ik op mijn favoriete t-shirt nachthemd ook dit

en ik kan me niet herinneren dat ik dáármee het bloed op mijn wenkbrauw heb gedept.
Ik voel eens ónder het nachthemd.
Shit.

De telefoon gaat: R.
Hij vliegt vandaag naar Engeland en dan bellen we altijd nog even ritueel. Vijf minuten zomaar kletsen opdat de wegvlieger wat reiszenuwen van zich kan afpraten.
Dit is niet het moment om te vertellen wat er vannacht is gebeurd.

Op mijn monitor ligt Sammie.
Die mogelijk is vergeten wat er vannacht is gebeurd.
Of die al plannen maakt voor hoe hij me komende nacht zal toetakelen.